Εννέα ταινίες με όχι ισόποσες πιθανότητες να κερδίσουν το μεγαλύτερο Οσκαρ της χρονιάς, βρίσκονται στον αφρό των φετινών υποψηφιοτήτων.
Μέχρι και πολύ πρόσφατα, η Η Μορφή του Νερού φάνταζε ως αδιαφιλονίκητο φαβορί, ειδικά μετά το βραβείο του Σωματείο των Αμερικάνων Παραγωγών. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, υπάρχει ένα ρεύμα που θα ήθελε πολύ να δει το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας να πηγαίνει στο Οι Τρεις Πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι και ακόμη ένα (μικρότερο) που θα ήθελε να τρολάρει «πολιτικά» το σύστημα και να βγάλει νικητή το Τρέξε! του Τζόρνταν Πιλ.
Στα σίγουρα το Οσκαρ δεν θα πάει στο The Post: Απαγορευμένα Μυστικά, δεν θα πάει στο Lady Bird, δεν θα πάει στη Δουνκέρκη (που ίσως έπρεπε), δεν θα πάει στο Να Με Φωνάζεις Με Τ' Ονομά Σου, δεν θα πάει στην πιο αδύναμη υποψηφιότητα φέτος στο H Πιο Σκοτεινή Ωρα του Τζο Ράιτ.
Βραβεία Οσκαρ 2018 / Οι προβλέψεις του Flix
- Σκηνοθεσία
- Α' Ανδρικός Ρόλος
- A' Γυναικείος Ρόλος
- Β' Γυναικείος Ρόλος
- Β' Ανδρικός Ρόλος
- Καλύτερο Ντοκιμαντέρ
- Ξενόγλωσση Ταινία
- Καλύτερο Τραγούδι
- Καλύτερη Φωτογραφία
- Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων
- Πρωτότυπο Σενάριο
- Διασκευασμένο Σενάριο
- Καλύτερη Μουσική
- Καλύτερα Οπτικά Εφέ
- Σκηνικά
Μέχρι να δούμε που θα πάει, διαβάστε παρακάτω τη γνώμη του Flix και για τις 9 υποψήφιες ταινίες.
Lady Bird της Γκρέτα Γκέργουιγκ
Με οξυδέρκεια, τρυφερότητα, φροντίδα και τόλμη, πλημμυρίζει την ταινία με εκατοντάδες μικρές στιγμές, χιλιάδες μικρές λεπτομέρειες, όλα τα μικρά «τίποτα» που μας καθόρισαν, που συνωμοτικά αναγνωρίζουμε ως τη συλλογική μας νιότη. Αυτή είναι η διαφορά της ταινίας: δεν σου «δείχνει» απλώς τι σημαίνει να είσαι 17 χρονών. Δεν σου το «θυμίζει». Σε στέλνει πίσω. Σε κάνει να το νιώσεις από την αρχή. Βλέπεις τη Lady Bird και τη φιλεναδούλα της, ξαπλωμένες ώμο με ώμο, να ακούν στη διαπασών το «Crash Into Me» των Dave Matthews Band, τραγουδώντας δραματικά από τα σπλάχνα τους, θρηνώντας την πρώτη ερωτική απογοήτευση και ξαφνικά μυρίζεις την ταπετσαρία στο παιδικό σου δωμάτιο. Κοιτάς την οθόνη, γελάς και κλαις μέσα από τον ίδιο λυγμό. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
Αόρατη Κλωστή του Πολ Τόμας Αντερσον
H «Αόρατη Κλωστή» είναι μια ταινία που ανήκει εξ ολοκλήρου στον Πολ Τόμας Αντερσον, μόνο που τώρα μοιάζει να ωρίμασε ξαφνικά δεκαετίες, πνευματικά και σκηνοθετικά. Οσο το εξωτερικό κομμάτι του σινεμά του ηρεμεί, πειθαρχείται, επικεντρώνεται, τόσο το εγκεφαλικό διευρύνεται, αγκαλιάζει τις ανθρώπινες διακυμάνσεις, σαν σε μια τελευταία ταινία-απόσταγμα ενός πολύ μεγαλύτερου και σοφότερου σκηνοθέτη. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
Να Με Φωνάζεις Με Τ' Ονομά Σου του Λούκα Γκουαντανίνο
Στο φιλμ του Γκουαντανίνο, η σεξουαλικότητα είναι ρευστή, αλλά ο έρωτας, η ένωση των δύο ηρώων του πηγαίνει πέρα από το φύλο τους. Ομως ακριβώς επειδή αυτή είναι μια ιστορία για τον έρωτα ανάμεσα σε δύο άντρες και μάλιστα πολύ νωρίς στην ζωή τους, δεν έχει τίποτα από την τετριμμένη ρουτίνα την ευτέλεια ενός συνηθισμένου ρομάντζου. Ο Ελιο κι ο Ολιβερ βιώνουν αυτόν τον έρωτα με όλο τους το είναι –όχι χωρίς εμπόδια, τα οποία πολλές φορές βάζουν οι ίδιοι- κι αυτό είναι που τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
Οι Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Πέρα όμως από την ιδιοφυή δηκτικότητα των διαλόγων, πέρα από τις λιτές μουσικές γραμμές του Κάρτερ Μπεργουέλ, πέρα από τις έντονα συναισθητικές ερμηνείες ολόκληρου του καστ, οι «Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι μια ταινία για την ελπίδα, το μέλλον και την αντίσταση στην αλλαγή, γεμάτο πολύπλοκες καταστάσεις αλλά πάντα διαυγή ματιά. Μπορεί να μην θυμίζει δομικά σε τίποτα αρχαία τραγωδία, όμως λίγοι σκηνοθέτες αντιλαμβάνονται τόσο καλά την έννοια της κάθαρσης όπως αποδεικνύει εδώ ο ΜακΝτόνα. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική.
