Είναι ειρωνικό: να χαζεύεις στην μεγάλη οθόνη το αέναο καλοκαίρι μίας πεισμωμένης νιότης, μία ταινία που μυρίζει αλμύρα κι αντιηλιακό, και η παγκόσμια πρεμιέρα της να πραγματοποιείται με θερμοκρασίες υπό του μηδενός - στο χιονισμένο, παγωμένο Βερολίνο. Ειρωνικό, αλλά γλυκό. Γιατί η παρέα της ταινίας - μπροστά και πίσω από τις κάμερες- έφτασε με την ίδια, αμετανόητη wild διάθεση. Αυτά τα ακοπιάριστα, μεταδοτικά χαμόγελα και την ζεστή χημεία που λιώνει τους πάγους.
«Οι Αγριες Μέρες μας», η πολυαναμενόμενη πρώτη μεγάλου μήκους του Βασίλη Κεκάτου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τμήμα Generation της 75ης Berlinale και το HKW Miriam Makeba Auditorium γέμισε από συνεργάτες, φίλους, συνοδοιπόρους που κατέφθασαν από κάθε γωνιά της γης για να το γιορτάσουν, αλλά και φεστιβαλικό κοινό γεμάτο περιέργεια για το επόμενο βήμα του Ελληνα σκηνοθέτη που έχει κερδίσει Χρυσό Φοίνικα μικρού μήκους.
Το Flix συνάντησε τον Βασίλη Κεκάτο, για ένα χιονοπόλεμο ερωτήσεων - τόσο για την ταινία και τις άγριες μέρες που διαμορφώνουν χαρακτήρα εντός κι εκτός οθόνης, όσο και για το τι σημαίνει να κάνεις πρεμιέρα σε ένα μεγάλο φεστιβάλ και να πρέπει να ανταποκριθείς στις προσδοκίες. Καλοπροαίρετες ή και μη.
Το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 13 μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες μέσα από το ειδικό τμήμα του που ανανεώνεται συνεχώς.
Η ομάδα της ταινίας φτάνει στη χιονισμένη Berlinale
Ποια ήταν η αρχική ιδέα; Η Πίτερ Παν άρνηση ενηλικίωσης; Το ρομαντικό κοινόβιο; Η προσωπική σου ανάγκη για μία αλά Ρομπέν των Δασών δικαιοσύνη;
Αγαπώ τους αφελείς ήρωες. Αυτούς που νομίζουν ότι κάτι έχουν καταλάβει από τη ζωή τους κι από όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Αυτοί δρουν ατόφια ρομαντικά - και μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί για να προστατεύσουν τον ρομαντισμό τους. Γιατί σε κάτι πιστεύουν πολύ - ακόμα κι αν αυτό δεν υπάρχει.
Δεν είχα καμία σαφή πρόθεση όταν έγραφα το σενάριο - οι ιδέες προέκυπταν η μία μετά την άλλη. Αρχικά η Ρομπέν των Δασών παραβατική δικαιοσύνη, μετέπειτα η σύνδεση με τον Πίτερ Παν, στη συνέχεια οι ιστορίες φαντασμάτων. Στο ρεπεράζ ξεφύτρωσαν οι πόλεις, τις είδα, άρχισα να γράφω για αυτές. Τις ένιωσα σαν πόλεις φαντασμάτων, είδα τους κατοίκους τους σαν φαντάσματα, σαν να αιωρούνται λίγο πάνω από το έδαφος.
Κι όλα αυτά έγιναν ένα κράμα - μία καταγραφή των δικών μου συναισθημάτων για την κοινωνία, τη ζωή, τον έρωτα, εκείνη την εποχή που την έγραφα. Αν έγραφα ημερολόγιο θα είχε πιάσει μια σελίδα. Επειδή είμαι σκηνοθέτης έπιασε 5 χρόνια και μία ταινία 100 λεπτών.
