Η μεγάλη επιστροφή του Αμπντελατίφ Κεσίς μετά τη «Ζωή της Αντέλ» με το πρώτο μέρος ενός προκλητικού magnus opus που βρίσκεται ακόμη στην αρχή του.
Η Αντέλ Εξαρχόπουλος, ο Ματίας Σχούναρτς και το ταλέντο του Μάικλ Ρ. Ρόσκαμ δεν αρκούν για να σώσουν την ταινία από την απογοήτευση όταν... δαγκώνει τον εαυτό της στο πόδι.
Η μόνη ελληνική ταινία που διαγωνίζεται στο 74ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι ακόμη ένα κομμάτι στο μεγάλο σύμπαν της φιλμογραφίας ενός ταλαντούχου δημιουργού, έτοιμου για το μεγάλου μήκους βήμα του.
Με έντονη κοινωνική ματιά, διάθεση κατανόησης και έλλειψη κριτικής διάθεσης, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Ξαβιέ Λεγκράν ακολουθεί μια οικογένεια μετά την διάλυση στο δρόμο της εύρεσης ουσιαστικής επικοινωνίας, υπό την μόνιμη απειλή της βίας.
Ο φακός του Γκρεγκ Γουίλιαμς πάνω στους σταρ του 74ου Φεστιβάλ Βενετίας.
Ο Τζον Γου επιστρέφει στο γκανγκστερικό genre που τον ανέδειξε και αποδεικνύει ότι ξέρει ακόμα να σκηνοθετεί εντυπωσιακές σκηνές δράσης αλλά όχι και να τις συνδέει σε μια λογική αφηγηματική γραμμή.
Βραβείο της Επιτροπής στο SXSW για ένα δυναμικό ντεμπούτο που συστήνει μια δημιουργό που θα συναντήσουμε σίγουρα στο μέλλον.
H μοναδική κυπριακή συμμετοχή στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας πιστοποιεί το ταλέντο της Μυρσίνης Αριστείδου.
Ο Γιώργος Ζώης επιστρέφει στη Μόστρα με μια ακόμη ταινία μικρού μήκους για τα νέα σύνορα και τις νέες «χώρες» που φτιάχνει το προσφυγικό δράμα.
Κατά στιγμές διασκεδαστικό αλλά μάλλον για εσωτερική κατανάλωση, το φιλμ των αδελφών Μανέτι δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα χαριτωμένο αξιοπερίεργο.
Ενα γουέστερν τοποθετημένο στις αρχές του 20ού αιώνα δίνει μια ακόμη ευκαιρία στον σκηνοθέτη να μιλήσει για ζητήματα όπως η σκλαβιά και η διαγραφή της Ιστορίας και της παράδοσης των αυτόχθονων πληθυσμών της Αυστραλίας.
Δείτε μια σκηνή και την αφίσα από τη μικρού μήκους ταινία του Ευθύμη Kosemund Σανίδη που διαγωνίζεται στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Η Βίβιαν Τσου βάζει υποψηφιότητα για τον Χρυσό Λέοντα με μία ταινία που ψύχραιμα αλλά αιχμηρά αποκαλύπτει τις κοινωνικές ρωγμές της σύγχρονης Κίνας, ειδικά όσον αφορά τη θέση της γυναίκας.
Μια ακόμη ταινία που επιβεβαιώνει την κινηματογραφική δύναμη της Ισλανδίας, φαβορί για μεγάλο βραβείο στο τμήμα «Ορίζοντες».
Παράλληλα με το επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα, σε ένα μικρό νησί απέναντι από το Λίντο, το 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας παρουσιάζει το πρώτο διαγωνιστικό τμήμα ταινιών εικονικής πραγματικότητας. Το Flix βρέθηκε εκεί.
Η Νάνσι Μπουίρσκι αφηγείται με πάθος, μέτρο αλλά και μικρές αστοχίες, την ιστορία της Ρέσι Τέιλορ, ανάγοντάς την στην πορεία σε κάτι πολύ σημαντικότερο από απλά ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο.
H δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Σακαρίδη θα διεκδικήσει μια θέση στις υποψηφιότητες για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η ομάδα της ταινίας που μονοπωλεί σήμερα το ενδιαφέρον στη Μοστρα προσπαθεί να απαντήσει στα πολλά ερωτηματικά που γεννάει η ταινία.
Μπορεί ο τόπος και το θέμα να είναι διαφορετικά από τα συνηθισμένα στην καινούργια ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη, μα οι θεματικές και ο τρόπος είναι (υπερβολικά) γνώριμα.
Η νέα ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι ένα εξωφρενικό genre movie για τις βαθιές αγωνίες της ανθρωπότητας: την ζωή, τον θάνατο, την δημιουργία, την μητρότητα, την θρησκεία, τους άλλους και κυρίως τις γρατζουνιές στο καινούριο παρκέ!
Θα τον θεωρούσε κανείς ειδήμονα στους εξορκισμούς - όμως ο Γουίλιαμ Φρίντκιν εξομολογήθηκε τη φρίκη του, με αφορμή το «The Devil and Father Amorth».
