Το Flix μίλησε με τους δημιουργούς των ταινιών που συμμετέχουν στα τρία επίσημα διαγωνιστικά προγράμμα του 22ου Φεστιβάλ Θεσαλονίκης, το οποίο φέτος, ελέω της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, θα διεξαχθεί online από τις 19 μέχρι τις 28 Μαΐου, συνδυάζοντας τις δωρεάν προβολές του με παράλληλες δράσεις, αλλά και διατηρώντας ζωντανό το ενδιαφέρον για το ελληνικό σινεμά της τεκμηρίωσης που φέτος μετράει συνολικά 77 ταινίες.
Οι δέκα σκηνοθέτες των οκτών ελληνικών ταινιών (τρεις στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα, τρεις στο Διαγωνιστικό Τμήμα των Πρωτοεμφανίζόμενων και δύο από το Διαγωνιστικό Τμήμα Film Forward) που έπρεπε να αποφασίσουν για την online πρεμιέρα της ταινίας τους, συστήνουν τα ντοκιμαντέρ τους, μπαίνουν στη διαδικασία να βρουν τις όχι και τόσο αναπάντεχες συνδέσεις των ταινιών τους με την πανδημία και την παγκόσμια αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα και σχολιάζουν τη συνθήκη ενός online κινηματογραφικού φεστιβάλ αλλά και τη μεγάλη αλλαγή στον τρόπο που κάνουμε και βλέπουμε σινεμά.
Το «22ο online Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται από τις 19 μέχρι και τις 28 Μαΐου. Διαβάστε εδώ όλες τις οδηγίες χρήσης για να ζήσετε ολοκληρώμενα την εμπειρία των ταινιών και των παράλληλων δράσεων της διοργάνωσης.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ
Στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, δέκα ταινίες άνω των 70 λεπτών διαγωνίζονται για τον Χρυσό Αλέξανδρο και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Ταινίες που μας μεταφέρουν την εύθραυστη καθημερινότητα σε απόμερες γωνιές της υφηλίου και αληθινές ιστορίες που ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας. Ανάμεσά τους, από την Ελλάδα, η ταινία του Μένιου Καραγιάννη «Η Μουσική των Πραγμάτων», οι «Αγνωστοι Αθηναίοι» της Αγγελικής Αντωνίου και ο «Τέταρτος Χαρακτήρας» της Κατερίνας Πατρώνη.
Η Μουσική των Πραγμάτων του Μένιου Καραγιάννη
Στη «Μουσική των Πραγμάτων» ο Μένιος Καραγιάννης («33.333 Η Οδύσσεια του Νίκου Καζαντζάκη», «Το Αλογο που Ειμαι») ακολουθεί με την κάμερά του τρεις ανθρώπους απόλυτα προσηλωμένους, δοσμένους ολόψυχα σε αυτό που κάνουν: ενα μουσικό, ένα ξυλουργό κι ένα φωτογράφο, οι οποίοι μάς προσκαλούν στον προσωπικό τους κόσμο και μας αποκαλύπτουν τις πιο ευαίσθητες πτυχές της δουλειάς τους. Χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς ερμηνείες.
«Το ντοκιμαντέρ "Η Μουσική των Πραγμάτων" γεννήθηκε από την ανάγκη να περιγράψω ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς λόγια. Ηθελα να αναδείξω την δύναμη της εικόνας και των ήχων χωρίς την υποστήριξη του λόγου. Χωρίς δηλαδή την εξήγηση, την ερμηνεία ή την περιγραφή με λέξεις. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την προσήλωση τριών ανθρώπων σε αυτό που αγαπούν και υπηρετούν. Ενας μουσικός, ένας ξυλουργός κι ένας φωτογράφος, μας προσκαλούν στον προσωπικό τους κόσμο και μας αποκαλύπτουν τις πιο ευαίσθητες πτυχές της δουλειάς τους. Χωρίς λόγια, οι εικόνες και οι ήχοι αποκτούν άλλη σημασία, ενώ η μουσική γεννιέται ζωντανά, στις συναντήσεις με τα πράγματα. Κάθε τι φέρει τον ήχο του, τη δόνησή του, τη μουσική του. Η πέτρα, το πουλί, ο άνθρωπος, η θάλασσα, ο αέρας, η πόρτα, το τραπέζι, όλα κρύβουν μέσα τους μουσική: όλα είναι όργανα μιας μεγάλης ορχήστρας.»
Πώς μπορεί να συνδέεται μια τέτοια «εμβάθυνση» στα πράγματα με την εποχή στην οποία ζούμε, αυτή της πανδημίας και της αβεβαιότητας για τη μέρα μετά;
«Αν θα θέλαμε να συνδέσουμε την ταινία με την εποχή που ζούμε και την αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, θα έλεγα ότι είναι μια πρόταση να αντιληφθούμε τη σχέση μας με τα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι οργανικά συνδεδεμένοι με τους άλλους ανθρώπους, με τα ζώα και το περιβάλλον. Αν αυτή η σημαντική συνύπαρξη παραβιαστεί, κινδυνεύουμε να χάσουμε την αρμονία της ζωής, η οποία είναι πιο σημαντική από την απλή επιβίωση. Οι ήχοι, όταν τους ακούσουμε προσεκτικά, εκφράζουν αυτή την αρμονία, συνθέτουν την μουσική που μας συνδέει.»
Γνώριμος του Φεστιβάλ και από τους δημιουργούς που κατάφεραν να χτίσουν μια σχέση με το κοινό με τις προηγούμενες ταινίες του, πώς αντιλαμβάνεται τη νέα αυτή συνθήκη της online πρεμιέρας της ταινίας, αλλά και της διεξαγωγής ενός Φεστιβάλ διαδικτυακά; Πώς μπορεί να λειτουργήσει ως μια ευκαιρία για νέες διόδους επαφής με το κοινό αλλά και την παγκόσμια αγορά; Πιστεύετε ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής όπου αλλάζει δραστικά ο τρόπος που κάνουμε και βλέπουμε σινεμά;
«Προσωπικά με στεναχωρεί πολύ η ακύρωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και η διεξαγωγή του διαδικτυακά. Ο φυσικός χώρος μιας ταινίας είναι η κινηματογραφική αίθουσα. Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το σκοτάδι, την παρέα των θεατών, τη μεγάλη οθόνη, τον καθαρό ήχο. Μόνο έτσι μπορείς να χαθείς στον κόσμο της ταινίας. Η θετική πλευρά της διαδικτυακής προβολής είναι ότι οι ταινίες γίνονται πιο εύκολα προσβάσιμες, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να έρθουν στο φεστιβάλ. Είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός. Το σινεμά είναι μια μεγάλη, εύκολη και φτηνή πολυτέλεια, που πρέπει να διαφυλάξουμε.»
