Παρόλο που η Κατερίνα Γιουλάκη δεν επιδίωξε τον ρόλο της πρωταγωνίστριας με τη στενή έννοια του όρου, υπήρξε μία από τις πιο σταθερές, αναγνωρίσιμες και συνεπείς παρουσίες στον χώρο του ελληνικού θεάματος, με σημαντική προσφορά ιδίως κατά την ακμή του εμπορικού σινεμά της δεκαετίας του 1960 και του 1970. Γεννημένη στην Αθήνα το 1938, σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η ένταξή της σε καταξιωμένους θιάσους δεν άργησε να ακολουθήσει. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1959 με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου στο έργο «Η κυρία του κυρίου».
Η παρουσία της στον ελληνικό κινηματογράφο υπήρξε εκτενής, ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι έλαβε μέρος σε περισσότερες από 40 κινηματογραφικές παραγωγές, συνδεόντας στενά το όνομά της με τη Finos Film. Ανάμεσά στους πιο γνωστούς σταθμούς της στη μεγάλη οθόνη συγκαταλέγονται «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963) σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου, «Οι κυρίες της αυλής» (1966), «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» (1968), το «Ρεπό» (1982) κ.α.
Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης
Οι Κυρίες της Αυλής
Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη
Η μεταπήδησή της στη μικρή οθόνη πραγματοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ξεκίνησε με τη σειρά «Η Κοκορόμυαλη», όπου πρωταγωνίστησε ως βασικός χαρακτήρας. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 δε, συμμετείχε στις δημοφιλείς σειρές «Τα Λιονταράκια του κυρ-Ηλία» και «Η Κυρία μας». Ωστόσο, η σειρά που έμελλε να την καθιερώσει όσο καμία άλλη ήταν «Το Ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη (1990–1992).
Αποσπάσματα από το «Το Ρετιρέ»
Παράλληλα με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, η Γιουλάκη διατήρησε ενεργή παρουσία και στο θέατρο. Επαιξε σε έργα ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου, από Νιλ Σάιμον μέχρι Ζαν Ζενέ, και συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες και παραγωγούς. Το 1996 βραβεύθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για τη συνολική της προσφορά.
