Ο Θορ, γιος του βασιλιά Οντίν του κόσμου του Aσγκαρντ, ετοιμάζεται να ανέβει στον θρόνο πριν η παρορμητικότατα, η αλαζονεία και οι μηχανορραφίες του φθονερού αδελφού του, τον στείλουν εξόριστο στη γη, δίχως τις δυνάμεις ή το σφυρί του. Η συναναστροφή του με τους θνητούς και η γνωριμία του με μια όμορφη αστροφυσικό, θα τον διδάξουν την ανθρωπιά και την σύνεση και θα τον καταστήσουν ικανό να κρατήσει και πάλι το παντοδύναμο σφυρί του και να επιστρέψει για να υπερασπιστεί τον κόσμο του από τις δυνάμεις του κακού.
O Κένεθ Μπράνα, δεν μοιάζει με την πρώτη ματιά, ο ιδανικός σκηνοθέτης για μια superhero περιπέτεια βασισμένη σε ήρωες (και) της marvel. Κι όμως η Σεξπηρική του προϋπηρεσία μοιάζει να ταιριάζει γάντι σε μια ταινία που κρατά από την παράδοση της τραγωδίας μόνο την μεγαλοστομία και τα εύκολα ηθικά μαθήματα, αλλά που ευτυχώς έχει την εξυπνάδα να μην παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά.
Το πώς το καταφέρνει, παραμένει μυστήριο καθώς τα πάντα στον πλανήτη Ασγκαρντ μοιάζουν να υφίστανται στον υπερθετικό: Από το στέρνο του Θορ που δείχνει σκαλισμένο με καλέμι ως την ερμηνεία του Αντονι Χόπκινς που συμπυκνώνει την θεατρική του προϋπηρεσία σε άναρθρα επιφωνήματα και (μονόφθαλμα) βλέμματα γεμάτα (απύθμενο) βάθος κι από τα κοστούμια και το art direction που κάνουν την «Κλεοπάτρα» να μοιάζει φτωχική, ως την χρυσοποίκιλτη αρχιτεκτονική που μπορεί να περιγράφει μόνο ως το τέκνο της ανίερης ένωσης της Ζαχά Χαντίντ με τις καδένες fa ca d’ oro.
Χωρισμένο σε δυο μέτωπα δράσης που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα, το φιλμ αφηγείται με οπερατική υπερβολή, την μάχη της διαδοχής και την επικράτηση του σκοτεινού αδελφού του Θορ, Λόκι, στον κόσμο των θεών και με μπόλικες δόσεις χιούμορ την προσαρμογή του εκπτώτου θεού, στον κόσμο των θνητών.
Η σύνδεση τους μπορεί να γίνεται με τρόπο μάλλον βεβιασμένο, αλλά και οι δυο άκρες της αφήγησης κατορθώνουν να διατηρούν το ενδιαφέρον τους, ακόμη κι αν φλερτάρουν επικίνδυνα με πράγματα που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραία. Η μεν επουράνια δράση με μια αίσθηση του kitsch που θα ντρόπιαζε ακόμη και το χειρότερο μαγαζί με σουβενίρ στους πρόποδες της ακρόπολης και οι επίγειες περιπέτειες του Θορ με ένα χιούμορ που θα μπορούσε να έχει βγει από παρωδία ταινίας με υπερήρωες.
Κι όμως ο ενθουσιασμός του Μπράνα, που μοιάζει να σκηνοθετεί με την ενεργητικότητα ενός πιτσιρίκου που διαβάζει μαγεμένος το πρώτο του κόμικ και η ανέλπιστα χαρισματική φιγούρα του πρωταγωνιστή του Κρίς Χέμσγουορθ, που κατορθώνει να είναι εξίσου ταιριαστός στο θεικό κοστούμι του Θορ όσο και στην έξω από τα νερά εικόνα του ανθρώπου που έπεσε στη γη, διασώζουν το φιλμ από πολλές τέτοιες παγίδες.
Κι αν ένα δεύτερο επίπεδο, ή μια μεγαλύτερη εικόνα που να διαφαίνεται πίσω από την λαμπερή επιφάνεια της ιστορίας δυστυχώς απουσιάζει, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά αποτυγχάνει να παραδώσει αυτό που υπόσχεται: ένα καλοφτιαγμένο κομμάτι κινηματογραφικής διασκέδασης και μια ενδιαφέρουσα γνωριμία με έναν ήρωα που γίνεται σαφές από την πρώτη στιγμή (κι από το μικρό κλιπ που ακολουθεί τους τίτλους του τέλους) ότι θα επιστρέψει
