Δεν είμαι σίγουρος ότι το "Iron Man" είναι μια υπερηρωική ταινία. Νομίζω πως στο τέλος της ταινίας ο Iron Man υποκρίνεται ότι είναι υπερήρωας - τον διασκεδάζει η ιδέα. Πιστεύω επίσης πως οι ταινίες με τους "X-Men" είναι ταινίες επιστημονικής φαντασίας.»
Ο Κέβιν Φάιγκι, επικεφαλής του κινηματογραφικού στούντιο της Marvel είχε δώσει χρόνια πριν τη δική του διάσταση στο τι είναι μια ταινία με υπερήρωες με την παραπάνω δήλωσή του. Σίγουρος πως μια ταινία είναι πριν απ' όλα μια ταινία και μετά μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν ή περισσότερους υπερήρωες, θα έχτιζε το πιο ισχυρό φιλμικό σύμπαν της δεκαετίας του 2010, εδραιώνοντας τις μέχρι πρότινος «περιπέτειες φαντασίας για μαζική κατανάλωση» σε ένα «σοβαρό» genre από μόνο του και ανοίγοντας οριστικά κι αμετάκλητα την πόρτα τους στην ποπ κουλτούρα.
Για τους φανατικούς των κόμικ, η γιορτή ήταν πλέον διαρκής και γεμάτη εκπλήξεις. Για τους υπόλοιπους η απειλή ήταν ολοζώντανη για μια βιομηχανία που πλέον ζητάει μόνο υπερήρωες (κι ακόμη περισσότερους υπερήρωες). Για όλους η διαπίστωση είναι κοινή. Μετά από πολλά χρόνια, θα μοιάζει δύσκολο να περιγράψεις τη δεκαετία του 2010 χωρίς να πέσεις - με ενισχυμένο αίσθημα ασφαλείας, είναι η αλήθεια - πάνω στην ασπίδα του Captain America, τον ιστό του Spider-Man, τους κοιλιακούς του Thor...
ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ MARVEL
Το 2007 η Marvel αποφάσισε να ξεκινήσει κάτι το μεγαλεπήβολο για τα τότε (κινηματογραφικά) δεδομένα, το οποίο ή θα την απογείωνε ή θα την κατέστρεφε οικονομικά ολοσχερώς, ειδικά μετά τις τεράστιες αποτυχίες που είχε με τις ταινίες της τα τελευταία χρόνια (βλέπε «Daredevil», «Elektra», «Fantastic Four» και ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ). Το σχέδιο ήταν να φτιάξει το δικό της ενιαίο κινηματογραφικό σύμπαν βασισμένο στα κόμικ της, μέσα στο οποίο κάθε χαρακτήρας της να έχει τη δική του ταινία και όπου σεναριακές πλοκές, ηθοποιοί, χαρακτήρες και μέρη από διάφορες ταινίες να αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους, περνώντας με άνεση από τη μία ταινία στην άλλη. Για τον λόγο αυτό, έβαλε ως επικεφαλής των Marvel Studios τον Κέβιν Φάιγκι, ο οποίος μέχρι τότε ήταν το δεξί χέρι του Αβι Αραντ, ως τότε Προέδρου του στούντιο.
H Marvel Studios αποφάσισε να κυκλοφορήσει τις ταινίες της σε μια σειρά από «φάσεις», με τις τρεις πρώτες φάσεις να παίρνουν, αργότερα, την ονομασία «The Infinity Saga».
Η Πρώτη Φάση ξεκίνησε το 2008 με την ταινία «Iron Man» του Τζον Φαβρό, η οποία εκτός την αναγκαία ώθηση στα οικονομικά της Marvel (ξεπέρασε τα 580 εκατομμύρια εισπράξεις παγκοσμίως), απογείωσε την καριέρα του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Αυτό που προκάλεσε, ωστόσο, ντελίριο στους απανταχού φανς ήταν μια σκηνή στο τέλος της ταινίας η οποία άφηνε να εννοηθεί την δημιουργία των Εκδικητών, μιας ομάδας από υπερήρωες (ανάμεσά τους φυσικά και ο Iron Man) που προστατεύουν τη Γη από κάθε λογής κινδύνους.
