To «Trigonometry» είναι μία μίνι σειρά, με μεγάλες καινοτομίες. Πρώτον, τη σκηνοθετεί η Αθηνά Τσαγγάρη («Chevalier», «Attenberg») φέρνοντας μαζί της, το προσωπκό της στιλ και τα κινηματογραφικά της εργαλεία. Δεύτερον, το θέμα της. H σειρά περιγράφει τη ζωή ενός ερωτικού τριγώνου, μίας πολυγαμικής σχέσης στο σύγχρονο Λονδίνο.
Αλλά όχι όπως τη φαντάζεστε. Η ιστορία (σε σενάριο του βραβευμένου θεατρικού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν και της γυναίκας του, της διάσημης τηλεοπτικής σεναριογράφου Εφι Γουντς) περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι το οποίο καλεί ένα τρίτο πρόσωπο για να μείνει μαζί τους στο διαμέρισμά τους προκειμένου να μοιραστούν τα οικονομικά βάρη, αλλά καταλήγει να αλλάζει την ζωή τους με τρόπο απροσδόκητο.
To «Τrigonometry», η νέα μίνι σειρά 8 επεισοδίων κάνει πρεμιέρα απόψε στο COSMOTE SERIES HD με διπλό επεισόδιο (Πέμπτη19/3 στις 23.00 & 00.00). Θα προβάλλεται κάθε Πέμπτη βράδυ στις 23.00 με νέο επεισόδιο, ενώ ταυτόχρονα με την προβολή τους στο COSMOTE SERIES HD,τα επεισόδια θα είναι διαθέσιμα και μέσα από τη δωρεάν, on demand υπηρεσία COSMOTE TV PLUS.
Ο Κίραν και η Τζέμα είναι ένα ζευγάρι 35άρηδων στο σύγχρονο Λονδίνο. Εκείνος νοσοκόμος πρώτων βοηθειών, έχει συνήθως την νυχτερινή, δύσκολη βάρδια – με τους εξαγριωμένους μεθυσμένους, τα πρεζόνια και τους βίαιους καυγάδες ανάμεσα σε συμμορίες. Εκείνη, πρέπει να ξυπνάει νωρίς το πρωί για να ανοίγει το καφέ που μόλις αγόρασε και προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της γειτονιάς. Μαζί με την οικονομία, η σχέση τους περνάει κρίση: αν δεν βλέπεις καθόλου τον άνθρωπό σου και ταυτόχρονα όλες οι εργασιακές σου θυσίες βγαίνουν σε αδιέξοδο και κρίσεις πανικού, πώς να μην φέρνει και το χειρότερο εαυτό σου στο σπίτι; Ειδικά, όταν το σπίτι βρίσκεται στο Λονδίνο – όπου τα νοίκια είναι απλησίαστε. Για αυτό και το ζευγάρι βάζει μία αγγελία για να νοικιάσουν ένα δωμάτιο στο διαμέρισμά τους. Κι έτσι μπαίνει στη ζωή τους η Ρέι, μία 30χρονη Γαλλιδούλα, που επιτέλους θα φύγει από το πατρικό της με την μόνη λύση που μπορεί να σηκώσει η τσέπη της. Γιατί κι εκείνη έρχεται από ένα μεγάλο ζόρισμα: πρώην Ολυμπιονίκης, με την ομάδα συγχρονικής κολύμβησης, εγκαταλείπει για πάντα τον αθλητισμό, μετά από ένα ατύχημα που της έχει δημιουργήσει φοβία με το νερό. Η Ρέι θα μπει σαν ηλιαχτίδα στη συννεφιά του ζευγαριού και, σταδιακά, οι τρεις τους θα αγαπηθούν περισσότερο από συγκάτοικοι. Σαν ένα ισοσκελές τρίγωνο που μοιράζεται τα βάρη, τις ανασφάλειες και τις ανισορροπίες της καθημερινότητας.