Οι Αγνωστοι Αθηναίοι της Αγγελικής Αντωνίου
Με τους «Αγνωστους Αθηναίους», η Αγγελική Αντωνίου («Δονούσα», «Eduart») αφήνει ξανά για λίγο τη μυθοπλασία για να παραδώσει το έργο μιας ολόκληρης περιόδου, αφού το ντοκιμαντέρ της παρακολουθεί επί πέντε χρόνια την καθημερινότητα και τον αγώνα επιβίωσης των αδέσποτων σκύλων στο κέντρο της Αθήνας, όπως και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, ρίχνοντας φως σε ένα κρυμμένο κόσμο που ξεδιπλώνεται μέσα από τις διαδρομές των άγνωστων Αθηναίων και αποκαλύπτει το απρόβλεπτο πρόσωπο και την καρδιά της Αθήνας σε διαρκή αλλαγή.
«Κάθε φορά που επέστρεφα από το Βερολίνο, έβλεπα τα αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους και απορούσα πώς επιβιώνουν στο κέντρο μιας τόσο μεγάλης, χαοτικής πόλης όπως η Αθήνα. Το θέαμα μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι σπάνιο φαινόμενο σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ενώ τα συναντούσα στους δρόμους στο κέντρο της Αθήνας, τα προσπερνούσα... Μία μέρα κατεβαίνοντας την Ερμού, σταμάτησε ένα μηχανάκι, κατέβηκε ένας μεσήλικος άνδρας, και πέντε αδέσποτα όρμησαν να τον προϋπαντήσουν. Εκείνος άνοιξε δυο τάπερ με φαγητό. Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που τα προσπερνούσαν, εκείνα τρώγανε και σταματούσαν και κουνούσαν τις ουρές τους και τον αγκάλιαζαν. Ηταν τόσο συγκινητικό που κέντρισε την περιέργεια μου και τη συνείδηση μου. Αυθόρμητα αποφάσισα να ψάξω αυτόν τον άγνωστο κόσμο και να κάνω κάτι γι΄αυτά. Υστερα από επίμονη παρακολούθηση ανακάλυψα τους μυστικούς σωτήρες τους, ανθρώπους που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να τα φροντίσουν. Αυτή η μοναδική, συμβιωτική σχέση πυροδότησε το ενδιαφέρον μου. Eνώ ξεκίνησα να κάνω μια ταινία για τα αδέσποτα τελικά έγινε κάτι πιο σύνθετο, έπεσε φως πάνω στην καρδιά της Αθήνας μέσα από τις διαδρομές τους, τη ρουτίνα τους και τις συνηθειές τους.»
Πόσο επίκαιρο μοιάζει στην παράξενη εποχή που ζούμε, αυτή της πανδημίας και της αβεβαιότητας για το μέλλον;
«Το ντοκιμαντέρ είναι τόσο επίκαιρο όσο ποτέ! Εχουμε όμοια συναισθήματα με τα αδέσποτα. Λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού είναι αβέβαιο το παρόν μας, αβέβαιο και το μέλλον μας. Κοινωνικά απομονωμένοι, περιμένουμε κάποιον να μας σώσει από τον αόρατο εχθρό. Με κάποια έννοια και μεις είμαστε συναισθηματικά αδέσποτοι...ανασφαλείς, περιμένοντας να ξαναβρούμε μια κανονική ζωή με ισορροπημένα συναισθήματα... όπως αυτά περιμένουν κι έχουν χάσει το σπιτικό τους, έτσι και εμεις δεν ξέρουμε τι μας ξημερὠνει αύριο...νιώθουμε μετέωροι, όλα είναι στον αέρα...»
Εμπειρή στα διεθνή φεστιβάλ με πλήθος συμμετοχών και διακρίσεων, η Αγγελική Αντωνίου στέκεται απέναντι σε μια online διοργάνωση σαν «πειραματόζωο» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια.
«Νιώθω σαν ηλεκτρονικό κινηματογραφικό πειραματόζωο. Η νέα συνθήκη της online παγκόσμιας πρεμιέρας της ταινίας είναι κάτι σαν Αναγκαίο Κακό. Ομως δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος σε αυτήν την χρονική περίοδο. Πολλά διεθνή φεστιβαλ ματαιώνονται, πχ. Κἀννες, Λοκάρνο κλπ ή αναβάλλονται, άλλα γίνονται διαδικτυακά ακριβώς όπως συμβαίνει με το Φεστιβαλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Εκανα 7 χρόνια να ολοκληρώσω την ταινία, έλιωσα τα παπούτσια μου στο πεζοδρόμιο, τα γυρίσματα ήταν εξοντωτικά, οι τσέπες μου αδειάσανε, η ταινία είναι οικονομικά ανεξάρτητη από κρατικές επιδοτήσεις. Οσο κι αν αγαπώ το Φεστιβαλ Θεσσαλονικης, μετά από τόσο κόπο, δεν ήταν εύκολη απόφαση ούτε για μένα ούτε για τον Βασίλη Σουρραπά, τον κινηματογραφικό διανομέα της ταινίας, να επικοινωνήσουμε την ταινία σε ηλεκτρονική πλατφόρμα. Ολες μου τις ταινἰες τις έχω δείξει στα φεστιβαλ στη μεγάλη οθόνη με αποδέκτη κοινό με φυσική παρουσία. Είναι η πρώτη μου φορά που την ταινία μου θα τη δει «ανώνυμο» κοινό διαδικτυακά με την τηλεοπτική λογική. Ελπίζω τουλάχιστον να του αρέσει και να μην καθαρίζει κρεμμύδια ή να τηγανίζει κεφτεδάκια ενώ τη βλέπει. Πάντως ότι θα λείψει η κουβέντα μετα από τις προβολές και οι συναντήσεις με τους συναδέλφους και οι συζητήσεις με τους αγαπημένους θεατές...άσε καλύτερα...στενοχωριέμαι όταν το σκέφτομαι.Από την άλλη με παρηγορεί η σκέψη ότι ακόμη και ταινίες που προβάλλονται μόνο διαδικτυακά σε online πλατφόρμες, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού θα είναι υποψήφιες για Οσκαρ την επόμενη χρονια!»