Ποια ήταν εκείνη η εποχή; Eχουν αλλάξει τώρα τα συναισθήματα σου;
Εννοείται, αλλάζουν κάθε μέρα. Επανατοποθετούνται όσο τα πράγματα τρέχουν. Η εποχή ήταν αμέσως μετά τις Κάννες και τον Χρυσό Φοίνικα. Ένιωσα ότι το βραβείο έστρεψε έναν μεγάλο προβολέα πάνω μου και πράγματα που έλεγα ξαφνικά αποκτούσαν βαρύτητα. Αισθάνθηκα μεγάλη ευθύνη. Και παρόλο που εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος ακόμα κι αν η πρώτη μεγάλου μήκους ήταν απλώς μία ερωτική ιστορία, αυτός ο προβολέας ένιωσα ότι έπρεπε να φωτίσει κάτι μεγαλύτερο. Ένιωσα ότι η χώρα μου διανύει σκοτεινά χρόνια και όσοι έχουμε λίγα παραπάνω ντεσιμπέλ στη φωνή μας, οφείλουμε να πούμε κάτι πιο ηχηρό. Αν δεν είχα πάρει τον Χρυσό Φοίνικα μπορεί να μην έκανα αυτή την ταινία - θα έκανα ένα ρομάντζο. Αυτό σκέφτηκα τότε στα 28 μου και σήμερα στα 33 μου που κυκλοφορεί αυτή η ταινία χαίρομαι πολύ που το έκανα.
Mε τη Δάφνη Πατακιά στο Βερολίνο
Τι σημαίνει για σένα ότι η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Berlinale;
Αυτό που με συγκίνησε αρχικά, όταν δέχθηκαν την ταινία στην Berlinale, ήταν ότι βρήκε το φεστιβαλικό της σπίτι. Είναι πολύ σημαντικό οι ταινίες να κάνουν πρεμιέρα σ’ ένα διεθνές φεστιβάλ, γιατί αυτό προμηνύει και την μελλοντική πορεία τους. Δεν σου κρύβω ότι βίωσα έντονα την πίεση των προσδοκιών - αρκετοί περίμεναν αν θα πάω ή όχι σ’ ένα μεγάλο φεστιβάλ για να «εκθέσουν τις απόψεις τους». Πχ υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που θεωρούν ότι κάνω αρκετά απλά πράγματα για να αξίζω τη φεστιβαλική καταξίωση. Έχω ακούσει ότι «Η Απόσταση…» δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, ένα ρομάντζο ήταν, δεν ανακάλυψα και τον τροχό. Βέβαια για μένα η σύνδεση δυο ανθρώπων μπορεί να είναι η ανακάλυψη του τροχού και της φωτιάς μαζί, αλλά τέλος πάντων.
Oπως επίσης συνάδελφος μου έχει πει να μην περιμένω και πολλά γιατί «έψαξε τι κατάφεραν μικρομηκάδες που έχουν κερδίσει Χρυσό Φοίνικα και… δεν ξαναέκαναν τίποτα.» Κι άλλα πολλά που με έφερναν πάντα σε δυσάρεστη θέση. Γιατί εγώ δεν ήθελα να κάνω ταινία για να αποδείξω σε οποιονδήποτε ότι αξίζω. Ούτε θεωρώ ότι το ότι πήρε την ταινία το Βερολίνο αποδεικνύει αυτομάτως ότι αξίζει η ίδια η ταινία - υπάρχουν καταπληκτικές ταινίες που δεν έχουν πάει σε φεστιβάλ και φεστιβαλικά βραβεία έχουν δοθεί σε μέτριες ταινίες. Όμως ζούμε σε μία χώρα και υπηρετούμε μία βιομηχανία όπου όλοι ετεροπροσδιοριζόμαστε. Οπότε είμαι πανευτυχής που η ταινία βρήκε τη θέση της στο φεστιβάλ Βερολίνου. Επίσης είναι ένα φεστιβάλ που δεν το έχω ζήσει, δεν έτυχε να έχω συμμετάσχει ποτέ με κάποια μικρού μήκους μου στην Berlinale. Οπότε χαίρομαι που η πρώτη μου ταινία συνοδεύεται με μία πρώτη φεστιβαλική εμπειρία.
Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι κάνω αρκετά απλά πράγματα για να αξίζω φεστιβαλική καταξίωση. Εχω ακούσει ότι «Η Απόσταση…» δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο - ένα ρομάντζο ήταν, δεν ανακάλυψα και τον τροχό. Oπως επίσης συνάδελφος μού έχει πει να μην περιμένω και πολλά γιατί "έψαξε τι κατάφεραν μικρομηκάδες που έχουν κερδίσει Χρυσό Φοίνικα και… δεν ξαναέκαναν τίποτα". »
Επίσημη πρεμιέρα στο HKW Miriam Makeba Auditorium
Πώς βίωσες τη χθεσινή βραδιά; Πώς ένιωσες με το επεισοδιακό σου q&a;
Ένιωσα πολλή ζεστασιά από την αίθουσα. Κοιτούσα χαμογελαστά πρόσωπα να κοιτούν την οθόνη κι αυτό με γέμισε μια απέραντη γλύκα και ευγνωμοσύνη. Το q&a ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και πιστεύω ότι η ταινία επικοινώνησε με το κοινό. Όμως νομίζω ότι αναφέρεσαι στον Γερμανό θεατή που άρχισε να φωνάζει ότι ξόδεψα χρήματα του Γερμανού φορολογούμενου και της Eυρωπαϊκής Eνωσης για να κάνω μία ταινία που κατηγορεί την Eυρωπαϊκή Eνωση κλπ. Νομίζω ότι το γιουχάρισμα που του έκανε η αίθουσα ήταν και η απάντηση του. Αυτό του είπα κιόλας «Θα ήθελα πολύ να σας απαντήσω, αλλά από τα γιούχα δεν άκουσα την ερώτηση σας».
Η γλυκιά σου συμμορία, αυτή η παρέα, έχει νιάτα και φρεσκάδα, αλλά και μια βαθιά μελαγχολία. Πιστεύεις ότι η GenZ είναι μία γενιά σημαδεμένη από την οικονομική κρίση;
Σαφέστατα, όμως δεν υπάρχει γενιά που δεν έχει σημαδευτεί από κάτι. Στα 60ς μπορεί να ήταν ο φόβος ενός πυρηνικού πολέμου, παλιότερα όπως και πολύ πρόσφατα μιας πανδημίας. Έτσι λοιπόν κι η δική μου γενιά κουβαλά τα τραύματα της. Εμένα με ενδιαφέρει να κοιτάξω τα τραύματα - όχι να τα θεραπεύσω, δεν έχω αυτή την ικανότητα. Θέλω όμως να τα κοιτάξω -όχι αφ ̓ υψηλού, αλλά από μέσα, γιατί είμαι κι εγώ λαβωμένος- και να τα ξορκίσω με ρομαντισμό και χιούμορ. Θέλω να τα κοιτάξω και να κοιταχτώ και με τους γύρω μου, τους υπόλοιπους πληγέντες. Με ενδιαφέρει αυτή η διάδραση, η αλληλεγγύη. Ισως τότε βρω κι εγώ ποιος είμαι μέσα απ’το τραύμα.
Αγαπώ τους αφελείς ήρωες. Αυτοί δρουν ατόφια ρομαντικά και μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί για να προστατεύσουν τον ρομαντισμό τους. Γιατί σε κάτι πιστεύουν πολύ - ακόμα κι αν αυτό δεν υπάρχει...»
Πώς τοποθετείς τον εαυτό σου, ποια είναι η ταυτότητα σου ως κινηματογραφιστής Τα θέματα σου είναι βαθιά κοινωνικά, πικρά ρεαλιστικά. Το βλέμμα σου όμως πέφτει πάνω τους πάντα λυρικά, ονειρικά - σαν παραμύθι μέσα από View-Master. Είναι συνειδητό αυτό;
Νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε οι επιρροές μας. Κι ίσως να επιλέγουμε και τις επιρροές μας - συνδεόμαστε με αυτά που μας μοιάζουν. Νομίζω ότι από τα πρώτα πράγματα που με συγκίνησαν -και για αυτό με καθόρισαν- μεγαλώνοντας ήταν ο μαγικός ρεαλισμός της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Όταν διάβασα Χουάν Ρούλφο για πρώτη φορά, όταν διάβασα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Εκεί μάλλον κατάλαβα ότι θέλω να έρχομαι αντιμέτωπος με σκληρές ιστορίες, ειλικρινείς, αλλά να μου τις δίνεις με έναν τρόπο γλυκό, παραμυθένιο, χιουμοριστικό. Με αυτό συνδέομαι. Ετσι καταλαβαίνω καλύτερα τα πράγματα. Και δε θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι η τέχνη του μαγικού ρεαλισμού προκύπτει σε χώρες που έχουν περάσει πολύ δύσκολα. Είναι ο τρόπος να απαντήσεις στη σκληρότητα των εποχών. Όταν ζεις στο σκοτάδι, όταν το κουβαλάς και το αναγνωρίζεις -μέσα σου, γύρω σου- χρειάζεσαι το φως, πάρα πολύ. Κι εγώ προφανώς κουβαλάω πολύ σκοτάδι μέσα μου και πολλή μελαγχολία και χρειάζομαι να δω τη ζωή μέσα από αυτό το πρίσμα. Αλλιώς θα με εξαντλήσει πολύ γρήγορα.