Το πιο δύσκολο επίτευγμα του «Trigonometry» είναι ο σωστός τόνος. Δεν επιθυμεί να προκαλέσει με μία τολμηρή (αισθητικά και θεματικά) ιστορία ενός ερωτικού τρίο. Αντιθέτως, θέλει να δείξει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει μέσα σε μία καθημερινότητα. Τρεις άνθρωποι με ζωές, αγώνες, προβλήματα, δουλειές γνωρίζονται και ανακουφίζουν με την συντροφικότητά τους τον πόνο του άλλου. Εξισορροπούν πατώντας σε τρία πόδια κι όχι σε δύο. Η Τσαγγάρη καταφέρνει τη σωστή θερμοκρασία δραματουργίας και χιούμορ, αποφεύγει τη συγκατάβαση, και δημιουργεί ένα κλίμα οικειότητας, τρυφερότητας και ανθρωπιάς.
Η Αθηνά Τσαγγάρη, αλλά και οι Αριάν Λαμπέντ και Γκάρι Καρ («The Deuce», «Downton Abbey», «Τhe Good Fight»), δύο από τις τρεις πλευρές του πρωταγωνιστικού τριγώνου, μίλησαν στο Flix για αυτή την πρόκληση της ιστορίας, την πρόκληση της τηλεόρασης, την πρόκληση να σπάσουμε πια στον 21ο αιώνα τα ταμπού - και στη ζωή και στην τέχνη.
Πρέπει να μπορούμε να μιλάμε με τον ίδιο τόνο για την αγάπη, το σεξ, το φαγητό, την ανεργία, την αγωνία για το ενοίκιο, τις σχέσεις μας με τις οικογένειες μας. Γιατί όλα αυτά δεν είναι παρά η ζωή μας...» | Αριάν Λαμπέντ
Μία ευχάριστη έκπληξη είναι ο τόνος, η ατμόσφαιρα της σειράς. Ενα θέμα «ταμπού» εξανθρωπίζεται. Δεν βλέπουμε προκλητικά το ερωτικό τρίγωνο, αλλά μέσα από την καθημερινότητά τριών ανθρώπων που ζουν στο σύγχρονο Λονδίνο...
Αριάν Λαμπέντ Ακριβώς. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που ήθελα να συμμετέχω σε αυτή τη σειρά, με το που διάβασα το σενάριο. Και ήμουν σίγουρη ότι η Αθηνά θα πετύχει και τον αντίστοιχο τόνο. Το είδα σαν μία ευκαιρία να μιλήσουμε με τον ίδιο τόνο για την αγάπη, το σεξ, το φαγητό, την ανεργία, την αγωνία γα το ενοίκιο, τις σχέσεις μας με τις οικογένειες μας. Γιατί όλα αυτά δεν είναι παρά οι ζωές μας. Μου άρεσε πολύ λοιπόν που οι σεναριογράφοι και η Αθηνά δεν επιχείρησαν να το αποτυπώσουν σαν ένα παράξενο, προκλητικό θέμα για το σεξ. Το απομυθοποίησαν, το έκαναν κάτι οικείο και γήινο.
Γκάρι Καρ Ναι – θέματα σαν κι αυτό στις μέρες μας πλέον δεν πρέπει να αποτυπώνονται σε «πειραματικές, προκλητικές, σέξι» ιστορίες. Η ανθρωπιά της σειράς, που αποδεικνύει την συναισθηματική ευφυΐα των σεναριογράφων και της σκηνοθέτη, με συγκίνησε και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Είναι πολύ cool ότι ο κόσμος ξαφνιάζεται με το πόσο οικεία είναι η σειρά, πόσο ανθρώπινα προσέγγισαμε, όλοι μαζί, αυτούς τους τρεις ήρωες. Είναι σημαντικό να ανοίγουμε την τηλεόραση και να βλέπουμε πραγματικούς ανθρώπους κι όχι κλισέ.
Αριάν Λαμπέντ Ναι! Η σειρά είναι απολύτως ρεαλιστική κι αυθεντική – αλλά όχι ντοκιμαντερίστικη. Εχει στυλ, έχει ασθητική, έχε φόρμα – πολλές φορές είναι χορογραφημένη μέσα σε αυτό το διαμέρισμα, σαν μιούζικαλ. Είναι αρκετά κινηματογραφική.
