Τα διηγήματα του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ παραμένουν ακόμα και σήμερα από τους σημαντικότερους ακρογωνιαίους λίθους της λογοτεχνίας τρόμου. Τι κι αν έχουν περάσει 83 χρόνια από τον θάνατό του; Οι ιστορίες του, γεμάτες από ζοφερούς και επικίνδυνους κόσμους, με κατοίκους στα πρόθυρα της παράνοιας και απόκοσμα τέρατα να καραδοκούν σε κάθε σκοτεινή γωνιά τους, καταφέρνουν να εμπνέουν εκατομμύρια συγγραφείς σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ενας από αυτούς τους συγγραφείς ήταν και ο Ματ Ραφ, ο οποίος το 2016 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του με τίτλο «Lovecraft Country», το οποίο συνδυάζει με μαεστρία το τρομακτικό σύμπαν του Λάβκραφτ με τους πραγματικούς τρόμους της Αμερικής: την περίοδο του Τζιμ Κρόου, όπου πολιτειακοί και τοπικοί νόμοι που επέβαλαν φυλετικό διαχωρισμό στον αμερικανικό Νότο. Η ιστορία ακολουθεί τον Ατικους, αφροαμερικανό βετεράνο του πολέμου της Κορέας, ο οποίος επιστρέφει πίσω στην πόλη του για να ανακαλύψει ένα γράμμα από τον πατέρα του ο οποίος τον πληροφορεί ότι κρατά το μυστικό της οικογενειακής τους κληρονομιάς, αλλά βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα μέρος το οποίο ονομάζεται Lovecraft Country. Ο Ατικους ξεκινά ένα ταξίδι στις πολιτείες του Νότου για να τον σώσει, αλλά έρχεται αντιμέτωπος με περισσότερους κινδύνους από ότι υπολόγιζε.
Διαβάστε ακόμα: Ο Χ. Φ. Λάβκραφτ που θέλουμε να δούμε στον κινηματογράφο
Το βιβλίο του Ραφ μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη ως μίνι τηλεοπτική σειρά για το HBO και θα κάνει την πρεμιέρα της τον Αύγουστο. Το Flix είχε την τύχη να βρεθεί σε ένα αρκετά ενδιαφέρον virtual roundtable με τους πρωταγωνιστές της σειράς -Τζόναθαν Μέιτζορς, Τζούρνι Σμόλετ, Μάικλ Κένεθ Γουίλιαμς, Κόρτνεϊ Μπ. Βανς, Αουζενιού Ελις, Γούμι Μοσάκου και Αμπι Λι- και μίλησε μαζί τους για την επιρροή του έργου του Λάβκραφτ, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, το λευκό προνόμιο, αλλά και για το πόσο σημαντική είναι μια τέτοια σειρά σήμερα , όπου το σύνθημα #BlackLivesMatter ακούγεται πιο δυνατά από ποτέ.
Η σειρά της HBO «Lovecraft Country» θα κάνει πρεμιέρα αποκλειστικά στη Vodafone TV στις 17 Αυγούστου. Από τον Φεβρουάριο, το δημοφιλές περιεχόμενο της HBO είναι πλέον διαθέσιμο αποκλειστικά από το Vodafone TV, το Σπίτι της HBO στην Ελλάδα. Απόλαυσε αγαπημένες παλιές, αλλά και νέες σειρές εύκολα και γρήγορα, online ή offline, με φίλους ή και μόνος σου, από όποια συσκευή επιθυμείς.
