Οι συντάκτες του Flix επιστρέφουν σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από ιδιαίτερα γεγονότα, πρόσωπα και πράγματα - σημαντικές στιγμές που σηματοδότησαν μια έντονη περίοδο για την κινηματογραφική κοινότητα, καθρέφτη μιας πραγματικότητας εκεί έξω που συνεχίζει να προκαλεί τη μυθοπλασία. Και πάνω από όλα από τις ίδιες τις ταινίες, τις καλές, τις κακές και τις άσχημες που πάντα θα αποτελούν την πυξίδα μας και τον προορισμό μας.
Το 2025 φεύγει και το 2026 προμηνύεται καθοριστικό για πολλά από όσα θεωρούσαμε δεδομένα.
Best of 2025: Αναζητήστε στο ειδικό τμήμα του Flix τα αγαπημένα της χρονιάς από τους αγαπημένους της χρονιάς. Οι λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς από Ευρώπη και Αμερική και όλα όσα αφήνει πίσω της η κινηματογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της
1
Οχι άλλο κάρβουνο (για το ελληνικό σινεμά)
Σε ένα κύκλο που μετράει δεκαπενταετία από την εποχή των «Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη», το ελληνικό σινεμά οργανώθηκε, ύψωσε φωνή και εναντιώθηκε απέναντι στα κακώς κείμενα που κουβαλάμε από το παρελθόν (τα διαχρονικά ελάχιστα χρήματα που φέρνουν την Ελλάδα στην τελευταία θέση της Ευρώπης σε επένδυση για το σινεμά) και αυτά που έφτασαν αναπόφευκτα μαζί με τη συγχώνευση Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και ΕΚΟΜΕ. Με διάρκεια που δεν εξαντλήθηκε - ευτυχώς - σε μια μόνο στιγμή, η κίνηση «Ελληνικό Σινεμά: Ορατότης Μηδέν» πέτυχε την εγρήγορση του ΕΚΚΟΜΕΔ και μια γενικότερη αφύπνιση μικρότερης δυστυχώς εμβέλειας (αφού εκεί έξω λίγοι νοιάζονται ουσιαστικά για την «πραγματική» κατάσταση της εγχώριας παραγωγής), συνεχίζοντας- και με το τέλος του 2025 και την αρχή του 2026- να εξηγεί τα αυτονόητα: πώς θα έπρεπε να παράγεται και να υπάρχει ελληνικό σινεμά σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Χωρίς αυτό να χρειάζεται ενημερωτικά ποστ, κονκάρδες και δράσεις.
Μανώλης Κρανάκης
2
Η κινηματογραφική δημιουργία του Α.Ι. - και τίνος είναι η Τίλι Νόργουντ
Το 2025 η τεχνητή νοημοσύνη έπαψε να είναι απλώς ένα εργαλείο στο παρασκήνιο και βρέθηκε στο επίκεντρο της κινηματογραφικής συζήτησης, αμφισβητώντας ανοιχτά το τι σημαίνει δημιουργία και ποιος τη δικαιούται. Εμβληματικό παράδειγμα αυτής της μετάβασης υπήρξε η Τίλι Νόργουντ, μια πλήρως ψηφιακή περσόνα που παρουσιάστηκε ως ηθοποιός χωρίς σώμα, ηλικία ή βιογραφία, αλλά με απεριόριστες δυνατότητες προσαρμογής. Η παρουσία της προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο Χόλιγουντ, όχι τόσο για τις τεχνικές της δυνατότητες, όσο για το συμβολικό βάρος που κουβαλά, την ιδέα ότι η ανθρώπινη εμπειρία μπορεί να αντικατασταθεί από έναν αλγόριθμο. Από την άλλη, η απόφαση της Disney να παραχωρήσει τους εμβληματικούς χαρακτήρες της στην πλατφόρμα OpenAI Sora λειτούργησε σαν επιταχυντής αυτής της συζήτησης. Για πρώτη φορά, φιγούρες που έχουν ταυτιστεί με δεκαετίες κινηματογραφικής ιστορίας περνούν επίσημα στην εποχή του generative video. Το 2025 δεν έδωσε απαντήσεις, αλλά κατέστησε σαφές πως η κινηματογραφική βιομηχανία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου η τεχνολογία και η τέχνη καλούνται να επαναδιαπραγματευτούν τη συνύπαρξή τους. Το ChatGPT τι λέει άραγε γι' αυτό;
Χρήστος Μπακατσέλος
3
Για την Παλαιστίνη
Το αίτημα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ακούστηκε δυνατά το 2025. Στην πραγματικότητα ακούστηκε πιο δυνατά από οποιοδήποτε. Σε ριψοκίνδυνες πορείες προς την εμπόλεμη ζώνη, σε ηλεκτρονικές πλατφόρμες, σε κοινωνικά δίκτυα, σε δρόμους, πολιτικά έδρανα και... κινηματογραφικά φεστιβάλ. Τα τελευταία απέδειξαν για ακόμη μια φορά τη δύναμή που έχουν μέσα στον κοινωνικό ιστό, κυρίως λόγω της δημοτικότητας που απολαμβάνουν, αλλά και αυτής της διαρκούς αντίθεσης ανάμεσα στο glam της βιομηχανίας του θεάματος και της αληθινής ζωής... εκεί έξω. Τα κόκκινα χαλιά των μεγαλύτερων αλλά και μικρότερων διοργανώσεων στον κόσμο γέμισαν από διακριτικά, έως και in your face μηνύματα για τη γενοκτονία με αποκορύφωμα το Φεστιβάλ της Βενετίας, κατά τη διάρκεια του οποίου έλαβε χώρα μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη και ίσως το μεγαλύτερο κινηματογραφικό debate της χρονιάς: αν η «Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» της Καουτέρ Μπεν Χάνια έπρεπε να κερδίσει το Χρυσό Λέοντα κάνοντας το μήνυμα ακόμη πιο δυνατό; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Οι δύσκολες ερωτήσεις οφείλουν να μην έχουν απαντήσεις... βιαστικές και επιπόλαιες, σαν την καταχρηστική αναζήτηση «συνενόχων» της γενοκτονίας (σε ταινίες, φεστιβάλ, δημιουργούς, ανθρώπους της κινηματογραφικής κοινότητας) που μέσα στη χρονιά κινδύνευσαν να στρέψουν το βλέμμα από τη σωστή στη λάθος πλευρά της Ιστορίας.