Μπορεί «O Απίθανος Hulk», που βγήκε στις αίθουσες λίγους μήνες μετά σε σκηνοθεσία του Λούις Λετεριέ με πρωταγωνιστή τον Εντουαρντ Νόρτον να μην τα πήγε τόσο καλά, και το «Iron Man 2», 2010, πάλι σε σκηνοθεσία του Τζον Φαβρό, να θεωρείται από αρκετούς μια από τις χειρότερες ταινίες του MCU, οι επόμενες ταινίες της πρώτης φάσης ήταν, όμως, εκείνες που πραγματικά ταρακούνησαν για τα καλά τα κινηματογραφικά δεδομένα. Το 2011 κυκλοφόρησε το «Thor» σε σκηνοθεσία Κένεθ Μπράνα, στο οποίο γνωρίσαμε τον ξανθό θεό Κρις Χέμσγουορθ, και το «Captain America: Ο Πρώτος Εκδικητής» του Τζο Τζόνστον, η «εξιλέωση» για αρκετούς του Κρις Εβανς μετά το απαράδεκτο «Fantastic Four», αλλά και η γνωριμία με τον πιο κλασικό ήρωα της Marvel. Το Μάιο του 2012 οι «Εκδικητές» του Τζος Γουίντον ήταν η πρώτη ταινία του MCU που βγήκε στις αίθουσες κάτω από τη φροντίδα της Disney (που αγόρασε τα Marvel Studios το 2009) η όποια μπορεί να σηματοδοτούσε το τέλος της Πρώτης, αρκετά υποσχόμενης, Φάσης του MCU αλλά ταυτόχρονα και ήταν και η αρχή ενός παγκόσμιου φαινομένου.
Η Δεύτερη Φάση θα αποτελούνταν κι αυτή από έξι ταινίες (όπως και η Πρώτη) αλλά θα ολοκληρώνονταν μόλις μέσα σε δυο χρόνια (αντί των τεσσάρων που χρειάστηκαν για την Πρώτη Φάση). Η ταινία που τη ξεκίνησε ήταν το «Iron Man 3» (2013) σε σκηνοθεσία του Σέιν Μπλακ, ίσως και η πιο αμφιλεγόμενη της σειράς ειδικά για τον «κακό» της, συνέχισε λίγους μήνες μετά με το «Thor: O Σκοτεινός Κόσμος» σε σκηνοθεσία του Αλαν Τέιλορ, με περισσότερη δράση, λιγότερο χιούμορ, με το βαρύ σφυρί του Θορ να προσπαθεί στο σίκουελ να σώσει τον κόσμο από μια αρχαία φυλή σκοτεινών ξωτικών που θέλει να ρίξει μαύρο και τίτλους τέλους στο σύμπαν, ενώ το 2014 έκανε την εμφάνισή του ξανά ο Captain America με το εξαιρετικό «O Στρατιώτης του Χειμώνα» των Αντονι και Τζο Ρούσο. Την ίδια χρονιά γνωρίσαμε και τον Star Lord, τον Groot και τους υπόλοιπους «Φύλακες του Γαλαξία» σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Γκαν. Μια καθόλα εντυπωσιακή αντίστροφη μέτρηση που φυσικά οδήγησε κι αυτή στην εμφάνιση των Εκδικητών στη ταινία «Η Εποχή του Ούλτρον» το 2015 με τον Τζος Γούιντον για άλλη μια φορά στη σκηνοθεσία, αλλά με λιγότερο εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το τέλος της Δεύτερης Φάσης ήρθε με τον «Ant-Man» του Πέιτον Ριντ, με τη Marvel να θέλει να τελειώνει, από εδώ και στο εξής, τις φάσεις της με μια πιο χαλαρή και ευχάριστη νότα κι όχι απαραίτητα με το ensemble των Εκδικητών.