Να ξεκινήσουμε με τις απαραίτητες συστάσεις: μιλήστε μας για τους χαρακτήρες σας
Τζόναθαν Μέιτζορς: Ο Ατικους αντιπροσωπεύει ένα είδος ευγένειας και δικαίου - υπάρχει κάτι ηρωικό στον χαρακτήρα, όπως και στον Ατικους Φιντς («To Kill a Mocking Bird») που εναντιώνεται στο ίδιο το σύστημα. Ο Ματ Ραφ ήξερε τι έκανε κι ονόμασε τον ήρωά του «Ατικους», γιατί υπάρχουν αρκετοί παραλληλισμοί μεταξύ των δυο αυτών χαρακτήρων. Κι ο ήρωάς μου εναντιώνεται στο συστημικό ρατσισμό, που υπάρχει βαθιά στο DNA της Αμερικής, αλλά επίσης πολεμά τέρατα, τόσο αληθινά όσο και φανταστικά. Μεγαλώνοντας σε μια τόσο καταπιεστική εποχή, χρειάζεσαι τρόπους για να ξεφύγεις και να νιώσεις πως δραπετεύεις, έστω και νοερά, από όλο αυτό. Οταν διάβασα το σενάριο δεν πίστευα πως η βιομηχανία προχώρησε στο να γυριστεί μια τέτοια ιστορία, με έναν τέτοιο ήρωα ως πρωταγωνιστή. Ενα μαύρο άντρα, στρατιώτη, βιβλιοφάγο, γιο - του οποίου η σχέση του με τον πατέρα του είναι το λιγότερο ταραχώδης. Και να μπορέσω να το βγάλω όλο αυτό προς τα έξω ως ηθοποιός, αναγκάστηκα να υπερβώ τον εαυτό μου και ως ηθοποιός, αλλά και ως άνθρωπος.
Τζουρνί Σμόλε: η Λέτι είναι μια δυναμική γυναίκα, ένα πραγματικός σίφουνας. Αντί να τρέχει μακριά από τους κινδύνους, πάει και πέφτει πάνω τους. Της αρέσει να είναι πάντα στην πρώτη γραμμή, κι αυτό επειδή είναι μισή λευκή και μισή μαύρη. Νιώθει ότι δεν ανήκει κάπου και γι’ αυτό τη βλέπουμε να φεύγει από το σπίτι της, αναζητώντας ένα καινούργιο τόπο. Ζητά απελπισμένα να αναγεννηθεί και είναι ένα πολιτισμικό σοκ για εκείνη, όταν συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρει την θέση της μέσα στην ίδια της την χώρα. Αυτό κάνει: πολεμάει για να βρει την δική της θέση. Πηγή έμπνευσης για μένα ήταν η γιαγιά μου, η φιγούρα της ήταν ο άξονας για το πως θα προσεγγίσω την Λέτι. Ηταν κι εκείνη μία πανέμορφη γυναίκα, που μεγάλωνε τέσσερα παιδιά καθαρίζοντας τα σπίτια λευκών στη Νέα Ορλεάνη, προσπαθώντας πάντα να κρατήσει την αξιοπρέπειά της παρά την όποια καταπίεση. Ολη αυτή η κοινή μας καταγωγή, έχει δημιουργήσει ένα δυνατό δεσμό αίματος μεταξύ του λαού μας. Νιώθεις μια ευθύνη απέναντι στην ιστορία σου, μία ευθύνη να δείξεις το πραγματικό της πρόσωπο. Από μόνο του αυτό είναι ριζοσπαστικό. Και αυτό είναι το πνεύμα της Λέτι.
Μάικλ Κένεθ Γουίλιαμς: ο χαρακτήρας που παίζω στο «Lovecraft Country» μοιάζει με αμάλγαμα όσων προηγούμενων ηρώων είχα παίξει παλιότερα, οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν τα δικά τους θέματα, φυλετικά ή μη. Το πρώτο πράγμα που κοιτάζω πάντα είναι ένα καλό σενάριο. Είμαι ηθοποιός πάνω από όλα και θέλω να διηγηθώ υπέροχες ιστορίες, είτε αυτές είναι αστείες, είτε γεμάτες από αγάπη ή σκότος. Από την άλλη όμως, ναι είμαι Αφροαμερικάνος και για αυτό ίσως να μου προσφέρονται περισσότερο τέτοιοι ρόλοι. Αλλά νιώθω προνομιούχος ως μαύρος άντρας που με επιλέγουν να πω ιστορίες για τον μαύρο λαό. Και όπως έλεγε και η σπουδαία Νίνα Σιμόν «είναι το καθήκον ενός καλλιτέχνη να αντικατοπτρίζει την περίοδο στην οποία βρίσκεται». Δεν θέλω όμως να είμαι ένας ηθοποιός που ενσαρκώνει μόνο ιστορίες για μαύρους, αλλά θέλω να είμαι εκείνος που αφηγείται ιστορίες για όλο τον κόσμο, αλλά τις λέει από την ματιά ενός μαύρου άντρα. Για παράδειγμα, εδώ μεγάλο ρόλο παίζει και η οικογένεια (που μόλις έχει μετακομίσει από την Τάλσα μετά το μακελειό λόγω φυλετικών διακρίσεων του 1921 στα νότια του Σικάγο), που έχει τα δικά της σκοτεινά μυστικά και τα κρύβει καλά μέσα σε ένα δωμάτιο που δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει.
