Σε μια χρονιά όπου έχει γραφτεί στην Ιστορία ως η χειρότερη για το σινεμά γεμάτη από κλειστές αίθουσες, με ταινίες οι οποίες αναβλήθηκαν ή, ακόμα χειρότερα, ακυρώθηκαν επ’ αόριστον, με φεστιβάλ να πάσχιζαν να πραγματοποιηθούν, ο κόσμος του κινηματογράφου είχε πολλά να πει. Από τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη και την Σάρλοτ Ράμπλινγκ μέχρι τον Χιροκάζου Κόρε-Εντα, τον Τζόν Μάλκοβιτς και τον Ρόι Αντερσον το Flix μίλησε με τους πρωταγωνιστές της χρονιάς για την μεγάλη τους αγάπη, το σινεμά, αλλά για τον κόσμο και την ίδια την ζωή.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2020;
Ρόι Αντερσον
Oσο γερνάω και πλησιάζω στο θάνατο, γίνομαι λιγότερο απαισιόδοξος. Iσως γιατί όταν είσαι νέος κι έχεις τόσες πιθανότητες, είσαι περισσότερο ευάλωτος με τον πλούτο που έχεις στα χέρια σου. Η αισιοδοξία είναι μονόδρομος. Ειδικά όταν βλέπω ακόμα την αθωότητα στα μικρά παιδιά.
Τζον Μάλκοβιτς
Είναι πολύ δύσκολο να ρωτάς έναν ηθοποιό για τους αγαπημένους του ρόλους. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι ξεχνούν ότι για έναν ηθοποιό δεν έχoυν μόνο σημασία η επιτυχία της ταινίας, τα βραβεία και ο αντίκτυπός της στην κουλτούρα, αλλά και τα γυρίσματα και η ποιότητα της συνεργασίας. Φυσικά είμαι περήφανος για τη δουλειά μου στις «Επικίνδυνες Σχέσεις» ή στο «Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», αλλά σκέφτομαι με περισσότερη αγάπη τις ερμηνείες μου σε ταινίες που πέρασαν απαρατήρητες ή που δεν άρεσαν σε κανέναν από τους λίγους που τις είδαν, όπως το «Κλιμτ» του Ραούλ Ρουίζ, το «The Ogre» του Φόλκερ Σλέντορφ ή το «Colour Me Kubrick». Αν και σε γενικές γραμμές προτιμώ περισσότερο τις θεατρικές δουλειές μου από τις κινηματογραφικές.
Πάολο Σορεντίνο
Ο Φελίνι σημαίνει πολλά για μένα. Συνδύαζε το ρεαλισμό με τη μαγεία, το ταπεινό με την ποίηση. Έχω επηρεαστεί από το σινεμά του, αλλά δε νομίζω πως υπάρχει σκηνοθέτης που να μην έχει αντλήσει έμπνευση, έστω και υποσυνείδητα, από εκείνον. Δεν έτυχε να τον συναντήσω ποτέ μέχρι το θάνατό του και θα ήθελα πολύ να είχε συμβεί αυτό.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την συνέντευξη του Πάολο Σορεντίνο στο Flix με αφορμή το «The New Pope».
Καντεμίρ Μπαλάγκοφ
Επηρεάστηκα αρκετά από τον Ταρκόφσκι. Μάλλον περνάει από το μητρικό γάλα. Αλλά είχα καθηγητή μου στη σχολή τον Αλεξάντερ Σοκούροφ κι αυτόν θα επικαλεστώ. Μάς δίδαξε πολλά για την κινηματογραφική γλώσσα. Παραδόξως, εκείνος μάς έστρεψε στο σινεμά του Φασμπίντερ για να μελετήσουμε τη σύνδεση μεταξύ κινηματογράφησης, κάμερας, ρυθμού και ανάπτυξης χαρακτήρων. Ολα συνδέονται. Εκτός από σκηνοθεσία όμως, μάς έμαθε λογοτεχνία. Δεν μάς έδειξε μόνο πώς στήνεις την κάμερα, αλλά και πώς να διαβάζουμε. Κι αυτό κάτι ξύπνησε μέσα μου για την ανάγκη να υπηρετείς πάνω από όλα την ιστορία. Aλλά έχω πάρα πολλές επιρροές - από τον Μιχαήλ Καλαζότοφ και τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, μέχρι τους αδελφούς Νταρντέν.