Η τεράστια, και συνεχώς αυξανόμενη, ζήτηση που άρχισαν να έχουν οι υπερηρωικές ταινίες, έκαναν την Τρίτη και τελευταία Φάση του «Infinity Saga» να μεγαλώσει τόσο σε ποσότητα ταινιών όσο και χρονικά. Οι ταινίες αυξήθηκαν στις έντεκα συνολικά με την πρώτη να κάνει την εμφάνισή της το 2016. To «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» των αδερφών Ρούσο, χαρακτηρίστηκε από αρκετούς το ανεπίσημο τρίτο μέρος των Εκδικητών μιας και περιείχε σχεδόν όλους τους γνωστούς υπερήρωες (ανάμεσά σε άλλά και σε μια από τις ωραιότερες σκηνές μάχης όλης της ιστορίας της Marvel - αυτή στο αεροδρόμιο). Ηταν όμως και η πρώτη ταινία στην οποία είδαμε να κάνει την εμφάνισή του και ο νέος Spider-Man, πολύ πριν κυκλοφορήσει η πρώτη δική του ταινία στις αίθουσες. Την ίδια χρονιά βγήκε γνωρίσαμε και έναν άλλον έναν νέο χαρακτήρα, τον «Doctor Strange» του Σκοτ Ντέρικσον με πρωταγωνιστή των Μπένεντικτ Κάμπερμπατς με πραγματικό της όμως ατού τα υπέροχα μαγικά πολυδιάστατα εφέ της. Μέσα στο 2017 κυκλοφόρησαν τρεις ταινίες, κάτι που έμελλε να γίνει και η πάγια πολιτική της Marvel από εδώ και στο εξής, με τους «Φύλακες του Γαλαξία 2» του Τζέιμς Γκαν, το «Spider-Man: Επιστροφή στον Τόπο του» του Τζον Γουάτς, και το «Thor: Ragnarok» του Τάικα Γουατίτι να συνεχίζουν να γεμίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες. Το 2018 αρκετά σημαντικό τόσο για την Marvel όσο και για το είδος των υπερηρωικών ταινιών μιας και το «Black Panther» του Ράιαν Κούγκλερ γίνεται η πρώτη ταινία με υπερήρωες υποψήφια για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας (και για ακόμη έξι Οσκαρ). Αμέσως μετά οι «Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας» έστρωσαν το δρόμο για το φινάλε του «Infinity Saga», βάζοντας και τον Thanos στο πάνθεον των καλύτερων κινηματογραφικών κακών, ενώ την χρονιά έκλεισε το «Ant-Man και η Σφήκα» του Πέιτον Ριντ.
Ωστόσο η ιδέα της σόλο ταινίας μιας υπερηρωίδας που για χρόνια έμοιαζε με (επιστημονική) φαντασία, στην μετά #metoo εποχή ήταν απλά μια επιτακτική ανάγκη. Αλλά με τον ερχομό της «Captain Marvel» όλα αυτά άλλαξαν, όχι μόνο γιατί επιτέλους μια γυναίκα υπερηρωίδα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινίας της Marvel αλλά και γιατί και η Ανα Μπότεν ήταν και η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που έκανε υπερηρωική ταινία του στούντιο και η Πίναρ Τόρπακ ήταν η πρώτη γυναίκα συνθέτης που έγραψε μουσική για ταινία του είδους. Οι «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη» ολοκλήρωσαν τη saga με το πιο επικό, αυτοσαρκαστικό, εντυπωσιακό και μελαγχολικό τρόπο φέρνοντας στο τέλος ιστορίες των χαρακτήρων που κράτησαν για πάνω από μια δεκαετία, κάνοντας την όχι μόνο μια από τις καλύτερες blockbuster ταινίες που έγιναν ποτέ, αλλά και η πιο εμπορική ταινία του παγκόσμιου box office, ξεπερνώντας το «Avatar».
Τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο μετά από αυτό, και αυτό φάνηκε και στο φινάλε της Τρίτης Φάσης, το «Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του», που προσπάθησε να επεξεργαστεί τα όσα συνέβησαν στους «Εκδικητές», αλλά και να στρώσει τα θεμέλια της (ακόμη μεγαλύτερης;) Τέταρτης Φάσης.