Κόρτνεϊ Μπ. Βανς, Τζόναθαν Μέιτζορς και Τζουρνί Σμόλε.
Ποια ήταν η πρώτη σας εντύπωση από το σενάριο;
Τζόναθαν Μέιτζορς: όταν μου διάβασα το σενάριο αμέσως ένιωσα ότι σίγουρα ναι, θέλω να παίξω αυτό τον ρόλο. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αγχωνόμουν όλο και περισσότερο, γιατί όλα μου φαινόντουσαν πολύ οικεία, έπιαναν φλέβα. Ο Ατικους έψαχνε τον πατέρα του, κι αυτό το είδα ως μεταφορά: όλοι ψάχνουμε τους πατεράδες μας, τις ρίζες μας. Κι υπήρχε και κάτι το ηρωικό σε όλο αυτό, ειδικά μέσα στην περίοδο που διαδραματίζεται. Για μένα η σειρά αυτή ήταν ένα δώρο που δεν σταματούσε να μου προσφέρει πράγματα. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα έναν σύνδεσμο - τόσο με τον χαρακτήρα μου, όσο και με την ίδια την ιστορία.
Μάικλ Κένεθ Γουίλιαμς: όταν διάβασα τις πρώτες σελίδες του σεναρίου απλά με ρούφηξε μέσα στον κόσμο του και με άφησε έκπληκτο. Το θεώρησα υπέροχο. Κατάφεραν να συνδυάσουν στοιχεία για τον ρατσισμό, το #metoo κίνημα, την παιδοφιλία, τα πάντα, τα πιο σκοτεινά στοιχεία της ίδιας της ανθρωπότητας και το έκαναν με ένα μοναδικά υπέροχο τρόπο.
Κόρτνεϊ Μπ. Βανς: ο τρόμος στις μέρες μας βρίσκεται παντού. Στη σειρά γνωρίζουμε ότι θα υπάρχουν τέρατα παντού. Ομως και στην πραγματική ζωή τα τέρατα βρίσκονται παντού και πολλές φορές δεν δείχνουν το πρόσωπό τους ή το δείχνουν αρκετά διακριτικά. Εμείς έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τα τέρατα γύρω μας. Μόλις πρόσφατα οι λευκοί άρχισαν να καταλαβαίνουν σε πόσο μεγάλο βαθμό γίνεται αυτό και, επιτέλους, συνειδητοποίησαν πως τα τέρατα δεν θα φύγουν ποτέ, απλά θα χωθούν και πάλι στην τρύπα τους για λίγο και θα ξαναδείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο σύντομα. Η ζωή είναι όπως και τα τέρατα (ψηφιακά και μη) στη σειρά.
Τζόναθαν Μέιτζορς και Τζουρνί Σμόλε.
Πόσο σημαντική είναι η σειρά για να αποτυπώσει την Τζιμ Κρόου περίοδο της Αμερικής. Εσείς νιώθετε ότι μάθατε παραπάνω πράγματα, πρωταγωνιστώντας στην σειρά;
Μάικλ Κένεθ Γουίλιαμς: Ειδικά για τη νέα γενιά, πολύ σημαντική. Δείχνει στα νέα παιδιά από που ερχόμαστε, τον πόνο και την βία που βιώσαμε για να φτάσουμε σήμερα εδώ. Πώς αντιμετωπίζαμε τον συστημικό ρατσισμό τότε και πώς τον αντιμετωπίζουμε τώρα. Εμαθα πολλά. Ενδεικτικά, κάτι από το πρώτο επεισόδιο, όταν ο Ατικους ρωτάει τον Τζορτζ γιατί ο Λευκός Οίκος είναι λευκός, κι εκείνος του εξηγεί για το πως ο πρώτος Οίκος απλά κάηκε και αναγκάστηκαν να τον ξαναχτίσουν και να τον βάψουν λευκό για να κρύψουν τα καμένα σημάδια. Δεν ξέρω αν είναι πραγματικό ή όχι αλλά γαμώτο ήταν μια τρομερή απάντηση.