Χιροκάζου Κόρε-Εντα
Η οικογένεια έχει πάψει να είναι καταφύγιο. Ο ρόλος της έχει αλλάξει. Στην Ιαπωνία τουλάχιστον ανακύπτουν συχνά θέματα ενδοοικογενειακής βίας, ενώ πολλές γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Δεν υπάρχει η μέριμνα που χρειάζεται για τον θεσμό της οικογένειας, με αποτέλεσμα να αισθάνονται όλο και λιγότερα άτομα ασφαλή στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Αλλά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε αυτό να αλλάξει.
Ινγκβαρ Σίγκουρντσον
Διαβάζω σχεδόν όλα τα σενάρια που γράφονται στην χώρα μου, όσα έχουν ανδρικούς χαρακτήρες τουλάχιστον. Αυτό που ψάχνω κάθε φορά είναι μια δυνατή ιστορία που θα με συναρπάσει. Δε με ενδιαφέρει άμα θα είναι το έργο πιο πειραματικό η άμα θα έχει μία κλασική αφηγηματική δομή, ψάχνω εκείνη την σπίθα που θα πυροδοτήσει το ενδιαφέρον μου. Φυσικά με ενδιαφέρει και ποιος θα το σκηνοθετήσει ή ποιοι θα είναι οι συνεργάτες μου, γιατί οι ταινίες είναι ένα συλλογικό αποτέλεσμα.
Τζέσικα Χάουσνερ
Είναι αλήθεια πως στις μέρες μας η πραγματικότητά μας, έχει διαχωριστεί σε διαφορετικά κομμάτια που δεν συνδέονται απαραίτητα. Ζούμε σε μπερδεμένες εποχές και το ιντερνετ είναι ένας κόσμος από μόνος του. Μπορείς να δημιουργήσεις μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα εκεί. Κάτι τέτοιο είναι μια πραγματικότητα και είναι κάτι για το οποίο προσπαθώ να μιλήσω στην ταινία. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο που χειριζόμαστε τον εαυτό μας στο διαδίκτυο αλλά με την ίδια του τη φύση. Εκανα σχεδόν όλη την έρευνα για τo επιστημονικό κομμάτι της ταινίας μου online και κάποια στιγμή ρώτησα κάποιους επιστήμονες σχετικά με την αξιοπιστία κάποιων συγκεκριμένων website και η απάντηση που πήρα είναι πως κανείς θα μπορούσε να αποδείξει την αξιοπιστία όλων, ακόμη κι αν υποστηρίζουν διαφορετικά πράγματα. Κι αυτό ήταν κάτι που με έκανε να σκεφτώ πως ζούμε σε μια εποχή πολλαπλών αληθειών.
Ζιλιέτ Μπινός
Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι γεμάτο αντιφάσεις. Πρέπει να είσαι ευάλωτος για να βρεις την ανθρωπιά του κάθε ρόλου, αλλά από την άλλη πρέπει να είσαι δυνατός για να προστατεύσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που πρέπει να μείνει αλώβητο. Έχει ενδιαφέρον μία στιχομυθία με την Κατρίν στη διάρκεια των γυρισμάτων για τη δύναμη. Της είπα ότι είναι πολύ δυνατή και μου απάντησε πως όχι, εσύ είσαι δυνατότερη. Καταγόμαστε και οι δύο από οικογένειες ηθοποιών, αλλά εκείνη ασχολήθηκε με αυτό τυχαία, λόγω της αδερφής της, ενώ εμένα ήταν μια συνειδητή απόφαση από το λύκειο. Πρέπει να έχεις αντοχές, συναισθηματικές και σωματικές, αλλά και να είσαι ανοιχτός στα μέρη, τους ρόλους και τους ανθρώπους που γνωρίζεις σε όλο τον κόσμο.
Μελίνα Λεόν
Οι περισσότερες [γυναίκες σκηνοθέτες στο Περού] δεν καταφέρνουν καν να βρουν χρηματοδότες που να τις εμπιστεύονται, όσο υψηλή κινηματογραφική παιδεία και να έχουν, κι ακόμη κι αν έχουν να επιδείξουν βιογραφικό με μικρού μήκους δουλειές διακεκριμένες σε διεθνή φεστιβάλ. Αντίθετα, βλέπεις άντρες σκηνοθέτες χωρίς παιδεία, χωρίς καμία προϋπηρεσία, να χρηματοδοτούνται αμέσως. Ομως μας ενθαρρύνει το πόσο συλλογικότερο και πιο επιτακτικό έχει πλέον γίνει το αίτημα μετά το κίνημα #MeToo. Πρόσφατα ιδρύθηκε μια οργάνωση στη Λίμα, Γυναικών Δημιουργών του Κινηματογράφου, που δείχνει αποφασισμένη να αγωνιστεί για το καλύτερο. Ελπίζουμε.