Αθεράπευτα ρομαντική και κινηματογραφικά αισιόδοξη, προσπαθεί να βρει τρόπους με τους οποίους μια ψηφιακή πρεμιέρα της ταινίας της θα μπορούσε να αποβεί προς το καλό της ταινίας και της συνάντησής της με το κοινό, ενώ παραμένει πιστή ενός σινεμά που γίνεται χωρίς περιορισμούς και βλέπεται στη μεγάλη οθόνη.
«Πιστεύω πως αυτή η νέα, online συνθήκη, μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά αλλά να γίνει ευκαιρία για νέες διόδους επαφής με το κοινό...; Ας γίνει ευκαιρία αλλά να είναι προσωρινή! Οσον αφορά την παγκόσμια αγορά η τηλεόραση και το διαδίκτυο πάντα υπήρχαν, σήμερα συνδρομητικές υπηρεσίες streaming σειρών και ταινιών, όπως το Netflix έγιναν σύντομα εθισμός για πολλούς. Λόγω της πανδημίας έκαναν έφοδο στην καθημερινότητα μας και μερικοί μάλιστα έχουν ξεχάσει τι θα πει κοινωνική ζωή. Oμως ποτέ δεν κατόρθωσαν να ανταγωνισθούν ή να υποσκελίσουν τη δύναμη, την αίγλη, την τελετουργία, την ατμόσφαιρα και την συναισθηματική πληρότητα και αμεσότητα του Κινηματογράφου. Δεν μπορεί κάτι τέτοιο - και θα ήταν επικίνδυνο - να αντικαταστήσει τον ανθρώπινο παράγοντα, την ανθρὠπινη επαφή και την επικοινωνία ούτε τη "συνομωσία" των θεατών στην κινηματογραφική αίθουσα. Απλά είναι σωσίβιο για να μην καταποντισθούμε στον ωκεανό! Οσο παραμένει ο κορωνοιός θα κάνουμε υπομονή και ίσως κάποιοι σκηνοθέτες να κάνουν σινεμἀ με άλλο τρὀπο. Ελπίζω όμως με τέτοιο που να μην εμποδίζεται η δημιουργικότητα σε σημείο αυτοκαταστροφικότητας.. Οταν η επιστήμη λύσει το πρόβλημα κι ο άνθρωπος επιτέλους σεβαστεἰ τη φύση θα μπορέσουμε να ξανακάνουμε και να ξαναβλέπουμε σινεμά με τον σίγουρο και ελεύθερο τρόπο που του αξίζει. Δηλαδη γυρίσματα χωρίς περιορισμούς και θέαση στη Μεγάλη Οθόνη. Παντως αν και προσωρινό ηλεκτρονικό πειραματόζωο...παραμένω αθεράπευτα ρομαντική και κινηματογραφικά αισιόδοξη.»
Ο Τέταρτος Χαρακτήρας της Κατερίνας Πατρώνη
Στον «Τέταρτο Χαρακτήρα» της Κατερίνας Πατρώνη οι παράλληλοι μονόλογοι τριών ανθρώπων ψηλαφούν τα βιώματα της απώλειας, της ενοχής, της πίστης και της αναζήτησης της λύτρωσης. Οι εξομολογήσεις τους συνυφαίνονται με την πόλη σε μια κινηματογραφική σύνθεση του εσωτερικού κόσμου των χαρακτήρων με το αστικό τοπίο, στο οποίο οι ήρωές μας περιπλανώνται τελώντας τις μικρές τους τελετουργίες.
«Ο "Τέταρτος Χαρακτήρας" γεννήθηκε από το ερώτημα τι είναι πόλη και πως τα βιώματα των ανθρώπων σημαδεύουν τον χώρο της. Στην πορεία, κάθε ιδέα ζυμώνεται με τα εμπόδια, τους συνεργάτες, τη ζωή και τον χρόνο. Ο "Τέταρτος Χαρακτήρας" είναι μία ταινία προσωπική, των ηρώων μου και δική μου, αλλά ολόκληρη γυρισμένη στον δημόσιο χώρο. Εκεί όπου οι χαρακτήρες της ταινίας τελούν τις μικρές τους τελετουργίες που απορρέουν από τα προσωπικά τους βιώματα. Στους δρόμους και τις γωνιές της πόλης οι ήρωές μου αφηγούνται τις ιστορίες τους με θάρρος, από καρδιάς, και ξεδιπλώνουν τον εσωτερικό τους κόσμο που μας αφορά και μας συγκινεί. Δεν είναι μία ταινία υπόθεσης αλλά μία ταινία βιωμάτων και αναστοχασμού. Μία ταινία στα όρια του ντοκιμαντέρ στην οποία, κατά μία έννοια, κάθε θεατής της θα μπορούσε να είναι μέρος της.»
Απώλεια, ενοχή και πίστη. Εννοιες που μας φέρνουν κοντά στην εμπειρία της πανδημίας και των ερωτήσεων για τη μέρα μετά.
«Οι ιστορίες που αφηγούνται οι ήρωές μου εστιάζουν στα βιώματα της απώλειας, της ενοχής, και της πίστης. Υπό αυτήν την έννοια, αν και δεν σχετίζονται άμεσα με όλα αυτά που έχουμε ζήσει τους τελευταίους δύο μήνες, μας αγγίζουν και μας συγκινούν, επειδή όλες και όλοι έχουμε να αναμετρηθούμε με τον θάνατο, τα λάθη μας και το ερώτημα της πίστης. Οι διαδρομές και απαντήσεις είναι δικές μας, αλλά τα ερωτήματα είναι κοινά. Και σήμερα. Οσο για την αβεβαιότητα, θεωρώ πως βρίσκεται στην καρδιά κάθε αληθινού ερωτήματος και συνιστά ουσιώδες κεκτημένο της ζωής μας και της ζωής των ηρώων μου. Κάποιοι από αυτούς έχασαν ακριβώς αυτές τις βεβαιότητες, τις σταθερές της ζωής τους.Και αυτό που ζήσαμε και ζούμε τον τελευταίο καιρό μας βοηθά, έστω και για λίγο, να συνειδητοποίησουμε την απατηλή φύση των βεβαιοτήτων που με τόση επιμέλεια χτίζουμε.»