Μανώλης Κρανάκης
4
Καλύτερη σκηνή της χρονιάς #1: Ενα ποτάμι από λόφους
Μπορεί μια σκηνή καταδίωξης με αυτοκίνητα να είναι... συγκινητική; Αυτή εδώ μπορεί. Στην ερημιά της νότιας Καλιφόρνιας, ο Πολ Τόμας Αντερσον έστησε για το «Μια Μάχη Μετά την Αλλη» μια σκηνή που δεν ξεχνιέται και δύσκολα ξεπερνιέται. Σ' ένα κομμάτι του Αυτοκινητόδρομου 78, όπου μια σειρά από λόφους («river of hills» το ονόμασε το συνεργείο της ταινίας), με τις ανηφόρες και τα τυφλά σημεία του, αποκαλύπτει και εμφανίζει εναλλάξ και απρόβλεπτα τα αυτοκίνητα που κυνηγιούνται, χτίστηκε μια σκηνή έντασης και σασπένς στην κλιμάκωση της ταινίας. Κι αυτό έγινε... χειροποίητα, από τον Αντερσον και τον μοντέρ του, Αντι Γιούργκενσεν, χρησιμοποιώντας την τέχνη του σινεμά και την ευρηματικότητα της ομάδας της ταινίας, χωρίς ίχνος ψηφιακής βοήθειας. Αγωνιώδες, κλασικό, συγκινητικό. (Εάν έχετε ήδη δει την ταινία, θυμηθείτε τη σκηνή εδώ).
Λήδα Γαλανού
5
Make Hollywood Nervous & Blacklisted Again
Μέσα στο 2025, ο Ντόναλντ Τραμπ έδειξε απροκάλυπτα τις φασιστικές του διαθέσεις - οικονομικά, ιδεολογικά, ναρκισσιστικά. Τον Μάιο, απείλησε με δασμούς 100% σε ταινίες που γυρίζονται εκτός Αμερικής και σε ξένες κινηματογραφικές παραγωγές, στο όνομα της «προστασίας» της αμερικανικής βιομηχανίας («America First»). Παρόλο που δέχθηκε κριτική ακόμα κι από τα δικά του κλιμάκια ότι κάτι τέτοιο είναι πολύπλοκο κι ανεφαρμόσιμο, εκείνος επανέλαβε τις προθέσεις του τον Σεπτέμβριο, δυναμιτίζοντας την περιρρέουσα αμηχανία. Γιατί μόνο αβεβαιότητα δημιουργεί ένα τέτοιο κλίμα στην αμερικανική παραγωγή (και φυσικά και στη διεθνή), κι όχι ενδυνάμωση. Οχι επιστροφή γυρισμάτων στο Λος Αντζελες και τη Νέα Υόρκη. Οχι ενίσχυση της αμερικανικής παραγωγής. Τα φθηνά στούντιο της Βουλγαρίας και της Ανατολικής Ευρώπης δεν εγκαταλείπονται με απειλές. Και η υπεραξία του χολιγουντιανού προϊόντος δεν δημιουργείται με δασμούς.
Θα τολμήσει τελικά να το κάνει; Τίποτα δεν είναι απίθανο. Γιατί ποιος θα πίστευε ότι θα τολμούσε πρακτικές ενός νέου μακαρθισμού; Κι όμως το έκανε. Μη αντέχοντας την κριτική που δέχεται από την late night ζώνη της αμερικανικής τηλεόρασης, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών προχώρησε σε απειλές απόσυρσης των αδειών (FCC), εκβιαστικές αλλαγές στο καθεστώς των media conglomerates, και -το αδιανόητο- λογοκρισία κι απολύσεις. Ελέγχοντας την κορυφή της πυραμίδας των εταιριών (Disney, Paramount) στις οποίες ανήκουν τα media, το CBS πιέστηκε να τερματίσει τον Στίβεν Κολμπέρ και το «The Late Show» - την εμβληματική νυχτερινή σατιρική εκπομπή, που ξεκίνησε ο Ντέιβιντ Λέτερμαν και αποτελεί θεσμό πάνω από 3 δεκαετίες. Οταν όμως το ίδιο επιχειρήθηκε με τον Τζίμι Κίμελ στο ABC, η αντίδραση ήταν άμεση. Οι ακυρώσεις συνδρομών χτύπησαν συναγερμό. Η Disney αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να επαναφέρει τον Κίμελ στον αέρα.
Το 2026 ο Τραμπ δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι το Χόλιγουντ. Οι ενώσεις, τα συνδικάτα, οι πολίτες. Γιατί όταν ο Τραμπ δείχνει το τοξικό του πρόσωπο, οφείλουμε να τον πιστεύουμε. Να οργανωνόμαστε. Οχι να γελάμε, απορρίπτοντας τον παραλογισμό του ως γραφικότητα.
Πόλυ Λυκούργου
6
Πειρατεία τέλος! Ζήτω η πειρατεία!