Πώς πλησιάζει, πώς δουλεύει ένας ηθοποιός ένα τέτοιο σενάριο και αυτούς τους ρόλους; Καμιά φορά η απλότητα, η καθημερινότητα, τα «μικρά μας τίποτα» είναι πολύ πιο δύσκολα να ερμηνευτούν
Αριάν Λαμπέντ Το μόνο σίγουρο! Ξεχνάς ό,τι τεχνική, ό,τι στιλιζάρισμα ήξερες και κοιτάς μέσα σου. Ολοι ξέρουμε τι σημαίνει να παλεύεις για την επιβίωσή σου, τι σημαίνει να ερωτεύεσαι. Αυτό επιτρέπεις να βγει μπροστά. Και μετά εμπιστεύεσαι τη σκηνοθέτη σου και τους εξαιρετικούς συμπρωταγωνιστές σου για να βγει σωστά. Ημασταν πολύ τυχερή, είχαμε εξαιρετική χημεία.
Γκάρι Καρ Συμφωνώ απόλυτα με την Αριάν. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι εγώ χρειάστηκα μία έρευνα για τον ήρωά μου – ο «Κίραν» είναι γιατρός πρώτων βοηθειών. Συνεργάστηκα με μια ομάδα γιατρών, τους ακολούθησα στο έργο τους και το να πω ότι εντυπωσιάστηκα είναι λίγο. Το να είσαι γιατρός στην πρώτη γραμμή ξεπερνά το επάγγελμα, είναι λειτούργημα και επίσης είναι ψυχολογική φθορά που σε επηρεάζει ως άνθρωπο. Προσπάθησα να τα εισάγω όλα αυτά στο ρόλο.
Η Αθηνά και με καταγοήτευσε. Δεν είχα δει ακόμα καμία δουλειά της, αλλά κατάλαβα αμέσως τι είδους άνθρωπος και σκηνοθέτης είναι – οι αναφορές της, οι ευαισθησίες της, η προσωπικότητά της, η εξυπνάδα της, το πνεύμα της, η καρδιά της...» | Γκάρι Καρ
Αριάν, η δική σου ηρωίδα λέγεται “Ρέι”, ίσως γιατί μπαίνει στο σπίτι του ζευγαριού ως “ηλιαχτίδα”. Ομως έχει κι εκείνα τα σκοτάδια της; Μία ολυμπιονίκης πρωταθλήτρια που νιώθει ότι έφτασε 30 χρονών και δεν έχει ζήσει τη ζωή της; Ηθελες να αποτυπώσεις και το σκοτάδι της ηλιαχτίδας; Ενός κοριτσιού που δεν θέλει πια να είναι το προστατευμένο “καλό κορίτσι”;
Αριάν Λαμπέντ Πρώτα από όλα: δεν το είχα σκεφτεί καθόλου για το όνομα! (γελάει) Κοίτα, το ενδιαφέρον για μένα είναι ότι, ναι, αυτό το κορίτσι έχει χάσει τη ζωή της με την αυστηρή προπόνηση, τη στέρηση των πρωταθλητών. Αλλά δεν κάνει κάποια “επανάσταση”. Θέλει απλώς να ζήσει. Δε θέλει να γίνει κακό κορίτσι. Θέλει να ζήσει σαν κορίτσι. Και το ότι ερωτεύεται δύο ανθρώπους είναι ξαφνικό και για εκείνη. Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι ότι το νιώθει φυσικά, δεν το επιδιώκει για να πειραματιστεί.
Γκάρι, πώς εύκολα εμπιστεύτηκες την Αθηνά Τσαγγάρη; Ηξερες τη δουλειά της, τις ταινίες της;
Γκάρι Καρ Πρώτα από όλα, ομολογώ, με κέρδισε το σενάριο. Μετά μίλησα με Skype με την Αθηνά και με καταγοήτευσε. Δεν είχα δει ακόμα καμία δουλειά της, αλλά κατάλαβα αμέσως τι είδους άνθρωπος και σκηνοθέτης είναι – οι αναφορές της, οι ευαισθησίες της, η προσωπικότητά της, η εξυπνάδα της, το πνεύμα της, η καρδιά της. Ηθελα αμέσως να είμαι στην ομάδα της. Αρχισα να βλέπω τις ταινίες της κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της σειράς και φυσικά εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο.