Ο ρομαντισμός σαν μορφή επιβίωσης λοιπόν; Δεν είναι πιο δύσκολο για τον ρομαντικό να συγκρούεται συνεχώς με την πραγματικότητα;
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό και βίαιο από τον ρομαντισμό.
Και να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θεωρούμε ρομαντισμό τον έρωτα ή ένα ηλιοβασίλεμα. Αλλά την πίστη στον άνθρωπο…
Αυτό ακριβώς. Στην καντιανή ηθική υπάρχει το «ωραίο» και το «υψηλό». Το ωραίο είναι ένα ηλιοβασίλεμα, ένα λουλούδι, ένα χάδι. Και το υψηλό είναι μία καταιγίδα, μία έκρηξη ηφαίστειου. Είναι οτιδήποτε όμορφο που εμπεριέχει το φόβο του θανάτου. Έτσι βλέπω κι εγώ τη ζωή. Αυτό με αφορά, αυτό με ενδιαφέρει να κάνω κι εγώ. Δεν ξέρω αν τα έχω καταφέρει. Αλλά θα ήθελα πίσω από την αισθητική των ταινιών μου, κάτω από την ομορφιά μια γαλήνιας θάλασσας να υπάρχουν υπόγεια ρεύματα που μπορούν να σε τσακίσουν.
Δεν έχουμε διαφωνήσει ποτέ, εγώ κι ο Γιώργος. Ποτέ - ούτε για ένα κάδρο ή μια γωνία λήψης. Είναι ο συνοδοιπόρος μου στη ζωή και την τέχνη. Ξέρει ακριβώς τι έχω μέσα μου και ξέρει να το φωτίζει με τον πιο ωραίο τρόπο.»
Γιώργος Βαλσαμής - τι δίδυμο έχετε φτιάξει με τον DP σου, τον κολλητό σου φίλο. Εδώ, πώς αποφασίσατε την τονικότητα, πώς βρήκατε τη θερμοκρασία της ταινίας;
Με τον Γιώργο δεν προσχεδιάζουμε τίποτα, ποτέ. Ποτέ. Ούτε στη δουλειά, ούτε στη ζωή. Τίποτα. Από το πού θα πάμε το βράδυ, μέχρι τι ψέμα θα πούμε στις μαμάδες μας, ή από το πώς θα γλιτώσουμε σε μια κατάσταση από τα κορίτσια μας, μέχρι τι φακό θα χρησιμοποιήσουμε για ένα πλάνο. Ο,τι σκανταλιά έχουμε κάνει μικροί ή μεγάλοι στη ζωή ή το έργο, ποτέ, δεν έχουμε συναποφασίσει τίποτα. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Πάντα.
Κι όταν διαφωνείτε, δημιουργικά, πάνω στο στήσιμο ενός πλάνου; Τον ακούς;
Δεν έχουμε διαφωνήσει ποτέ, εγώ κι ο Γιώργος. Δεν έχει συμβεί ποτέ, ποτέ, ποτέ. Δεν έχουμε διαφωνήσει ποτέ για ένα κάδρο ή μια γωνία λήψης. Είναι ο συνοδοιπόρος μου στη ζωή και την τέχνη. Ξέρει ακριβώς τι έχω μέσα μου και ξέρει να το φωτίζει με τον πιο ωραίο τρόπο. Κι εγώ νιώθω πλήρη εμπιστοσύνη στα χέρια του. Είμαστε πολύ τυχεροί, το ξέρω. Αυτή η βαθιά φιλία, η αμέριστη αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον μάς οδηγεί σε μία αβίαστα κοινή καλλιτεχνική ταυτότητα. Ή, τουλάχιστον, σε ωραία πλάνα (σκάει στα γέλια).
Με εξέπληξε με άπειρους τρόπους - ως καλλιτέχνης, ως γυναίκα, ως φίλη. Στην αρχή ήταν ένα αίνιγμα που ήθελα να λύσω, και στην πορεία μία ιστορία που ήθελα να γράψω. Είναι μαγική η Δάφνη. Είμαι τυχερός που με εμπιστεύτηκε...»