Και ξαφνικά μια υπουργική απόφαση (από τα Υπουργεία Οικονομικών και Πολιτισμού) ήταν αρκετή για να σταματήσει ο Ελληνας να «κατεβάζει» πειρατικά ταινίες, σειρές - και οι καφετέριες… ποδοσφαιρικές μεταδόσεις. Η σωστή λέξη θα ήταν να «φοβίσει» παρά να «σταματήσει» τελείως, καθώς όσα explainers και αν κυκλοφόρησαν στα social media, το τοπίο παραμένει θολό για το κατά πόσο τα πρόστιμα αγγίζουν τους ιδιώτες, τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο «κατέβασμα» και το «παράνομο streaming» και κατά πόσο οι πάροχοι Ιντερνετ θα θελήσουν τελικά να παίξουν το ρόλο του «χαφιέ» για τους συνδρομητές τους. Το αποτέλεσμα είναι σαφής μείωση των downloads, αντιστρόφως ανάλογη αύξηση συνδρομών για VPN, αλλά κυρίως μια διπλή κάπως πικρή διαπίστωση. Το τέλος (αν έρθει ποτέ) της πειρατείας δεν στέλνει αυτόν που «κατέβαζε» στο σινεμά (το ξέραμε αυτό, απλά κανείς δεν ήθελε να το παραδεχτεί), αλλά τον επαναδρομολογεί προς Netflix μεριά, με το τοπίο στην υπόθεση «πλατφόρμες στην Ελλάδα» να δείχνει σημαντικά περιορισμένο (κυρίως σε κλασικούς τίτλους) και το Cinobo με το ERTFlix να αποτελούν το μονόδρομο για κάτι… κινηματογραφικό.
Μανώλης Κρανάκης
7
Ο φόβος που έγινε θέαμα και τα blockbuster που έχασαν το κοινό τους
Το 2025 αποδείχθηκε μια χρονιά καμπή για το box office, με τον τρόμο να αναδεικνύεται σε ξεκάθαρο εμπορικό νικητή, την ώρα που τα παραδοσιακά blockbuster του Χόλιγουντ έμοιαζαν να χάνουν την επαφή τους με το κοινό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και διεθνώς, τίτλοι όπως το «Αμαρτωλοί», το «Βλέπω το Θάνατο σου 6: Δεσμοί Αίματος», το «Το Κάλεσμα 4: Τελευταία Τελετουργία» και το «Weapons» κατάφεραν να συγκεντρώσουν εντυπωσιακά έσοδα, επιβεβαιώνοντας πως το horror, με σαφή ταυτότητα και δυνατή κινηματογραφική εμπειρία, παραμένει ασφαλές στοίχημα για τις αίθουσες. Την ίδια στιγμή, ακριβείς υπερπαραγωγές και συνέχειες γνωστών franchises, από superhero films (βλέπε «Fantastic Four: Πρώτα Βήματα») μέχρι μεγάλες περιπέτειες, δυσκολεύτηκαν να δικαιολογήσουν το μέγεθός τους στο ταμείο, φανερώνοντας μια κόπωση τόσο δημιουργική όσο και εμπορική. Το κοινό έδειξε να απομακρύνεται από τη λογική του «μεγαλύτερου και θορυβωδέστερου» και να στρέφεται σε ταινίες που προσφέρουν καθαρό συναίσθημα και ένταση. Στην Ελλάδα, η τάση ήταν αντίστοιχη, με ταινίες τρόμου όπως το «Nosferatu» να ξεχωρίζουν στο εγχώριο box office. Ισως γιατί δεν έφτανε ο τρόμος που ζούμε καθημερινά το 2025, το κοινό θέλησε να τον βιώσει και στη μεγάλη οθόνη, αναζητώντας στον κινηματογραφικό φόβο μια ιδιότυπη μορφή κάθαρσης.
Χρήστος Μπακατσέλος
8
Open mic για τον Ιάσωνα Φωτήλα
Δεν ήταν μια καλή χρονιά για τον Υφυπουργό Πολιτισμού, Υπεύθυνο για Θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, κύριο Ιάσονα Φωτήλα - και δεν θα είναι μια καλή χρονιά ώσπου να είναι εξίσου καλή και για το ίδιο το ελληνικό σινεμά. Ωστόσο ο Υφυπουργός φέτος προσέφερε ψυχαγωγία, αποδεικνύοντας ότι, πέρα από τα νούμερα που λένε ή όχι την αλήθεια, χαίρεται να εκφράζει τη δική του καλλιτεχνική φλέβα. Αρχικά στην Τελετή Λήξης του 48ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, όπου η σύγκρουσή του με δημιουργούς τον έκανε viral (δείτε εδώ), τελικά στην Τελετή Εναρξης του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου είπε κι ένα τραγούδι, διασκευάζοντας Σαββόπουλο με τόλμη, ή άγνοια κινδύνου. Ακούστε το: Λήδα Γαλανού
9
Συναισθηματικές αξίες: ο θρίαμβος των «μικρών» ταινιών
Από τα πιο ισχυρά χάπι εντ της χρονιάς που πέρασε ήταν ότι η πιο «μικρή» ταινία (η ξενόγλωσση, η πιο σινεφίλ, η πιο δύσκολη) φώναξε «Είμαι Ακόμα Εδώ». Από τη μία ο θρίαμβος του ζεστού σινεμά του Βορρά (από τα «Ονειρα» του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ που κέρδισαν τη Χρυσή Αρκτο, μέχρι τη «Συναισθηματική Αξία» του Γιοακίμ Τρίερ που σαρώνει τα βραβεία κι ίσως και τα Οσκαρ). Κι από την άλλη, η αποδοχή και η στήριξη του κόσμου στα underdogs της χρονιάς: το «Βερμίλιο» της Μάουρα Ντελπέρο αγαπήθηκε, το «Σάουντρακ για Ενα Πραξικόπημα» του Γιόχαν Γκριμονπρές έγινε χιτ, «Το 47» του Μαρσέλ Μπαρένα ενθουσίασε το κοινό που ξέσπαγε σε χειροκροτήματα στο τέλος των προβολών.
