Ο Κρίστι δεν ανήκει πουθενά. Ούτε στην ανάδοχη οικογένεια που που μεγάλωσε. Ούτε στο σπίτι του ετεροθαλή αδερφού του που ζει μαζί με τη γυναίκα και το νεογέννητο μωρό τους. Ούτε στην παλιά του γειτονιά την οποία έχει απωθήσει και σαν μέρος αλλά κυρίως σαν αναμνήσεις, μπερδεμένες πληροφορίες για το θάνατο της μητέρας του, τη συγγένεια του με ανθρώπους που γνωρίζει για πρώτη φορά, μια ζωή ξοδεμένη σε έναν θυμό που δεν μπορεί να εκφραστεί.
Η συγκατοίκηση με τον αδερφό του δεν θα πάει καλά. Ούτε η προσπάθεια του δεύτερου να κάνει τον Κρίστι ελαιχρωματιστή, καθώς διακρίνει ότι έχει ταλέντο. Ο Κρίστι μπλέκει σε καυγάδες, δεν βρίσκει νόημα ούτε στις παρέες ούτε στην «οικογενειακή ζωή». Θα θυμώσει, θα αποφύγει τον κοινωνικό λειτουργό που προσπαθεί να του βρει μια οικογένεια προλαβαίνοντας να γίνει σε λίγο καιρό 18 ετών, θα το σκάσει, θα επιστρέψει, θα μάθει μυστικά για τα παιδικά του χρόνια, θα ανακαλύψει όμως και το πραγματικό ταλέντο του που κανείς δεν θα περίμενε ότι κρύβεται στην κομμωτική.
Με φόντο το Κορκ της Νότιας Ιρλανδίας και με την κάμερα καρφωμένη στον υπέροχο πρωταγωνιστή του, τον Ντάνι Πάουερ - τον «Christy» και της μικρού μήκους ταινίας του από το 2019 που εδώ μεγαλώνει και ως ήρωας και ως ταινία, ο Μπρένταν Κάντι - στην πρώτη του απόπειρα μεγάλου μήκους - αποδεικνύει πως είναι σίγουρα κάτι περισσότερα από «ο σκηνοθέτης του “Take me to Church” με τα δισεκατομμύρια views στο YouTube.
Η σχέση του με την τοπική σκηνή του χιπ-χοπ (η οποία ενσωματώνεται με ιδανικό τρόπο στην ταινία) και η εν γένει διάθεση του να παραμείνει πιστός στον ήρωα του, σαν αυτό να ήταν το κινηματογραφικό «βίντεο - κλιπ» της ενηλικίωσης του, φέρνει τον Κάντι να σκηνοθετεί μελετημένα, δίνοντας χρόνο στον πρωταγωνιστή του να μεγαλώνει μαζί μας, σκορπίζοντας αυθεντικότητα σε όσα σημεία της υπόθεσης δεν μοιάζουν καταχρηστικά γραμμένα.
Την ίδια στιγμή, η ολοφάνερη διάθεση του Κάντι να μην καινοτομήσει αλλά να συνεχίσει την παράδοση ενός είδους που μοιάζει πλέον καταχωρημένο στο μεγάλο βιβλίο του βρετανικού σινεμά, τον εγκλωβίζει μέσα στα στερεότυπα του κοινωνικού ρεαλισμού, με προβλέψιμη εξέλιξη στη δράση και τις ψυχολογίες των ηρώων και μια ιστορία που νιώθεις ότι έχεις ξαναδεί άπειρες φορές στο σινεμά.
Το χιούμορ και η αναπάντεχη εξέλιξη των ταλέντων του Κρίστι, ένα πραγματικά αφοπλιστικό φινάλε και το βλέμμα του Πάουερ συνοψίζουν μια ταινία που οι αρετές της δεν μπορούν να την «μεγαλώσουν», παγιδευμένη κι αυτή όπως και ο ήρωας της σε μια διαρκή αναποφάσιστη ενηλικίωση.