Πώς συναντήθηκες με την Δάφνη Πατακιά; Γιατί την επέλεξες, τι είδες σε εκείνη - πώς σε εξέπληξε;
Με τη Δάφνη δεν είχα ξανασυνεργαστεί ποτέ. Το θέλαμε κι οι δύο καιρό, και το καταφέραμε. Με εξέπληξε με άπειρους τρόπους - ως καλλιτέχνης, ως γυναίκα, ως φίλη. Ήταν στην αρχή ένα αίνιγμα που ήθελα να λύσω και στην πορεία μία ιστορία που ήθελα να γράψω. Είναι μαγική η Δάφνη. Είμαι τυχερός που με εμπιστεύτηκε.
Όλοι σε εμπιστεύονται. Εσύ οδηγείς αυτό το τροχόσπιτο και οι περισσότεροι ηθοποιοί σου είναι στην εναλλακτική σου καλλιτεχνική οικογένεια κι από τις μικρού μήκους και από το «Milky Way»
Ναι είμαστε αγέλη, πάμε όλοι μαζί (γελάει). Εντάξει, τι να πω. Ο Νικολάκης Ζεγκίνογλου είναι κι αυτός συνοδοιπόρος. Αλλά κι όλοι τους ο Ιώκο, η Ναταλία, ο Σταύρος, η Εύα, ο Εμάνιουελ, η Πόπη - όλοι σπάνια πλάσματα. Είμαστε πολύ τυχεροί που συναντηθήκαμε - που καταλάβαμε ότι κοιτάζουμε όλοι στον ίδιο ορίζοντα.
Κι έχεις και υπέροχα guest. Ο ΛΕΞ πώς προέκυψε;
Γνωριστήκαμε τυχαία στη Θεσσαλονίκη, ξημερώματα, τη στιγμή που έφευγα από ένα μπαρ - κι όχι δεν ήταν κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, ήταν κάτι εντελώς άκυρο. Επέστρεφα από ένα road trip στη Βουλγαρία που είχα πάει μαζί με τον σκηνογράφο μου, τον Κωνσταντίνο Σκουρλέτη, και τον διευθυντή παραγωγής μας, τον Χάρη Τσαμπά, για να βρούμε το τροχόσπιτο της ταινίας. Και συναντηθήκαμε 3 το πρωί σε μια πλατεία - προφανώς ήξερα ποιος ήταν και τον θαύμαζα πολύ, με γνώριζε κι εκείνος κι ένιωσα ότι η εκτίμηση ήταν αμοιβαία. Καθίσαμε μέχρι το πρωί και κουβεντιάζαμε. Κάπως έτσι γεννήθηκε μία μικρή φιλία - παρόλο που έχουμε περάσει λίγο χρόνο μαζί, νιώθω ότι υπάρχει κάτι ουσιαστικό και πηγαίο εκεί. Για αυτό κι όταν ήρθε η ώρα της ταινίας του πρότεινα αυτό τον μικρό ρόλο. Μου ζήτησε να διαβάσει το σενάριο, του το έστειλα και δύο μέρες μετά μου είπε ότι θα το κάνει με χαρά. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν, ήρθε το έκανε, ήταν υπέροχος.
Είναι τιμή για μένα να συναντώ ανθρώπους, φαινομενικά εκτός του περιβάλλοντός μου, που εγώ εκτιμώ βαθιά το έργο τους κι εκείνοι δέχονται να έρθουν στο σετ μου. Με συγκινεί βαθιά αυτό. Είναι σαν να τους ανοίγω το σπίτι μου και το σπίτι μου το ανοίγω μόνο σε όσους εκτιμώ. Το ίδιο συνέβη και με τον Αργύρη Μπακιρτζή και τον Νίκο Καραθάνο στο «Milky Way». Με τιμούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι σαν να κάνουμε μια μυστική χειραψία.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό και βίαιο από τον ρομαντισμό...»
Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για την ερωτική σκηνή - ημιάγρια, διαφορετική, με διάρκεια. Πώς την σκέφτηκες, πώς την χορογράφησες, πώς κέρδισες την εμπιστοσύνη των ηθοποιών; Σε προβλημάτισε, σε δυσκόλεψε κάτι;
Η καταγραφή μίας ερωτικής συνεύρεσης είναι κάτι που με αφορά πολύ βαθιά. Σε ό,τι θεωρώ όμορφο με αρέσει να ακουμπάω το βλέμμα μου, να δείχνω πώς το κοιτάω εγώ. Στα σενάρια οι ερωτικές σκηνές είναι μία γραμμή - στην κυριολεξία: «Ο Άρης και η Χλόη κάνουν έρωτα». Με ενδιέφερε όμως να τη συζητήσουμε πολύ - ο Νικολάκης, η Δάφνη κι εγώ. Να βρούμε τι θέλουμε να δείξουμε, τι δε θέλουμε να δείξουμε, τι βαριόμαστε σε αυτές τις σκηνές, τι θέλουμε να δούμε που θα τις κάνει αληθινές, τι σημαίνει η σκηνή για τους χαρακτήρες. Στην πορεία έρχεται κι ένας χορογράφος, ο Τάσος Καραχάλιος, και μας οργάνωσε - θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά μεγάλη βοήθεια να υπάρχει ένας άνθρωπος που χορογραφεί τις ερωτικές σκηνές. Πάντα σύμφωνα με τις δράσεις που έχουμε αποφασίσει. Γιατί οι ηθοποιοί το μαθαίνουν και μπορούν στο γύρισμα να το κάνουν μελετημένα και για αυτό ακόμα πιο απελευθερωμένα. Χωρίς αμηχανίες.