Υπήρξαν κι άλλες ταινίες που το άξιζαν αυτό, μικρά διαμάντια που άξιζαν καλύτερης τύχης σε ένα τοπίο που ομογενοποιείται επικίνδυνα («Στο Νησί του Αμρουμ», «Η Δίκη Ενός Σκύλου», «Πριν το Τέλος», «Η Τζούλι Μένει Σιωπηλή», «Οντότητα»). Μερικές αναζητήστε τις κι εδώ.
Πόλυ Λυκούργου
10
Ελληνικό box office της χρονιάς. Και όμως... υπάρχει!
Το 2025 τελειώνει με αυξανόμενο αριθμό ελληνικών ταινιών ν' αποτελούν τις σημαντικότερες στιγμές του εγχώριου box office. Η πρώτη είναι το «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου: η ταινία ξεπέρασε τα 860.000 εισιτήρια, θυμίζουμε ότι ξεκίνησε την πορεία της τον Δεκέμβριο του 2024, όμως και μόνο μέσα στο 2025 έκανε περίπου 470.000 εισιτήρια, περίπου τα διπλάσια από την επόμενη στη σειρά. Το «Υπάρχω», πλέον, ανήκει στη δεκάδα των πιο επιτυχημένων ελληνικών ταινιών στην Ιστορία. Η δεύτερη είναι τα «Κάλαντα των Χριστουγέννων» που «σάρωσε» το στοίχημα της εποχιακής εμπορικής ταινίας αλλά και το word of mouth του κοινού, έχοντας πλέον πλησιάσει τις 400.000 εισιτήρια. Η τρίτη είναι φυσικά ο «Καποδίστριας» που στο νήμα της χρονιάς έκανε το καλύτερο άνοιγμα του 2025 - με 144.712 εισιτήρια το πρώτο τετραήμερο προβολών του - και οδεύει προς ασσύληπτα ρεκόρ με τον ερχομό του 2026. Η τέταρτη είναι η «Σπασμένη Φλέβα» Γιάννη Οικονομίδη που στο κλείσιμο ενός κύκλου που μοιάζει να κεφαλαιοποίησε το cult following που έχει αποκτήσει ο δημιουργός μέσα στα χρόνια φτάνοντας τις 150.000 εισιτήρια.
Σημαντικό είναι επίσης να ξέρουμε ότι η Tanweer φέτος συγκέντρωσε περίπου το 46% των εισπράξεων της χρονιάς και η Feelgood το 33%: δηλαδή οι δυο εταιρείες μαζί κράτησαν το 79% της αγοράς της χρονιάς, αφήνοντας στις υπόλοιπες εταιρείες διανομής μόνο το 21%, σε μια πορεία που τείνει προς το μονοπωλιακό.
Λήδα Γαλανού
Top 10 του 2025
1. «Υπάρχω», 468.216 εισιτήρια
2. «Τα Κάλαντα Των Χριστουγέννων», 362.230 εισιτήρια (συνεχίζεται)
3. «Λίλο και Στιτς», 279.147 εισιτήρια
4. «Το Κάλεσμα 4: Τελευταία Τελετουργία», 253.886 εισιτήρια
5. «F1: Η Ταινία», 232.189 εισιτήρια
6. «Μια Ταινία Minecraft», 205.605 εισιτήρια
7. «Ζωοούπολη 2, 186.303 εισιτήρια (συνεχίζεται)
8. «Μια Μάχη Μετά την Αλλη», 184.602 εισιτήρια
9. «Ταιριάζουμε;», 151.889 εισιτήρια
10. «Καποδίστριας», 144.712 εισιτήρια (συνεχίζεται)
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την πορεία του ελληνικού box office βδομάδα με τη βδομάδα εδώ.
11
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς, δεν ήταν ταινία
Το ομολογούμε απροκάλυπτα: η καλύτερη ταινία που είδαμε φέτος ήταν 5ωρη και προβλήθηκε σε πλατφόρμα. Το «Μr. Scorsese» ήταν το δώρο του 2025. Το 5 ωριαίων επεισοδίων ντοκιμαντέρ της Ρεμπέκα Μίλερ για την (άγνωστη) ζωή και τα παρασκήνια των ταινιών του Μάρτιν Σκορσέζε πρόσφερε σε όσους τον αγαπάμε ένα θησαυρό ουσιαστικής γνώσης και βαθιάς κατανόησης για το σύνολο του έργου του - πέρα από trivia, πίσω από επικεφαλίδες, κάτω από το δέρμα των πραγμάτων. Γιατί άλλο να τα έχεις διαβάσει, να τα έχεις κάπου ακούσει, να «τα ξέρεις». Κι άλλο να βλέπεις να στα λέει ο ίδιος, με αμηχανίες, ενθουσιασμό, πάθος, ενοχές. Τι σημαίνει να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις πραγματικά σε «Κακόφημους Δρόμους» ιταλοαμερικάνικων Οικογενειών (τόσο, που οι μαφιόζοι μπούκαραν στην πρεμιέρα για να δουν τι ακριβώς «πρόδιδε» ο μικρός στο ευρύ κοινό), να έχεις αγάπη, στήριξη κι αλληλεγγύη από τους εξίσου σημαντικούς κολλητούς σου (πώς έτρεξαν στο μοντάζ κι έσωσαν το τέλος του «Ταξιτζή» αξίζει να το ακούσεις από τον Σπίλμπεργκ), να μεγαλουργείς στην καριέρα, αλλά να προδίδεις όσους σε αγαπούν (σπαρακτικό, πόσο προσπαθούν να τον προστατεύσουν οι φανερά πληγωμένες μεγαλύτερες κόρες του). Υποκλιθήκαμε για μία ακόμα φορά στην μεγαλοσύνη του. Οπως και παραδεχθήκαμε την Μίλερ που τον έδειξε όσο τεράστιο του αξίζει, αλλά ταυτόχρονα τρωτό, πεισματάρη, ανασφαλή κι ευάλωτο. Ενα αριστούργημα.
