Ο κόσμος του «Alien» δεν σταματά ποτέ να εξελίσσεται, αλλά για πρώτη φορά, αντί να κοιτάξει προς τα άστρα, στρέφει το βλέμμα πίσω στη Γη. Το «Alien: Earth», η νέα σειρά του Νόα Χόλεϊ για το Disney+, επιχειρεί κάτι εξαιρετικά φιλόδοξο: να ανανεώσει ένα εμβληματικό κινηματογραφικό σύμπαν χωρίς να το προδώσει, να μετατρέψει τον τρόμο του διαστήματος σε φιλοσοφικό εφιάλτη για την ίδια την ανθρωπότητα. Δεν πρόκειται για ένα ακόμη spin-off ή νοσταλγικό φόρο τιμής, αλλά για μια δημιουργία που θέλει να σκάψει πιο βαθιά, κάτω από το δέρμα, στο σημείο όπου το σώμα συναντά τη μηχανή και η παιδικότητα μετατρέπεται σε επιστημονικό πείραμα.
Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, ο Χόλεϊ στήνει έναν κόσμο που μοιάζει γνώριμος και ξένος μαζί. Η Γη του 2120 δεν είναι πλέον το σπίτι του ανθρώπου αλλά ένα εταιρικό πεδίο μάχης, όπου η ζωή αγοράζεται, πωλείται και, αν χρειαστεί, επανεκκινείται. Η κάμερα του παρατηρεί τους χαρακτήρες με ψυχρή, σχεδόν κλινική ματιά, σαν να είναι κι αυτοί πειράματα μέσα σε ένα αποστειρωμένο εργαστήριο. Οι σκιές, οι βιομηχανικοί ήχοι και το μονότονο φως των εγκαταστάσεων δίνουν στη σειρά μια μόνιμη αίσθηση απειλής, όχι επειδή κάπου παραμονεύει ένα τέρας, αλλά επειδή όλα δείχνουν σαν να έχουν ήδη μολυνθεί από αυτό.
Η σκηνοθετική γραφή του Χόλεϊ είναι σταθερά ατμοσφαιρική και υποδόρια. Δεν καταφεύγει σε φτηνά τρομάγματα, αντιθέτως, προτιμά την αργή καύση, την ένταση που δεν ξεσπά αλλά μαζεύεται, όπως ένα βλέμμα που δεν ξέρεις αν είναι ανθρώπινο ή μηχανικό. Στις καλύτερες στιγμές του, ο τρόμος του «Alien: Earth» μοιάζει να προέρχεται από την ίδια τη λογική του κόσμου του: από την ψυχρή καθαρότητα των εταιρειών, από την ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να φτιάξει ζωή χωρίς να χρειάζεται να είναι ζωντανός ο ίδιος.
Διαβάστε ακόμη: Ο Ντρου Στρούζαν ήταν ο άνθρωπος που ζωγράφισε τα όνειρά του σινεμά
Το σενάριο πλέκει με επιμονή υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα. Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος όταν το σώμα σου είναι μηχανικό; Πόσο αξίζει η αθανασία αν πρέπει να θυσιάσεις την εμπειρία του χρόνου; Οι «υβριδικοί» χαρακτήρες της σειράς, παιδιά που μεταφέρουν τη συνείδησή τους σε τεχνητά σώματα για να σωθούν από ασθένειες, φέρουν επάνω τους όλη τη φρίκη της αιώνιας νεότητας. Δεν μεγαλώνουν ποτέ, δεν αλλάζουν ποτέ. Και ακριβώς γι’ αυτό παύουν να είναι ανθρώπινοι.
Εδώ είναι που ο Χόλεϊ κάνει το πιο τολμηρό βήμα: συνδέει τη σειρά με τον μύθο του «Πίτερ Παν». Τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν, η «Χώρα του Ποτέ» που δεν υπάρχει πια ως παραμύθι αλλά ως εταιρικό εργαστήριο, ο δισεκατομμυριούχος Μπόι Καβαλιέρ που παίζει ρόλο σωτήρα και δεσμοφύλακα ταυτόχρονα. Η σειρά μετατρέπει τη νοσταλγία του Πίτερ Παν σε αλληγορία για τη σύγχρονη εμμονή με την αθανασία και τον έλεγχο. Το «να μείνεις παιδί για πάντα» παύει να είναι ευχή και γίνεται απειλή.