O SPIDER-MAN, OI X-MEN ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ (ΤΗΣ MARVEL)
Πέρα από το υπερφορτωμένο MCU, σε αυτή τη δεκαετία είδαμε όχι ένα αλλά δυο reboots του Spider-Man. Το 2012 η Sony, η οποία έχει μέχρι και σήμερα τα δικαιώματα του συγκεκριμένου franchise, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα ο κόσμος να γνωρίσει εκ νέου τον φιλικό Ανθρωπο Αράχνη της γειτονιάς με το «The Amazing Spider-Man» και το «Τhe Amazing Spider-Man 2» με τον Αντριου Γκάρφιλντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτή την φορά πέρα από το κλασικό origin story, η ιστορία παρακολουθεί τη σχέση του Πίτερ Παρκερ με την Γκουέν Στέισι (Εμα Στόουν), πριν γνωρίσει την Μαίρη Τζέιν Γουάτσον, μέχρι τον τραγικό θάνατό της από τον Green Goblin. Οι ταινίες, αν και είχαν αρκετό θέαμα, επικεντρώνονταν περισσότερο στο love story με την χημεία των δυο πρωταγωνιστών (ζευγάρι τότε και στην πραγματική ζωή) να είναι αυτό που τις κράτησε, με το ζόρι, όρθιες.
Φυσικά όμως οι περισσότεροι ήθελαν να δουν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα να πολεμά δίπλα στους Εκδικητές. Το γεγονός πως τα δικαιώματα βρίσκονταν στα χέρια της Sony καθιστούσε το εγχείρημα σχεδόν αδύνατο. Μέχρι που ο Κέβιν Φάιγκι κατάφερε να δώσει στη Sony μια προσφορά που δύσκολα θα μπορούσε να αρνηθεί. Και έτσι, με ένα ακόμα reboot, o Spider-Man του Τομ Χόλαντ εμφανίζεται για πρώτη φορά στο «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» στην υπέροχη μάχη στο αεροδρόμιο. Η ταινία, η οποία αποτελεί και το τέταρτο κεφάλαιο της Τρίτης Φάσης του MCU, ήρθε αργότερα, το 2017 με το «Spider-Man: Επιστροφή στον Τόπο του» και το 2019 το «Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του» αποτέλεσε και την λήξη της Τρίτης Φάσης. Οι ταινίες ήθελαν τον Πίτερ Πάρκερ να είναι λίγα χρόνια νεότερος από τις προηγούμενες, με τον Χόλαντ να έρχεται με τη φόρα του 20χρονου που γεννήθηκε για να παίξει τον ρόλο αυτόν ως ίσως ο καλύτερος Spider-Man που έχουμε δει ως τώρα. Ομως λίγο μετά το μεγάλο φινάλε του «Infinity Saga», τον Αύγουστο του 2019, η συμφωνία της Sony και της Disney έληξε και ανακοινώθηκε πως ο Spider-Man αποχωρεί από το MCU, προκαλώντας σωρεία αντιδράσεων. Ευτυχώς, το... δράμα δεν κράτησε πολύ, και έναν μήνα μετά τα δυο στούντιο έδωσαν και πάλι τα χέρια σε μια νέα συμφωνία και ο Spidey επέστρεψε στο σπίτι του, στο MCU. «Νικήσαμε, κύριε Σταρκ!»
Η Sony, θέλοντας να τραβήξει πάνω το ενδιαφέρον αλλά κάποια από τα φώτα που είχαν πέσει πάνω στη Marvel και στο MCU, δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να δημιουργήσει το δικό της κινηματογραφικό σύμπαν. Ετσι δημιούργησε με συνοπτικές διαδικασίες το Αραχνο-Σύμπαν (Spider-Verse), ένα σύμπαν το οποίο αποτελείται από χαρακτήρες (καλούς και κακούς) από τις ιστορίες και τα κόμικς του Spider-Man. Το ποδαρικό έκανε το 2018 το «Venom» του Ρούμπεν Φλάισερ με πρωταγωνιστή τον Τομ Χάρντι, αλλά ήταν δυστυχώς μια απογοήτευση, και αυτό ίσως πόνεσε περισσότερο τόσο τους φαν όσο και όσους πίστευαν πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας θα βρει επιτέλους την (κινηματογραφική) δικαίωση που του αξίζει. Ευτυχώς το σχεδόν αριστουργηματικό «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν» κατάφερε να κάνει την πρώτη προσπάθεια του σύμπαντος αυτού να φανεί ως ένα απλό και μικρό στραβοπάτημα, αποζημιώνοντας τους πάντες με εξαιρετική ταινία αποτίοντας φόρο τιμής τόσο στον Spider-Man όσο και στους δημιουργούς τους, κερδίζοντας και το Οσκαρ Καλύτερου Animation την χρονιά εκείνη.