Αλεχάντρο Λάντες
Εχω μιλήσει τόσες πολλές φορές για τη δυσκολία των γυρισμάτων που ακούγομαι σαν ηχώ του Κόπολα και του Χέρτσογκ. Τα γυρίσματα ήταν ομολογουμένως ένα τεράστιο ζόρι. Όλοι φτάσαμε στα όριά μας. Και κλαίγαμε όλοι. Πολύ. Και δικαιολογημένα, γιατί η ταινία είχε όλες τις δυσκολίες που μπορείς να φανταστείς: φύση, ανήλικους ηθοποιούς, μη επαγγελματίες ηθοποιούς, χολιγουντιανούς ηθοποιούς, ζώα, ειδικά εφέ, ψηφιακά εφέ, υποβρύχιες και εναέριες σκηνές. Δημιουργικά όλα αυτά είναι συναρπαστικά, αλλά σε πρακτικό επίπεδο ο συντονισμός απαιτεί τεράστια αποθέματα ενέργειας. Και δεν υπήρχε ο αφηγηματικός μονόδρομος της πορείας ενός μόνο πρωταγωνιστή, αλλά οι διάσπαρτες πορείες όλων των μελών. Ήθελα η ταινία να έχει τη μορφή του νερού, να ακολουθεί τη διαδρομή του.
Δημήτρης Μπογδάνος
Κι αν καταφέρουμε να έχουμε ως ενήλικες μέσα μας ένα παιδί; Μήπως αυτή είναι η απόλυτη ισορροπία; Και ποιος ορίζει πότε έρχεται η ωρίμανση; Ποιος έθεσε τα 18 ως όριο για κάποιον να νιώθει παιδί; Και όπου παιδί εννοούμε ειλικρινής, αυθόρμητος, αγνός, ενθουσιώδης.
Ζαχαρίας Μαυροειδής
Η Ελλάδα έχει ελάχιστα προάστια που να πληρούν τα κριτήρια της αμερικανικής suburbia: μεγάλες περιοχές αμιγούς κατοικίας με ενιαίους όρους αραιής δόμησης. Η πολεοδομία της χώρας εμπνέεται από τη θεωρία του χάους. Ο Παπάγου αποτελεί εξαίρεση. Χτίστηκε με στρατιωτική πειθαρχία στον απόηχο του Εμφυλίου για να στεγάσει οικογένειες αξιωματικών του νικηφόρου Στρατού. Πευκόφυτα αλσύλλια, ισόγειες μονοκατοικίες, πετρόχτιστες μάντρες με κόκκινο κονίαμα, όλα καλυμμένα από μια ομίχλη μουντής ησυχίας.
Πλέον η πανδημία δημιούργησε και μια νέα πραγματικότητα: οι ταινίες καταναλώνονται πολύ περισσότερο ψηφιακά από ότι στις αίθουσες, και ίσως όλη αυτή η κρίση με τον covid-19 να μας κάνει να το αφομοιώσουμε όλο αυτό πιο δημιουργικά.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την συνέντευξη του Ζαχαρία Μαυροειδή στο Flix με αφορμή το Animasyros 13.
Τζώρτζης Γρηγοράκης
Το γύρισμα είναι σα να είσαι στο ρινγκ, κάποια στιγμή θα πέσεις, όσο καλή προετοιμασία και αν έχεις κάνει, όποιος κι αν σε υποστηρίζει στη γωνία σου. Και μετά το πρώτο χτύπημα που θα φας, ξεχνάς τα σχέδια που έχεις κάνει και απλώς παίζεις το παιχνίδι. Αγάπησα το σινεμά κάνοντάς το και όχι βλέποντάς το, αγάπησα ότι είναι ένα είδος μάχης. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, είτε χιόνιζε είτε έβρεχε στην ταινία, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με ό,τι είχαμε διαθέσιμο. Αυτό θα γίνεται και στην πρώτη και στην τελευταία ταινία, αν αλλάξει μπορεί να είναι επειδή δεν θα κάνουμε σινεμά, αλλά κάτι πιο εύκολο. Δεν θα τα κατάφερνα ούτε πρακτικά, ούτε δημιουργικά χωρίς τον βασικό πυρήνα ταλαντούχων και καταπληκτικών συνεργατών: του Βαγγέλη Μουρίκη, του Γιώργου Καρβέλα και του Θοδωρή Αρμάου, που σκάβανε μαζί μου από την πολύ αρχή μέχρι σήμερα και εμπιστεύθηκαν ότι κάτι θα βρούμε. Για να πραγματοποιηθεί μια ελληνική ταινία χρειάζονται θυσίες από μια ολόκληρη φυλή. Ανεξαιρέτως, όσοι έσκαψαν για το «Digger» έδωσαν πολύ παραπάνω από όσο τους ζητήθηκε και για αυτό είμαι ευγνώμων.
