Σε αυτά τα 10 χρόνια, από τις πρώτες στιγμές που άρχισε να υφίσταται το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, αρκετές από τις γυναίκες υπερηρωίδες της έχουν κάνει τις δικές τους εμφανίσεις σε διάφορες ταινίες της. Ολες είχαν στον τίτλο τους ένα αντρικό όνομα: Iron-Man, Captain America, Spider-Man, Thor, ή, στην καλύτερη περίπτωση, υπήρξαν μέλη μιας μεγάλη ομάδας ηρώων, όπως ήταν οι Εκδικητές. Κι αν στην αρχή, η ιδέα μιας σόλο ταινίας μιας υπερηρωίδας έμοιαζε με (επιστημονική) φαντασία, στην μετά #metoo εποχή η ύπαρξή της μοιάζει απλώς με επιτακτική ανάγκη.
Και τι καλύτερο, το ποδαρικό να κάνει η Captain Marvel, η οποία θεωρείται μια από τις πιο σπουδαίες ηρωίδες του σύμπαντος της Marvel και αποτέλεσε από την αρχή της ένα φεμινιστικό είδωλο. Γεννημένη μέσα στο ζοφερό κλίμα του φινάλε της ταινίας «Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας», η Captain Marvel έκανε την παρθενική της εμφάνιση εκεί, ανάμεσα στους ακόμα πιο σκοτεινούς, ασπρόμαυρους τίτλους τέλους της, σε μια από τις κρυφές σκηνές έκπληξη που έδωσε μια λάμψη ελπίδας σε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σύμπαν. Βλέποντας τα κόκκινα, μπλε και κίτρινα χρυσαφί χρώματα της στολής της Captain Marvel να γεμίζουν την οθόνη του βομβητή του Νικ Φιούρι, ήταν αδύνατον να μην νιώσεις δέος και ανυπομονησία, περιμένοντας τη μεγάλη κινηματογραφική εμφάνιση της πιο δυνατής, όπως έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς, υπερηρωίδας της Marvel.
Το τιτάνιο αυτό βάρος πέφτει στους ώμους των Ανα Μπόντεν και Ράιαν Φλεκ, οι οποίοι κάνουν μια ταινία που τιμά την ιστορία της, την γεμίζουν με δράση και δυναμισμό αλλά, πάνω από όλα, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ιδεολογικό υπερηρωικό φεμινιστικό μανιφέστο από την αρχή.
Ως origin story, για το πώς η Κάρολ Ντάνβερς έγινε η Captain Marvel, μοιάζει κάπως αντισυμβατικό καθώς μας πετά στην κυριολεξία στον πλανήτη Χάλα, με την Ντάνβερς να έχει ήδη τις δυνάμεις της και να πολέμα με την εξωγήινη φυλή των Κρι, τους Σκραλ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μαθαίνουμε για το πώς απέκτησε τις ικανότητές της, αλλά πάνω από όλα το φιλμ είναι προοίμιο για το πως η ίδια η Captain Marvel τις δαμάζει, έρχεται σε επαφή με την γήινη πλευρά της και μετατρέπεται σε μια από τις πιο δυναμικές ηρωίδες της Marvel.
Οι λιγότερο μυημένοι θα χαθούν ανάμεσα στα ονόματα και τη μυθολογία, προσπαθώντας να βάλουν μια σειρά σε όσα βλέπουν και ακούν. Και δεν είναι παράλογο, μιας και οι Μπόντεν και Φλεκ δείχνουν στην αρχή να προσπαθούν για αρκετή ώρα να βρουν το ρυθμό τους. Οταν η Ντάνβερς φτάνει στη Γη στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 και ενώνει τις δυνάμεις της με τον Φιούρι (έναν εντυπωσιακά - ψηφιακά - νεότερο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον), η ταινία μετατρέπεται σε buddy cop movie με έξτρα bonus ένα ιδιόρρυθμο χιούμορ. Κι εδώ είναι που η ταινία αρχίζει σταδιακά να βρίσκει τον εαυτό της. Οχι επειδή αποτίνει το δικό της φόρο τιμής σε μια τόσο αγαπημένη δεκαετία, αλλά γιατί η χημεία αυτών των δύο χαρακτήρων γίνεται η ψυχή και η καρδιά της. Η δράση ποτέ δεν φτάνει στο απόγειό της ως το τέλος της ταινίας, όπου ακόμα και ως τότε προσφέρει κάποιες χορταστικές δόσεις χορογραφίας και ξύλου με την Ντάνβερς πάντα στο επίκεντρο. Δίπλα της, η Λασάνα Λιντς, εδώ στο ρόλο της κολλητής της Ντάνβερς, Μαρία Ραμπό, αποτελεί το συναισθηματικό δέσιμο στη δυναμική τους σχέση, χωρίς να πέφτει ποτέ στα κλισέ, μόνο που την παράσταση κλέβει τελικά η αξιολάτρευτη (ή μήπως όχι;) γάτα που ακούει στο όνομα Γκους (σαφής αναφορά στον ομώνυμο ήρωα του «Top Gun»).
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Μπόντεν και Φλεκ αποφάσισαν να τοποθετήσουν την ταινία στη συγκεκριμένη δεκαετία, ακριβώς μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, σε μια εποχή όπου η Αμερική προσπαθούσε να βρει (γι' ακόμη μια φορά στην πολύπαθη ιστορία της) τον εαυτό της και οι γυναίκες συνέχιζαν να διεκδικούν ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα, ίση μεταχείριση με τους άντρες. Αν και δεν παίρνουν ακριβώς αφηγηματικά ρίσκα, σε μια στρωτή και συμβατική αφήγηση, οι δύο σκηνοθέτες δείχνουν πραγματική αφοσίωση και γνήσιο ενθουσιασμό στο να αποθεώσουν την Captain Marvel ως το απόλυτο φεμινιστικό είδωλο, μαθαίνοντας και διδάσκοντας ταυτόχρονα πως το να είσαι ευάλωτη δεν σε κάνει αδύναμη και το να είσαι δυνατή δεν είναι κάτι που χρειάζεται να αποδείξεις ποτέ σε κανέναν.
Η Μπρι Λάρσον, πραγματικά χαρισματική, προσδίδει στην ηρωίδα της ένα είδος φλογερού δυναμισμού και παιχνιδιάρικης αίσθησης, προσπαθώντας να αναδείξει την ανθρώπινη πτυχή της Ντάνβερς που ξεχνιέται συχνά στο βωμό του action, ο χαρακτήρας της Ανέτ Μπένινγκ (θα δείτε) δείχνει μονοδιάστατος, αλλά θα συζητηθεί σίγουρα, κυρίως από τους φανς της Marvel και ο Τάλος του Μπεν Μέντελσον δεν είναι ο κλασικός κακός του MCU που κάποιος θα περίμενε να είναι - η ιστορία του ταιριάζει απόλυτα στην εποχή στην οποία ζούμε και αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη.
Με αυτά και με εκείνα, η πρώτη σόλο ταινία με γυναίκα υπερηρωίδα του MCU, η «Captain Marvel», μοιάζει περισσότερο ως πρόλογος μιας μεγαλύτερης και πιο ενδιαφέρουσας ιστορίας. Φορώντας, ωστόσο, περήφανα τα χρώματα μιας άκρως φεμινιστικής ιδεολογίας, και λιγότερο εκείνα μιας φαντεζί marvelικής ταινίας, η Κάρολ Ντάνβερς δείχνει το μέλλον του MCU και εμείς είμαστε πανέτοιμοι να την ακολουθήσουμε.