Ο Spider-Man δεν ήταν ο μόνος χαρακτήρας της Marvel που είχε το δικό του (διπλό) κινηματογραφικό reboot του μέσα στη δεκαετία.
Οι X-Men είδαν εαυτούς να «μεταλλάσονται» για άλλη μια φορά το 2011 με την ταινία «X-Men: Η Πρώτη Γενιά» του Μάθιου Βον, ο οποίος μας μετέφερε στη δεκαετία του ’60 στην πρώτη γνωριμία του Τσαρλς Ξαβιέ με τον Ερικ Λένσερ (aka Magneto) αλλά και τα γεγονότα που προκάλεσαν το σχίσμα στη φιλία τους. Η ταινία ήταν μια δόση φρέσκου αέρα σε ένα franchise που μάλλον έδειχνε να είχε πεθάνει μετά και το απογοητευτικά κακό «X-Men 3». Αλλά με τον Μπράιαν Σίνγκερ να επιστρέφει στο κινηματογραφικό σύμπαν των μεταλλαγμένων με το περίπλοκο αλλά γεμάτο έντονη δράση «X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος» αλλά και αρκετά πιο απλοϊκό και αδιάφορο «X-Men: Απόκαλιψ», η σειρά άρχισε να δείχνει από την αρχή τα πρώτα σημάδια κόπωσης με τις ιδέες της να μοιάζουν ολοένα και περισσότερο αδιάφορες. Το τελικό όμως χτύπημα ήρθε με το «X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας» του Σάιμον Κίνμπεργκ το 2019, η οποία αποτελούσε μια δεύτερη, και χειρότερη, προσπάθεια αναβίωσης μιας από τις κλασικότερες ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ σε κόμικ. Μπορεί το franchise να δείχνει για άλλη μια φορά να νεκρό, αλλά με την αγορά της 20th Century Fox από την Disney ίσως σύντομα το δούμε να αναγεννηθεί κι αυτό μέσα από τις στάχτες του ως ένας νέος Φοίνικας.
Από την άλλη ο Λόγκαν (aka Wolverine) αποφάσισε να δοκιμάσει τον εαυτό του με μια σειρά από σόλο περιπέτειες, μακριά από τους X-Men. Και μπορεί η πρώτη προσπάθεια του Τζέιμς Μάνγκολντ με τίτλο «The Wolverine» το 2013 να μην απομακρύνθηκε και πολύ από το φιάσκο του «X-Men Origins: Wolverine» του 2009, αλλά ήταν η ταινία «Logan» το 2017 που κατάφερε να δώσει το καλύτερο αντίο που θα μπορούσε ποτέ να ευχηθεί κάποιος χαρακτήρας από το σύμπαν της Marvel, κερδίζοντας επάξια και μια υποψηφιότητα για το Οσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου την χρονιά εκείνη. Η Marvel προσπάθησε μέσα σε αυτή την δεκαετία να επαναφέρει και τους «Fantastic Four» και κατάφερε να κάνει μια ταινία χειρότερη από τις προηγούμενες, ο Ghost Rider επέστρεψε με το «Πνεύμα της Εκδίκησης» σε μια παντελώς αδιάφορη αλλά και βαρετή, παρά την δράση και τα εφέ της, ταινία, και ο πιο αθυρόστομος και σέξι υπερήρωας «Deadpool» απόκτησε επιτέλους τις δικές του ταινίες με έναν Ράιαν Ρέινολντς να δείχνει κάθε φορά καλύτερος από ποτέ. Μια από τις πιο αυθεντικές ιστορίες της Marvel βασισμένες στις περιπέτειες των «Big Hero 6» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2014 ως ταινία κινουμένων σχεδίων από την Disney, διατηρώντας αλώβητες αρκετές από τις anime αναφορές τους, κερδίζοντας παράλληλα το Οσκαρ Καλύτερου Animation - αν και το καλύτερο από όλα ήταν ότι μας σύστησε τον αξιολάτρευτο φουσκωτό ρομπότ Baymax.
