Η Μέγκαν παρακολουθεί τον πατέρα της να υποφέρει, ανήμπορη να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους η μητέρα της τον φροντίζει με γιατροσόφια φτιαγμένα από ξόρκια και ένα βαρύ σύννεφο ενοχής που φέρνει μνήμες από ένα παρελθόν φαινομενικά ευτυχισμένο, αλλά στην πραγματικότητα στοιχειωμένο από λάθος επιλογές. Η κατάσταση θα βρεθεί εκτός ελέγχου, όταν ο πατέρας της θα πεθάνει και θα ανακαλύψει ότι η μητέρα της είχει ξοδέψει ολόκληρη την περιουσία τους προκειμένου να τον φέρει πίσω στη ζωή. Ενας μυστηριώδης άντρας θα έρθει στο σπίτι και η τελετουργία θα ξεκινήσει...
Οχι η πρώτη (και σίγουρα όχι η τελευταία) ταινία που εξερευνά τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους ο θάνατος ενός μέλους της οικογένειας γίνεται η αιτία για να κλείσουν οι ανοιχτές πληγές του παρελθόντος, η «Τελετουργία» της Τζούλια Μαξ προσπαθεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό να είναι ταυτόχρονα μια ταινία τρόμου και μια αλληγορία για την απώλεια και με κάποιο τρόπο το καταφέρνει, αφού σε ισόποσες δόσεις διαθέτει και ικανό body horror αλλά και μια θλίψη απλωμένη πάνω στη σχέση μητέρας - κόρης, καθώς μόνες τους προσπαθούν να διαπραγματευούν το θάνατο του πατέρα.
Η ατμόσφαιρα είναι αρκούντως δυσάρεστη, τα ξεσπάσματα του φόβου είναι λειτουργικά (ειδικά με τον σιωπηλό «τελετάρχη») και η Κέιτ Μπάρτον (είναι η «τρομακτική» κι εκεί Ελις Γκρέι στο τηλεοπτικό «Grey's Anatomy») φέρνει κάτι από το θρυλικό παρελθόν μαμάδων όπως η Πάιπερ Λόρι στο «Carrie» του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Είναι όμως τα παραπάνω στοιχεία, μαζί με τα μικρά ή και μεγάλα ρίσκα που παίρνει η πρωτοεμφανιζόμενη στη μεγάλου μήκους Τζούλια Μαξ, ικανά για να φέρουν στη ζωή μια τόσο φιιλόδοξη ιδέα όσο η αρχική - ενός family drama που θα φτάσει στην κάθαρση μέσω του τρόμου;
Λιγότερο ατμοσφαιρικό από το πρώτο, το δεύτερο μέρος, εκεί όπου ουσιαστικά συμβαίνει η «τελετουργία» μοιάζει βγαλμένο από άλλη ταινία, με εφέ, αρκετό αίμα και ιδέες που αποδυναμώνουν την κεντρική και σε ρυθμό που δεν αποφασίζει αν θέλει να σε κάνει να κλείσεις τα μάτια ή να συγκινήσει με την επιστροφή στο παρελθόν και την «τρομακτική» (σε κάθε περίπτωση) διαδρομή που απαιτείται για να επουλώσεις το οποιοδήποτε παιδικό ή ανομολόγητο τραύμα.
Η ζυγαριά πάνω στην οποία ζυγίζονται ετερόκλητα στοιχεία δεν καταφέρνει ποτέ να μείνει στη μέση, ώστε να παραδώσει μια ευφάνταστη και πραγματικά με αντίκτυπο οικογενειακού δράματος ταινία τρόμου για όλη την οικογένεια.