Η Κατερίνα Πατρώνη δεν θα επέλεγε να παιχτεί η ταινία της διαδικτυακά. Κοιτάζει την πρόκληση της εποχής, αλλά εύχεται ο τρόπος που βλέπουμε σινεμά να μην αλλάξει.
«Δεν θα επέλεγα να παιχτεί η ταινία μου διαδικτυακά. Η εμπειρία της αίθουσας δεν αντικαθίσταται από την οθόνη ενός υπολογιστή ή μίας τηλεόρασης που παίζει στο καθιστικό μας ενώ τρώμε ή κοιτάζουμε τα μηνύματα μας. Ούτε και ένα Φεστιβάλ είναι απλώς μία συρροή αλεπάλληλων προβολών, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο. Και κυρίως συνιστά τόπο συνάντησης. Και η συνάντηση έχει πληρότητα μόνο με την παρουσία ολόκληρων των ανθρώπων. Και του σώματός τους. Εδώ όμως υπάρχει μία έκτακτη συνθήκη η οποία μας καλεί σε ασώματη συμμετοχή, επειδή ακριβώς το σώμα ενδέχεται να υποφέρει, να αρρωστήσει. Και στην έκτατη αυτή συνθήκη καλούμαστε να δράσουμε έξω από τα νερά μας. Οπότε, σωστά αποφάσισε και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τη διαδικτυακή του εκδοχή. Εκμεταλλεύεται την ευκολία πρόσβασης μέσω της τεχνολογίας και δίνει τη δυνατότητα να ιδωθούν οι ταινίες μας ακόμα και από ανθρώπους που δεν έχουν πάει ποτέ σε φεστιβάλ, που δεν θα πήγαιναν και φέτος. Αυτό είναι σημαντικό. Για την παγκόσμια αγορά σε αυτή τη συνθήκη δεν γνωρίζω. Οι ταινίες άλλωστε θα παιχτούν από το Φεστιβάλ μόνο εντός Ελλάδος. Ούτε γνωρίζω εάν βρισκόμαστε σε σημείο καμπής σχετικά με τον τρόπο που βλέπουμε σινεμά. Εύχομαι όμως, όχι. Εύχομαι να θυμόμαστε πάντα τι σημαίνει η κινηματογραφική αίθουσα, και να επιστρέψουμε σύντομα εκεί. Οι ταινίες δεν είναι πληροφορίες που σε κάθε συνθήκη παραμένουν αναλλοίωτες, ούτε απλώς ένα καταναλωτικό προϊόν. Είναι όνειρο, είναι εμπειρία, είναι άνοιγμα στον εαυτό μας και στον άλλον. Και οι συνθήκες που παίζονται έχουν σημασία, επειδή μικραίνουν ή μεγεθύνουν αυτές τους τις ιδιότητες.»
NEWCOMERS
Στο νέο διαγωνιστικό τμήμα «Newcomers», δώδεκα νέοι σκηνοθέτες δοκιμάζουν με το πρώτο ή δεύτερο ντοκιμαντέρ τους να αποτυπώσουν την πραγματικότητα με τα δικά τους μοναδικά εργαλεία, διεκδικώντας τον Χρυσό Αλέξανδρο και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Ανάμεσα στις ταινίες και τρεις ελληνικές: το «Express Skopelitis» της Αιμιλίας Μηλού, το «Ο Σπύρος και ο Γύρος του Θανάτου» των Δημήτριου και Λίνο Καφίδα και οι «Κυριακές» της Αλήθεια Αβράμη.
«Express Skopelitis» της Αιμιλίας Μηλού
Στο «Express Skopelitis» της Αιμιλία Μηλού, η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός φτιάχνει το πορτρέτο του Σκοπελίτη, ενός ξεχωριστού καραβιού, με πρόσωπο και χαρακτήρα, μια ολοζώντανη προσωπικότητα. Ταξιδεύοντας μαζί του, μπαίνουμε μέσα στη θαλασσινή ζωή των Μικρών Κυκλάδων. Βλέπουμε πώς ζούνε οι ναύτες στο καράβι και οι κάτοικοι στα νησιά της άγονης γραμμής. Η θάλασσα δίνει χώρο στο χωράφι, ο χορός των κυμάτων οδηγεί στην έκσταση του πανηγυριού, ένα ερωτικό τραγούδι φέρνει την τρικυμία. Η μουσική είναι μια σύνθεση από τους ήχους του ίδιου του πλοίου και της φύσης αυτού του μοναδικού νησιωτικού συμπλέγματος.
«Το καράβι αυτό το αγάπησα πολύ, ήθελα να μάθω να το οδηγώ. Εφόσον δεν μπορούσα, έκανα μία ταινία γι’ αυτό. Είχα μία απέραντη λαχτάρα για τη θάλασσα, από την οποία ελπίζω να λυτρώθηκα. Το "Express Scopelitis" είναι ένας ύμνος στη θαλασσινή ζωή με πρωταγωνιστές τους ανθρώπους και τη φύση των Μικρών Κυκλάδων. Βασίζεται στην εικόνα, τον ήχο και τη μουσική. Δεν υπάρχουν συνεντεύξεις και προφορικά σχόλια, οπότε οι θεατές μπορούν να αφεθούν στην εσωτερική τους αφήγηση.»
Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Αιμιλία Μηλού για το πώς μπορεί να βλέπει κάποιος αυτή τη στιγμή ένα ντοκιμαντέρ για ένα πλοίο και τις Μικρές Κυκλάδες, όταν ένα ταξίδι που κάποτε ήταν τόσο εύκολο, μοιάζει ξαφνικά με ουτοπία: «Ηταν αδύνατον να προβλέψω τέτοια καταιγιστική επικαιρότητα. Ελπίζω ο θεατής να περάσει όμορφα και να “θεραπευτεί” από τις αγωνίες του για μία ώρα.»
Και είναι σίγουρη πως το σινεμά θα αντέξει και αυτή τη συγκυρία που βρίσκει την ταινία της να κάνει πρεμιέρα online κι όχι σε μια σκοτεινή αίθουσα.