Η DC COMICS ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ
Η DC, τουλάχιστον κινηματογραφικά, βρισκόταν πάντα κάτω από την σκιά της Marvel. Ακόμα και κινδυνεύνοντας να κλείσει, μπαίνοντας στην δεκαετία με το φιάσκο του «Green Lantern» του Μάρτιν Γκάμπελ (τουλάχιστον ο Ρέινολντς εξιλεώθηκε κάποια χρόνια αργότερα ελέω Deadpool), και με το τέλος της τριλογίας του Batman του Κρίστοφερ Νολαν με το «The Dark Knight Rises» να κλείνει με μυθικές διαστάσεις την ιστορία του Σκοτεινου Ιππότη, η DC χρειαζόταν απεγνωσμένα κάτι καινούργιο, κάτι που θα την κάνει το επόμενο βήμα και βρει το αναβιώσει τους χαρακτήρες της και τις περιπέτειες τους. Ετσι, βλέποντας την προσπάθεια της Marvel να χτίσει το δικό της κινηματογραφικό σύμπαν, η DC προσπάθησε να δώσει μια ύστατη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δημιουργώντας και εκείνη κάτι αντίστοιχο. Το 2013 εμφανίστηκε το DC Extended Universe (DCEU) με την ταινία «Man of Steel» σε σκηνοθεσία του Ζακ Σνάιντερ. Ο Superman γεύθηκε κι αυτός με τη σειρά του το δικό του κινηματογραφικό reboot, αλλά εκτός από τη δράση και τον Χένρι Κάβιλ (και τους κοιλιακούς του), το φιλμ έμοιαζε υπερβολικά στιλιζαρισμένο, χωρίς λόγο «σκοτεινό», κενό από πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία και αθέλητα αστείο περισσότερο από το επιθυμητό.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παγώσει το όλο πόνημα για τρία χρόνια έτσι ώστε να επαναπροσδιοριστεί η προσέγγισή τους στο DCEU. Το 2016 ζήσαμε το πρώτο cross over στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC με την ταινία «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» να φέρνει αντιμέτωπους δυο από τους πιο γνωστούς ήρωες της, αλλά και τον Ζακ Σνάιντερ να βαραίνει άσκοπα την ατμόσφαιρά της ταινία δαιμονοποιώντας το χιούμορ. Μέσα σε όλο αυτό το βαρύ, ασήκωτο και γεμάτο τεστοστερόνη σκηνικό, το «Batman v Superman» ήταν και η ταινία η οποία μας έδωσε μια πρώτη ματιά της Wonder Woman και του Aquaman, εξέχοντα μέλη της Justice League (το αντίστοιχο των Εκδικητών για την DC). Η DC στην προσπάθειά της να αντιγράψει την επιτυχία του MCU έπεφτε συνέχεια σε λάθη, κάτι που έκαναν τις ταινίες της τη μία πιο αποτυχημένη από την άλλη. H «Ομάδα Αυτοκτονίας» του Ντέιβιντ Αγιερ ήταν με διαφορά η πιο αδιάφορη απ' όλες, πολύ μακριά από οποιαδήποτε δικαίωση των (αντί)ηρώων της.
Το 2017 γράφεται Ιστορία με την «Wonder Woman» της Πάτι Τζέκινς, την πρώτη σόλο ταινία με πρωταγωνίστρια γυναίκα υπερηρωίδα, όπως την αποθέωσε ως απόλυτο σύμβολο δύναμης, αγάπης και ειρήνης η εκθαμβωτική Γκαλ Γκαντότ. Η «Wonder Woman» θεωρήθηκε από αρκετούς η πρώτη καλή ταινία της DC εδώ και χρόνια, και έδωσε μια νέα ελπίδα στους φανς που ήθελαν επιτέλους να δουν το κινηματογραφικό σύμπαν της να ακμάζει όπως πραγματικά του αξίζει. Ισως, όμως χρειάζεται, λίγη υπομονή ακόμη. Το «Justice League» δεν δικαίωσε τις προσδοκίες (με τον Ζακ Σνάιντερ να αποχωρεί από την παραγωγή του λόγω του τραγικού θανάτου της κόρης του και να αναλαμβάνει ο Τζος Γουίντον), το «Aquaman» και το «Shazam!» έδειξαν πως παρόλο τo όποιο υπερθέαμα προσφέρουν οι επιμέρους ταινίες, το «σύμπαν» χρειάζεται στρατηγική και επιτακτική αναδιοργάνωση.