Σεζάρ Ντίαζ
Μεγάλωσα μαζί με την Ιστορία και ζούσα στη Γουατεμάλα στη διάρκεια της δικτατορίας - θυμάμαι τους στρατιώτες στο δρόμο, τα τανκς, όλα αυτά. Απ' όταν ήμουν στην εφηβεία, άρχισα να μελετώ την ιστορία της Γουατεμάλας και να συναντώ θύματα και σημαντικά πρόσωπα της πολιτικής αντίστασης. Νομίζω πως θέλω, πάντα, να εξερευνώ το παρελθόν της χώρας, όχι μόνο για προσωπικούς λόγους, αλλά και για να καταλάβω τη βία που την έχει ποτίσει.
Ροντρίγκο Σορογκόγιεν
Η οικονομική κρίση στην Ισπανία οδήγησε τον κινηματογράφο σε ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες περιπέτειες. Ο αριθμός των παραγωγών μειώθηκε, οι μεσαίου προϋπολογισμού ταινίες σχεδόν εξαφανίστηκαν, αυτό όμως οδήγησε πολλούς δημιουργούς στο να τολμήσουν με πολύ μικρό budget να σκηνοθετήσουν πρωτοποριακά και ενδιαφέροντα πράγματα. Φυσικά υπάρχουν ακόμα κωμωδίες εσωτερικής κατανάλωσης και υπερπαραγωγές που επαναπαύονται στις μέινστριμ προσδοκίες μιας ανώδυνης θέασης, αλλά από την άλλη το σινεμά της χώρας πάντα κατάφερνε να αντικατοπτρίσει τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές μέσα από την κάμερα σπουδαίων σκηνοθετών που κατάφερναν να μεγαλουργήσουν ανεξάρτητα από περιορισμούς και απαγορεύσεις.
Γιάννης Οικονομίδης & ΛΕΞ
Η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» είναι μαύρη κωμωδία. Είναι καραμπινάτη μαύρη κωμωδία. Είναι πολύ πιο πριμοδοτημένο το χιούμορ. Δεν λείπει φυσικά η παρατήρηση, το σκοτάδι - απλά κυριαρχεί ο ζόφος της ηλιθιότητας, της βλακείας, της ανθρώπινης γελοιότητας... | Γιάννης Οικονομίδης
Oι ράπερς αγαπούν και βρίσκουν αναφορές στο σινεμά του Οικονομίδη. Χρησιμοποιούν ατάκες σου στους στίχους τους. Αυτό είναι μεγάλη επιτυχία. Δείχνει πόσο επίκαιρος είσαι. Πόσο συγχρονισμένος με την πραγματικότητα που ζουν παιδιά που είναι 20-25 χρονών. Μπορούν να δουν ότι κάποιος μιλάει για θέματα δικά τους... | ΛΕΞ
Αθηνά Τσαγγάρη και οι πρωταγωνιστές της σειράς «Trigonometry»
Πρέπει να μπορούμε να μιλάμε με τον ίδιο τόνο για την αγάπη, το σεξ, το φαγητό, την ανεργία, την αγωνία για το ενοίκιο, τις σχέσεις μας με τις οικογένειες μας. Γιατί όλα αυτά δεν είναι παρά η ζωή μας... | Αριάν Λαμπέντ
Θέλω τόσο πολύ να γυρίσω, ή να γυριστεί τέλος πάντων, μία τέτοια σειρά στην Ελλάδα. Ημουν πριν λίγο καιρό στην Αθήνα κι άνοιξα την τηλεόραση και ψυχοπλακώθηκα – ακόμα τα ίδια και τα ίδια, κλισέ αισθητική, στερεοτυπικές ιστορίες, δήθεν χιουμοράκι. Που είναι οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις; Που είναι οι πραγματικοί άνθρωποι; Δεν μπορούμε να δείξουμε την εύθραυστη καθημερινότητα του σύγχρονου πολίτη μίας μητρόπολης του 21ου αιώνα; Αλήθεια τώρα; | Αθηνά Τσαγγάρη
Γιάννης Σακαρίδης
Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα παρά τις διεθνείς επιτυχίες. Οπως διαπιστώσαμε με τον πιο δραματικό τρόπο την ανάγκη για καλύτερο Εθνικό Σύστημα Υγείας, θα δούμε σύντομα την ανάγκη για ενίσχυση του ελληνικού σινεμά από τη Πολιτεία. Δεν γίνεται αλλιώς. Ειδικά με κλειστά τα σινεμά αλλά και τα θέατρα για μήνες και περιορισμούς σε δημόσιους χώρους, ο ρόλος και η συμβολή της Πολιτείας στη σύγχρονη τέχνη έγινε ακόμη πιο σημαντικός. Υπάρχει βέβαια σοβαρότητα και καλύτερη επικοινωνία της πολιτείας με τον κινηματογραφικό χώρο. Ηδη υπάρχουν εξαγγελίες για τις μικρού μήκους, τα ντοκιμαντέρ και το animation. Ελπίζω να επεκταθούν στις μεγάλου μήκους και να ανεβεί, κι εννοώ να πολλαπλασιαστεί, το μπάτζετ για ταινίες από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Δημιουργοί των ταινιών που συμμετέχουν στα τρία επίσημα διαγωνιστικά πρόγραμμα του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσαλονίκης
Ως σκηνοθέτης, εκτιμώ την ευκαιρία να μοιραστώ τη δουλειά μου μπροστά σε ένα κοινό και να δημιουργήσω έναν διάλογο μεταξύ μας. Ελλείψει αυτού, νομίζω ότι όλοι θα βρούμε νέους τρόπους για να έχουμε ουσιαστική σχέση με το κοινό μας και υπάρχει μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε νέους τρόπους σκέψης από αυτή την άποψη. Θα είναι δύσκολο να δημιουργηθούν αυτοί οι νέοι τρόποι επικοινωνίας, οπότε νομίζω ότι είναι σημαντικό περισσότερο από ποτέ τα φεστιβάλ και τα ιδρύματα, οι κινηματογραφιστές, οι παραγωγοί και οι διανομείς να συνεργάζονται παγκοσμίως για να βρουν λύσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε αλώβητο το οικοσύστημα του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Πρέπει να εργαστούμε συλλογικά. | Αλήθεια Αβράμη
Διαβάστε εδώ ολόκληρες τις συνεντεύξεις και των 10 σκηνοθετών στο Flix.
Κωνσταντίνος Κυριακός
Η απεικόνιση της queer κοινότητας στην τηλεοπτική κωμωδία υπήρξε ενδιαφέρουσα αλλά γεμάτη αντιφάσεις, συγκρατημένα αποκαλυπτική σε camp κωμικές σειρές που επενδύθηκαν με επιθεωρησιακές προσθήκες... Κάποτε με αντιφάσεις και αποκλίσεις. Ποια σχέση έχει η ανατρεπτική εν τέλει λογική της έμφοβης και επιφυλακτικής χήρας Μήτση του Λάκη Λαζόπουλου στο «Δέκα μικροί Μήτσοι» με το ζευγάρι των κομμωτών, τις πικρόχολες ατάκες τους και την υπερέκφραση στα όρια της υστερίας.
Ολιβιέ Ασαγιάς
Η δημιουργικότητα είναι μια δαιδαλώδης διαδικασία, εξελίσσεται, παίρνει πολλές κατευθύνσεις και διοχετεύεται κάθε φορά με διαφορετικούς, συναρπαστικούς τρόπους. Πολλές φορές ο καμβάς και τα χρώματα αλλάζουν, πάντα όμως πίσω από το έργο κρύβεται ο ίδιος καλλιτέχνης.
Σάνον Μέρφι
Ενθουσιαζόμουν με γυναίκες ηρωίδες γιατί μπορούσα να καταλάβω και να συναισθανθώ καλύτερα την ψυχολογική τους κατάσταση, καθώς προερχόμουν κι εγώ από παρόμοιους εσωτερικούς κόσμους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον στην εποχή μας είναι ότι όντως αυτές οι γυναικείες πένες τώρα βρίσκουν επιτυχία στο μαζικό κοινό, το οποίο έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με το γυναικείο βλέμμα κι όχι το πώς πέφτει το ανδρικό πάνω στη γυναίκα. Οσο βλέπαμε σενάρια και έργα αντρών να μιλούν για γυναίκες, θεωρούσαμε ότι αυτό ήταν. Δεν ισχύει πια.