«Τίποτα δεν αντικαθιστά τη ζωντανή επικοινωνία, τη συνάντηση με τα πρόσωπα. Ο θεατής συμμετέχει ενεργά με το σώμα και τις αισθήσεις στη σκοτεινή αίθουσα. Ο κινηματογράφος είναι ένα διαφορετικό μέσο από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, καθένα έχει το ρόλο του. Μία τέχνη πάντως που αντέχει στο χρόνο, βρίσκει τρόπο να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια. Αυτό δεν θα κάνει και ο κινηματογράφος;»
O Σπύρος και ο Γύρος του Θανάτου των Δημήτριου και Λίνο Καφίδα
Στο «Ο Σπύρος και ο Γύρος του Θανάτου» των Δημήτριου και Λίνο Καφίδα, οι πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες αφηγούνται την ιστορία του Σπύρου, μοτοσικλετιστή ακροβάτη στον Γύρο του Θανάτου, ο οποίος ζει μια νομαδική ζωή με την οικογένειά του, το τροχόσπιτό του και μερικούς ακροβάτες που συχνά τον εγκαταλείπουν, συνεχίζοντας μια οικογενειακή παράδοση χρόνων.
«Η ιδέα για ένα ντοκιμαντέρ για τον Γύρο του Θανάτου έπεσε πριν μερικά χρόνια ένακαλοκαιρινό βράδυ που έτυχε να τους δούμε σε μια επαρχιακή πόλη. Ξύπνησε παιδικέςαναμνήσεις και είπαμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε μία μικρού μήκους ταινία για το θέμα.Οταν όμως ήρθαμε σε επαφή με τους ανθρώπους του Γύρου του Θανάτου, με τον Σπύρο δηλαδή, καιαρχίσαμε να κουβεντιάζουμε μαζί του συνειδητοποιήσαμε πως το 15λεπτο σόου που δίνουν οιακροβάτες μέσα στο βαρέλι είναι μόνο μία πτυχή της ιστορίας και πως από κάτω υπάρχουνκαταστάσεις που θα άξιζε να αναδείξει κάποιος. Για παράδειγμα, είναι ουσιαστικά οιτελευταίοι που ασχολούνται συστηματικά με το συγκεκριμένο θέαμα επομένως προκύπτειθέμα εξαφάνισης του αν τα παιδιά του Σπύρου δεν θελήσουν να ασχοληθούν. Μια άλληενδιαφέρουσα πτυχή είναι ότι ο Γύρος αποτελεί οικογενειακή παράδοση μιας και πριν απ’αυτόν είχαν ασχοληθεί ο παππούς του, ο θείος του, ο πατέρας του και ο αδερφός του. Επίσης ονομαδικός τρόπος ζωής που αναγκαστικά κάνουν βάζει μεγάλες δυσκολίες στηνκαθημερινότητα τους. Η αβεβαιότητα του πως θα πάει η δουλειά οικονομικά είναι ένα άλλομεγάλο θέμα μιας και οι χρυσές εποχές του Γύρου του Θανάτου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι κάποιες δυνατές φιλίες που έχουν χτιστεί μέσα από αυτόντον τρόπο ζωής. Γενικά είδαμε ότι η αρχική ιδέα μας για μία μικρού μήκους ταινία ήταν λειψήαφού δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει όλα αυτά που βρίσκονται σε δεύτερο και τρίτοεπίπεδο και έτσι «καταλήξαμε» να τους ακολουθούμε για 2,5 χρόνια από μέρος σε μέρος καινα βρεθούμε με μια μεγάλου (μεσαίου) μήκους ταινία 56 λεπτών.»
Τι σηματοδοτεί όμως η πρεμιέρα της ταινίας μέσα στο πλαίσιο της γενικευμένης αίσθησης αβεβαιότητας για το μέλλον που προκαλεί η πανδημία;
«Απ’ ευθείας σύνδεση του θέματος της ταινίας μας με την πανδημία δεν υπάρχει, όμως ηαβεβαιότητα που φέρνει επηρεάζει και τους χαρακτήρες του ντοκιμαντέρ αλλά και τηνπορεία/παρουσίαση του. Για τους μεν πρώτους, λόγω των μέτρων, μικρότερη θα είναι και ησεζόν (στήνουν το βαρέλι τους σε εμποροπανηγύρεις συνήθως) αλλά και η προσέλευση τωνθεατών λόγω του φόβου, για δε την πορεία/παρουσίαση του ντοκιμαντέρ μας κάθε άλλο παράιδανική είναι η κατάσταση. Χάνουμε την δυνατότητα της προβολής του σε αίθουσα με τηνφυσική παρουσία θεατών και χάνουμε την ευκαιρία του networking που δίνει πιθανώς ηφυσική παρουσία επαγγελματιών του κινηματογράφου στην προβολή. Αυτό βέβαια δεν ισχύειμόνο για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά και για άλλα φεστιβάλ στο εξωτερικό όπου έχουμεήδη επιλεχθεί. Ειδικά για εμάς που η ταινία μας είναι no budget, είναι (φτωχικά)αυτοχρηματοδοτούμενη και που δεν έχουμε μια εταιρία παραγωγής πίσω μας τα πράγματαείναι διπλά δύσκολα.»
Και πώς θα μπορούσε να βοηθήσει η λύση του online Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως μια ευκαιρία για νέες διόδους επαφής με το κοινό και την παγκόσμια αγορά. Ο Δημήτριος και ο Λίνο Καφίδας ελπίζουν η κατάσταση των online διοργανώσεων να είναι απλά η παροδική λύση για όσο δεν γίνεται αλλιώς.