Γούμι Μοσάκου: Από το σχολείο διαβάζεις και μαθαίνεις την μαύρη ιστορία. Εγώ έκανα και την δική μου έρευνα. Δεν γνώριζα πολλά, δεν είχα την γνώση που θα ήθελα, αλλά τώρα γνωρίζω πολλά περισσότερα από ότι πριν. Αλλά φαντάζομαι το να είσαι μαύρος στην Αμερική, στο Σικάγο, είναι μια τελείως διαφορετική εμπορία από το να είσαι μαύρος οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.
Αμπι Λι: Κι εγώ δεν είχα πολλές γνώσεις για την περίοδο αυτή, αλλά γνώριζα κάποια πράγματα από το σχολείο. Ομως έπρεπε να ερευνήσω κάποια συγκεκριμένα γεγονότα, τα οποία συμβαίνουν και στην σειρά, για να μπορέσω να έχω μια πιο σφαιρική εικόνα όλων όσων διαδραματίζονται σε κάποια επεισόδια. Το σημαντικότερο για μένα ήταν να γνωρίσω καλύτερα τις εμπειρίες των γυναικών της εποχής εκείνης. Πώς ήταν το να είσαι γυναίκα στην δεκαετία του ’50, τι αντιμετώπιζες, ποια ήταν η θέση σου στην κοινωνία, που είχαμε φτάσει μέχρι εκείνο το σημείο;
To κάλεσμα του Κθούλου.
Ποια η διαφορά και ποια η σύνδεση του πραγματικού τρόμου με αυτόν του φανταστικού;
Τζόναθαν Μέιτζορς: Ο μεγαλύτερος τρόμος είναι να είσαι -οποιαδήποτε- μειονότητα σε αυτή την χώρα. Για να μπορέσει το κοινό να το κάνει εικόνα αυτό, η σειρά βρήκε την ιδέα να επιστρατεύσει το είδος του φανταστικού και να εισάγει τέρατα. Ολοι μας πιστεύουμε σε κάποια τέρατα όταν είμασταν παιδιά, όπως στον μπαμπούλα κάτω από το κρεβάτι μας, ο οποίος μετά μπορεί να γίνεται ο διευθυντής του σχολείου ή κάποιος πρώην (γέλια) ή κάποιος ρατσιστής. Και με τον καιρό μπορεί να χάνουμε την επαφή με αυτά, αλλά τα τέρατα υπάρχουν πάντα.
Μάικλ Κένεθ Γουίλιαμς: Η φαντασία λειτουργεί ως μια ανακούφιση, σαν ένα μικρό διάλειμμα από τις πραγματικές φρίκες της ανθρωπότητας. Είναι εξαιρετικό το πώς έγραψαν οι σεναριογράφοι τους δυο αυτούς κόσμους. Στο μυαλό μου το πραγματικό τέρας είναι ο ρατσισμός. Και το βλέπουμε αυτό από τα μάτια μιας αφροαμερικάνικης οικογένειας. Ολοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας τέρατα, αλλά κοίτα πόσο απειλητικά είναι τα αντίστοιχα όταν τα δεις από τα μάτια των μαύρων.
Αουζενιού Ελις: Νομίζω ότι το εύρημα προκαλεί αυτόματα ένα είδος ενσυναίσθησης. Οταν ο τηλεθεατής βλέπει τον τρόμο στα πρόσωπα των ηρώων, νιώθει κι ο ίδιος τρόμο. Δεν υπάρχει κάποια διέξοδος από αυτό. Αποκτά ένα είδος εμπάθειας από αυτή την εμπειρία.
Κόρτνεϊ Μπ. Βανς: Η Ιδέα των τεράτων βοηθά στο να δούμε την καταπίεση από διαφορετική οπτική. Και αυτό είναι αρκετά θετικό. Ολοένα και περισσότερος κόσμος έχει πλέον ξυπνήσει και βλέπει τι είχαν να αντιμετωπίσουν οι μαύροι άνθρωποι για αιώνες. Και λέει πλέον «αρκετά».
