Από το «Star Wars» μέχρι το «Alien», η επιστημονική φαντασία έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι ακόμη και οι πιο γνώριμες ιστορίες μπορούν να αποκτήσουν νέα ζωή όταν ειπωθούν από μια διαφορετική οπτική γωνία. Το «Κυνηγός: Επικίνδυνη Ζώνη» του Νταν Τράχτενμπεργκ ακολουθεί αυτήν ακριβώς τη λογική, προσπαθώντας να ανανεώσει έναν μύθο που θεωρείται σχεδόν ιερός για τους φαν του είδους. Ο Predator υπήρξε πάντοτε ο απόλυτος κυνηγός, το σύμβολο της δύναμης και της ωμής επιβίωσης. Γι’ αυτό, η πιο ανθρώπινη ματιά που επιχειρεί εδώ η Disney, με την προσπάθεια να τον κάνει λιγότερο τέρας και περισσότερο πλάσμα με συναισθήματα, ίσως ξενίσει κάποιους που μεγάλωσαν με την παλιά, αγριεμένη εκδοχή του. Oμως ο Τράχτενμπεργκ δεν ενδιαφέρεται για τη νοσταλγία, όσο για την αποδόμηση ενός Alpha αρσενικού προτύπου που έχει πια κουράσει.
Σ' έναν απόμακρο, άγνωστο πλανήτη ενός δυστοπικού μέλλοντος, ο Ντεκ, ένας νεαρός Κυνηγός που θεωρήθηκε αδύναμος και για αυτός απόκληρος της φυλής του, βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο στη Θία και ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι αναζητώντας τον απόλυτο αντίπαλο, για να αποδείξει την αξία του και να αποκαταστήσει το όνομά του.
Ο Τράχτενμπεργκ επιστρέφει στο σύμπαν του Κυνηγού μετά το «Θήραμα» και το animation «Κυνηγός: Δολοφόνος των Δολοφόνων, εδώ με μια διαφορετική δυναμική, αλλά πάντα με σαφή γνώση του πώς να στήσει ένταση και ατμόσφαιρα χωρίς να χρειάζεται να φωνάξει. Τα τοπία του επικίνδυνου αυτού πλανήτη είναι επιβλητικά, σχεδόν μεταφυσικά, και η κάμερα τα αντιμετωπίζει σαν ένα ζωντανό πεδίο μάχης ανάμεσα στη φύση, τη μηχανή και το ένστικτο. Ο Τράχτενμπεργκ ισορροπεί ανάμεσα στη δράση και στη σιωπή, ξέρει πότε να αφήσει μια σκηνή να αναπνεύσει και πότε να κόψει απότομα για να τονίσει τον κίνδυνο. Δεν ενδιαφέρεται μόνο να εντυπωσιάσει, αλλά να μας κάνει να νιώσουμε τη θέση του κυνηγημένου πλάσματος, να καταλάβουμε ότι η επιβίωση δεν είναι απλώς υπόθεση φυσικής δύναμης, αλλά και ηθικής επιλογής. Εκεί, άλλωστε, βρίσκεται και η ουσία της ταινίας: στην αναμέτρηση με τα ίδια μας τα ένστικτα.
Ο τρόπος που το γράφει ο Τράχτενμπεργκ δεν είναι επιτηδευμένος και χρησιμοποιεί την πλοκή ως καθρέφτη μιας βαθύτερης σύγκρουσης ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που μας έμαθαν να γίνουμε. Η πατριαρχική κοινωνία των Γιάουτζα λειτουργεί σαν αλληγορία για το πώς αντιλαμβανόμαστε ακόμα την έννοια της δύναμης. Οι άντρες αυτής της φυλής ζουν με την πεποίθηση ότι η σιωπή, η βία και η απομόνωση είναι δείγματα τιμής, και όποιος νιώθει ή δείχνει αδυναμία θεωρείται προδότης της ίδιας του της φύσης.
Μέσα από αυτή τη σύγκρουση, το «Κυνηγός: Επικίνδυνη Ζώνη» γίνεται μια ιστορία για την τοξική αρρενωπότητα και για το πώς αυτή διαπερνά κάθε κοινωνία που χτίζεται πάνω στον φόβο. Ο Κυνήγος για πρώτη φορά τον βλέπουμε να επικοινωνεί, να αισθάνεται και μαθαίνει, με τον πιο επώδυνο τρόπο, ότι η επιβίωση δεν σημαίνει απαραίτητα κυριαρχία, αλλά συνύπαρξη. Η σχέση του με την συνθετική ηρωίδα (μια υπέροχα διεκπεραιωτική στον ρόλο της Ελ Φάνινγκ) από την Weyland-Yutani (μια ακόμα επιβεβαίωση πως τα σύμπαντα των «Alien» και «Predator» συνδέονται) είναι εκείνη που του ανοίγει έναν νέο δρόμο για να καταλάβει πως η ενσυναίσθηση δεν είναι αδυναμία, αλλά ένα άλλο είδος δύναμης, πιο ώριμο και πιο αληθινό. Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα της ταινίας, γιατί μέσα από έναν εξωγήινο μύθο μιλάει για κάτι πολύ ανθρώπινο, σχεδόν καθημερινό.
Η δράση παραμένει σφιχτοδεμένη και βίαιη, όπως αρμόζει σε μια ταινία του είδους, χωρίς όμως να γίνεται αυτοσκοπός. Ο Τράχτενμπεργκ κρατά ζωντανό το πρωτόγονο ένστικτο του κυνηγιού που χαρακτήρισε τις παλαιότερες ταινίες, με σκηνές μάχης που είναι άγριες, σωματικές και αποπνέουν αληθινό κίνδυνο, χωρίς να μετατρέπονται σε ένα φτηνό θέαμα.
Κι όμως, παρά τις προθέσεις του, το φιλμ δεν καταφέρνει πάντα να φτάσει την ένταση των ιδεών του. Ορισμένες στιγμές μοιάζουν να υπακούουν σε γνώριμα μοτίβα και η ταινία χάνει λίγο από την ανατρεπτική της ορμή και γλιστράει σε μια πιο ασφαλή αφήγηση. Ωστόσο, η πρόθεση μένει καθαρή, στο να προσφέρει μια νέα ανάγνωση ενός εμβληματικού τέρατος και να το τοποθετήσει μέσα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο που μιλάει για το πώς η ανθρωπότητα – ή οποιοδήποτε είδος – μπορεί να ξαναβρεί την ψυχή του.
Το «Κυνηγός: Επικίνδυνη Ζώνη» είναι μια προσεγμένη, εικαστικά δυνατή και θεματικά φιλόδοξη προσπάθεια. Μπορεί να μην είναι η πιο τολμηρή ή η πιο αιματηρή ταινία του franchise, αλλά σίγουρα είναι από τις πιο στοχαστικές, με τον Τράχτενμπεργκ ναι δείχνει ότι μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο θέαμα και στη σκέψη, ακόμα κι αν δεν φτάνει πάντα εκεί που στοχεύει. Αλλά τουλάχιστον σου δίνει έναν λόγο να σκεφτείς (και να δεις) τα τέρατα, που κρύβει ο καθένας μέσα του.