Πόλυ Λυκούργου
12
Είναι όμως κριτική/oί;
Οταν πριν τρία περίπου χρόνια, οι New York Times είχαν γράψει το διάσημο (τουλάχιστον μεταξύ μας) άρθρο «Κάνουν κριτική για ταινίες στο Tik Tok, αλλά μην τους αποκαλείτε κριτικούς», η θύελλα αντιδράσεων από τους αυτόκλητους «κριτικούς» των κοινωνικών δικτύων ήταν σφοδρή. Λίγα χρόνια μετά, το φαινόμενο του «βγαίνω και λέω ή γράφω τη γνώμη μου για μια ταινία» χωρίς να έχω δοκιμαστεί ποτέ στο να παίξω με τους κανόνες της δημοσιογραφίας, του συστήματος (στο οποίο αναπόφευκτα ανήκουμε) και της μεγάλης ιστορίας της κριτικής είναι σαρωτικό. Δεν ενοχλεί τίποτα, για να διαχωρίσουμε τη θέση μας. Αλλά τη διαχωρίζουμε, γιατί η επαγγελματική κριτική (όσο κι αν βρίσκεται κι αυτή ειδικά στην Ελλάδα σε διαρκή κρίση) ακυρώνεται αυτοστιγμεί, τα λάθη που συσσωρεύονται ως πιστοποιημένη πληροφορία είναι πολλά, ο αλγόριθμος πολλαπλασιάζει το φαινόμενο και οι εταιρίες διανομής προτιμούν τους followers από τη γνώση, εμπιστευόμενοι αυτόκλητους reviewers για να προωθήσουν τις ταινίες τους. Κοινώς, αν είχαμε ανάγκη την κριτική μια φορά, τώρα την έχουμε ακόμη περισσότερο.
Μανώλης Κρανάκης
13
Ρόουζ Μπερν: Επρεπε να κλωτσήσει το Χόλιγουντ για να την προσέξει;
Η breakthrough performance της χρονιάς ήρθε από μία… βετεράνο. Γιατί η Ρόουζ Μπερν δεν είναι καινούργια στην πιάτσα. Από το τηλεοπτικό «Damages» (2007) όπου κατάφερε να σταθεί επάξια δίπλα στην Γκλεν Κλόουζ, κερδίζοντας υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες κι ΕΜΜΥ, μέχρι τις «Φιλενάδες», το «Ανυπόφοροι Γείτονες», ή το «Spy», το Χόλιγουντ είχε ευκαιρίες να καταλάβει ότι έχει στα χέρια του ένα ταλαντούχο, πολύτιμο, πολυεργαλείο. Αλλά για κάποιο λόγο, εδώ και 20 χρόνια δεν το έκανε - δεν είχε δώσει στην Αυστραλέζα ηθοποιό τον μεγάλο ρόλο, δεν την είχε φωτίσει όπως της άξιζε, δεν την είχε απογειώσει. Και σήμερα νομίζουμε ότι αν είχε πόδια θα κλωτσούσε το κεφάλι του. Γιατί με το «Αν Είχα Πόδια θα σε Κλωτσούσα» της Μέρι Μπρόνστιν και μία tour de force, πυρετώδη, τραγικοκωμική βιρτουοζιτέ (που την βράβευσε στην Berlinale και τη βρίσκει contender στην οσκαρική κούρσα), η Μπερν απέδειξε ότι έχει στόφα μεγάλης, ατρόμητης πρωταγωνίστριας. Γιώργο Λάνθιμε, ακούς;
Πόλυ Λυκούργου
14
Καλύτερη σκηνή της χρονιάς #2: Ο πιο ανατριχιαστικός ήχος της χρονιάς
(Ενδέχεται να ακολουθούν spoilers) Βρίσκεται στο φινάλε της ταινίας του Τζαφάρ Παναχί «Ενα Απλό Ατύχημα». Της μαύρης κωμωδίας (;) που βρήκε τον Ιρανό δημιουργό -για πρώτη φορά μετά από χρόνια- εκτός Ιράν, εκτός φυλακής, να θριαμβεύει με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και να φτάνει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στα Οσκαρ - με την ταινία που αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας πρώην συγκρατούμενων που απαγάγουν τον βασανιστή τους. Και ο ήχος της τελικής σκηνής λειτουργεί υπενθυμιστικά, προειδοποιητικά, ανατριχιαστικά. Οπως ακριβώς και στην αρχή της ταινίας, ξεκλειδώνει τη μνήμη. Θυμίζοντας πως καμία κάθαρση δεν έρχεται χωρίς κόστος. Οπως και το γεγονός πως καμία εκδίκηση ή συγχώρεση (ο Παναχί ανάμεσα στα σπουδαία αυτής της ταινίας σε αναγκάζει να διαλέξεις πλευρά) δεν σβήνει ποτέ το παρελθόν, το τραύμα, την ανοιχτή πληγή. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ενα Απλό Ατύχημα».
Μανώλης Κρανάκης
15
Το buzzzz της χρονιάς
Μία μέλισσα κουνά τα φτερά της στην Κορέα, ο Γιώργος Λάνθιμος κάνει τη «Βουγονία» στην Τζόρτζια, και ο σινεφίλ κόσμος -παντού στον πλσανήτη- τον κοιτά στα μάτια. Αυτή είναι πλέον η αναμφισβήτητη επίδραση του. Τι κι αν, μέχρι στιγμής, τα βραβεία της χρονιάς τον υποτίμησαν (τίποτα στη Βενετία, καλύτερη παρουσία στα Ευρωπαϊκά, ελάχιστες υποψηφιότητες στις Σφαίρες και σημαντική απουσία από την πεντάδα σκηνοθεσίας). Ο Λάνθιμος είναι πάντα στο focus μας, η κάθε επόμενη κίνησή του μας ενδιαφέρει και μάς αφορά. Και καθώς σε μια στιγμή του 2025 ανακοίνωσε ότι θα κάνει ένα μικρό διάλειμμα από το σινεμά (μετά από 3 ταινίες back to back) νιώθουμε ήδη το 2026 να κυλά βασανιστικά αργά. Περνά περνά η μέλισσα, με τα μελισσόπουλα...