Μιγκέλ Ανχελ Χιμένεθ και οι πρωταγωνιστές της ταινίας «Παράθυρο στη Θάλασσα»
Γνωρίζω και αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Εχω βρεθεί ξανά στο παρελθόν πολλές φορές, έχω γυρίσει ντοκιμναντέρ, μια εποχή ταξιδέψαμε μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στις τοποθεσίες των ταινιών του. Ηθελα να δείξω αυτήν την Ελλάδα που εχώ έχω αγαπήσει. Την αξιοπρέπεια, την ελευθερία που διακρίνει το λαό και τη χώρα. Και η Ελλάδα στην ταινία είναι για μένα ο Στέφανος, ο χαρακτήρας του Ακύλλα Καραζήση. Αρχικά ο χαρακτήρας του ήταν ο στερεοτυπικός Ελληνας που κάνει καμάκι στις τουρίστριες. Το δουλέψαμε πολύ για να γίνει πιο αληθινός, να αποκτήσει τη δική του αξιοπρέπεια. | Μιγκέλ Ανχελ Χιμένεθ
Το καστ του «Lovecraft Country»
Ο μεγαλύτερος τρόμος είναι να είσαι -οποιαδήποτε- μειονότητα σε αυτή την χώρα. Για να μπορέσει το κοινό να το κάνει εικόνα αυτό, η σειρά βρήκε την ιδέα να επιστρατεύσει το είδος του φανταστικού και να εισάγει τέρατα. Ολοι μας πιστεύουμε σε κάποια τέρατα όταν είμασταν παιδιά, όπως στον μπαμπούλα κάτω από το κρεβάτι μας, ο οποίος μετά μπορεί να γίνεται ο διευθυντής του σχολείου ή κάποιος πρώην (γέλια) ή κάποιος ρατσιστής. Και με τον καιρό μπορεί να χάνουμε την επαφή με αυτά, αλλά τα τέρατα υπάρχουν πάντα. | Τζόναθαν Μέιτζορς
Σαΐντ Ρουσταΐ
Εκανα την ταινία για να δείξω τον κοινωνικό εθισμό που κυριαρχεί στο Ιράν. Στη χώρα υπάρχουν ακόμα πολλοί οπιομανείς που θεωρούνται οι «παραδοσιακοί» ναρκωμανείς και, τώρα, ένα νέο γκρουπ, εθισμένων στο κρακ. Για μένα, όλα ξεκινούν στο δρόμο. Παλιά έβλεπες λίγους άστεγους ναρκωμανείς στα πεζοδρόμια, σήμερα είναι γεμάτα.
Μίνως Νικολακάκης
Φέτος ήταν μία ιδιαίτερη χρονιά γιατί υπήρχαν αρκετές ταινίες είδους, κάποιες με έντονες «φανταστικές» αποχρώσεις, ιδιαίτερα ελπιδοφόρο καθώς οι δημιουργοί δε φοβούνται να μπουν σε αχαρτογράφητα νερά. Νομίζω ότι αυτό το είδος έχει μεγαλύτερη δυσκολία: Oι απαιτήσεις του κοινού, έμπειρου στις συμβάσεις του είδους, είναι μεγαλύτερες, το κατασκευαστικό και το οικονομικό κομμάτι παραγωγής είναι πιο απαιτητικά και ανταγωνιζόμαστε ταινίες από χώρες που έχουν μεγαλύτερη παράδοση και προϋπολογισμούς. Ισως και οι Ελληνες θεατές δεν είναι, ακόμα, εξοικειωμένοι στη θέαση μιας ελληνικής ταινίας φαντασίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα με πολλές παραμέτρους.