Αμπι Λι.
Πόσο σημαντική είναι μια τέτοια σειρά για το σήμερα, για αυτή την περίοδο που διανύουμε;
Τζόναθαν Μέιτζορς: Η Αμερική δεν είναι μόνο μια ρατσιστική, πατριαρχική κοινωνία. Είναι μια χώρα που έχει προσφέρει πάρα πολλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την άλλη, έχει βαθιά ριζωμένες αμαρτίε που πρέπει να αντιμετωπίσει. Στην σειρά παλεύουμε με όλα αυτά, τον συστημικό ρατσισμό και την πατριαρχία, αλλά επίσης μιλάμε και για την αγάπη, την οικογένεια, την φιλία, την περιπέτεια. Ολα μαζί αποτελούν το πνεύμα της Αμερικής και τους ανθρώπους της, οι οποίοι έχουν βιώσει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια.
Τζουρνί Σμόλε: Η δουλειά μας ως καλλιτέχνες είναι να πάρουμε τα γεγονότα και να τα αφηγηθούμε μέσα από γοητευτικές ιστορίες και ιδιαίτερους ήρωες, ώστε να δημιουργήσουμε κάτι που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί. Ετσι μπορούμε όλοι να μάθουμε κάτι περισσότερο για την ιστορία της ανθρωπότητας, λέγοντας τέτοιες ιστορίες. Κάπως έτσι θα σταματήσεις να φοβάσαι το άγνωστο, θα πατάξεις την άγνοια. Ο κίνδυνος ελλοχεύει αν συνεχίσουμε να λέμε ιστορίες για τη φυλή μας με στερεοτυπικό τρόπο - αυτό ενδυναμώνει τις προκαταλήψεις, την άγνοια. Ως καλλιτέχνες οφείλουμε να καταρρίψουμε όλα αυτά τα εμπόδια και να δείξουμε ότι είμαστε όλοι το ίδιο. Είμαστε άνθρωποι.
Αμπι Λι: Ολα τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η σειρά είναι σημαντικά και νιώθω τιμή μου που έχω πάρει μέρος σε ένα τέτοιο πρότζεκτ. Η πρόσφατη παγκόσμια αφύπνιση δημιουργεί την τέλεια συγκυρία για αυτή την σειρά, γιατί το μυαλό και οι καρδιές των ανθρώπων είναι ακόμα πιο ανοιχτά για να δεχτούν όλα όσα έχει να πει, από ότι ίσως λίγα χρόνια πριν. Είναι μια αρκετά δυνατή σειρά η οποία βγαίνει σε μια αρκετά δυνατή περίοδο.
Γούμι Μοσάκου: Πρώτα από όλα: το είδος του τρόμου είναι ένα genre που δεν έχω δει ποτέ να καταπιάνεται με τέτοια κοινωνικοπολιτικά θέματα. Γενικότερα, η επιστημονική φαντασία δεν συνήθιζε να συμπεριλαμβάνει μαύρους ήρωες και έτσι πάντα ένιωθα πως δεν είναι για μένα. Από τον πιλότο όμως κατάλαβα ότι εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό. Ο χειρισμός των στοιχείων της φαντασίας, με τα κοινωνικοπολιτικά θέματα και το οικογενειακό δράμα ήταν εξαιρετικός. Η σειρά αποτελεί την τέλεια ενσάρκωση των τραγωδιών που οι μαύροι άνθρωποι αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα στην Αμερική.
Ο Λάβκραφτ θεωρείται πως ήταν ρατσιστής, και αυτό εμφανίζεται και μέσα στα έργα του. Πώς διαχωρίζετε τον καλλιτέχνη από το έργο του;
Τζόναθαν Μέιτζορς: Το πως διαχωρίζουμε τον καλλιτέχνη από την δουλειά του είναι μια τεράστια κουβέντα. Δεν χρειαζόταν να αποδεχθούμε ή να συμφιλιωθούμε ως ηθοποιοί με το γεγονός ότι ο Λάβκραφτ ήταν ρατσιστής.