Πόλυ Λυκούργου
16
Η βίαιη τηλεοπτική μας ενηλικίωση
Aπό το «Pluribus» μέχρι το «The Studio», κι από το «Alien: Earth» μέχρι το «Τhe Pitt», είδαμε πολύ και καλή τηλεόραση φέτος - για να μη μιλήσουμε και για τους νέους κύκλους σειρών που είχαμε ήδη ξεχωρίσει («Τhe White Lotus», «Severance», «The Diplomat»).
Καμία όμως δεν κατάφερε να γίνει, από τις πρώτες κιόλας ώρες προβολής της, παγκόσμιο φαινόμενο - όπως το «Adolescence» των Στίβεν Γκρέιχαμ, Τζακ Θορν και Φίλιπ Μπαραντίνι. Χωρίς διαφήμιση, χωρίς μεγάλους σταρ, η σειρά του Netflix εκτοξεύθηκε στο Νο1, κέρδισε ένα άριστο 100% σκορ στις βαθμολογίες των κριτικών (Rotten Tomatoes) κι άνοιξε έναν κατεπείγοντα διάλογο στον συλλογικό ψυχισμό του κοινού για το ποιος ευθύνεται για την βίαιη οργισμένη νέα γενιά (δεν είναι «whodunit», είναι «we-all-dun-it»).
Με ένα σενάριο μελετημένης λεπτοδουλειάς που δεν κουνάει το δάχτυλο αλλά και δεν διστάζει να ζουμάρει στο τραύμα, εξαιρετικές ερμηνείες (ειδικά από τον πρωτοεμφανιζόμενο πιτσιρικά, Οουεν Κούπερ ) και ένα masterclass κινηματογράφησης (κάθε ωριαίο επεισόδιο γυρίστηκε ως ένα μονοπλάνο - μία αδιάκοπη, χορογραφημένη, μονόπρακτη λήψη 60 λεπτών), η τηλεόραση θα θυμάται το 2025 για την απότομη ενηλικίωση της. Διαβάστε την αναλυτική μελέτη του Flix πάνω στο «Adolesence» εδώ
Πόλυ Λυκούργου
17
Στην πρώτη γραμμή
Η χρονιά κλείνει με απεργία των ηθοποιών - οι οποίοι διεκδικούν το αυτονόητο, την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας που θα τους εξασφαλίσει βιώσιμες συνθήκες στη θεατρική τους καθημερινότητα. Μέσα στη χρονιά, ήρθε και η δικαίωση από το Συμβούλιο της Επικρατείας το οποίο έκρινε αντισυνταγματική την παράλειψη του κανονιστικού νομοθέτη να προβλέψει στο π.δ. 85/2022 ειδική κατηγορία, μεταξύ της κατηγορίας ΔΕ και ΤΕ ή ΠΕ, για τους κατόχους τίτλων σπουδών των Ανωτέρων Σχολών Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης του ν. 1158/1981. Μεγάλες νίκες, ακόμη μεγαλύτερες διεκδικήσεις για τον πυρήνα του κόσμου του θεάματος που σε ένα τοπίο αρρύθμιστο και ανεξέλεγχτο προσπαθεί να βάλει κάποια όρια, συνεχίζοντας και μέσα στο 2026 για μια αλλαγή του τοπίου - πάνω, πίσω και κάτω από τη σκηνή.
Μανώλης Κρανάκης
18
Η επιστροφή του ασώτου
Οχι δεν τον είχαν «επισήμως» κανσελάρει. Ομως η προκλητική, αυθάδικη περσόνα του σπουδαίου ηθοποιού, οι φήμες για άξεστη συμπεριφορά σε συντρόφους του, τα πολιτικά του ντοκιμαντέρ (παρόλες τις καλές προθέσεις, όλα τα συνόδευε ένας αμετροεπής ναρκισσισμός), η παρωδία που συνόδευε τις προσπάθειές του για ανθρωπιστική συνεισφορά κι αλληλεγγύη (σ.σ. η βάρκα που έβαζε νερά στις διασώσεις της χτυπημένης από την «Κατρίνα», Νέας Ορλεάνης) όλα συνηγορούσαν στο να συζητιέται ο Σον Πέν, αλλά για τους λάθος λόγους. Και το 2025, μάς υπενθύμισε το αδιαμφισβήτητο, τεράστιο, παλλόμενο ταλέντο του. Με το ρόλο του Συνταγματάρχη Στίβεν Λόκτζο στο «Μια Μάχη Μετά την Αλλη» του Πολ Τόμας Αντερσον, ο Πεν έδωσε τσαλακωμένη σάρκα, ειδεχθές βλέμμα και στραβοχυμένο βηματισμό πιγκουίνου στο άσχημο, παραμορφωμένο πρόσωπο της Αμερικής. Σαδιστής και ανθρωπάριο, φαιδρή καρικατούρα κι επικίνδυνος εκδικητής, ο Πεν απέδειξε την μεγάλη ερμηνευτική του στόφα, δίνοντας στρώσεις συμπλεγμάτων, απωθημένων, κι ευαλωτότητας στο φασισμό. Ωστε να αναγνωρίζουμε τη βαθιά του ρίζα. Θα είναι το τρίτο του Οσκαρ;
Πόλυ Λυκούργου
19
Οχι άλλο Πέδρο, Πολ και Τζος - το overdose της χρονιάς
Ηταν που τα είδαμε μαζεμένα. Πολ Μέσκαλ στο «Gladiator». Πολ Μέσκαλ στο «The History of Sound». Πολ Μέσκαλ στο «Hamnet». Τζος Ο’ Κόνορ στο «The History of Sound». Τζος Ο’ Κόνορ στο «Μastermind». Τζος Ο’ Κόνορ στο «Rebuilding». Τζος Ο’ Κόνορ στο «Wake Up Dead Man». Πέδρο Πασκάλ στο «Ταιριάζουμε;». Πέδρο Πασκάλ στο «Gladiator». Πέδρο Πασκάλ στο «Εddington». Πέδρο Πασκάλ στο «The Fantastic Four: Tα Πρώτα Βήματα». Τα αγαπημένα αγόρια μας αυτήν την εποχή έφτασαν σε overdose - κάτι που είχε χαρακτηριστικά κατηγορηθεί κι ο Τζουντ Λο στα ντουζένια του, ο οποίος γύριζε ταινίες χωρίς να ξέρει ότι θα βγουν όλες απανωτά η μια μετά την άλλη ή και ταυτόχρονα. Δεν φταίνε, αλλά συν τα προωθητικά για την κάθε ταινία, βίντεο με σκυλάκια στο instagram, πρεμιέρες και SNL και μια φρενίτιδα για το «fluidity» και των τριών (και δεν μιλάει κανείς μόνο για σεξουαλική προτίμηση) τους καίει, καθώς καιγόμαστε να τους κάψουμε. Πολ, Τζος και Πέδρο, το νου σας!