Μάρκο Μπελόκιο
Ο κοινωνικός ρεαλισμός εξαντλήθηκε από τις παραγωγές που γυρίζονται πλέον για την ιταλική τηλεόραση. Τώρα πια όταν κάνεις σινεμά πρέπει να βρίσκεις νέους τρόπους για να αφηγηθείς τις ιστορίες που θέλεις. Δεν πρέπει να φοβάσαι να κάνεις πράγματα που έχουν γίνει, αλλά πρέπει πάντα να βρίσκεις μέσα σε αυτό που κάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Τζεραλντίν Μπας και Αντουάν Λιετού
Ολοι μας έπρεπε να προσαρμόσουμε τις συνήθειές μας στην υγειονομική αυτή κατάσταση. Εκδηλώσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν κανονικά στην φυσική τους μορφή είναι σπάνιες και τυχερές. Είναι επίσης γενναίοι καθώς μια τέτοια εκδήλωση έχει κάποιες ιδιαίτερες προκλήσεις: θα πρέπει να εφαρμοστεί μια ισχυρή υγειονομική πολιτική και να βεβαιωθεί ότι το κοινό και οι συμμετέχοντες την σέβονται, και όλοι, κοινό και καλεσμένοι, πιθανότατα θα ταξιδέψουν για να παρευρεθούν εκεί. Για όλες εκείνες τις εκδηλώσεις οι οποίες δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στις φυσική τους μορφή, η διαδικτυακή έκδοση είναι επίσης μια εξαιρετική επιλογή. | Τζεραλντίν Μπας
Αντονι Τσεν
Ηθελα να δείξω μια άλλη Σιγκαπούρη από αυτή που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Σήμερα, όλα έχουν γίνει πια για το κέρδος, οι άνθρωποι κυνηγούν το χρήμα, τις μετοχές, έχουν κλειστεί και παγώσει. Γιατί έξω "βρέχει"....
Λευτέρης Χαρίτος
Δεν πίστευα ποτέ στη σύζευξη κινηματογράφου και τηλεόρασης. Ολες οι τηλεοπτικές σειρές υψηλών προδιαγραφών δεν παύουν να είναι προϊόν που πρόκειται να προβληθεί στην τηλεόραση. Εγώ το βλέπω αυτό. Το «Game of Thrones» δεν θα μπορούσε να είναι ταινία ποτέ. Η αφήγηση είναι φτιαγμένη να κρατήσει για πολύ καιρό. Οι ήρωες γράφονται για να αντέξουν στο χρόνο. Είναι άλλο φορμά το τηλεοπτικό. Αρα, δεν πιστεύω πως υπάρχει αυτό που λένε κινηματογραφική σειρά. Τις περισσότερες φορές εννοούν ωραία εικόνα και αργό ρυθμό. Η αφήγηση όμως είναι τόσο διαφορετική που υπάρχουν ελάχιστα κοινά σημεία.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την συνέντευξη του Λευτέρη Χαρίτου στο Flix με αφορμή τις «Αγριες Μέλισσες».
Σάρλοτ Ράμπλινγκ
Ποτέ δε με ενδιέφερε αν θα έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εχω επιλέξει ταινίες στις οποίες ο ρόλος μου περιορίζεται σε μία σκηνή μόνο. Αυτό που με κεντρίζει κάθε φορά είναι το βάθος στο οποίο μπορώ να φτάσω στην αποτύπωση του. Και κάθε φορά επιλέγω τα σενάρια με αυτό τον γνώμονα. Επίσης ξέρω πολύ καλά τι δεν θέλω να κάνω, που πολλές φορές είναι πιο ασφαλές κριτήριο.
Ελία Σουλεϊμάν
Σκοπός μου είναι να ταυτίζομαι με κάθε μέρος που επισκέπτομαι και να μπορώ να το αποκαλέσω σπίτι. Αλλά αυτό είναι τελικά αδύνατο, τουλάχιστον για μένα. Η νέα γενιά ίσως έχει κατακτήσει αυτή την αίσθηση του να αισθάνεται παντού άνετα. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι ο κοσμοπολιτισμός έχει σκοτώσει αυτή την αίσθηση, γιατί όλα έχουν γίνει ένα ομογενοποιημένο τοπίο.
Γκονγκ Λι
Δεν είμαι πολύ παραγωγικός άνθρωπος, δε με νοιάζει να βλέπω τον εαυτό μου συνέχεια στην οθόνη, οπότε οι επιλογές των ρόλων μου δεν γίνονται με τη συχνότητα που ενδεχομένως κάνουν άλλοι ηθοποιοί. Επίσης μου αρέσει να βυθίζομαι σταδιακά στο ρόλο και να μεσολαβεί ένα αρκετά μεγάλο διάστημα ανάμεσα στην πρώτη ανάγνωση του σεναρίου και στην έναρξη των γυρισμάτων.