Αμπι Λι: Συμφωνώ κι εγώ με τον Τζόναθαν. Προσωπικά ένιωθα μέρος ενός πράγματος που η Μίσα και ο Μαρκ Ραφ (ο συγγραφέας του βιβλίου) είχαν δημιουργήσει, μία ιστορία που ήταν στην ουσία ένα σχόλιο στα όσα πίστευε ο Λάβκραφτ. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, γιατί υπάρχουν αρκετοί διφορούμενοι καλλιτέχνες και συγγραφείς, οι οποίοι είναι ρατσιστές, βιαστές, χτυπάνε τις γυναίκες τους, ακόμα και παιδόφιλοι, οι οποίοι, από την άλλη, έχουν χαρίσει σημαντικά έργα στην ανθρωπότητα.
Γούμι Μοσάκου: Διάβασα απλά το σενάριο και μου άρεσε. Δεν χρειάστηκε να συμφιλιωθώ με τα όσα πίστευε ο Λάβκραφ για να κάνω την δουλειά μου. Η σειρά στην ουσία γράφτηκε από την Μίσα. Ο Λάβκραφτ ήταν ένα είδος μούσας, κατά κάποιον τρόπο. Δεν ήταν η σειρά του. Τώρα όσο αφορά στο να διαχωρίζουμε έναν καλλιτέχνη από το έργο του, είναι κάτι που ακόμα το παλεύω.
Τζουρνί Σμόλε: Ναι, ο Λάβκραφτ ήταν εξαιρετικός μετρ του τρόμου, αλλά ήταν και ένας τεράστιος ρατσιστής. Πώς μπορείς να συμφιλιωθείς με κάτι τέτοιο; Αυτή είναι η τραγικότητα του έθνους μας, ο ρατσισμός είναι ένας δαίμονας που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να τον ξορκίσουμε, ούτε να θεραπευτούμε από τις πληγές του. Και εδώ λέμε μια ιστορία στην οποία οι ήρωες μας προσπαθούν να αμυνθούν στην λευκή υπεροχή. Απέναντι στους λευκούς που δεν έχουν μόνο τη δύναμη και την εξουσία, αλλά και την μαγεία με το μέρος τους. Ομως κι εμείς είμαστε γεμάτοι μαγεία. Πάντως, συμφωνώ, ως μαύρη ηθοποιός, ένιωθα αποκλεισμένη από το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Θα έπαιζα μόνο ρόλους της «μαύρης γκόμενας» η οποία πεθαίνει πρώτη στην σελίδα 36. Κι ως καλλιτέχνης ένιωθα πολύ απογοητευμένη από αυτό.
Μάικλ Κένεθ Γουίλιαμς: Δεν έχω διαβάσει αρκετές ιστορίες του Χ. Φ. Λάβκραφτ για να πω πως είμαι φαν, αλλά λατρεύω τον κόσμο που έχει δημιουργήσει. Πιστεύω πως έχει το δικαίωμα της άποψής του, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ για το πώς στέκεται απέναντι στους ανθρώπους. Σέβομαι το γεγονός ότι το έργο του το διαβάζουμε ακόμα και σήμερα. Δεν νομίζω (από όσο γνωρίζω) ότι ήταν υπεύθυνος για κάποιο είδος ρατσιστικής βίας, δεν έβγαινε έξω και χτυπούσε κόσμο. Αλλά το γεγονός ότι ό,τι σκεφτόταν κατάφερε να το μετατρέψει σε τέχνη, νομίζω πως είναι πραγματικά όμορφο. Κι εμείς ως καλλιτέχνες δεν είμαστε εδώ για να πούμε μόνο ευχάριστες ιστορίες, αλλά και κάποιες αρκετά δυσάρεστες και σκοτεινές. Και ο Λάβρκαφτ έγραψε μια υπέροχη σκοτεινή ιστορία η οποία αξίζει να ειπωθεί.
