Flix

37 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα

Αίθουσες

Οδηγός Αιθουσών
Is it Greek to you?

Ενημέρωση

Flix 2020 | O Mανώλης Μαυροματάκης πιστεύει ότι το σινεμά αλλάζει, εξελίσσεται, αλλά πάντα συνεχίζει να υπάρχει!

στα 10

Κάθε μέρα ένα κινηματογραφικό πρόσωπο του 2020, κάνει την ανασκόπησή του στο Flix!

Flix Team
Flix 2020 | O Mανώλης Μαυροματάκης πιστεύει ότι το σινεμά αλλάζει, εξελίσσεται, αλλά πάντα συνεχίζει να υπάρχει!

Φέτος, κανείς μας δε θέλει ακριβώς να κοιτάξει πίσω. Στη συλλογική συνείδηση, το 2020 ήταν μία δύσκολη κι απαιτητική χρονιά, που έχει αφήσει τραύμα. Με τα σινεμά κλειστά, τις περισσότερες παραγωγές σε pause και τόσους ανθρώπους του χώρου σε αβεβαιότητα, είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις αισιόδοξος.

Ομως αποφασίσαμε να αντισταθούμε. Γιατί το ελληνικό σινεμά συνέχισε μέσα κι από αυτές τις συνθήκες να προσφέρει το δικό του βλέμμα. Κάποιες ταινίες κυκλοφόρησαν, κάποιες συνάντησαν το κοινό τους on line, άλλες διαγωνίστηκαν σε φεστιβάλ, πολλές γνώρισαν επιτυχία.

Ακόμα κι αν ο κινηματογραφικός προτζέκτορας παραμένει ακόμα κλειστός, το Flix ρίχνει τον δικό του προβολέα σε σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές, συντελεστές του ελληνικού σινεμά που είχαν την μικρή ή την μεγάλη τους στιγμή μέσα στο 2020. Με την ευχή ότι, πολύ σύντομα, θα συναντηθούμε όλοι μαζί σε μια σκοτεινή αίθουσα και θα (ξανα)δούμε τις ταινίες τους, όπως τους αξίζει: σε μεγάλη οθόνη, με μεγάλη συγκίνηση.

Flix Best of 2020: Η χρονιά (που δεν ήταν μόνο) covid. Διαβάστε, δείτε, χαζέψτε, θυμηθείτε, με τον απολογισμό του Flix για το 2020

les traducteurs μαυροματάκης 607

Μανώλης Μαυροματάκης, πρωταγωνιστής | «Οι Μεταφραστές» του Ρεζί Ρουανσάρ

Δεν χρειάζονται συστάσεις για τον Μανώλη Μαυροματάκη. Εγκριτος ηθοποιός με μια διαδρομή 30 χρόνων στο θέατρο κάνει σημαντικές κι επιλεκτικές εμφανίσεις και στην μεγάλη οθόνη (από την «Ελεύθερη Κατάδυση» του Γώργου Πανουσόπουλου και τον «Λευτέρη Δημοκόπουλο» του Παντελή Χούρσογλου, μέχρι τον εξαιρετικό «Καουμπόη» του Γιάννη Χαριτίδη και, φυσικά, τον «Εχθρό μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου)

Το 2020 τον βρήκε να πρωταγωνιστεί μαζί με ένα λαμπερό, πολυπληθές καστ στους «Μεταφραστές», τη νέα ταινία του Ρεζί Ρουανσάρ ( «Populaire»). Ο Μανώλης Μαυροματάκης κέρδισε το ρόλο του Ελληνα μεταφραστή, δίπλα στους Λαμπέρ Γουιλσόν, Ολγκα Κιριλένκο, τον Ιταλό Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, τον Ισπανό Εντουάρντο Νοριέγκα, τον Βιετναμέζο Φρεντερίκ Τσάου, τον Βρετανό Αλεξ Λόθερ, τη Γερμανίδα Ανα Μαρία Στουρμ τη Δανέζα Σίσε Μπαμπέτ Κνούντσεν, τη Βραζιλιάνα Μαρία Λάιτε, τη Γαλλίδα Σαρά Γκιροντό.

Και η χρονιά ξεκίνησε φωτεινά: με την επίσημη πρεμιέρα των «Μεταφραστών» στο Παρίσι. Μία από τις στιγμές του 2020 που θα κρατήσει στην καρδιά του.

Να ξαναθυμηθούμε αυτό που είμαστε. Είμαστε άνθρωποι και όχι φοβισμένα ζώα. Να σκεφτούμε, να συνομιλήσουμε και να δράσουμε σαν άνθρωποι. Μαζί.»