«Σε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως η σημερινή, η διεξαγωγή ενός Φεστιβάλδιαδικτυακά είναι μια εξαιρετική και ασφαλής λύση. Παρ’ όλα αυτά δεν νομίζουμε να υπάρχεικανείς που να θεωρεί συγκρίσιμα μεγέθη το διαδικτυακό με το φυσικής παρουσίας φεστιβάλ.Ελπίζουμε λοιπόν πως αυτό που γίνεται φέτος με πάρα πολλά φεστιβάλ λόγω συνθηκών ναείναι η εξαίρεση και να μην παγιοποιηθεί (...που προφανώς και δεν θα παγιοποιηθεί). Δεννομίζουμε ότι προσφέρει περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες για επαφή με το κοινό και τηνπαγκόσμια αγορά για πολλούς και κυρίως πρακτικούς λόγους. Π.χ. υπάρχει όριο στις θεάσεις(400), αυτό είναι κάτι που αυτόματα περιορίζει το εν δυνάμει κοινό σου. Μετά υπάρχει ηεφαρμογή του geoblocking που περιορίζει την θέαση αποκλειστικά στην Ελλάδα. Αρα δενμπορεί να πει κανείς ότι λειτουργεί πραγματικά σαν μεγάλη ευκαιρία επαφής με το κοινό καιτην παγκόσμια αγορά. Αυτό δεν είναι μομφή για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ίσα ίσα που κάνειότι καλύτερο μπορεί. Είναι απόλυτα κατανοητό και ο αριθμός θεάσεων (οι οποίες μάλισταπροσφέρονται δωρεάν) και η εφαρμογή του geoblocking (για την προστασία δικαιωμάτων,δεσμεύσεων κλπ), είναι η κατάσταση που λόγω της πανδημίας έχει διαμορφωθεί έτσι που δενβοηθάει καθόλου τους δημιουργούς. Προφανώς και θα επηρεαστεί ο τρόπος που βλέπουμεσινεμά και θα δυσκολέψει τον τρόπο που κάνουμε ταινίες. Ολο και περισσότερο κόσμος θαχρησιμοποιεί τις πλατφόρμες τύπου Νetflix για να δει ταινίες. Όμως επειδή το «βλέπω σινεμά»σημαίνει «πηγαίνω κινηματογράφο» μάλλον οι κινηματογραφικές αίθουσες θααντιμετωπίσουν σοβαρό πρόβλημα. Οσο για τα γυρίσματα ταινιών έχουν παγώσει όλα καιυπάρχει αβεβαιότητα πότε θα ξεκινήσουν με ασφάλεια. Το πιο πιθανό είναι ξεκινήσουν άμεσατώρα που καλοκαιριάζει αλλά με τόσες παραγωγές που είχαν σταματήσει θα υπάρξει έναςπανικός μαζικής επανεκκίνησης. Επίσης δεν θα είναι όπως ήταν πριν, θα υπάρχουνπερισσότερα πρωτόκολλα ασφάλειας, λιγότερα άτομα, μεγαλύτερες αποστάσεις κλπ κλπ. Ανγια κάποιους είναι μια μεγάλη ευκαιρία η πανδημία είναι οι σεναριογράφοι. Έχουνπερισσότερο χρόνο στην διάθεση τους αλλά και γι' αυτό ακριβώς περισσότερη πίεση για ναγράψουν. Κυκλοφορεί και σαν meme στο διαδίκτυο: Shakespeare wrote King Lear when hewas in plague quarantine.»
Κυριακές της Αλήθεια Αβράμη
Στις «Κυριακές» της Αλήθεια Αβράμη, η ίδια η δημιουργός ανακαλύπτει ένα παλιό βίντεο που είχε φτιάξει ο πατέρας της για τη ζωή του και αφηγείται τη ζωή του που σημαδεύτηκε από την απόφασή του να αποποιηθεί την ιδιότητα του, μετά από τριάντα χρόνια στην υπηρεσία της Ελληνικής Ορθόδοξης Eκκλησίας ως ιερέας στην Αμερική.
«Η ταινία μιλάει για τον πατέρα μου και την απόφαση του να σταματήσει να είναι ιερέας της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μετά από 30 χρόνια, για το ταξίδι του καθώς παλεύει με το ίδιο του το παρελθόν και αυτό που επιθυμεί για το μέλλον του και τη δική μου αντίληψη του ταξιδιού του ως η κόρη του. Ο πατέρας μου κι εγώ έχουμε μια στενή σχέση και όταν πήρε την απόφαση αυτή, 10 χρόνια πριν, ένιωσα πως ο λογικός τρόπος να την εξερευνήσω μαζί του ήταν να κάνω μια ταινία για τη ζωή και το ταξίδι του και να του επιτρέψω να εξερευνήσει την αλήθεια του. Οταν άρχισα να γυρίζω, ήταν πολύ ωμός συναισθηματικά και πολύ ανοιχτός μαζί μου, επιτρέποντάς μου να τον δω αρκετά ευάλωτο. Ενιωθα ότι ήθελα να συνεχίσω να αναζητώ την αλήθεια του. Ημουν πολύ τυχερή όταν μοιράστηκε μαζί μου ένα φιλμ που είχε γυρίσει, το οποίο καλύπτει μεγάλο μέρος της ταινίας. Οι "Κυριακές" είναι σχεδόν μια ταινία μέσα στην ταινία.»
Πώς συνδέεται το ταξίδι του πατέρα της με τη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε αυτήν την εποχή; Η Αλήθεια Αβράμης βρίσκει κοινό στην έννοια του αγνώστου.
«Ενα από τα θέματα του ντοκιμαντέρ είναι το άγνωστο και αυτή η ιδέα του να προχωράς με τη ζωή σου ακόμη κι όταν δεν είσαι σίγουρος που θα οδηγήσει. Προφανώς αυτό είναι κάτι που όλοι νιώθουμε αυτή τη στιγμή. Προσπαθούμε να βρούμε το δρόμο μέσα σε μια ατμόσφαιρα τεράστιας αβεβαιότητας. Βρίσκω το ταξίδι του πατέρα μου αρκετά σχετικό με αυτό που βιώνουν πολλοί από εμάς σήμερα. Ενα από τα πράγματα που ελπίζω ότι το κοινό θα πάρει μαζί του αφού δει την ταινία, είναι να εμπιστεύεται τη ζωή. Οτι η ζωή μας κρατάει όρθιους και ότι, με κάποιο τρόπο, όλα θα πάνε καλά. Ελπίζω ότι το κοινό θα νιώσει κάποια ανακούφιση βλέποντας αυτό να συμβαίνει και στο ταξίδι της ταινίας.»
«Αγνωστη» και η ατμόσφαιρα της online πρεμιέρας της ταινίας που ωστόσο θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέους τρόπους... σκέψης.