Μέχρι τότε, η μεγάλη έκπληξη ήρθε αλλού. Από μια ταινία η οποία βρέθηκε εκτός του DCEU και κατάφερε να κάνει τους πάντες να μιλάνε για αυτήν. Το «Joker» του Τοντ Φίλιπς έβαλε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς κακούς του Batman στο επίκεντρο, για να πει την ιστορία της δημιουργίας του όχι με τον παραδοσιακό κομιξικό τρόπο, αλλά με κοινωνικό πρόσημο και στο περιτύλιγμα μιας δραματικής ταινίας. Η ταινία όχι μόνο κατάφερε να στείλει τον Χοακίν Φίνιξ, ασυζητητί, απευθείας στα Οσκαρ, να κερδίσει τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και να γίνει η πρώτη τεράστια εισπρακτική επιτυχία της DC, ξεπερνώντας μάλιστα στο παγκόσμιο box office το φράγμα του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Ισως η DC, και όχι μόνο, θα χρειαστεί να πάρει κάποια μαθήματα από αυτή την επιτυχία για τις επόμενες ταινίες της.
ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΟΜΙΚΣ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ
Παρόλο που οι υπερήρωες και τα κινηματογραφικά τους σύμπαντα κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ, υπήρξαν και μερικές ταινίες βασισμένες και αυτές σε κάποιο κόμικ οι οποίες, άλλες περισσότερο άλλες αρκετά λιγότερο, κατάφεραν να κλέψουν λίγη από την λάμψη τους.
Το «Ο Σκοτ Πίλγκριμ Eναντίον των 7 Πρώην» του Εντγκαρ Ράιτ άνοιξε τις κομικιξές πύλες της δεκαετίας με μια φρέσκια και απολαυστικά διασκεδαστική ταινία γεμάτη αναφορές και ένα υπέροχο soundtrack, δίνοντας της αμέσως το καλτ στάτους που δικαιωματικά της αξίζει. Ο Μάθιου Βον ακολούθησε σκηνοθετώντας αρκετές ταινίες του είδους, ίσως τις περισσότερες για κάποιον σκηνοθέτη μέσα στη δεκαετία, ξεκινώντας από το «Kick-Ass» το 2010 για να κάνει μια μικρή στάση στους X-Men με το «Χ-Men: First Class» πριν αφοσιωθεί στη σειρά «Kingsman» βασισμένη στα κόμικς των Μαρκ Μίλαρ και Ντέιβ Γκίμπονς, γυρίζοντας δυο από τις πιο απενοχοποιημένα απολαυστικές μεταφορές της δεκαετίας. Ακόμα και ο Μισέλ Γκοντρί αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του γυρίζοντας μια ταινία του είδους με το «Green Hornet» το 2011. Απέτυχε παταγωδώς και από τότε εμείς, αλλά και ο ίδιος, προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι έγινε κάτι τέτοιο. Περίπου όπως και με την πρόσφατη «Οικογένεια Ανταμς».
Το στυλιζάρισμα δεν έλειπε (σχεδόν) ποτέ από τέτοιου είδους ταινίες, κάτι που (αποδείχθηκε πλέον) τις έκανε λιγότερο θελκτικές και περισσότερο άψυχες. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για κάποιο σίκουελ. Κάτι τέτοιο συνέβη και με την δεύτερη επίσκεψή μας στην «Αμαρτωλή Πόλη» με το «Η Κυρία Θέλει Φόνο» των Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και Φρανκ Μίλερ και το remake/reboot/πείτε το όπως θέλετε «Hellboy» του Νιλ Μάρσαλ. Ταινίες οι οποίες αναμάσησαν παλιές τεχνικές προσβλέποντας - ερήμην της αποτυχίας τους - προφανώς στο κέρδος.
