Η ταινία του 1987 «Ο Κυνηγός» του Τζον ΜακΤίρναν με πρωταγωνιστή τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ έμεινε στην ιστορία και αγαπήθηκε από πολλούς για δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, κι ο πιο εμφανής, είναι ότι ο κόσμος γνώρισε έναν από τους πιο θανατηφόρους και επικίνδυνους εξωγήινους κυνηγούς του σύμπαντος (πέρα από τα «Alien») και ο δεύτερος είναι ο τρόπος με τον οποίο η ταινία παρουσίαζε τη ματσό αρρενωπότητα της εποχής εκείνης, με υπερφουσκωμένα μούσκουλα τα οποία ξεχειλίζουν τεστοστερόνη, υποδηλώντας ταυτόχρονα και ένα είδος οριακού ομοερωτικού bromance μεταξύ των κομάντο στρατιωτών. Κάτι που προσπάθησαν να μιμηθούν, αποτυγχάνοντας παταγωδώς, και όλες οι επόμενες ταινίες του άτυπου franchise των «Κυνηγών»…
35 χρόνια και αμέτρητες ταινίες και crossovers μετά, ο σκηνοθέτης Νταν Τράχτενμπεργκ αποφασίζει πως ήρθε η ώρα για μια αλλαγή η οποία όχι μόνο θα φέρει ένα νέο αέρα στο καταπονημένο αυτό franchise αλλά και ταυτόχρονα θα τιμά τις ρίζες του. Και η ταινία «Θήραμα» όχι μόνο το καταφέρνει, σε ένα μεγάλο βαθμό, αλλά αναβιώνει την συγκίνηση και την αδρεναλίνη του κυνηγίου σε όλο του το μεγαλείο.
Αυτή την φορά μεταφερόμαστε σχεδόν 300 χρόνια πριν, στα τέλη του 1700 στον κόσμο του Εθνους των Κομάντσι. Εκεί μια νεαρή γυναίκα, η Ναρού, μια άγρια και εξαιρετικά ικανή πολεμίστρια που μεγάλωσε ανάμεσα σε μερικούς από τους καλύτερους κυνηγούς που περιπλανήθηκαν ποτέ στις Μεγάλες Πεδιάδες, προσπαθεί να κερδίσει τον τίτλο της πολεμίστριας και τον σεβασμό της φυλής της. Σίγουρη ότι είναι εξίσου ικανή με τους υπόλοιπους νεαρούς κυνηγούς, ξεκινά να προστατεύσει τον λαό της όταν ο κίνδυνος απειλεί τον καταυλισμό της. Οπλισμένη με πρωτόγονα όπλα, η Ναρού παρακολουθεί και τελικά αντιμετωπίζει το θήραμά της, το οποίο αποδεικνύεται πως είναι ένας εξαιρετικά εξελιγμένος εξωγήινος κυνηγός με τεχνικά προηγμένο οπλοστάσιο.
Εξι χρόνια μετά το υπέροχο «10 Cloverfield Lane», ο Τράχτενμπεργκ έρχεται με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του για να αποδείξει πως ξέρει να τα καταφέρνει περίφημα στο να χειρίζεται το σασπένς, να το φτάσει στα άκρα χωρίς να το υπονομεύσει αλλά και για το πότε πρέπει να απελευθερώσει όλη αυτή την ένταση που χτίζει με έναν μεθοδικό τρόπο, στην προκειμένη περίπτωση με την μορφή μιας καθαρτήριας αιματοβαμμένης δράσης.
Ομως, όπως και σε όλες τις ταινίες ενός franchise έτσι κι εδώ, το στοιχείο της έκπληξης φαίνεται να λείπει, μιας και το κοινό γνωρίζει πολύ καλά το τι υπάρχει εκεί έξω, κάτι που κάνει την πλοκή της σχεδόν αμέσως γνώριμη από την αρχή μέχρι και το τέλος. Αλλά αυτό το μειονέκτημα ο Τράχτενμπεργκ καταφέρνει να το μετατρέψει σε ένα μοναδικό πλεονέκτημα.
Η ταινία του ΜακΤίρναν εξελίσσεται ως ένα κλειστοφοβικό θρίλερ μέσα σε μια ζούγκλα έχοντας μια βραδυφλέγουσα αγωνία σε όλη την διάρκειά της, αλλά εδώ ο Τράχτενμπεργκ προσπαθεί να ξεφύγει από αυτά για να χρησιμοποιήσει τις τεράστιες αμερικάνικες πεδιάδες ως το δικό του παιχνιδότοπο και να κάνει τη Ναρού και τους υπόλοιπους να αισθάνονται ακόμα πιο ασήμαντοι δίπλα στον θανατηφόρο εξωγήινο που τους καταδιώκει, αφήνοντας την ένταση αυτή να εξελιχθεί σε μια υπέροχα χορογραφημένη και άκρως βίαιη και αιματηρή σε στιγμές δράση, παίζοντας συνεχώς με τους όρους του «θηρευτή» και του «θηράματος», την οποία απογειώνει η υπέροχη φωτογραφία του Τζεφ Κάτερ.
Και μπορεί σεναριακά το «Θήραμα» να πλέει πάνω σε γνώριμα νερά, αυτό που το κάνει όμως να ξεχωρίζει είναι το αφήνει πίσω του όλα τα περί τοξικής αρρενωπότητας μιας πάλαι πότε εποχής για να αναδείξει μια ενδιαφέρουσα ιστορία γυναικείας χειραφέτησης και ένα επί της ουσίας σχόλιο, αν και κάπως εμφανές, πάνω στα προνόμια και την δυναμική των φύλων.
Αφήνοντας πίσω τον Ντατς του Αρνι και τους λαδωμένους μύες του, η ταινία μας εισάγει μια εξίσου σκληροτράχηλη και άγρια ηρωίδα. Η Αμπερ Μιντθάντερ είναι εξαιρετική στον ρόλο της Ναρού και η κινητήριος δύναμή της ταινίας. Καταφέρνει να γοητεύσει σε κάθε σκηνή της με την αγριότητα και τον δυναμισμό της, συνδυάζοντάς τα με μια λογική και μια αδίστακτη αποφασιστικότητα για να αντιμετωπίσει όχι μόνο το τέρας που απειλεί τον κόσμο της αλλά και τον σεξισμό των αντρών της φυλής της, ακόμα και τον ίδιο τον Κυνηγό που την απορρίπτει ως μια άξια αντίπαλό του, καθώς απαρνείται τον ρόλο της γυναίκας που προσπαθεί να της επιβάλλει η κοινωνία.
Το «Θήραμα» είναι σίγουρα η καλύτερη ταινία στο σύμπαν του «Κυνηγού», κάτι που περίμεναν όλοι οι φανς εδώ και 35 χρόνια, δίνοντας νέα πνοή σε ένα σχεδόν πεθαμένο franchise. Αν και με λίγες εκπλήξεις αλλά αρκετά καλογυρισμένη δράση και μια ηρωίδα η οποία μπαίνει άξια στο πάνθεον των badass γυναικών του σινεμά, η ταινία ανοίγει επάξια μια νέα συναρπαστική κυνηγετική περίοδο.