Πόσο πολύ έχει αλλάξει η κατάσταση στο Χόλιγουντ για τις γυναίκες μετά και το #metoo κίνημα;
Αμπι Λι: Οι βιομηχανίες του μόντελινγκ και του Χόλιγουντ είναι τελείως διαφορετικές και δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Αλλά αν το «Lovecraft Country» είναι μια κάποια ένδειξη, τότε ναι πιστεύω πως η βιομηχανία του Χόλιγουντ έχει κάνει κάποια βήματα μπροστά. Είμαι πολύ λίγα χρόνια στο Χόλιγουντ, 6 χρόνια νομίζω, αλλά ποτέ άλλοτε δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να παίξω έναν χαρακτήρα όπως της Κριστίνα - μιας γυναίκας όχι μοναδιάστατα «κακής», αλλά επίσης και έξυπνης, και γεμάτης αυτοπεποίθηση, και κατεστραμμένης και μοναχικής. Στο βιβλίο η Κριστίνα είναι γραμμένη ως άντρας. Αλλά και όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες στην σειρά είναι υπέροχα γραμμένοι. Η δουλειά που έχουμε να επιδείξουμε όλες οι γυναίκες της σειράς δείχνει το τι πραγματικά μπορεί να κάνει μια γυναίκα ηθοποιός στο Χόλιγουντ.
Γούμι Μοσάκου: Μμε την σεναριογράφο Μίσα Γκριν στην κορυφή της δημιουργικής πυραμίδας δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι λιγότερο από δυναμικές ηρωίδες στην σειρά. Νομίζω πως όντως τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν, και οι άνθρωποι εκφράζονται πολύ πιο έντονα από ότι λίγα χρόνια πριν ενάντια στις όποιες κοινωνικές αδικίες, στον ρατσισμό και στον σεξισμό και νομίζω πως όλο αυτό θα γίνεται ολοένα και καλύτερο.
Τζουρνί Σμόλε: Η πατριαρχία ωφελείται αρκετά στην λευκή υπεροχή και επίσης και το αντίθετο: η λευκή υπεροχή στηρίζεται από την πατριαρχία. Το ένα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο. Εχω μοιάσει πολύ στη μητέρα μου και ένα από τα πράγματα που μου έχει μάθει είναι να μην απολογούμαι ποτέ για τίποτα και σε κανέναν. Και δεν έχω αφήσει ποτέ τίποτα και κανέναν να με σταματήσει να ακμάζω ως καλλιτέχνης. Παλεύω συνεχώς για να μην υπάρχει αυτός ο υποβιβασμός της γυναίκας στο σινεμά, κάτι που δεν είναι εύκολο, αλλά λατρεύω αυτό που κάνω και με εμπνέουν κι άλλες γυναίκες στο χώρο να συνεχίζω να το παλεύω.
Αουζενιού Ελις: Είναι τεράστιο, είναι σημαντικό, είναι μνημειώδες, είναι επιτακτικό, είναι σωστό και ηθικό να υπάρχουν μαύρες γυναίκες showrunners, μαύρες γυναίκες παραγωγοί, μαύρες γυναίκες σκηνοθέτες. Αλλά πέρα από την όποια εκπροσώπηση, αυτές οι μαύρες γυναίκες θα πρέπει να είναι οραματίστριες. Δεν είναι αρκετό μόνο κάποιος, που θα βρεθεί σε αυτή την θέση, να είναι μαύρος. Εγώ θέλω να είναι ένα μαύρος οραματιστής. Για να πει κάποιος μια ιστορία σαν κι αυτή, η οποία είναι περίεργη με όλους του υπέροχους τρόπους της, πρέπει να έχει και την ανάλογη αισθητική, αλλά και να μπορεί να μεταφέρει τα πολιτικά της μηνύματα. Και αυτή είναι η Μίσα Γκριν, μια πανέξυπνη γυναίκα και οραματίστρια (η οποία παλιότερα ήταν και παραγωγός της σειράς «Underground»), που με το υπέροχα μοναδικό ταλέντο της γέννησε στο «Lovecraft Country».
Κόρτνεϊ Μπ. Βανς: Εγώ θέλω να τονίσω και τη συμβολή του HBO, που υποστήριξε το ταλέντο αυτής της μαύρης γυναίκας, με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζεται εκεί έξω το ταλέντο των λευκών ανδρών, κι έριξε όλα αυτά τα χρήματα στην παραγωγή για να κάνει μια εξαιρετική σειρά. Μια σειρά που άφησε εμάς, και πιστεύω θα αφήσει κι εσάς, άναυδους. Οπότε θέλω να πω αμήν στο HBO.