Ωστόσο, για όλα τα ενδιαφέροντα θέματα που ανοίγει, το «Alien: Earth» δεν τα αναπτύσσει πάντα με την ίδια επιτυχία. Υπάρχουν στιγμές όπου το βάρος των ιδεών πνίγει την ιστορία, όπου η φιλοσοφία υπερκαλύπτει το συναίσθημα, και οι χαρακτήρες χάνουν τον ανθρώπινο παλμό τους. Μερικές δραματικές κορυφώσεις μοιάζουν υπερβολικά κατασκευασμένες, σαν ο Χόλεϊ να προσπαθεί να επιβάλει το στοχασμό πάνω στην αφήγηση.
Παρόλα αυτά, οι ερμηνείες κρατούν την ισορροπία. Η Σίντνεϊ Τσάντλερ δίνει μια εύθραυστη και αινιγματική διάσταση στη Γουέντι, μια φιγούρα που ισορροπεί ανάμεσα στη μηχανική αθανασία και την ανθρώπινη ενοχή. Ο Σάμιουελ Μπλένκιν, ως Καβαλιέρ, καταφέρνει να κάνει το αδύνατο: να αποπνέει γοητεία και τρόμο ταυτόχρονα, σαν ένας Πίτερ Παν που αρνείται να μεγαλώσει επειδή δεν αντέχει να θυμηθεί τον θάνατο. Δίπλα τους, ο Μπαμπού Σισέι δίνει μια ανθρώπινη βαρύτητα σε έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε εύκολα να χαθεί μέσα στην τεχνολογική ψυχρότητα του σύμπαντος.
Διαβάστε ακόμη: Η ελληνική τηλεόραση αγκάλιασε επιτέλους το «I» στο ΛΟΑΤΚΙ+
Εκεί όπου η σειρά κερδίζει πραγματικά είναι στην ατμόσφαιρα. Ο Χόλεϊ χτίζει έναν κόσμο που δεν σε πιάνει από τον λαιμό, αλλά σε καταπίνει σιγά-σιγά. Οι ήχοι των μηχανών, το φως που αναβοσβήνει σαν αναπνοή, τα βλέμματα που μοιάζουν να παρακολουθούν από μέσα από τις οθόνες, όλα συνθέτουν μια ενοχλητική, σχεδόν υπνωτική εμπειρία. Το «Alien: Earth» δεν προσπαθεί να γίνει το νέο «Aliens», είναι περισσότερο ένα «Blade Runner» με σάρκα τρόμου και φιλοσοφικό στοχασμό.
Στον πυρήνα του το «Alien: Earth» είναι μια σειρά για τον φόβο της ωρίμανσης. Ο φόβος να αλλάξεις, να περάσεις τον χρόνο, να πονέσεις, να πεθάνεις. Είναι μια δυστοπική αντανάκλαση του δικού μας κόσμου, όπου η τεχνολογία υπόσχεται να γιατρέψει τα πάντα, αλλά ίσως καταλήγει να θεραπεύει και αυτό που μας κάνει ανθρώπινους.
Δεν είναι τέλεια. Μερικές φορές πνίγεται μέσα στην ίδια της την ατμόσφαιρα, άλλες φορές αφήνει το συναίσθημα να ξεφύγει. Ομως είναι φιλόδοξη, τολμηρή και διαφορετική. Και μέσα στο πληθωρικό τηλεοπτικό τοπίο, το «Alien: Earth» ξεχωρίζει επειδή θυμάται κάτι που το ίδιο το franchise είχε σχεδόν ξεχάσει: ότι ο τρόμος δεν βρίσκεται πάντα στο τέρας, αλλά στο βλέμμα εκείνου που το δημιούργησε.
Ολόκληρη η σειρά «Alien: Earth» είναι διαθέσιμη στο Disney+