Μανώλης Μαυροματάκης 607 Photo credit: Βαγγέλης Κατριτζιδάκης

Η καλύτερη στιγμή του 2020 για μένα ήταν: Η επίσημη πρεμιέρα των «Μεταφραστών» στο Παρίσι, το Γενάρη του 2020. Φύγαμε με τη σύντροφό μου μια Δευτέρα το πρωί απ’ τη Θεσσαλονίκη, είδαμε την ταινία το ίδιο βράδυ και την Τρίτη πίσω πάλι, για να παίξω την Τετάρτη στην παράσταση του ΚΘΒΕ «Τρεις Αδελφές». Ξανασυνάντησα μετά από δύο χρόνια όλους αυτούς με τους οποίους είχαμε δουλέψει μαζί, ένα μήνα, στα γυρίσματα. Την ώρα της προβολής μη φαντασθείτε ότι παρακολουθούσα την ταινία. Μες στο σκοτάδι έριχνα συνεχώς κλεφτές ματιές μέσα στην αίθουσα, να διακρίνω και να θυμηθώ τα πρόσωπα, να δω τις αντιδράσεις τους, να ξαναθυμηθώ στιγμές που πέρασα με τον καθένα τους, κουβέντες και κοιτάγματα που ανταλλάξαμε. Ομορφα πρόσωπα. Χαρούμενα και χαμογελαστά. Και χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, λίγο κρασί μετά, συστάσεις και συγχαρητήρια, φιλοφρονήσεις κι ερωτήσεις «πώς περνάς;», «τι κάνεις τώρα;» κλπ. Την ίδια την ταινία, πρώτη μου φορά την είδα στην πραγματικότητα δύο μήνες πιο μετά στον κινηματογράφο Αθήναιον, στην επίσημη πρεμιέρα της Αθήνας και μου άρεσε πολύ. Και χάρηκα πολύ που άρεσε το ίδιο και στους περισσότερους απ’ όσους ρώτησα. Στους κριτικούς όχι και τόσο, αλλά δεν πειράζει «ξα τους», που λεν και στο χωριό μου.

Η χειρότερη στιγμή του 2020: Η πανδημία είναι το χειρότερο και δυστυχώς δεν είναι ούτε μια στιγμή ούτε ένα πράγμα μόνο. Εκτός από υγειονομική κρίση, η πανδημία είναι επίσης και ο φόβος, η ιδιώτευση, η έλλειψη της επαφής, η χειραγώγηση, η πείνα, η εξαθλίωση, η ανεργία, η καταστολή, η βία, η ευτέλεια, ο κυνισμός, τα ψέματα, ο εμπαιγμός, η παραβίαση της ίδιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η πανδημία, πέρα από την ιατρική της σημασία, έχει γίνει και ένα πολύ βολικό πρόσχημα για όλα αυτά.

Τι μου έλειψε περισσότερο μέσα στην καραντίνα: Οι συναντήσεις μου με τους ανθρώπους. Η φυσική μας επαφή. Να ξαναβρώ τους φίλους μου και τους γνωστούς μου, τους ανθρώπους της δουλειάς μου, χωρίς να πρέπει να ζητήσω άδεια από την μαμά-κυβέρνηση-αστυνομία.

Γιατί το σινεμά δε θα είναι ίδιο μετά το 2020: Και πριν δεν ήτανε το ίδιο με πιο πριν. Αλλάζει, εξελίσσεται, πηγαίνει μπρος ή πίσω, αλλά συνεχίζει να υπάρχει. Χρειάζεται όμως ενίσχυση και ας μην είναι άμεσα ανταποδοτικό. Γιατί εκείνο που προσφέρει η τέχνη σε μια κοινωνία δε μετριέται μόνο με λεφτά. Και δεν είναι περιττή και αχρείαστη η τέχνη, επειδή δεν είναι απαραιτήτως κερδοφόρα άμεσα, ούτε βέβαια είδος πολυτέλειας. Είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου. Γιατί η φύση του ανθρώπου είναι να οραματίζεται κάθε στιγμή την ίδια τη ζωή του. Δε γίνεται να ζήσει την επόμενη στιγμή του άμα δεν τη φανταστεί. Είναι η βασική ανάγκη του αυτό. Έτσι προσδιορίζεται ως άνθρωπος. Αλλιώς αποκτηνώνεται. Το σινεμά, το θέατρο, η ποίηση, οι τέχνες, η φιλοσοφία, όπως άλλωστε και η πολιτική και η επιστήμη, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιείται, ικανοποιείται, αναδεικνύεται, αυτή βασική ανάγκη του. Δε γίνεται ο άνθρωπος να είναι μόνο ένα ζώο που παράγει και καταναλώνει. Δεν γίνεται να είναι η ζωή μας μόνο μια λογιστική παράμετρος, ή δεδομένα για αλγορίθμους.

Τι εύχομαι για το 2021 (πατήστε το play):


Περισσότερα κινηματογραφικά πρόσωπα κάνουν την #Flix2020 ανασκόπησή τους:

Flix Best of 2020: Η χρονιά (που δεν ήταν μόνο) covid. Διαβάστε, δείτε, χαζέψτε, θυμηθείτε, με τον απολογισμό του Flix για το 2020