Μανώλης Κρανάκης
20
Μ’ αγαπάς; Ναι, Γιώργο Πανουσόπουλε. Με μανία.
Αυτό θα του λέγαμε αν τον είχαμε Απέναντι. Γιατί, καμιά φορά, σ’ αυτή τη χώρα ο κινηματογραφικός κόσμος ξέρει να κλαίει - από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Ξεχωρίζουμε λοιπόν μέσα στις μεγάλες στιγμές του 2025, το τιμητικό Ιρις στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στον αγαπημένο μας σκηνοθέτη. Το λόγο του Λευτέρη Χαρίτου για την επιδραστική παρακαταθήκη του προς τους νέους δημιουργούς. Τα συγκινητικά λόγια της Μαργαρίτας, που παρέλαβε το βραβείο για τον πατέρα της. Το τρυφερό χάδι της Μπέτυς στη φράντζα του συντρόφου της, στο βίντεο με το οποίο κι ο ίδιος μας απέστειλε έναν χαιρετισμό: «Να κάνετε έρωτα. Κι όχι μόνο στις ταινίες…»
Πόλυ Λυκούργου
21
Καλύτερη σκηνή της χρονιάς #3: Το υπαρξιακό βάρος ενός βραστήρα ρυζιού
Η σκηνή της χρονιάς. Είναι νύχτα στην πολύβουη Μουμπάι. Η Πράμπα, μόνη στην κουζίνα, σιωπηλά, βγάζει από την κρυψώνα του το αντικείμενο που έχει βιαστικά καταχωνιάσει. Είναι ένας μεγάλος, γυαλιστερός, στρογγυλός, κόκκινος βραστήρας ρυζιού. Της τον έχει στείλει από τη Γερμανία ο σύζυγος που παντρεύτηκε κι αμέσως έχασε στην ξενιτιά. Η Πράμπα γονατίζει, αγκαλιάζει τον βραστήρα σαν να είναι κάτι πολύτιμο και τον νανουρίζει, λες κι είναι μωρό, λες κι είναι η ενσάρκωση της ελπίδας που είχε για μια όμορφη ζωή και που χάθηκε σ' ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, σε μια καθημερινότητα μαχητική, σε μια αγωνία αυταπόδειξης. Πόσο λείος, ήρεμος και χορταστικός στην αγκαλιά της, αλλά και πόσο μεγάλο υπαρξιακό βάρος για να σηκώσει ένας βραστήρας. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ολα Οσα Φανταζόμαστε ως Φως» της Παγιάλ Καπάντια εδώ.
Λήδα Γαλανού
22
Too many events, too little time
Πάρα πολλές ταινίες κάθε βδομάδα στις αίθουσες. Πάρα πολλά κινηματογραφικά events, παλιότερες ταινίες, cult ταινίες, νέες cult ταινίες, μεγάλα φεστιβάλ, μικρά φεστιβάλ, φεστιβάλ στην περιφέρεια, παρουσιάσεις με συντελεστές, προβολές χωρίς συντελεστές, όσα αγαπήσαμε, όσα μισήσαμε, όσα πέρασαν και δεν γνωρίσαμε. Κάθε μήνα, κάθε βδομάδα, κάθε μέρα, πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα. Δεν είναι ότι εμείς δεν προλαβαίνουμε να πάμε, αυτό θα το συζητήσουμε στην επόμενη συνεδρία μας. Είναι ότι, τελικά, κανένα από αυτά δεν βρίσκει το χώρο και το χρόνο του να λειτουργήσει όπως του αξίζει. Και σαν από υποχρέωση, τρέχουμε με κομμένη την ανάσα - σημάδι μιας πρόσκαιρης ευφορίας για την προσέλευση του κόσμου που δεν μεταφράζεται, στη μεγάλη πλειοψηφία, παρά σε περιστασιακούς θεατές της στιγμής. Αναπόφευκτα το τοπίο θα αλλάξει (αν δεν αλλάζει ήδη), αλλά μέχρι τότε, επόμενο αφιέρωμα Γκοντάρ πότε;
Λήδα Γαλανού
23
Οταν ο Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ ανακάλυψε το biker boy μέσα του
Συνέβη επειδή ο δίμετρος νεο-βίκινγκ θέλησε να προωθήσει το BDSM ρομάντζο «Pillion». Κι έτρεξε όλη τη χρονιά. Thank you, master.
