Αυτή την εποχή, κάθε χρόνο, είναι παράδοση να κοιτάμε πίσω και να κάνουμε την κινηματογραφική ανασκόπηση της χρονιάς.
Φέτος, κανείς μας δε θέλει ακριβώς να κοιτάξει πίσω. Στη συλλογική συνείδηση, το 2020 ήταν μία δύσκολη κι απαιτητική χρονιά, που έχει αφήσει τραύμα. Με τα σινεμά κλειστά, τις περισσότερες παραγωγές σε pause και τόσους ανθρώπους του χώρου σε αβεβαιότητα, είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις αισιόδοξος.
Ομως αποφασίσαμε να αντισταθούμε. Γιατί το ελληνικό σινεμά συνέχισε μέσα κι από αυτές τις συνθήκες να προσφέρει το δικό του βλέμμα. Κάποιες ταινίες κυκλοφόρησαν, κάποιες συνάντησαν το κοινό τους on line, άλλες διαγωνίστηκαν σε φεστιβάλ, πολλές γνώρισαν επιτυχία.
Ακόμα κι αν ο κινηματογραφικός προτζέκτορας παραμένει ακόμα κλειστός, το Flix ρίχνει τον δικό του προβολέα σε σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές, συντελεστές του ελληνικού σινεμά που είχαν την μικρή ή την μεγάλη τους στιγμή μέσα στο 2020. Με την ευχή ότι, πολύ σύντομα, θα συναντηθούμε όλοι μαζί σε μια σκοτεινή αίθουσα και θα (ξανα)δούμε τις ταινίες τους, όπως τους αξίζει: σε μεγάλη οθόνη, με μεγάλη συγκίνηση.
Ομηρος Πουλάκης, πρωταγωνιστής | «Δε θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό»
Ο Ομηρος Πουλάκης έχει ακολουθήσει μια επιλεκτική, υποδειγματική πορεία, τόσο στο θέατρο όσο και στο ελληνικό σινεμά. Από το «Hardcore» του Ντένη Ηλιάδη και τις «Ωρες Κοινής Ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου, μέχρι «Το Γάλα» του Γιώργου Σιούγα και το «Tungsten» του Γιώργου Γεωργόπουλου, όλες οι συνεργασίες του είχαν τον βαθμό δυσκολίας με τον οποίο του αρέσει να πάντα αναμετριέται και μία προσωπική, δική του σφραγίδα.
Φέτος, με το «Δε Θέλω Να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό», τη 2η ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου, ο Ομηρος Πουλάκης κατέθεσε μία ακόμα αριστοτεχνική ερμηνεία. Και είδε την ταινία τους να βραβεύεται: ένα χρόνο μετά την πρεμιέρα της στο Οστιν, Τέξας και την προβολή της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (όπου το φιλμ κέρδισε το Βραβείο Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου), το «Δε Θέλω Να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό», κέρδισε και το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ του Raindnace στο Λονδίνο.
Τι μου έλειψε περισσότερο μέσα στην καραντίνα; Το μέχρι πρότινος προφανές του αγγίγματος. Ο ανοιχτός ορίζοντας. Οι ανακατεμένες και δυσδιάκριτες φωνές των ανθρώπων, η ακάλυπτη όψη τους, τα γέλια των δρόμων. Το ομαδικό τραγούδι της παρέας. Το Θέατρο και ο Κινηματογράφος.»
Η καλύτερη στιγμή του 2020 για μένα ήταν: Η στιγμή που μάθαμε πως η ταινία μας επαινέθηκε με βράβευση στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Raindance του Λονδίνου. Μέσα στον σκοτάδι της απώλειας συνανθρώπων και ενός δεύτερου lockdown (η κλίμακα των οποίων δεν ήταν αναπόφευκτη και που για την αποφυγή τους δυστυχώς όσα έπρεπε να έχουν γίνει δεν συνέβησαν ποτέ) ήταν μια μικρή ψηφίδα χαράς για όσους και όσες εργαστήκαμε στην δημιουργία της.
Η χειρότερη στιγμή του 2020: Οι απώλειες συνανθρώπων. Οι μοναχικές απώλειες συνανθρώπων.
Τι μου έλειψε περισσότερο μέσα στην καραντίνα: Το μέχρι πρότινος προφανές του αγγίγματος. Ο ανοιχτός ορίζοντας. Οι ανακατεμένες και δυσδιάκριτες φωνές των ανθρώπων, η ακάλυπτη όψη τους, τα γέλια των δρόμων. Το ομαδικό τραγούδι της παρέας. Το Θέατρο και ο Κινηματογράφος.
Γιατί το σινεμά δε θα είναι ίδιο μετά το 2020: Για τους ίδιους λόγους που σχεδόν οτιδήποτε δεν θα είναι το ίδιο ύστερα από μια χρονιά στιγματισμένη βαθιά από αδιανόητες καταστάσεις σε οικουμενικό και τοπικό επίπεδο. Δοκιμάζονται θεμελιακά πολλοί από τους άξονες που δομούσαν την πραγματικότητα και μάλιστα φαίνεται πως θα δοκιμαστούν περαιτέρω. Οι τέχνες, ίσως ο πλέον ευαίσθητος και ευερέθιστος δείκτης των ιστορικών, κοινωνικών και πολιτικών μετατοπίσεων, δεν θα μπορούσαν να ακινητοποιηθούν έστω κι αν θα το θέλαμε. Ακόμα περισσότερο, οι τέχνες που στηρίζονται στην συνάθροιση και στην συνάντηση, οι τέχνες που αποτελούν συλλογικά συμβάντα (και ο κινηματογράφος είναι μία από αυτές ανεξάρτητα από την δυνατότητα της ατομικής θέασης), όχι μόνο θα μετουσιωθούν εξαιτίας των μετεξελίξεων ως προς την έννοια της εγγύτητας αλλά θα παίξουν και καθοριστικό ρόλο στην κατεύθυνση και στα περιεχόμενα των μετεξελίξεων αυτών. Και το τελευταίο δεν είναι αποκλειστικά δυσοίωνο. Το αντίθετο θα έλεγα.
Τι εύχομαι για το 2021:
Διαβάστε και δείτε περισσότερα:
- Flix 2020 | O Γιώργος Γούσης μάς αποκαλύπτει τι κρατά και τι πετά από τη χρονιά που πέρασε
- Best of 2020: 23 Ιανουαρίου, η πρώτη φορά που γράψαμε τη λέξη κορονοϊός
- Advent Calendar: 1 Δεκεμβρίου 2020
- Advent Calendar: 2 Δεκεμβρίου 2020
