Η Λίντα είναι μία ψυχαναλύτρια, που η νευρική της κατάσταση έχει διαταραχθεί σημαντικά. Με τον καπετάνιο άντρα της απόντα συνεχώς, μεγαλώνει μόνη της τη χρόνια άρρωστη κόρη της. Το 8χρονο κοριτσάκι δεν μπορεί να φάει κανονικά κι είναι συνδεδεμένο με έναν ομφάλιο λώρο τροφής από μηχάνημα. Αυτό δεσμεύει και εγκλωβίζει την μητέρα σε μία συνεχή περιποίηση κι αγωνία, ενώ ταυτόχρονα όλο το περιβάλλον της την πιέζει - οι γιατροί, οι δασκάλες, οι άλλες μητέρες, αλλά και η ίδια η μικρή έχουν συνεχείς απαιτήσεις. Ενας εφιάλτης που γιγαντώνεται όταν ο ουρανός πέφτει στο κεφάλι της. Συμβολικά, αλλά κάπως κυριολεκτικά: η οροφή του σπιτιού τους καταρρέει και η Λίντα πρέπει να βρει κανονικότητα για την ίδια, την κόρη, τους ασθενείς της ενώ ζει σ' ένα παρακμιακό μοτέλ.
Η Μαίρη Μπρόνστιν συνθέτει μία παραβολή για τις παράλογες απαιτήσεις της κοινωνίας από τις μητέρες, για την κούραση, τις ενοχές, την καθημερινή πάλη με το χρόνο και τον εαυτό σου. Με ένα σενάριο που φλερτάρει με τη sci fi φαντασία, τον τρόμο αλλά και το κατάμαυρο χιούμορ που επιτίθεται ιερόσυλα στους κανόνες, η ταινία έγινε το χιτ της φετινής χρονιάς. Και η Ρόουζ Μπερν που δίνει μία ερμηνεία με σπασμένα νεύρα και φρένα, φεύγοντας δικαιωματικά με το βραβείο της Berlinale.