Γιώργος Βαλσαμής
Είναι μία περιπέτεια το σινεμά στην Ελλάδα. Ναι, έχουμε χίλια προβλήματα. Εξαιρετικά δύσκολα γίνονται οι ταινίες και επώδυνα συγκεντρώνονται τα μπάτζετ. Ταυτόχρονα όμως το σινεμά στην Ελλάδα είναι από τις πιο γνήσιες εμπειρίες που μπορεί κάποιος να ζήσει σε κινηματογραφικό σετ. Οι άνθρωποι που γυρίζουν ταινίες εδώ το κάνουν με την καρδιά τους. Δεν το κάνουν για τα χρήματα, το νιώθουν. Κι αυτό είναι κάτι το πολύ έντονο, το μοναδικό. Οπότε, ναι, καλό θα ήταν να μπορέσει επιτέλους κάποιος να ζήσει από αυτή τη δουλειά, αλλά ταυτόχρονα, δεν είναι κάτι που απορρίπτω. Το ελληνικό σινεμά έχει κάτι το αγνό που δεν το συναντάς πουθενά αλλού.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την συνέντευξη του Γιώργου Βαλσαμή στο Flix.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Τι πιο όμορφο από του να κάθεσαι στη θέση σου στη σκοτεινή αίθουσα και να πραγματοποιείς "το όνειρό σου, να κρατάς το χέρι μιας κοπέλα στο σινεμά", όπως έλεγε ο Φάρλεϊ Γκρέιντζερ στην Κάθι Ο’Ντόνελ, στη σκηνή στην αίθουσα του κινηματογράφου, στο κλασικό φιλμ νουάρ «They Live By Night» του Νίκολας Ρέι.
Τζιόνα Νατσάρο
Δεν προσπαθώ να ρομαντικοποιήσω αυτό που ζούμε, αλλά το γεγονός ότι μπορούμε να στριμάρουμε σε λάπτοπ και κινητά είναι κάτι τεράστιο, όπως η τηλεόραση ήταν κάτι τεράστιο. Αλλά η τηλεόραση δεν σκότωσε το σινεμά και δε νομίζω αυτό να συμβεί και τώρα. Είναι πολύ εύκολο να δεις τα πράγματα ως μαύρο-άσπρο, αυτό εναντίον αυτού. Δεν είναι έτσι. Δεν ήταν ποτέ έτσι. Είναι ότι αυτό αρχίζει να ζει με αυτό το άλλο πράγμα και τελικά να συνυπάρχουν και από αυτή τη συνύπαρξη θα έρθει κάτι άλλο.
Μάρκος Χολέβας
Το σινεμά δεν είναι μια κι έξω, έχει διαχρονικότητα κι αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό κι από την Πολιτεία, η ταινία είναι κάτι ζωντανό μέσα στο χρόνο.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την συνέντευξη του Πρόεδρου του ΕΚΚ Μάρκου Χολέβα στο Flix.
Περισσότερα Best of 2020
- Worst of 2020: Τα χειρότερα της (χειρότερης) χρονιάς
- Ξέρουμε τι προλάβατε να δείτε την περασμένη χρονιά: Ελληνικό box office του 2020
- Best of 2020: Η χρονιά όπου ο Χάρβεϊ Γουάινστιν καταδικάστηκε ως βιαστής
- Best of 2020: H κινηματογραφική χρονιά μέσα από εικόνες
- Βest/Worst of 2020 | «Tenet»: το χαμένο στοίχημα του Κρίστοφερ Νόλαν
- Best of 2020: Η χρονιά που είδε τον Χοακίν Φίνιξ να ξεγυμνώνεται
- Best of 2020: Οι ταινίες της χρονιάς σε σκίτσα
- Best of 2020: Τα τρέιλερ που σημάδεψαν την χρονιά
- Best of 2020: Τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς
- Best of 2020: Η οριστική (κατα)πτωση του ωραίου Τζόνι
- Best of 2020: Ο μονόλογος της χρονιάς
- Best of 2020: Quibi, ή κάθε πλατφόρμα δεν είναι χρυσός!
- Best of 2020: Η οριστική (κατα)πτωση του ωραίου Τζόνι
- Best of 2020: H χρονιά που το καλό θριάμβευσε εναντίον του κακού Ντόναλντ Τραμπ
- Best of 2020: Η χρονιά που το box office της κίνας ξεπέρασε αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
- Worst of 2020: (Οχι άλλο) Ειδικό Πρόγραμμα ενίσχυσης του ελληνικού σινεμά λόγω της πανδημίας
- Best (worst) of 2020: H Χρυσή Αρκτος και η σύλληψη του Μoχάμαντ Ρασούλοφ
- Best of 2020: Η χρονιά σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Λιντς
- Best of 2020: H τρανς κοινότητα και ο θηλυκός Βόλντεμορτ
- Best of 2020: Oταν οι μαρκίζες των σινεμά προσπάθησαν να μάς δώσουν κουράγιο
- Best of 2020: 23 Ιανουαρίου, η πρώτη φορά που γράψαμε τη λέξη κορονοϊός