Στην περίπτωση μας η δυσκολία ήταν το μέρος που επέλεξα και η ώρα που επέλεξε ο Γιώργος Βαλσαμής. Είχαμε 25 λεπτά μόνο στη διάθεση μας και κάναμε μόνο 3 λήψεις. Αυτό ήταν. Και το καταφέραμε. Εμπιστευτήκαμε πάρα πολύ ο ένας τον άλλον - όλοι. Δεθήκαμε μετά από αυτή τη σκηνή, όλοι. Σαν να μοιραστήκαμε μία αλήθεια σωματική. Κι έγινε τόσο γλυκά, όσο βγαίνει νομίζω και στην οθόνη.
Συνειδητοποίησα ότι το βραβείο έστρεψε έναν μεγάλο προβολέα πάνω μου και πράγματα που έλεγα ξαφνικά αποκτούσαν βαρύτητα. Αισθάνθηκα μεγάλη ευθύνη. Και παρόλο που εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος ακόμα κι αν η πρώτη μεγάλου μήκους ήταν απλώς μία ερωτική ιστορία, αυτός ο προβολέας ένιωσα ότι έπρεπε να φωτίσει κάτι μεγαλύτερο. Η χώρα μου διανύει σκοτεινά χρόνια και όσοι έχουμε λίγα παραπάνω ντεσιμπέλ στη φωνή μας, οφείλουμε να πούμε κάτι πιο ηχηρό...»
Πόσο σε χωράει τελικά η μικρή οθόνη; Διαβάζω ότι είσαι στην προετοιμασία του High Season - μίας ακόμα τηλεοπτικής σειράς…
Μου αρέσει να εκφράζομαι όπου υπάρχει γόνιμο έδαφος. Όπου με προσκαλούν και με κάνουν να νιώθω φιλόξενα για να δημιουργήσω. Όπου με αφήνουν ελεύθερο. Κι εμένα η τηλεόραση με άφησε ελεύθερο και για αυτό θέλω να ξαναεπιστρέψω. Αν με ζόριζε, δε θα επέστρεφα ποτέ.
Ποιες είναι οι δικές σου Άγριες Μέρες ή δεν τις έχεις ζήσει ακόμα;
Οι δικές μου «Άγριες Μέρες» ήταν αυτό το γύρισμα. Η πιο ελεύθερη εποχή που έχω ζήσει. Πανέμορφη, σκληρή, ανεπανάληπτη. Έχω ζήσει κι άλλες όμορφες εμπειρίες στη ζωή μου αλλά ήταν πιο γλυκές, πιο μελένιες. Αυτή η εποχή ήταν πραγματικά μία Άγρια ιστορία - και το εννοώ μόνο θετικά. Μία εποχή που κυριεύτηκα από το ένστικτο. Αλλά νομίζω ότι οδηγήθηκα σε φωτεινούς δρόμους. Όλο ήταν ένα απίθανο ταξίδι. Με φοβερές ανακαλύψεις. Και νομίζω ότι έτσι ένιωσαν κι όλοι όσοι μοιραστήκαμε αυτή την εμπειρία, μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Και για αυτό πέταξαν από πολλές διαφορετικές γωνιές της Ευρώπης για να έρθουν στην πρεμιέρα. Δεν ήρθαν για την Berlinale, ήρθαν για αυτό που ζήσαμε.
Πιστεύεις ότι η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη είναι η πραγματική επανάσταση στην εποχή μας;
Είναι η μόνη που μας έχει απομείνει.
Το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 13 μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες μέσα από το ειδικό τμήμα του που ανανεώνεται συνεχώς.