Αριάν, εσύ είσαι κομμάτι της ιστορίας και της οικογένειας της Αθηνάς. Αλλά αυτή τη φορά σκηνοθετεί αλλιώς, χρησιμοποιεί άλλο στιλ και εργαλεία. Πώς ήταν για σένα η εμπειρία να ξανασυναντηθείτε σε κάτι τόσο διαφορετικό;
Αριάν Λαμπέντ Ηταν πολύ διαφορετικό, ναι – και για τις δυο μας. Για μένα ο τόνος, αυτός ο νατουραλισμός δεν ήταν κάτι που έχω συνηθίσει στις ερμηνείες μου. Παίζαμε σε άλλη ταχύτητα, με άλλα εργαλεία. Το ίδιο και η Αθηνά. Οποιος τη γνωρίζει ξέρει πολύ καλά ότι της αρέσει να παίρνει το χρόνο της – κοιτά τις λεπτομέρειες, έχει το δικό της ρυθμό τον οποίο αγαπώ πολύ. Εδώ όμως έπρεπε να τρέχουμε γρήγορα, με τους νόμους της τηλεόρασης. Ημασταν σε διαρκή κίνηση, έπρεπε να προσαρμοστούμε, να βουτάμε με το ένστικτό μας γρήγορα στις λήψεις. Και ανταποκρίθηκε καταπληκτικά – το έφερε στα μέτρα της, το έκανε δικό της. Χωρίς εκπτώσεις.
Γκάρι Καρ Ακριβώς – χωρίς εκπτώσεις! Το κλίμα στα γυρίσματα ήταν ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Εμπιστευόσουν την Αθηνά στο τιμόνι, εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον. Γιατί ήξερες ότι κανείς δε θα εκθέσει τον άλλον. Αυτό, και το ξέρετε ότι έχω κάνει πολύ τηλεόραση, είναι πάρα πολύ σπάνιο. Να νιώθεις ασφάλεια. Θα βρω τον μπελά μου που το λέω, αλλά στην τηλεόραση πολλές φορές οι σκηνοθέτες είναι απλά διεκπεραιωτικοί. Δεν το ψάχνουν, δεν το μελετούν, δεν βάζουν δημιουργική ενέργεια στην ιστορία. Στήνουν πλάνα. Η Αθηνά δεν το είδε έτσι. Και ήταν τόσο αναζωογωνιτική αυτή η εμπειρία.
Ναι, η τηλεόραση τελευταία είναι πιο ενδιαφέρουσα και τολμηρή από το mainstream σινεμά. Ελπίζω όμως το σινεμά να αντιδράσει σε αυτό. Γιατί για μένα η κινηματογραφική εμπειρία, η σκοτεινή αίθουσα, το μοίρασμα με τους υπόλοιπους θεατές, η μεγάλη οθόνη, δεν αντικαθίσταται με τίποτα άλλο.» | Αριάν Λαμπέντ
Πιστεύετε ότι η τηλεόραση είναι, εδώ και αρκετά χρόνια, πιο τολμηρή από το mainstream σινεμά; Οτι οι σεναριογράφοι τολμούν πιο προκλητικά θέματα, οι σκηνοθέτες εφαρμόζουν κινηματογραφική προσέγγιση και στη μικρή οθόνη;
Γκάρι Καρ Φοβάμαι ότι δεν είμαι ο άνθρωπος να το απαντήσω αυτό γιατί δεν βλέπω mainstream σινεμά – είμαι περισσότερο θεατής του ευρωπαϊκού, ή του indie κινηματογράφου που εκεί ευτυχώς ακόμα υπάρχουν σκηνοθέτες σαν τον Λάνθιμο και την Αθηνά. Αλλά καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς και ισχύει – η τηλεόραση έχει γίνει μια ανοιχτή πλατφόρμα σε φρέσκιες ιδέες, τολμηρά πρότζεκτς. Κι αυτό είναι τόσο cool!
Αριάν Λαμπέντ Δυστυχώς είναι αλήθεια για το mainstrema σινεμά – γιατί και η τηλεόραση απευθύνεται στις μάζες, μπαίνει στα σπίτια όλων, οπότε με αυτό, το μαζικό σινεμά, θα πρέπει να την συγκρίνουμε. Ναι, η τηλεόραση, σε αυτό το επίπεδο, είναι πιο ενδιαφέρουσα και τολμηρή. Ελπίζω όμως το σινεμά να αντιδράσει σε αυτό. Γιατί για μένα η κινηματογραφική εμπειρία, η σκοτεινή αίθουσα, το μοίρασμα με τους υπόλοιπους θεατές, η μεγάλη οθόνη, δεν αντικαθίσταται με τίποτα άλλο. Οπότε ας ξυπνήσουν τα κινηματογραφικά στούντιο, ας δουν ότι έχουν κοινό και τα πιο τολμηρά θέματα. Ας μην κάνουν τα ίδια και τα ίδια. Ελπίζω η τηλεόραση να τους δείξει ότι έχουν λάθος που φοβούνται τις αλλαγές.