Η Μορφή του Νερού του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
Είναι η γεμάτη κατανόηση ματιά του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο που προσφέρει στα πάντα μια μόνιμη αίσθηση φυσικότητας, καθώς αρνείται να αφηγηθεί μια ιστορία σαρκικών παραβολών (αν και το σεξ, όπως και τα γυμνά σώματα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας) όσο ταυτόχρονα απορρίπτει και τη ρομαντικά άσπιλη εκδοχή του παραμυθιού. Είναι η ενδοσκοπική ματιά του που του επιτρέπει να ανακαλύψει τον πυρήνα της ιστορίας πίσω από τους εντυπωσιασμούς και τους θορύβους. Είναι η ακομπλεξάριστη προσέγγισή του σε όλα τα είδη που τελικά καταφέρνει να εντοπίσει όλα εκείνα τα στοιχεία τους που θα εξυψώσουν το τελικό αποτέλεσμα σε μια ειλικρινή, καίρια ταινία. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
The Post: Κρυμμένα Μυστικά του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Πατώντας πάνω σε ένα σενάριο (γραμμένο από την πρωτοεμφανιζόμενη και μόλις 32χρονη Λιζ Χάνα και τον ήδη έμπειρο – με προυπηρεσία στο «The West Wing» , το «Fringe» και βραβευμένο με Οσκαρ Σεναρίου για το «Spotlight» Τζος Σίνγκερ) που στα χέρια κάποιου άλλου θα γινόταν η βάση για μια υπέροχη τηλεταινία και στην καλύτερη ένα... «Spotlight», ο Στίβεν Σπίλμπεργκ μεγαλουργεί δίνοντας διαστάσεις μελοδράματος σε ένα πολιτικό θρίλερ σαν αυτά που – ειρωνικά – γεννήθηκαν και θριάμβευσαν τη δεκαετία του ’70. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
Τρέξε! του Τζόρνταν Πιλ
Το «Get Out» λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Είναι η διασκεδαστική ταινία τρόμου που βλέπεται με ποπ κορν - ως τέτοια, ξεκινά με διαβρωτικό χιούμορ και πληθωρικότητα στην τρομάρα, αλλά διατηρεί μια προδιάθεση για το γκροτέσκο, που προοδευτικά την προδίδει. Και είναι η πολιτική ταινία ενός σημερινού ανθρώπου, κατ' εξοχήν Αμερικανού, που κυριολεκτικά φρικάρει με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει. Ενα φιλμ που αντιστέκεται σε «εκείνο που κανείς δεν περίμενε», στο ότι στα μέσα της δεκαετίας, το φυλετικό ζήτημα θα αποτελούσε ακόμα (ή και πάλι), καυτό θέμα, ότι η Αμερική θα είχε έναν οριακά παρανοϊκό, απομονωτιστή Πρόεδρο. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
Η Πιο Σκοτεινή Ωρα του Τζο Ράιτ
Η «Πιο Σκοτεινή Ωρα» ασπάζεται απόλυτα την λογική που θέλει την ροή της Ιστορίας να είναι αποτέλεσμα των καθοριστικών πράξεων «μεγάλων ανδρών» και μεταμορφώνει τον Τσόρτσιλ στον ιδανικό κινηματογραφικό χαρακτήρα, έναν αξιαγάπητα ιδιοσυγκρασιακό ήρωα, κάποιον που πίνει ουίσκι με το πρωινό του και που μοιάζει ακόμη και να κοιμάται με το πούρο του. Τόσο που δίχως την λαμπρή, απόλυτα γοητευτική, θεαματικά απολαυστική ερμηνεία του Γκάρι Ολντμαν, θα ήταν πολύ εύκολο να διασχίσει την γραμμή της καρικατούρας. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική.
Δουνκέρκη του Κρίστοφερ Νόλαν
Εναλλάσσοντας την δράση ανάμεσα σε αυτούς τους πόλους, η «Δουνκέρκη» δεν χτίζει το πορτρέτο τριών ηρώων αφού το φιλμ δεν έχει καν έναν τυπικό «ήρωα» με οποιαδήποτε σημασία της λέξης, κάποιον που θα οδηγήσει τους θεατές στην πολυπόθητη λύτρωση, μα περιγράφει το ένστικτο, την αγωνία της επιβίωσης, την δύναμη του «καθήκοντος», την ίδια την ανθρωπιά. Και κάπως έτσι το φιλμ βρίσκει με τον δικό του τρόπο την ηρωική πτυχή μιας πολεμικής ταινίας, όχι όμως επευφημώντας νικητές ή χτίζοντας θρύλους μα δοξάζοντας τον άνθρωπο στο πιο βαθύ, ουσιώδες κύτταρο του. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική.
Η 90ή Απονομή των Βραβείων Οσκαρ μεταδίδεται ζωντανά και αποκλειστικά στις 4 (προς ξημερώματα 5) Μαρτίου από το COSMOTE CINEMA 1HD με τον πρωτότυπο ήχο και από το COSMOTE CINEMA 2HD, με σχολιασμό από τους Γιώργο Σατσίδη και Χριστίνα Μπίθα. Η τελετή θα προβληθεί με υπότιτλους τη Δευτέρα το βράδυ στις 22.00, στο COSMOTE CINEMA 2HD. Ως τότε, μη χάσεις 85 οσκαρικά αριστουργήματα που σε περιμένουν στο αποκλειστικό κανάλι COSMOTE CINEMA OSCARS HD, για να απολαμβάνεις όλο το μήνα τη μαγεία των OSCAR.