«Είμαι απίστευτα χαρούμενη που η ταινία μπορεί να προβληθεί με κάποιο τρόπο, παρόλο που δεν μπορεί να γίνει μια φυσική πρεμιέρα αυτή τη στιγμή. Επιδοκιμάζω τη Θεσσαλονίκη για την πρωτοβουλία μιας διαδικτυακής έκδοσης του φεστιβάλ ως τρόπου να τιμήσει τις ταινίες και να τις μοιραστεί με το κοινό. Ως σκηνοθέτης, εκτιμώ την ευκαιρία να μοιραστώ τη δουλειά μου μπροστά σε ένα κοινό και να δημιουργήσω έναν διάλογο μεταξύ μας. Ελλείψει αυτού, νομίζω ότι όλοι θα βρούμε νέους τρόπους για να έχουμε ουσιαστική σχέση με το κοινό μας και υπάρχει μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε νέους τρόπους σκέψης από αυτή την άποψη. Θα είναι δύσκολο να δημιουργηθούν αυτοί οι νέοι τρόποι επικοινωνίας, οπότε νομίζω ότι είναι σημαντικό περισσότερο από ποτέ τα φεστιβάλ και τα ιδρύματα, οι κινηματογραφιστές, οι παραγωγοί και οι διανομείς να συνεργάζονται παγκοσμίως για να βρουν λύσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε αλώβητο το οικοσύστημα του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Πρέπει να εργαστούμε συλλογικά.»
FILM FORWARD
Το νεοσύστατο διαγωνιστικό παρουσιάζει το έργο νέων, τολμηρών σκηνοθετών που αμφισβητούν τη σχέση με την πραγματικότητα και επιχειρούν να την αναδιαπραγματευτούν, πέρα από τις συμβάσεις των κινηματογραφικών ειδών. Ανάμεσά τους ο Μπάμπης Μακρίδης με τους «Ορνιθες (ή Πώς να Γίνεις Πουλί) και ο Φλώρος Φλωρίδης με την Ζανίν Μέεραπφελ και το «Κινούμενη Αμμος/Τόπος».
Ορνιθες (ή Πώς να Γίνεις Πουλί) του Μπάμπη Μακρίδη
Ο Μπάμπης Μακρίδης («L», «Οίκτος») ξεκίνησε το ταξίδι του από την ομότιτλη παράσταση του Νίκου Καραθάνου, πριν φτάσει μέχρι την Ισλανδία και από εκεί στη Νέα Υόρκη και ακόμη πιο μέσα σε όλα όσα μας κάνουν συνεχώς να αναζητούμε την ελευθερία.
«Η ταινία άρχισε από μια πρόταση της Στέγης του ιδρύματος Ωνάση για ένα making of της παράστασης του Νίκου Καραθάνου πάνω στους "Ορνιθες" του Αριστοφάνη. Υστερα από κουβέντες με τους ανθρώπους της Στέγης, τον Νίκο και την παραγωγό μου, Αμάντα Λιβανού, πήραμε την απόφαση να μην κάνουμε ένα τυπικό making of άλλα να αφεθούμε ελεύθεροι στις ιδέες που πρεσβεύει το έργο του Αριστοφάνη και να κάνουμε κάτι καινούριο. Μου δώσανε απόλυτη ελευθερία κινήσεων και εμπνεύσεων και ξαφνικά όλο αυτό έγινε κάτι πολύ προσωπικό. Μια ταινία που μπορεί να στέκει αυτόνομη και ας μην ξέρεις την υπόθεση της αρχαίας κωμωδίας. Υστερα από γυρίσματα και μοντάζ που συνολικά κράτησαν ενάμιση χρόνο μέσα από αυτοσχεδιασμούς και συνειρμικές σκέψεις καταλήξαμε να έχουμε μια ταινία που δεν είναι ορνιθολογία αλλά ανθρωπολογία. Μια ταινία που πατάει στην μυθοπλασία το ντοκιμαντέρ και στην ελευθερία των συνειρμών.»
Υβριδικό ντοκιμαντέρ - περισσότερο ένα εγχειρίδιο πτήσεων προς πάσα κατεύθυνση - το «Ορνιθες (ή Πώς να Γίνεις Πουλί») αλλάζει ήδη μορφή και μοιάζει με ένα εγχειρίδιο φυγής μέσα σε έναν αβέβαιο κόσμο.
«Η ζωή έτσι και αλλιώς είναι μια αβεβαιότητα. Η τωρινή συνθήκη μας έδωσε να το καταλάβουμε καλύτερα. Ολα είναι ρευστά και άγνωστα. Αυτό είναι και το όμορφο που έχει η ζωή. Αυτό μας κρατά το ενδιαφέρον για να την ζήσουμε. Κάθε τι καινούριο, πρέπει αφού φύγει σιγά σιγά ο τρόμος που γεννά, να μάθουμε να το ζούμε. Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας σταματά αλλά να γίνει ο βατήρας μας για την συνέχεια. Η ταινία μας μίλα για την ζωή του ανθρώπου από την γέννηση του μέχρι τον θάνατο του. Μέσα από κάποια βήματα περιγράφει τα βασικά στάδια της ύπαρξης και πως θα κατακτηθεί η ελευθερία. Αυτό είναι που την κάνει επίκαιρη αυτές τις μέρες. Η ελευθερία που μας στερήθηκε είναι εκεί, πάνω στις εικόνες της ταινίας μας. Τώρα που τα αεροδρόμια είναι κλειστά η ιστορία μας είναι είναι ένα ταξίδι εσωτερικό. Ενα εγχειρίδιο φυγής.»
Το ντοκιμαντέρ έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του τον Ιανουάριο στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και εν μέσω του lockdown λόγω της υγειονομικής κρίσης προβλήθηκε για λίγες ημέρες στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση. Ιδανική συνθήκη για έναν δημιουργό που προτιμά να κοιτάζει νοσταλγικά, αλλά προς το μέλλον.
«Το βασικό συστατικό είναι πάντα οι ιστορίες. Η εμπλοκή του θεατή με την αφήγηση. Ο τρόπος και το μέσο αλλάζει όπως συμβαίνει σε όλη την ιστορία του σινεμά. Θα βρεθούνε τρόποι, όλα θα γίνουν. Απλώς πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να αφήσουμε πίσω μας τον ρομαντισμό. Τώρα ο ρεαλισμός δίνει καινούριες ιδέες που είναι δημιουργικές. Τα φεστιβάλ μέσω διαδικτύου, γιατί όχι, μπορεί να μεγαλώσει και το κοινό τους. Να δώσει καινούριες ιδέες και εμπνεύσεις μέχρι και στην κατασκευή των ταινιών. Μπορεί ένα καινούριο σινεμά να γεννηθεί. Θα μου πεις τώρα για τον ρομαντισμό της σκοτεινής αίθουσας και το μεγάλο φόρμα της οθόνης. Ναι το καταλαβαίνω αλλά από την στιγμή που για ένα διάστημα δεν το έχεις πρέπει να βρεις καινούριους τρόπους. Να σκεφτείς να γίνεις δημιουργικός. Το πεδίο είναι τεράστιο λόγω της τεχνολογίας. Αν κάτσουμε και ως ρομαντικοί αναπολούμε τα περασμένα θα βαλτώσουμε. Τώρα είναι η ώρα της δράσης. Η ώρα της αλλαγής.»