Οι πρώτες κριτικές από το «The Darkest Hour» στο οποίο ο 59χρονος ηθοποιός υποδύεται τον Oυίνστον Τσόρτσιλ, τον φέρνουν φαβορί για το Οσκαρ που έπρεπε να έχει πάρει εδώ και χρόνια.
Μακριά από τις πασαρέλες αλλά όχι και από τα μοτίβα που χαρακτηρίζουν το ύφος των δημιουργιών του, οι αδερφές Μάλεβαϊ του οίκου μόδας Rodarte επενδύουν στην ψυχεδέλεια και το όνειρο αλλά αγνοούν πλήρως την ουσία.
Η Αν Φοντέν βρίσκει τον (σκηνοθετικό) εαυτό της και μετά την «Ενοχή των Αθώων» φτιάχνει μια ταινία από καρδιάς για την καρδιά.
Ή, πώς ο Τζόελ Κοέν είπε στη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, «Σκάσε και κάν' το!»
«Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα», υπόσχεται μια κάρτα στην αρχή του φιλμ, αλλά τίποτα δεν μοιάζει «αληθινό» σε αυτό το βαρύγδουπο δράμα.
Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («In Bruges», «Επτά Ψυχοπαθείς»), επιστρέφει στο σινεμά με μια ταινία που επιτίθεται στις αισθήσεις, την καρδιά και το μυαλό, αποδεικνύοντας ότι κανένας τίτλος τέλους δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή μιας εξαιρετικής ταινίας.
Ο Σουηδός σκηνοθέτης του «Force Majeure» και του «The Square» θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει ρετροσπεκτίβα των ταινιών του.
Με αφορμή την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης και όχημα την ενδοσκοπική παρατηρητική ματιά του, ο Φρέντερικ Γουάιζμαν κοιτάει πίσω από τα βιβλία, τους διαδρόμους και τις εκδηλώσεις του ιδρύματος, ανακαλύπτοντας θαυμαστά την ανθρώπινη καρδιά του. Και μαζί την ψυχή ολόκληρης της πόλης.
Αμερικανικό ντεμπούτο για το σκηνοθέτη του «Ανθρώπινου Κεφαλαίου» και της «Τρελής Χαράς». Με αποδυναμωμένη τη χαρακτηριστική του ενέργεια, παρά το πρωταγωνιστικό δίδυμο της Ελεν Μίρεν και του Ντόναλντ Σάδερλαντ.
Οσο κι αν η Τζούντι Ντεντς ερμηνεύει με αβίαστη φυσικότητα την Βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας, το νέο φιλμ του Στίβεν Φρίαρς στο τέλος προκύπτει κενό, αν και κατά στιγμές διασκεδαστικό.
Λίγο πολύ ξέρεις τι θα δεις σε κάθε καινούρια ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη. Ομως η θέα από την καινούρια του ταινία μοιάζει ίδια κι ελαφρώς βαρετή.
Εντονα πολιτικοποιημένη ήταν η συνέντευξη Τύπου της νέας ταινίας του Τζορτζ Κλούνεϊ που κάνει την πρεμιέρα της στη φετινή Μόστρα.
Οχι, δεν πρόκειται για κάποια ξεχασμένη ταινία από την δεκαετία του 1970 παρά για την επιστροφή του Σ. Κρεγκ Ζάλερ μετά το «Τσεκούρι από Κόκαλο». Εξίσου βίαιη, εξίσου γραφική, εξίσου απρόσμενα ενδοσκοπική.
Το 2009 ο Ισραηλινός Σαμουέλ Μαόζ κέρδισε το Χρυσό Λέοντα με το «Lebanon» και φέτος επιστρέφει για να διεκδικήσει ένα δεύτερο μεγάλο βραβείο με την άνεση ενός σπουδαίου δημιουργού.
Με εμφανείς επιρροές τόσο από τους (εδώ σεναριογράφους) αδερφούς Κοέν όσο και από τον Χίτσκοκ στη διαχείριση της αγωνίας, ο Τζορτζ Κλούνεϊ παρουσιάζει μια απόλυτα διασκεδαστική φάρσα αλλά με επιφανειακές μόνο κριτικές διαθέσεις.
Το κοινωνικό θρίλερ του Βαχίντ Τζαλιλβάντ που διαγωνίζεται στο παράλληλο τμήμα των Orizzonti δεν έχει εύκολες απαντήσεις αλλά αποτυπώνει με φρεσκάδα και σύγχρονη οπτική την κρίση ηθικής που αντιμετωπίζει ένας επιτυχημένος ιατροδικαστής.
Οι δύο θρύλοι συναντήθηκαν μετά από 38 χρόνια στο ίδιο πλατό, αλλά και στη σκηνή της Μόστρας που τους βράβευσε για το σύνολο του έργου τους.
Οι δύο σταρ βρίσκονται στο Φεστιβάλ για να βραβευθούν για τη συνολική τους προσφορά στο σινεμά. Και μιλώντας στους δημοσιογράφους απέδειξαν τι σημαίνει να είσαι ζωντανός θρύλος.
Τρυφερή, μα άνευρη, απλοϊκή και μονότονη, η ταινία του Ριτές Μπάτρα ταιριάζει περισσότερο στην τηλεόραση, για την οποία και προορίζεται.