Αθηνά, κάνεις τηλεόραση για πρώτη φορά (αν εξαιρέσει κανείς την ανάθεση δύο επεισόδιων του «Borgia» το 2014). Πώς ήρθε σε εσένα αυτό το πρότζεκτ;
Αθηνά Τσαγγάρη Ναι, το «Borgia» ήταν ανάθεση πριν πολλά πολλά χρόνια. Εδώ, είναι η πρώτη φορά που μου εμπιστεύονται να δημιουργήσω από την αρχή μέχρι το τέλος μία τηλεοπτική σειρά. Το «Trigonometry» έφτασε στα χέρια μου από την Tέσα Ρος, την αγγλίδα παραγωγό της House και του BBC. Την γνώρισα πριν δύο καλοκαίρια για να μιλήσουμε για την επόμενη ταινία μου. Κι ήταν από αυτά τα μίτινγκ που κανονικά πρέπει να κρατάνε μισή ώρα, αλλά καταλήγεις να μιλάς για ώρες με κάποιον που έχεις ταιριάξει. Λίγες εβδομάδες μετά με πήρε τηλέφωνο και με πέτυχε στο Φεστιβάλ Βενετίας που ήμουν στην κριτική επιτροπή. Νόμιζα ότι ήθελε να μιλήσουμε για την ταινία, αλλά εκείνη μου είπε για τη σειρά – ότι θα μου αρέσει και μου ταιριάζει τέλεια κι αν μπορεί να μου στείλει το σενάριο. Και η πρώτη μου απάντηση ήταν «εγώ, τηλεόραση;». Μου φάνηκε σαν κάτι που θα καθυστερούσε την ταινία μου! Κι εκείνη μου πρότεινε να το διαβάσω πρώτα και μετά να απαντήσω. Ηξερε ότι θα ενθουσιαστώ, γιατί είναι εξαιρετική παραγωγός και ξέρει πολύ καλά να παντρεύει πρότζεκτς και ανθρώπους.
Από την πρεμιέρα του «Trigonometry» στην Berlinale 2020
Μιλάμε για ένα ερωτικό τρίγωνο, αλλά ο τόνος δεν είναι “τολμηρός”, “προκλητικός”. Το σκηνοθετείς με μία γήινη οικειότητα και αυτό μοιάζει με... την πιο επαναστατική προσέγγιση! Ηταν ήδη στο σενάριο αυτό, ή ήταν δική σου απόφαση;
Ηταν ήδη στο σενάριο – ξέρεις στην τηλεόραση, το σενάριο είναι Η Βίβλος (όντως έτσι ονομάζεται!). Και οι σεναριογράφοι έχουν τον πρώτο λόγο. Για αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα να πιστεύω αυτό που διαβάζω, πρώτα εγώ. Τα δικά μου σενάρια έχουν έναν “screwball tragedy” τόνο και αυτό που διάβασα με βρήκε τόσο σύμφωνη. Ημασταν, κυριολεκτικά και συμβολικά, στην ίδια σελίδα. Η αποστολή μου λοιπόν ήταν να εφαρμόσω το στιλ μου σε μία άλλη φόρμα, με έναν τρόπο που θα κάνει το κοινό να ταυτιστεί. Είναι μία ανθρώπινη ιστορία τριών ανθρώπων στο Λονδίνο, αλλά θα μπορούσε να διαδραματίζεται και στην Αθήνα, ή στη Βαρσοβία, ή στην Νέα Υόρκη, ή στο Τόκιο.
Μου αρέσει να επιλέγω ηθοποιούς που έχουν άποψη και είναι πεισματάρηδες. Ολοι μαζί σκηνοθετούμε. Τα γυρίσματά μου, τα σετ μου μοιάζουν με αρχαία ελληνική Αγορά.»
Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετείς κάτι που δεν έχεις γράψει η ίδια. Πώς σου φάνηκε αυτό;
Δεν το έγραψα εγώ και ταυτόχρονα, διαβάζοντάς το, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να αλλάξω ούτε μία λέξη. Ηταν παράξενο αλλά και λυτρωτικό αυτό για μένα. Διάβασα τα πρώτα τρία επεισόδια και πήγα στο Λονδίνο για να συναντήσω τους σεναριογράφους. Ηθελα να είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα απόλυτα τι ήθελαν να πουν, πώς ήθελαν αυτό να αποτυπωθεί. Και επιβεβαίωσα ό,τι υπήρχε ήδη στο χαρτί: ήμασταν πολύ ίδιοι, είχαμε τις ίδιες ευαισθησίες, τις ίδιες αναφορές στο σινεμά, την τηλεόραση, την τέχνη. Αγαπούν και εκείνοι τη screwball comedy, όπως εγώ. Οπότε ένιωσα ασφάλεια. Ηξερα τι θα έκανα, είχα την απόλυτη ελευθερία από εκείνους και, μην έχοντας το βάρος του σεναρίου, μπορούσα να αφιερωθώ σε αυτό που πραγματικά αγαπώ: να δουλέψω με τους ηθοποιούς μου.
Η Αριάν είναι η μούσα σου. Αλλά πώς επέλεξες και το υπόλοιπο καστ;
Ηταν μία πάρα πολύ γρήγορη διαδικασία casting – κι εγώ δεν είμαι συνηθισμένη να δουλεύω έτσι, αλλά είχα πλήρη ελευθερία επιλογής κι όλα λειτούργησαν μαγικά. Για παράδειγμα, η Ταλίσα (Τεϊσέρα) μπήκε μέσα την πρώτη μέρα του κάστινγκ και την ερωτεύτηκα αμέσως! Είχε κάτι που αμέσως μετέφερε την ενέργεια της «Τζέμα». Είναι ταυτόχρονα πολύ δυνατή και πολύ εύθραυστη. Το ίδιο και με τον Γκάρι – είναι πολύ σπάνιο για άντρα ηθοποιό να τολμά να δείχνει τόσο τρυφερός κι ευαίσθητος. Την Αριάν φυσικά την ήξερα και αυτό ήταν αβαντάζ και για τις δυο μας. Αυτό που απαίτησα ήταν χρόνο για πρόβες – κι ας έμοιαζε αυτό με πολυτέλεια για τα τηλεοπτικά δεδομένα. Στην τηλεόραση όλα γίνονται ταχύτητα. Είχαμε 10 μέρες, εγώ κανονικά κάνω πρόβες τουλάχιστον 3 μήνες. Οπότε βουτηξαμε με το κεφάλι – να βρούμε τον τόνο, να βρούμε τον ρυθμό, να βρούμε τους κωδικούς μας. Κι από την πρώτη στιγμή στις πρόβες λειτούργησε μαγικά η χημεία και των τριών τους! Από την πρώτη στιγμή μεταμορφώθηκαν στους χαρακτήρες τους. Εγιναν καλοί φίλοι και το να δουλεύω με ένα καστ που έγιναν τόσο φίλοι ήταν εγγύηση για μένα.
Δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο συγκινητικό για μένα ήταν να τη βλέπω να έχει εξελιχθεί τόσο, να είναι σε εγρήγορση να μάθει για φακούς και θέσεις της κάμερας. Δεν δούλευα πλέον μόνο με ένα μέλος της οικογένειάς μου. Αλλά και με μία συνάδελφο.» | Η Αθηνά Τσαγγάρη για την Αριάν Λαμπέντ
Βρήκες την Αριάν αλλαγμένη; Εχουν περάσει χρόνια, σκηνοθέτησε και η ίδια τη μικρού μήκους της...