Κινούμενη Αμμος/Τόπος των Φλώρου Φλωρίδη και Ζανίν Μέεραπφελ
Στο «Κινούμενη Αμμος/Τόπος» οι Φλώρος Φλωρίδης και Ζανίν Μέεραπφελ εμπνέεονται από τις αλλαγές που επηρεάζουν τον τρόπο που κατανοούμε την έννοια του Τόπου και συνδυάζοντας εικόνες ταινιών, γραφικά, και δομικά στοιχεία ντοκιμαντέρ, επισημαίνουν πως η πρόοδος των δεδομένων και της τεχνολογίας αποικίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλάζοντας ριζικά την ισορροπία μεταξύ ψυχολογικών, πνευματικών και βιολογικών πτυχών της ζωής. Ενα καίριο σχόλιο ακριβώς πάνω στην εποχή όπου η υγειονομική κρίση έφερε την ανθρωπότητα ξανά αντιμέτωπη με την ευκολία της προόδου της τεχνολογίας, τα άλματα της ιατρικής, το ρίσκο της εξέλιξης και το μέγεθος της εξάρτησης του ανθρώπου από την τεχνητή νοημοσύνη.
«Βασικό θέμα του φίλμ είναι η αλλοίωση της έννοιας του "τόπου", όπως την γνωρίζαμε στη μέχρι τώρα πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής, με την χρήση της υψηλού επιπέδου τεχνολογίας απο την λεγόμενη τεχνητή νοημοσύνη-Artificial intelligence, ένας όρος ομπρέλα για τις σύγχρονες εφαρμογές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας. Η εποχή που ζούμε βρίσκεται στη περίοδο της εποχής των εφαρμογών της τεχνητής νοημοσύνης άρα και στην επιστήμη της ιατρικής. Η χρήση της ιατρικής στην αντιμετώπιση του ιού που αντιμετωπίζουμε, δηλαδή την αναγνώριση του, την ανάλυση του, μέχρι τις μεθόδους καταπολέμησής του, κατασκευής εμβολίων, την ενημέρωση γύρω απ' αυτό το πρόβλημα δηλαδή τον τρόπο διασποράς του ιού, μέθοδες προφύλαξης…κατόπιν η συνέχιση της ανθρώπινης δραστηριότητας σε όλες τις βαθμίδες, πχ. εργασίας, οικονομίας, ψυχαγωγίας, σχέσεων… Σε όλα αυτά χρησιμοποιούμε τις τελευταίες εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης γύρω από τα συγκεκριμένα θέματα. Αν σκεφτούμε ότι όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε, καθήμενοι μέσα στο σπίτι μας, καταλαβαίνουμε το μέγεθος της βοήθειας και ταυτόχρονα της εξάρτησης που έχουμε πια, από την τεχνητή νοημοσύνη, τις εφαρμογές της δηλαδή…χώροι εργασίας, ίασης, παραμονής, διασκέδασης, δημιουργίας, περιβάλλοντος, ιδεών, ψυχισμού, σχέσεων κλπ. Μεταβάλλονται / προσαρμόζονται όσο αφορά στην έννοια τους, του τόπου.»
Λογική συνέπεια και η αλλαγή της πρεμιέρας μιας ταινίας, η διεξαγωγή των φεστιβάλ, η επικοινωνία ανάμεσα στον δημιουργό και το κοινό του.
«Είναι φυσικό. Αφού αλλάζει δραστικά όλος ο τρόπος της κοινωνικής μας δραστηριότητας, άρα αλλάζει και όλη η διαδικασία της δημιουργίας και παρουσίας των φεστιβάλ του κινηματογράφου. Για παράδειγμα, εγώ μιλάω από το Βερολίνο εσείς είστε στο σπίτι σας ή στο γραφείο σας, και επικοινωνούμε μαζί κάνοντας την συνέντευξη και σε συνέχεια με το να δείτε τη δουλειά που έχουμε κάνει και η οποία έχει γίνει επίσης… με εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης και επομένως καταλαβαίνουμε πόσο αυτή η δυνατότητα, έχει αλλάξει την μορφή των φεστιβάλ στην παρουσία των ταινιών, στην επικοινωνία του ανθρώπινου δυναμικού που τα αποτελεί δηλ. διοργανωτές, κοινό, δημιουργοί, κριτικοί, αγορές…κτλ»
«… και κατι τελευταίο σε σχέση με το φιλμ. Η χρήση τίτλου “Κινούμενη Άμμος” οφείλεται στην αλματώδη αλλοίωση που υφίσταται η ζωή μας και δεν μπορούμε σαν ανθρωπότητα να παρακολουθήσουμε πια… Τόπος είναι οτιδήποτε υπάρχει στον χώρο, έξω από το σώμα μας, όσο αναφορά τον εξωτερικό κόσμο, όπως το διάστημα, τη σελήνη μέχρι τη γειτονία μας, το άμεσο περιβάλλον μας κλπ… αλλά επίσης και ο εσωτερικά ψυχικός μας κόσμος, έχει ένα χώρο, έναν τόπο. Το φιλμ είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία στο θέμα και όχι μια επιστημονικοντοκιμαντερίστικη προσέγγιση του μόνο.»
Το 22ο online Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται από τις 19 μέχρι και τις 28 Μαΐου. Διαβάστε εδώ όλες τις οδηγίες χρήσης για να ζήσετε ολοκληρώμενα την εμπειρία των ταινιών και των παράλληλων δράσεων της διοργάνωσης.
Μείνετε συντονισμένοι στα online κανάλια του Φεστιβάλ: Επίσημο site, Ψηφιακό Αρχείο, Επίσημη σελίδα στο Facebook, Επίσημη σελίδα της Αγοράς στο Facebook, Επίσημο κανάλι του Φεστιβάλ στο YouTube, Επίσημη σελίδα στο Instagram και Blog του Φεστιβάλ.