Ποια είναι η ιδέα της οικογένειας και της αγάπης στη σειρά;
Μάικλ Κένεθ Γουίλιαμς: Στην καρδιά της Ιστορίας βρίσκεται μια οικογενειακή ιστορία. Μια οικογένεια ψάχνει να βρει την χαμένη της κληρονομιά και την θέση της στην κοινωνία της Αμερικής. Ολοι θέλουν να γνωρίζουν ποιοι είναι και από που προέρχονται. Γιατί το μυστικό που ανακαλύπτουμε μέσα στο δωμάτιο είναι κάτι το σκοτεινό και αποκαλύπτει την περίοδο αυτή της Αμερικής και το πώς ήταν να ζεις ως μαύρος τότε. Δεν είναι μια τυχαία οικογένεια, αλλά μια οικογένεια που τα μέλη της αναγκάστηκαν να πάρουν αποφάσεις μόνο και μόνο λόγω του χρώματος του δέρματός τους - αυτή είναι η θεμελιώδης λίθος της σειράς.
Πόσο δύσκολα και τρελά, ίσως, ήταν τα γυρίσματα;
Αουζενιού Ελις: Η χημεία μου με τον Κόρτνεϊ στην σειρά δίνει ένα είδος ισορροπίας σε αυτόν τρελό κόσμο. Ο Κόρτνεϊ είναι ένας από εκείνους του ηθοποιούς που εύκολα μπορεί να προσποιηθεί κάποιος ότι τον αγαπάει. Εχει αυτή την ιδιότητα: όταν μπαίνει σε ένα δωμάτιο κάνει τα πάντα να μοιάζουν καλύτερα. Κ ι έτσι ήταν εύκολο για εμένα να το βγάλω όλο αυτό, αβίαστα.
Κόρτνεϊ Μπ. Βανς: Ποτέ δεν είναι εύκολο να γυρίσεις τέτοιου είδους σκηνές. Είμαστε μια ομάδα ηθοποιοών στο δωμάτιο που πρέπει να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ο οποίος θα είναι ολότελα δικός μας. Και με την Αουζενιού ήταν πολύ εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο.
Αμπι Λι: Ηταν μια τρέλα για όλους μας. Γιατί δεν είναι μόνο ένα οικογενειακό δράμα με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, αλλά, κυρίως, είναι μια σειρά φαντασίας. Επρεπε να χρησιμοποιήσεις το μέρος του μυαλού σου που ήταν αρκετά ενεργό όταν ήσουν ακόμα παιδί κι έπλαθε τις πιο τρελές φαντασιώσεις. Αυτό έπρεπε να θυμηθείς και να επαναφέρεις για να μπορείς να γυρίσεις μερικές από τις σκηνές αυτές. Αυτό βέβαια ήταν κι ο λόγος που διασκεδάζαμε τόσο στα γυρίσματα και νιώθαμε πραγματικά τυχεροί που μπορούσαμε να τα κάνουμε όλα αυτά.
Γούμι Μοσάκου: Προσωπικά έμαθα πολλά νέα ενδιαφέροντα για μένα πράγματα, αν και δεν νομίζω να γύρισα πολλές σκηνές με πράσινη οθόνη πίσω μου. Ημουν τυχερή σε αυτό γιατί είχα πολλά πράγματα μπροστά μου με τα οποία μπορούσα να αντιδράσω. Μερικές φορές ένιωθα κάπως άβολα, κυρίως με μερικά πράγματα που είχα πάνω μου, και χρειάστηκε λίγος καιρός για να τα συνηθίσω. Αλλά λατρεύω τα κοστούμια της σειράς, το μακιγιάζ και τα σκηνικά. Λατρεύω να παίζω κιθάρα και να τραγουδάω. Ναι τα γυρίσματα ήταν μια αρκετά διαφορετική εμπειρία για μένα.
Η σειρά της HBO «Lovecraft Country» θα κάνει πρεμιέρα αποκλειστικά στη Vodafone TV στις 17 Αυγούστου. Από τον Φεβρουάριο, το δημοφιλές περιεχόμενο της HBO είναι πλέον διαθέσιμο αποκλειστικά από το Vodafone TV, το Σπίτι της HBO στην Ελλάδα. Απόλαυσε αγαπημένες παλιές, αλλά και νέες σειρές εύκολα και γρήγορα, online ή offline, με φίλους ή και μόνος σου, από όποια συσκευή επιθυμείς.