Με την ίδια φιλοδοξία επισκέφτηκε το Χόλιγουντ και και την Απω Ανατολή για να μεταφέρει δύο από τα σπουδαιότερα manga της Ιαπωνίας στη Δύση. Το «Φάντασμα στο Κέλυφος», βασισμένο στο manga του Μασαμούνε Σίρο, δημιούργησε κύματα αντιδράσεων για το whitewashing με αφορμή το ρόλο της Μέιτζορ από την Σκάρλετ Τζοχάνσον, και τελικό αποτέλεσμα με περισσότερη έμφαση στην εμφάνιση παρά στην ουσία, δημιουργώντας τελικά ένα άδειο, μολονότι πανέμορφο, κέλυφος. Στο «Αλίτα: O Αγγελος της Μάχης», με τον Τζέιμς Κάμερον στην παραγωγή, ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ διασκέυασε το ιαπωνικό manga του Γιουκίτο Κισίρο συνδυάζοντας εξαιρετικό CGI με live action, όπου ευτυχώς παρά τις επιμέρους αδυναμίες κατάφερε να τιμήσει το μύθο του. Η έκπληξη από το ταξίδι στην Ανατολή ήρθε από την Κίνα με το «Μπάντι, Ο Ροκ Σταρ» βασισμένο στο κόμικ «Tibetan Rock Dog» του Ζενγκ Τζουν σε μια από τις πιο ευχάριστες και διασκεδαστικές ταινίες κινουμένων σχεδίων με soundtrack από τους Radiohead.
Φυσικά από όλο αυτό δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι Ευρωπαίοι κομίστες, όπου η επέλασή τους ξεκινά… από την Αμερική. Η ταινία «Οι Περιπέτειες του Τεντέν: Το Μυστικό του Μoνόκερου», βασισμένη στα κόμικς του Βέλγου Ερζέ, δεν θα μπορούσε να πέσει σε καλύτερα χέρια από αυτά του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ως ο απόλυτος κινηματογραφικός παραμυθάς αποθεώνει τους χαρακτήρες και τις περιπέτειες του διάσημου κόμικ σε μια (τουλάχιστον) τριλογία που δεν έφτασε ποτέ καν στο δεύτερο της μέρος, το οποίο ήταν να το σκηνοθετήσει ο Πίτερ Τζάκσον. Το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε και για τους «Γκαστόν, ο Γκαφατζής», τον διάσημο «χάρτινο» ήρωας του Βέλγου κομίστα Αντρέ Φρανκέν ο οποίος μας ήρθε σε συσκευασία αχρείαστης οικογενειακής κωμωδίας, και τον «Αξιαγάπητο Κύριο Τροχίδη» από τον δημιουργό του πολυδιαβασμένου «Μικρού Νικόλα», Ζαν-Ζακ Σεμπέ, σε μια κλισέ αλλά αξιαγάπητα τρυφερή ιστορία για τη φιλία, την αγάπη, και τις διάφορες… εκδοχές της αλήθειας.
ΕΝΑ ΥΠΕΡΗΡΩΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ
Θα έλεγε κανείς πως δύσκολα κάποιος θα σταματούσε την επέλαση των ταινιών βασισμένων σε κόμικ στη νέα δεκαετία, ειδικά με τη φόρα με την οποία έρχονται από την τεράστια επιτυχία τους στο παγκόσμιο box office, Και σίγουρα όχι οι πολυσυζητημένες δηλώσεις του Μάρτιν Σκορσέζε ότι οι ταινίες της Marvel «δεν είναι σινεμά» που ακολουθήθηκαν από ένα κύμα εναντίον των ταινίων με υπερήρωες από σπουδαίους δημιουργούς όπως τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, τον Κεν Λόουτς και άλλους.
Με την Τέταρτη Φάση του MCU να ετοιμάζεται να ξεκινήσει σύντομα με την ταινία «Black Widow», και την επόμενη φάση του DCEU με το «Wonder Woman 1984», το μέλλον δεν είναι μόνο φωτεινό είναι απλά… (υπερ)ηρωικό. Γυρίστε σελίδα.