Λήδα Γαλανού
24
Ο μεγάλος αποχαιρετισμός Ι (rest in pain)
Οι απώλειες της φετινής χρονιάς πραγματικά άλλαξαν την υφή του σινεμά για πάντα. Μόλις μπήκε το 2025 συνειδητοποιήσαμε ότι, όχι, δεν θα γίνει ποτέ η επόμενη ταινία του Ντέιβιντ Λιντς που περιμέναμε με τόση λαχτάρα. Τον Σεπτέμβριο έφυγε ο πιο όμορφος, από κάθε άποψη, άνθρωπος του κόσμου, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, θαμπώνοντας ό,τι είναι λαμπερό και ανεξάρτητο και αυτάρκες. Η Νταϊάν Κίτον άφησε τον κόσμο λίγο λιγότερο χαμογελαστό. Ο θάνατος του Τζιν Χάκμαν πήρε διαστάσεις φρικτού δράματος, του Ρομπ Ράινερ συνοδεύτηκε από μια πρωτοφανή τραγικότητα. Στα εγχώρια είπαμε το τελευταίο αντίο στον ες αεί πειραματιζόμενο Θανάση Ρεντζή αλλά και στον Διανύση Σαββόπουλο, τον άνθρωπο που έδωσε ταυτότητα σε τρεις γενιές Ελλήνων. Δυο άνθρωποι του κινηματογράφου, η Φάτμα Χασόνα και ο Οντέχ Χανταλίν σκοτώθηκαν από ισραηλινά πυρά στη Γάζα. Το σινεμά είναι μεγάλο, η ζωή είναι μικρή. Μνημονεύστε παρακάτω μερικές από τις πιο σημαντικές απώλειες του 2025 και... να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν' ανταμώνουμε (στη σκοτεινή αίθουσα).
Λήδα Γαλανού
[Ντέιβιντ Λιντς]https://flix.gr/news/rip-david-lynch.html)Κώστας ΚατράκηςΙάσονας ΤριανταφυλλίδηςΜάριαν ΦέιθφουλΔημήτρης ΚολλάτοςΘόδωρος ΑδαμόπουλοςΣουλεϊμάν ΣισέΜισέλ ΤράκτενμπεργκΤζιν ΧάκμανΡίτσαρντ ΤσάμπερλεϊνΒαλ ΚίλμερΦάτμα ΧασόναΤζέιμς ΦόλεϊΡόμπερτ ΜπέντονΝίκος ΓαλανόςΜαρσέλ ΟφίλςΤζόναθαν ΤζοςΚατερίνα ΓιουλάκηΛάλο ΣίφρινΤζούλιαν ΜακΜάχονΜάικλ ΜάντσενΣταύρος ΚωνστανταράκοςΟντέχ ΧανταλίνΣοφία ΣεϊρλήΘανάσης ΡεντζήςΤέρενς ΣταμπΑβετ ΣφακιανάκηΕντουάρντο ΣέραΣταύρος ΧασάπηςΤάσος ΓουδέληςΡόμπερτ ΡέντφορντΒάσος ΓεώργαςΚεν ΤζέικομπςΝταϊάν ΚίτονΑννα ΚυριακούΝτρου ΣτρούζανΑλκης ΓιαννακάςΣαμάνθα ΕγκαρΔιονύσης ΣαββόπουλοςΤζουν ΛόκχαρτΜπιόρν ΑντρέσενΤσέκι Κάριο[Πίτερ Γουότκινς[(https://flix.gr/news/rip-peter-watkins.html)Μαρία ΡίβαΝτάιαν ΛαντΤατσούγια ΝακαντάιΛι ΤαμαχόριΣάλι ΚέρκλαντΧομαγιούν ΕρσάντιΟύντο ΚιρΚώστας ΤαγκαλάκηςΡομπ ΡάινερΑλμπέρτο ΕσκενάζυΡόζα φον ΠράουνχαϊμΜαριάννα ΣπανουδάκηΜπριζίτ Μπαρντό
25
Ο μεγάλος αποχαιρετισμός ΙΙ
Η εξαγορά της Warner από το Netflix αποτελεί, χωρίς υπερβολή, τη μεγαλύτερη ανατροπή που γνώρισε το Χόλιγουντ τη δεκαετία αυτή και ίσως τη στιγμή που το streaming έπαψε οριστικά να λειτουργεί συμπληρωματικά για το παραδοσιακό στουντιακό σύστημα. Με μια συμφωνία που αγγίζει τα 82 δισεκατομμύρια δολάρια, το Netflix αποκτά όχι μόνο ένα από τα ιστορικότερα στούντιο του αμερικανικού σινεμά, αλλά και μια ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά από το HBO μέχρι τα μεγάλα κινηματογραφικά franchises. Η κίνηση αυτή δεν αφορά απλώς την ενίσχυση μιας πλατφόρμας με περισσότερους τίτλους. Σηματοδοτεί τη μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο όπου η παραγωγή, η διανομή και η κατανάλωση περιεχομένου συγκεντρώνονται στα χέρια ενός παίκτη. Το Netflix υπόσχεται συνέχιση της κινηματογραφικής διανομής, όμως οι ανησυχίες για το μέλλον των αιθουσών και τη δημιουργική αυτονομία παραμένουν έντονες. Η συμφωνία Netflix / Warner δεν είναι απλώς επιχειρηματική. Είναι ένα σημείο καμπής που επαναπροσδιορίζει τι σημαίνει στούντιο, τι σημαίνει πλατφόρμα και ποιος τελικά ελέγχει το αφήγημα του σύγχρονου σινεμά. Το 2026, το σινεμά, δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.
Χρήστος Μπακατσέλος
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2025;
Best of 2025: Αναζητήστε στο ειδικό τμήμα του Flix τα αγαπημένα της χρονιάς από τους αγαπημένους της χρονιάς. Οι λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς από Ευρώπη και Αμερική και όλα όσα αφήνει πίσω της η κινηματογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της