Ναι, είχαμε να δουλέψουμε αρκετά χρόνια μαζί. Και τολμώ να το δηλώσω με ασφάλεια: είναι η μούσα μου, το «Attenmberg» ήταν η breaktrough ταινία και για τις δυο μας, δουλέψαμε στο «Capsule», αλλά και στο «Lulu» στο θέατρο. Και νιώθω περήφανη και χαρούμενη για τη γυναικεία συμμαχία που έχει δημιουργηθεί από τότε ανάμεσά μας, πέραν της προσωπικής μας φιλίας. Στα γυρίσματα του «Trigonometry» την πέτυχα να μοντάρει τη δική της ταινία, είχαμε και οι δυο μεγαλώσει. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο συγκινητικό για μένα ήταν να τη βλέπω να έχει εξελιχθεί τόσο, να είναι σε εγρήγορση να μάθει για φακούς και θέσεις της κάμερας. Δεν δούλευα πλέον μόνο με ένα μέλος της οικογένειάς μου. Αλλά και με μία συνάδελφο. Βέβαια, η Αριάν δεν ήταν ποτέ «μια απλή ηθοποιός». Ηταν καλλιτέχνης. Χορεύτρια, χορογράφος, αθλήτρια, σκηνοθέτης θεάτρου.
Πόσο επέτρεψες τους αυτοσχεδιασμούς – το αποτέλεσμα είναι απόλυτα νατουραλιστικό. Και γενικώς πόσο χώρο μπορείς να δώσεις στους ηθοποιούς για παρεμβάσεις, όταν ο τηλεοπτικός χρόνος είναι αμείλικτος;
Δεν υπήρξαν αυτοσχεδιασμοί – όλα ήταν στο σενάριο και αυτή είναι η μεγάλη του επιτυχία. Να μοιάζει κάτι τόσο φυσικό, ενώ είναι γραμμένο. Από εκεί και πέρα μου αρέσει να επιλέγω ηθοποιούς που έχουν άποψη και είναι πεισματάρηδες. Ολοι μαζί σκηνοθετούμε. Τα γυρίσματά μου, το σετ μου μοιάζουν με αρχαία ελληνική Αγορά. Και στις ταινίες μου το ίδιο γίνεται - στο «Chevalier» όλοι ήταν συνσκηνοθέτες μαζί μου. Νομίζω ότι μου αρέσει αυτή η πολυφωνία. Γιατί ξέρω ότι όταν όλοι νιώσουν βολικά στο ρόλο, κουμπώσουν στους χαρακτήρες με τους τρόπους που το αισθάνονται και το πιστεύουν, τότε το αποτέλεσμα θα είναι τέλειο.
Πώς προσέγγισες το γύρισμα, τι τεχνική βρήκες που να σου ταιριάζει
Αποφάσισα να γυρίζουμε χωρίς να κόβω. Να αφήνω τους ηθοποιούς να ολοκληρώνουν τη σκηνή χωρίς να κάνω cut. Να μην σταματάμε για να αλλάξουμε τις θέσεις της κάμερας. Ηθοποιοί και συνεργείο κινούμασταν στο χώρο σαν να είναι χορογραφημένη παράσταση. Εμοιαζε πράγματι με χορό όλο αυτό – κι όλοι τους έχουν καταπληκτικό ρυθμό. Κάθε πρωί κάναμε μίτινγκ και αποφασίζαμε τη χορογραφία. Ο χώρος φωτιζόταν έτσι ώστε να μην έχουμε τεχνικά θέματα και να δίνουμε ελευθερία στους ηθοποιούς – να μην ανησυχούν για τα σημάδια τους. Ολο αυτό ήταν πολύ απελευθερωτικό και μου θύμισε το θέατρο, από το οποίο προέρχομαι. Υπήρχαν μέρες που θα δυναμώναμε τη μουσική και θα κινούμασταν στο χώρο, χορεύοντας. Ενιωσα μαέστρος που είχε στη διάθεσή του τα καλύτερα μουσικά όργανα για να βγάλει αρμονία, ή παραφωνία, ό,τι απαιτούσε η σκηνή. Ηταν τόσο διασκεδαστικό! Κι αγάπησα το γύρισμα σε στούντιο – κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου συμβεί.
