Η πέμπτη ταινία της Aυστριακής σκηνοθέτη (και η πρώτη της αγγλόφωνη) υποδύεται πειστικά ένα φιλμ είδους, σχεδόν ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, που όμως οδηγεί τον θεατή του σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που μια «κανονική» ταινία αυτής της κατηγορίας θα φιλοδοξούσε να πάει. Η ιστορία του διαδραματίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της στους διαδρόμους, τα εργαστήρια και κυρίως τα θερμοκήπια ενός τεχνολογικά εξελιγμένου ερευνητικού κέντρου βιοκαλλιέργειας, στο οποίο γενετιστές και βιολόγοι δοκιμάζουν να δημιουργήσουν καινούριες ποικιλίες φυτών.
Η Αλις, μια χωρισμένη ιδιοφυης επιστήμονας, μητέρα του Τζο, ενός νεαρού αγοριού, είναι υπεύθυνη για την δημιουργία ενός παράξενου υβριδίου το οποίο μπορεί να χρειάζεται προσοχή, φροντίδα και ναι, αγάπη για να μεγαλώσει, αλλά που η οσμή του παράγει στον ανθρώπινο εγκέφαλο τις ουσίες εκείνες που γεννούν την ευτυχία. Ομως όπως συμβαίνει σε κάθε ταινία τρόμου, κάτι θα πάει στραβά και σύντομα, αρχικά μια συνάδελφός της και στη συνέχεια ακόμη και η ίδια η Αλις, θα αρχίσει να υποπτεύεται ότι εκτός από το να κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους, η γύρη του φυτού (που στο μεταξύ η Αλις έχει ονομάσει «Little Joe» κι έχει ήδη χαρίσει ένα στον γιο της), αλλάζει και την συμπεριφορά τους, με τρόπους απροσδιόριστους μα καθοριστικούς
Σκηνοθετημένο με απόλυτη ακρίβεια και εξαιρετικά σχεδιασμένο σε κάθε του αισθητική λεπτομέρεια, από την χρωματική του παλέτα έως τα σκηνικά και τα ρούχα των ηρώων του, το φιλμ δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα απόλυτα γοητευτικό μυστήριο, η αποκρυπτογράφηση του οποιου είναι βέβαιο ότι θα προσφέρει διαφορετικά επίπεδα ικανοποίησης στους υποψήφιους θεατές του, άμεσα συνυφασμένα με το πόσο πρόθυμοι είναι να εγκαταλείψουν τις προσδοκίες τους στην είσοδο. H σκηνοθέτης του, μίλησε στο Flix στην διάρκεια του φεστιβάλ των Καννών όπου το φιλμ κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την πρωταγωνίστριά του Εμιλι Μπίτσαμ.
To «Λουλούδι της Ευτυχίας» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες σε διανομή της One From the Heart. Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix.
Θα λέγατε πως τα όσα περιγράφει το φιλμ σας ως ένα βαθμό συμβαίνουν ήδη στον κόσμο μας σήμερα; Αισθάνεστε ότι υπάρχει μια αδιόρατη αλλαγή στις συμπεριφορές των ανθρώπων, στην νοοτροπία τους; Κι αν ναι, που θα λέγατε ότι οφείλεται;
Η ταινία μου προσπαθεί να αφηγηθεί μια ιστορία για την ανθρώπινη κατάσταση. Νομίζω πως το γεγονός ότι όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσποιούμαστε συνεχώς είναι κάτι που με απασχολεί πολύ. Διερωτάμαι συχνά ποια είναι τα αληθινά συναισθήματα και η αληθινή προσωπικότητα κάποιου κι αν πραγματικά είναι τελικά δυνατόν να γνωρίζει κάποιον τόσο καλά ώστε να καταλάβεις τα ενδόμυχα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Και από την άλλη νομίζω ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να υποδυόμαστε ρόλους συνεχώς στην ζωή μας, με την έννοια ότι τώρα εδώ είμαι η σκηνοθέτης που δίνω μια συνέντευξη κι αργότερα με τον άντρα μου θα είμαι η σύζυγός του και το βράδυ θα πως καληνύχτα στα παιδιά μου ως η μητέρα τους. Εχω διαφορετικούς ρόλους στην ζωή μου και τους υποδύομαι καλά κι όλοι έχουμε κάτι αντίστοιχο, οπότε η απάντηση στην ερώτηση ποιος είναι ο αληθινός εαυτός μας δεν είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να δώσουμε.
Νομίζω πως το γεγονός ότι όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσποιούμαστε συνεχώς είναι κάτι που με απασχολεί πολύ. Διερωτάμαι συχνά ποια είναι τα αληθινά συναισθήματα και η αληθινή προσωπικότητα κάποιου κι αν πραγματικά είναι τελικά δυνατόν να γνωρίζει κάποιον τόσο καλά ώστε να καταλάβεις τα ενδόμυχα συναισθήματα και τις σκέψεις του.
Ομως στις μέρες μας ειδικότερα, οι ρόλοι μοιάζουν να αποκτούν μια πιο ξεχωριστή οντότητα, ο εαυτός που οι άνθρωποι προβάλλουν στα social media για παράδειγμα, ελάχιστη σχέση έχει με το ποιοι είναι πραγματικά.
Συμφωνώ απολύτως. Είναι αλήθεια πως στις μέρες μας η πραγματικότητά μας, έχει διαχωριστεί σε διαφορετικά κομμάτια που δεν συνδέονται απαραίτητα. Ζούμε σε μπερδεμένες εποχές και το ιντερνετ είναι ένας κόσμος από μόνος του. Μπορείς να δημιουργήσεις μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα εκεί. Κάτι τέτοιο είναι μια πραγματικότητα και είναι κάτι για το οποίο προσπαθώ να μιλήσω στην ταινία. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο που χειριζόμαστε τον εαυτό μας στο διαδίκτυο αλλά με την ίδια του τη φύση. Εκανα σχεδόν όλη την έρευνα για τo επιστημονικό κομμάτι της ταινίας μου online και κάποια στιγμή ρώτησα κάποιους επιστήμονες σχετικά με την αξιοπιστία κάποιων συγκεκριμένων website και η απάντηση που πήρα είναι πως κανείς θα μπορούσε να αποδείξει την αξιοπιστία όλων, ακόμη κι αν υποστηρίζουν διαφορετικά πράγματα. Κι αυτό ήταν κάτι που με έκανε να σκεφτώ πως ζούμε σε μια εποχή πολλαπλών αληθειών
Θα περιγράφατε το φιλμ σαν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας; Και εκπλαγήκατε ίσως από τις συγκρίσεις με το «Invasion of the Body Snatchers»;
Όχι διότι ήταν μια από τις ιδέες που είχα από την αρχή. Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες τρόμου και το «Invasion of the Body Snatchers» αλλά πάντα απογοητευόμουν πως στο δεύτερο μέρος όλα θα πρέπει να εξηγηθούν και να αποκαλυφθεί η αλήθεια για το πως υπεύθυνα για την αλλαγή στην συμπεριφορά των ανθρώπων είναι κάποια φυτά από το έξω διάστημα. Πάντα μου αρέσει το πρώτο μέρος είναι πιο αστείο πιο ενδιαφέρον όταν κάποιος λέει «ο η θεία μου δεν είναι πια ο εαυτός της», όταν έχει να κάνει περισσότερο με μια παράνοια με μια ιδέα που θα μπορούσε να είναι ψευδαίσθηση, με την τρελή ιδέα πως κάποιος έχει αλλάξει αδιόρατα αλλά ουσιαστικά. Υπάρχει ένα όνομα γι αυτού του είδους την παράνοια λέγεται Capgrass syndrome. Η ιδέα πως κάποιος που ξέρεις καλά έχει αλλάξει, πως έχει απαχθεί από εξωγήινους ή πως έχει αντικατασταθεί από έναν πολύ πειστικό σωσία. Είναι μια γνωστή πάθηση στην ψυχιατρική που έχει πάρει το όνομα της από τον επιστήμονα που την ανακάλυψε. Βρίσκω την ιδέα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γιατί είναι βαθιά υπαρξιακή. Ποιοι είμαστε πραγματικά; Ποια θα ήμουν αν ζούσα σε μια άλλη χώρα και ήξερα άλλους ανθρώπους; Οι προσωπικότητές μας είναι εύκαμπτές, εύπλαστες. Οπότε ναι υπάρχει κάτι εκεί που μου αρέσει, αλλά στην δική μου ταινία, παίρνω απλά την αφορμή από εκείνο το είδος σινεμά αλλά την προσαρμόζω σε μια διαφορετική, πιο φιλοσοφική και ειρωνική αφήγηση που με ενδιαφέρει περισσότερο.
Πιστεύετε στ΄αλήθεια ότι «η ευτυχία» είναι υπερτιμημένη;
Στην πραγματικότητα, ναι. Ο άνθρωπος επιζητά πάντα την ευτυχία, αλλά στις μέρες μας έχει μεταμορφωθεί σε κάτι ψυχαναγκαστικό σε κάτι σχεδόν απειλητικό. Δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσεις κάποιον και να τον ρωτήσεις πως είναι και να πάρεις την απάντηση «άσχημα». Υπάρχει μια τόσο μεγάλη πίεση να είσαι ευτυχισμένος και πετυχημένος και τα social media επιτείνουν αυτή την ανάγκη. Αλλά ισχύει παντού. Τα παιδιά μου στο σχολείο για παράδειγμα μαθαίνουν πως να παρουσιάζουν τον εαυτό τους. Και φυσικά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά δείχνει ότι υπάρχει μια αλλαγή στον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία μας όταν είναι πιο σημαντικός ο τρόπος που παρουσιάζεις τον εαυτό σου από το τι πραγματικά είσαι.
To «Λουλούδι της Ευτυχίας» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες σε διανομή της One From the Heart. Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix.
Tags: Τζέσικα Χάουσνερ
