Η προέλευση του μισού-ανθρώπου, μισού- Ατλάντειου Αρθουρ Κάρι και η εξερεύνηση του ταξιδιού της ζωής του - ένα ταξίδι που δεν θα τον αναγκάσει απλώς να αντικρίσει τον πραγματικό του εαυτό, αλλά να ανακαλύψει αν είναι άξιος να γίνει αυτός που γεννήθηκε... Να γίνει ένας βασιλιάς και να εξουσιάσει όλα τα πλάσματα του βυθού.
Το σύμπαν των υπερηρωικών ταινιών μοιάζει να διαστέλλεται με ρυθμούς big bang χρόνο με τον χρόνο, δημιουργώντας όπως είναι λογικό μια superhero fatigue όταν καλείσαι να δεις το ένα μετά το άλλο βαρύγδουπο origin story (που θα οδηγήσει σε μια ensemble συμμαχία ηρώων που θα αποκτήσει παρακλάδια στην τηλεόραση και πίσω στα κόμικ απ΄όπου ξεκίνησε), σε μια δαιδαλώδη διαδρομή όπου όλα καταλήγουν να τείνουν προς τον ίδιο παρονομαστή, ιδεών, ύφους και νοοτροπίας.
Και μετά έρχεται το «Aquaman» και σε προσγειώνει σε ένα σύμπαν που δεν φοβάται να «δανειστεί» ιδέες και εικόνες από κάθε πιθανή πηγή προκειμένου να σε μεταφέρει σε έναν σχεδόν παραισθησιογόνο βυθό όπου τα πάντα λαμπυρίζουν πιο πολύ κι από τrippy χριστούγεννα και όπου η πλοκή και η σεναριακή συνοχή θυσιάζονται με χαρά στον βωμό ενός απενοχοποιημένα σαχλού θεάματος.
Το «Aquaman» είναι μια ταινία όπου οι νόμοι της φυσικής καταργούνται και η θεωρία του Δαρβίνου εκτινάσσεται στην σφαίρα του σουρεαλισμού, όπου τα μαλλιά του Τζέισον Μομόα έχουν σχεδόν αυθύπαρκτη παρουσία, κι όπου ένα χταπόδι παίζει ντραμς κρατώντας τον ρυθμό σε μια υποβρύχια αρένα, στην οποία ο Aquaman κι ο μικρός αδελφός του μονομαχούν για τον θρόνο της Ατλαντίδας.
Αν αναζητάτε λογικη, σοβαρότητα και μια υπόθεση που να αγκυροβολεί την ταινία σε κάτι από το οποίο μπορείς να κρατηθείς, καλύτερα να αφήσετε τις προσδοκίες σας έξω από την αίθουσα, αφού το φιλμ του Τζείμς Γουάν προτιμά να στήσει μια παρέλαση από εντυπωσιακά set pieces και εξωφρενικές σκηνές δράσης που μπορεί να μην βγάζουν πάντα (ή ποτέ) νόημα, μα πλημμυρίζουν τα μάτια με χορταστικές εικόνες και μια αυθάδεια που δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις.
Από την έρημο Σαχάρα μέχρι σχεδόν το «Jurassic Park», κι από το Κράκεν του «Clash of the Titans» (με την φωνή της Τζούλι Αντριους μάλιστα), κι από τα μπλε πλάσματα του «Avatar» έως το «Βασίλειο της Αλμης» (όχι δεν τα βγάζουμε από το μυαλό μας), το «Aquaman» βουτάει βαθιά στα νερά μιας camp υπερβολής που είναι εξαιρετικά συνεπής για να είναι τυχαία και δεν μοιάζει να παίρνει τίποτα στα σοβαρά, από τον ίδιο του τον ήρωα μέχρι τους κανόνες μιας superhero ταινίας.
Και κάπως έτσι το φιλμ καταλήγει να μοιάζει με μια υποθαλάσσια space opera, ή ένα «Star Wars» on acid, ενα instant camp classic του οποίου τις ατέλειες δεν μπορείς παρά να συγχωρήσεις, αφού είναι τόσο απενοχοποιημένα διασκεδαστικό και γιατί όχι, τολμηρό, με τον δικό του ανοικονόμητο -και ίσως σαχλό- μα αξιοθαύμαστο τρόπο.
