Ο Θορ παλεύει να σώσει τη Γη και τους Εννέα Κόσμους από ένα μυστηριώδη εχθρό που υπάρχει πριν από το ίδιο το σύμπαν, καθώς μια αρχαία φυλή με αρχηγό τον εκδικητικό Μάλεκιθ σκοπεύει να βυθίσει τα πάντα στο σκοτάδι. Αντιμέτωπος με έναν εχθρό που ούτε ο βασιλιάς Οντιν, ούτε ο κόσμος του Ασγκαρντ μπορούν να αντέξουν, ο Θορ καλείται να ξεκινήσει το πιο επικίνδυνο και προσωπικό μέχρι τώρα ταξίδι του. Αυτό που θα τον επανασυνδέσει με την Τζέιν Φόστερ και θα τον αναγκάσει να θυσιάσει το πάντα, για να σώσει τους άλλους.
Η επιτυχία του πρώτου Θορ συνεχίζεται και στο σίκουελ, με το συνδυασμό άφθονης δράσης – από υπεργαλαξιακές μάχες μέχρι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γη – και χαριτωμένου χιούμορ. Μόνο που, αυτή τη φορά, η έμφαση πέφτει στη δράση, πιθανόν για ν’ ανοίξει η ταινία το target group της σε μικρότερες ηλικίες θεατών, στερώντας της το αβαντάζ της, που είναι η παραδοξότητα και το γέλιο.
Ο Κρις Χέμσγουορθ είναι ακαταμάχητος (και κυριολεκτικά, άλλωστε), ως ατρόμηχτος πολεμιστής με το τεράστιο σφυρί του, η Νάταλι Πόρτμαν κερδίζει από την αντίθεση ως ερωτευμένη damsel in distress μικροσκοπικών διαστάσεων αλλά μεγάλης ευστροφίας, οι δεύτεροι ρόλοι κάνουν τη δουλειά τους, με επικεφαλής τον ολόγυμνο Στέλαν Σκάρσγκαρντ να περιδιαβαίνει ολόγυμνος στο Στόουνχεντζ – ο Μάλεκιθ του Κρίστοφερ Εκλστον είναι εντυπωσιακός αισθητικά αλλά δυστυχώς όχι τόσο καλογραμμένος ώστε να μείνει στη μνήμη ως ένας ξεχωριστός κακός. Αυτή εδώ, όμως, είναι μια ταινία του Λόκι: ο Τομ Χίντλστον επιστρέφει, σκοτεινός, συμπλεγματικός και σύνθετος, για να καταστρώσει βρώμικα σχέδια, πασπαλισμένα με ίχνη τρυφερότητας.
Ο Αλαν Τέιλορ στη σκηνοθετική καρέκλα αντί του Κένεθ Μπράνα, δημιουργός κάποιων από τα ωραιότερα επεισόδια του «Game of Thrones», βγάζει τα μεσαιωνικά απωθημένα του σε μεγάλες σκηνές μαχών και παλεύει να φέρει στο νέο «Thor» μια αύρα κινδύνου, ένα συναισθηματικό σκοτάδι. Μόνο που όσο αυξάνεται η δράση και η πλοκή απλώνεται σε παρακλάδια, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να την παρακολουθήσεις, όχι επειδή είναι μπερδεμένη, αλλά επειδή πραγματικά δεν έχει σημασία: ο Thor είναι ένας δυνατός ήρωας και ταυτόχρονα λίγο μονοδιάστατος και οι καλύτερες στιγμές του είναι όταν αναγκάζεται να προσαρμοστεί στις συνήθειες των γήινων – ναι, αυτή τη φορά παίρνει και το λονδρέζικο μετρό. Είναι κρίμα που η δεύτερη ταινία της σειράς δεν εκμεταλλεύεται περισσότερο αυτό το πεδίο και δεν επενδύει εντονότερα στην κωμική της πλευρά, ο Θορ κι ο σκοτεινός του κόσμος, ωστόσο, είναι αναμφίβολα η εγγύηση ψυχαγωγίας της εβδομάδας.
