Δεκέμβριος: ο μήνας που παραδοσιακά το Flix κοιτάει πίσω και συνθέτει το μεγάλο παζλ της της χρονιάς. Οι ταινίες, τα γεγονότα, οι άνθρωποι. Ολα συνδέονται, μικρά και μεγάλα, κι όλα αφήνουν την αντανάκλασή τους στον καθρέφτη της μεγάλης οθόνης.
Πώς θα περιγράφαμε κινηματογραφικά το 2025 λοιπόν; «Η Ζωή Ηταν Ωραία», ή... «Εξολοθρευτής»; Τι μάς έμαθε, τι θα κρατήσουμε, τι θα πακετάρουμε στις αποσκευές μας προχωρώντας προς το άγνωστο 2026;
Αυτά ρωτήσαμε φίλους του Flix - ανθρώπους του σινεμά μπροστά και πίσω από τις κάμερες, αλλά και δημιουργούς από άλλους κόσμους – μουσικούς, εικαστικούς, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, δημοσιογράφους, συγγραφείς.
Και κάθε μέρα του Δεκεμβρίου, θα μοιράζονται μαζί σας τις δικές τους στιγμές - τις αναμνήσεις που κρατούν, τα μαθήματα της χρονιάς που φεύγει και τα όνειρα που κάνουν για αυτή που έρχεται.
Από την πρεμιέρα της ταινίας «Οι Αγριες Μέρες μου» στην Berlinale 2025
2025: H ΑΓΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΚΑΤΟΥ
Toν γνωρίσαμε από τις μικρού μήκους του. Αλλωστε ο Βασίλης Κεκάτος άφησε το στίγμα του ως ο πρώτος Ελληνας σκηνοθέτης που κέρδιε το Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας με το «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς».
Ομως, το 2025... μεγάλωσε! Η αρχή της χρονιάς τον βρήκε να παρουσιάζει την πολυαναμενόμενη πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Οι Αγριες Μέρες μας», στην παγκόσμια πρεμιέρα της στην 75η Berlinale. To Flix τον είχε συναντήσει τότε για την πρώτη του συνέντευξη, που μπορείτε να θυμηθείτε εδώ.
Τώρα, στην εκπνοή του χρόνου, εργάζεται στο development μιας limited σειράς (καθώς το «Milky Way» του ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα στοιχήματα της μικρής οθόνης), όπως επίσης δουλεύει και την ιδέα της επόμενης μεγάλου μήκους ταινίας του.
Τι συνέβη όμως ενδιάμεσα; Ποιες στιγμές κρατά και ποιες αφήνει πίσω;
Αν το 2025 ήταν ταινία, θα ήταν το «All That Jazz» του Μπομπ Φόσι. Η ζωή πηγαίνει περίφημα ή καταστροφικά κι εμείς μαθαίνουμε να χορεύουμε κάτω από πυροτεχνήματα ή μέσα σε χαλάσματα...»
Το αγαπημένο του 2025: Ενα βράδυ στον θερινό κινηματογράφο Απόλλωνα στη Θεσσαλονίκη, όπου το Q&A της ταινίας μας συνεχίστηκε με το κλείσιμο της αίθουσας κι είχε τόση ενέργεια που διήρκησε μέχρι τις 3 το ξημέρωμα. Για δύο ώρες ο κόσμος είχε κλείσει τον δρόμο και δε μπορούσαν να περάσουν τα αυτοκίνητα.
Τι μου έμαθε το 2025; Οτι η Ανάφη, η Αστυπάλαια, η Νάξος δεν είναι πιο μακριά από τη Νεβάδα και το Ελ Πάσο κι ότι τα καράβια που διασχίζουν το Αιγαίο είναι λιγότερο τρομακτικά από αεροσκάφη που σε πετάνε πάνω από την παγωμένη Ντακότα, κι έχουν ονειροπαγίδες για να χωρίζουν την business από την economy.
Αν το 2025 ήταν ταινία, ποια θα ήταν; Το «All That Jazz» του Μπομπ Φόσι. Η ζωή πηγαίνει περίφημα ή καταστροφικά κι εμείς μαθαίνουμε να χορεύουμε κάτω από πυροτεχνήματα ή μέσα σε χαλάσματα.
Τι ονειρεύομαι για το 2026... Ονειρεύομαι να βαριέται πιο πολύ ο κόσμος σπίτι του και τα σινεμά να σφύζουν από νιότη.