Που είναι αυτές οι σειρές στην ελληνική τηλεόραση; Που είναι οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις; Που είναι οι πραγματικοί άνθρωποι; Δεν μπορούμε να δείξουμε την εύθραυστη καθημερινότητα του σύγχρονου πολίτη μίας μητρόπολης του 21ου αιώνα; Αλήθεια τώρα;»
Πιστεύεις ότι η τηλεόραση, ένα μέσο που ήταν δεύτερο στην εποχή μας και ταμπού για έναν δημιουργό, τώρα δείχνει μεγαλύτερη ελευθερία και τόλμη από το mainstream σινεμά;
Μμμμ όχι. Πιστεύω ότι η τηλεόραση είχε πάντα δύναμη και πάντα γινόντουσαν πράγματα που την καθιστούσαν ως μία ακόμα μορφή τέχνης. Οπως οι σειρές του Κεν Λόουτς, του Μάικ Λι, του Νίκολας Ρεγκ, τoυ Αλαν Κλαρκ, της Ανιές Βαρντά, του Κλοντ Λελούς, του Τζον Κασαβέτη, της Ιλέιν Μέι – που είναι η απόλυτη θεά μου. Ολοι αυτοί οι σκηνοθέτες πάντα δούλευαν ταυτόχρονα σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση. Δεν υπήρχε διαφορά στην προσέγγιση της τέχνης – αυτοί οι φορσέ διαχωρισμοί έγιναν κάποια στιγμή στα 80ς. Τώρα μάλλον επστρέφουμε στις ρίζες αυτές που θέλουν τη δημιουργία να είναι κάτι το συνολικό, χωρίς ταμπέλες. Το «Trigonometry» είναι τηλεόραση, έγινε με συνθήκες θεάτρου, με μένα να χρησιμοποιώ τα κινηματογραφικά μου εργαλεία και είναι, ταυτόχρονα, επηρεασμένο από την Πίνα Μπάους. Οπότε, τι συζητάμε;
Θα μπορούσες να γυρίσεις μία τέτοια σειρά στην Ελλάδα;
Θέλω τόσο πολύ να γυρίσω, ή να γυριστεί τέλος πάντων, μία τέτοια σειρά στην Ελλάδα. Ημουν πριν λίγο καιρό στην Αθήνα κι άνοιξα την τηλεόραση και ψυχοπλακώθηκα – ακόμα τα ίδια και τα ίδια, κλισέ αισθητική, στερεοτυπικές ιστορίες, δήθεν χιουμοράκι. Που είναι οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις; Που είναι οι πραγματικοί άνθρωποι; Δεν μπορούμε να δείξουμε την εύθραυστη καθημερινότητα του σύγχρονου πολίτη μίας μητρόπολης του 21ου αιώνα; Αλήθεια τώρα;
Να μιλήσουμε και για τα επόμενα σου κινηματογραφικά πρότζεκτ;
Εχω δύο στα σκαριά και τα δουλεύω ταυτόχρονα. Το πρώτο, που θα γυριστεί στην Αμερική, είναι το «White Knuckles» action/heist με πρωταγωνίστρια μία σύγχρονη γυναίκα σαμουράι. Φυσικά και θα γίνει και αυτό σαν screwball tragedy – η ιδέα θέλει μια γυναίκα του 21ου αιώνα που ζει σε μια μητρόπολη να είναι σαμουράι. Το δεύτερο είναι μία μεταφορά του αγαπημένου μου βιβλίου – ενός βιβλίου που με καθόρισε: το «Two Serious Ladies» της Τζέιν Μπόουλς. Αγόρασα τα δικαιώματα και ολοκληρώνω αυτή την εποχή το σενάριο με τον Ιαν Χάσετ. Το θεωρώ αριστούργημα φεμινισμού και μοντερνισμού - και αν δεν το έχετε διαβάσει, διαβάστε το! Ανυπομονώ να το μεταφέρω στην μεγάλη οθόνη. Νομίζω ότι είναι μία ιστορία που όλοι πρέπει να δουν.
To «Τrigonometry», η νέα μίνι σειρά 8 επεισοδίων κάνει πρεμιέρα απόψε στο COSMOTE SERIES HD με διπλό επεισόδιο (Πέμπτη19/3 στις 23.00 & 00.00). Θα προβάλλεται κάθε Πέμπτη βράδυ στις 23.00 με νέο επεισόδιο, ενώ ταυτόχρονα με την προβολή τους στο COSMOTE SERIES HD,τα επεισόδια θα είναι διαθέσιμα και μέσα από τη δωρεάν, on demand υπηρεσία COSMOTE TV PLUS.
Διαβάστε περισσότερα:
