Με μια καριέρα που περιλαμβάνει ταινίες των Λουκίνο Βισκόντι, Λιλιάνα Καβάνι, Φρανσουά Οζόν, Αλαν Πάρκερ (και την οδήγησε στα Oσκαρ με το «45 Χρόνια» του Αντριου Χέι το 2015) και με μια εξωπραγματική ομορφιά που τη μετέτρεψε από it girl της δεκαετίας του '60 σε μούσα του arthouse κινηματογράφου παγκοσμίως για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, η Σαρλότ Ράμπλινγκ έχτισε το δικό της μύθο στη μεγάλη οθόνη με κυριολεκτικά ατρόμητες και τολμηρές επιλογές, αρκεί κανείς να θυμηθεί το διαβόητο «Μαξ, Aγάπη μου» του Ναγκίσα Οσιμα.
Το «Χάνα» του Αντρέα Παλαόρο, που της χάρισε το βραβείο Volpi Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2017, απέναντι μάλιστα στη μετέπειτα οσκαρική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ των «Τριών Πινακίδων Eξω Από το Εμπινγκ στο Μιζούρι», όχι μόνο ήταν συνεπέστατο σε αυτή την πορεία, αλλά της έδωσε την ευκαιρία να πλάσει μια συγκλονιστική κινηματογραφική ηρωίδα. Με αφορμή την πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας στο Cinobo, το Flix θυμάται εκείνη τη συνέντευξη στο Λίντο, κατά τη διάρκεια της οποίας έπεσε αμαχητί στη γοητεία της ηθοποιού.
Από την πρεμιέρα του «Χάνα» στη Βενετία το 2017
Ολη η καριέρα μου στην υποκριτική ήταν μία πρόκληση και θέλω με τις ταινίες να εξερευνώ την σκοτεινή φύση της ανθρωπότητας. Το «Χάνα» είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαδρομής. Ειδικά εδώ, η πορεία της ηρωίδας είναι ασαφής και αβέβαιη, ειδικά στην αρχή, και τα κίνητρα της ποτέ δεν αποκαλύπτονται, μόνο προς το τέλος μπορείς να βγάλεις κάποια συμπεράσματα, χωρίς όμως να είσαι και απόλυτα πεπεισμένος ότι έχεις αποκωδικοποιήσει την Χάνα. Ο Αντρέα δεν το κάνει ποτέ εύκολο. Κι αυτή είναι η γοητεία.
Από την αρχή η προσέγγιση του σκηνοθέτη ήταν να είναι η ερμηνεία μου πιο υπαινικτική και εκλεπτυσμένη, να δίνει έμφαση στις σιωπές παρά στα λόγια. Η δική μου πρόθεση ήταν πιο πειραματική, όχι με την έννοια του πειραματίζομαι για να πειραματιστώ, αλλά μαζί με τον Αντρέα ήθελα να αποδώσουμε μία τελετουργία, μία καθημερινότητα και μία επανάληψη, οι οποίες μέσα από ανεπαίσθητες αλλαγές θα οδηγούν τελικά στην συνειδητοποίηση και την μεταμόρφωση. Έπρεπε να γίνει μία εγκεφαλική σύνδεση με το θεατή και μία από τις βασικές αναφορές του σκηνοθέτη ήταν το Ζαν Ντίλμαν της Σαντάλ Άκερμαν, μια ταινία που απέδωσε με μοναδικό τρόπο τις ψυχολογικές μεταπτώσεις μιας γυναίκας μέσα από ασήμαντες στιγμές.
Από τα γυρίσματα της ταινίας μαζί με τον Αντρέα Παλαόρο
Οταν δε μιλάς πολύ, αρχίζεις να χρησιμοποιείς το σώμα σου, συνειδητοποιείς ότι η επικοινωνία αποκτά μία σωματικότητα, ταυτόχρονα όμως γίνεται και πιο εγκεφαλική. Ολες αυτές οι άναρθρες κραυγές της Χάνα είναι ο συγκερασμός μιας προσπάθειας για επικοινωνία πέρα από τις λέξεις. Για τον ηθοποιό αυτή η διεργασία είναι πιο δημιουργική από το να γίνεσαι ένας απλός δίαυλος μιας ιστορίας. Κάποιες φορές μάλιστα όλες αυτές οι νοητικές διεργασίες στην προσέγγιση ενός ρόλου καταφέρνουν να περάσουν υποσυνείδητα μέσα από το σώμα του ηθοποιού και τότε επέρχεται το αποτέλεσμα στο οποίο αποσκοπεί.
Τα κοντινά πλάνα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη δουλειά ενός ηθοποιού. Αλλά από ένα σημείο και μετά απλώς αφήνεσαι στην συναισθηματική ροή του χαρακτήρα και η τοποθέτηση της κάμερας δεν παίζει κανένα ρόλο.
Ηθικές κρίσεις και προσωπικές εκτιμήσεις για το χαρακτήρα ενός ρόλου κάνουν όλοι οι ηθοποιοί, όμως αυτό γίνεται πριν την πρώτη λήψη και χωρίς αυτό να επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Η δική μου προσωπική αντίδραση απέναντι σε αυτά που βιώνει η Χάνα και στο παρελθόν του συζύγου της θα ήταν φυσικά πολύ διαφορετική, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο, αφού ήταν ξεκάθαρη η σκηνοθετική αντίληψη του Αντρέα. Η πρόκληση πάντα είναι να ακολουθείς την ηρωίδα. Όχι να σε ακολουθεί αυτή. Τα κίνητρα της Χάνα έγιναν τα δικά μου κίνητρα. Επομένως η δική μου εκτίμηση για το τι θα έκανα στην περίπτωση της δεν έχει καμία σημασία.
Ποτέ δε με ενδιέφερε αν θα έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εχω επιλέξει ταινίες στις οποίες ο ρόλος μου περιορίζεται σε μία σκηνή μόνο. Αυτό που με κεντρίζει κάθε φορά είναι το βάθος στο οποίο μπορώ να φτάσω στην αποτύπωση του. Και κάθε φορά επιλέγω τα σενάρια με αυτό τον γνώμονα. Επίσης ξέρω πολύ καλά τι δεν θέλω να κάνω, που πολλές φορές είναι πιο ασφαλές κριτήριο.»
Δεν σκέφτομαι ποτέ τι επιλογές θα μπορούσα να έχω κάνει στην καριέρα μου ή στη ζωή μου. Αν αρχίσεις να αναλογίζεσαι τι ευκαιρίες έχασες ή την εναλλακτικές είχες, τότε τρελαίνεσαι τρελαίνεσαι. Κοιτώντας την καριέρα μου, συνειδητοποιώ ότι είμαι τυχερή. Από την αρχή μου πρότειναν ρόλους, δεν επιδίωξα ποτέ κάτι. Από την αρχή με τον Βισκόντι και την Καβάνι όλα έγιναν οργανικά και απρόσκοπτα. Η δική μου δουλειά ήταν να εξελιχθώ προσωπικά στην προσέγγιση των ρόλων μου. Κομβικό σημείο της πορείας μου αυτής θεωρώ το «Κάτω από την άμμο» του Φρανσουά Οζόν, μία ταινία που ήρθε στα 50 μου, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να κάνω κι έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα μου. Μου πήρε χρόνο να αποβάλω την ανασφάλεια που είχα ως προς τα εκφραστικά μου μέσα. Απόλαυσα όμως και απολαμβάνω κάθε στιγμή αυτής της εξέλιξης.
Ποτέ δε με ενδιέφερε αν θα έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχω επιλέξει ταινίες στις οποίες ο ρόλος μου περιορίζεται σε μία σκηνή μόνο. Αυτό που με κεντρίζει κάθε φορά είναι το βάθος στο οποίο μπορώ να φτάσω στην αποτύπωση του. Και κάθε φορά επιλέγω τα σενάρια με αυτό τον γνώμονα. Επίσης ξέρω πολύ καλά τι δεν θέλω να κάνω, που πολλές φορές είναι πιο ασφαλές κριτήριο. Δεν μου αρέσει να κάνω κωμωδίες και θεωρώ ότι είμαι πιο σκοτεινός άνθρωπος. Επομένως δεν θα ήμουν καλή σε αυτό το είδος, είμαι υπερβολικά κυκλοθυμική για κάτι τέτοιο.
Η συμμετοχή μου στη Biennale είναι άλλη μία απόπειρα να έρθω σε επαφή με τους ανθρώπους μέσα από την τέχνη. (H Σάρλοτ Ράμπλινγκ πρωταγωνίστησε στο «Εργαστήριο Διλημμάτων» του Γιώργου Δρίβα, την επίσημη ελληνική συμμετοχή της Διεθνούς Εκθεσης Εικαστικών της Βενετίας το 2017). Αυτό κάνω σε όλη μου τη ζωή, είτε μέσα από το σινεμά, είτε μέσα από το θέατρο, είτε από τα διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα ανά τον κόσμο. Αλλά δεν θα θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου art project. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. (γέλια)
Η γυμνή σκηνή δεν με προβλημάτισε καθόλου γιατί είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον Αντρέα και γιατί ήταν ένα φυσικό κομμάτι του ρόλου μου. Πρέπει να απολαμβάνουμε την ομορφιά των σωμάτων μας όσο μεγαλώνουμε μαζί τους. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πλέον γερνάει και μάλιστα καλά. Το σινεμά πρέπει να αντικατοπτρίζει και αυτήν την πραγματικότητα των θεατών και μεγαλώνουν. Δεν είναι μόνο τα σφριγηλά σώματα που πρέπει να αποτυπώνονται, ειδικά τα γυναικεία. Είναι πολύ απελευθερωτικό να δείχνεις κάθε πτυχή αυτού που είσαι.
Φυσικά χάρηκα με την υποψηφιότητα για το Oσκαρ. Τα βραβεία προσφέρουν την συλλογική αναγνώριση της δουλειάς σου και μια αίσθηση ζεστασιάς που το μοναχικό επάγγελμα του ηθοποιού σού στερεί. Oσοι είναι εκτός χώρου νομίζουν ότι είμαστε όλοι μία μεγάλη οικογένεια, δεν ξέρουν όμως ότι μετά το γύρισμα ακολουθεί ο καθένας τη δική του μοναχική πορεία. Γι’αυτό λοιπόν τα βραβεία είναι κάτι παραπάνω από μία προσωπική επιδοκιμασία. Επίσης, μία αστεία διάσταση στις οσκαρικές υποψηφιότητες είναι ότι μπορούν πλέον οι παραγωγοί να βάλουν στις αφίσες ότι έχεις κερδίσει ή προταθεί κι εσύ για κάτι στη ζωή σου. (γέλια)
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Χάνα» του Αντρέα Παλαόρο.
