Η Χάνα είναι μια μεσόκοπη γυναίκα που κατοικεί σε μια παραθαλάσσια πόλη του Βελγίου κι εργάζεται ως οικονόμος σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι. Ζει μια μάλλον αντικοινωνική ζωή με μοναδικές εξαιρέσεις τις μέρες που κάνει ομαδική ψυχοθεραπεία και δραματοθεραπεία προκειμένου να επουλώσει κάποιο βαθύ, ακατονόμαστο τραύμα. Επιστρεφει κάθε μέρα σε ένα ψυχρό διαμέρισμα, όπου μένει μαζί με τον άντρα της και το σκύλο τους. Λίγες μέρες αργότερα η Χάνα επισκέπτεται με τον άντρα της μια φυλακή κι επιστρέφει μόνη. Μια γυναίκα χτυπάει την πόρτα του διαμερίσματος και απαιτεί ως μητέρα προς μητέρα δικαιοσύνη για το μικρό γιο της που δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Η Χάνα παραμένει βουβή μέσα σε μια μοναξιά που δείχνει να μην έχει τέλος. Ο γιος της αρνείται την επαφή μαζί της κι απογορεύει την οποιαδήποτε επικοινωνία με τον εγγονό της, Ενα σκοτεινό παρελθόν μοιάζει να έχει ρίξει την απαρέγκλιτη σκιά του πάνω στη Χάνα, από το οποίο δεν υπάρχει διέξοδος.
Τέσσερα χρόνια μετά το αποκαλυπτικό κι εμπνευσμένο από την αρχαία ελληνική τραγωδία (όπως εύγλωττα αποκαλύπτει ο τίτλος του) σκηνοθετικό του ντεμπούτο «Medeas», o Ιταλός, αλλά μόνιμος κάτοικος Αμερικής, Αντρέα Παλαόρο επιστρέφει στη Βενετία, αυτή τη φορα στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα, με μια γαλλο-ιταλο-βελγική συμπαραγωγή που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα τρεις μοναχικές γυναίκες αντιμέτωπες με το παρελθόν και κυρίως το παρόν τους. Η πρώτη από αυτές, το «Χάνα», είναι μια δυνατή εισαγωγή σ’ αυτό το τρίπτυχο, καθώς όχι μόνο προσφέρει ένα αποκαλυπτικό πορτρέτο μιας γυναίκας βυθισμένης στη μοναξιά, την απόγνωση και την αμφιβολία, αλλά δίνει την ευκαιρία στη Σαρλότ Ράμπλινγκ να παραδώσει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της, μια ερμηνεία που αν δεν υπήρχε η σαρωτική Φράνσες Μακ Ντόρμαντ θα την καθιστούσε ακλόνητο φαβορί για το φετινό Βραβείο Βόλπι Γυναικείας Ερμηνείας.
Ο Αντρέα Παλαόρο καθιστά από την αρχή σαφές ότι δεν πρόκειται να φανερώσει κρίσιμα στοιχεία της πλοκής, αλλά ενδιαφέρεται κυρίως αφενός μεν να υπαινιχθεί και να υπονοήσει τί συμβαίνει στη ζωή της Χάνα, αφήνοντας το θεατή να συλλέξει ο ίδιος τα σκόρπια και σποραδικά στοιχεία που δίνονται, αφετέρου να ακολουθήσει την κεντρική ηρωίδα του, που καταλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά κάθε πλάνο της ταινίας, σ’ αυτη την πορεία της μοναξιάς και την απομόνωσης Υιοθετεί σκοτεινούς και δυσοίωνους τόνους από την αρχή στη φωτογραφία, δε χρησιμοποιεί καθόλου μουσική και στήνει ψυχρά και γεωμετρικά πλάνα που αντικατοπτρίζουν την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας του, την οποία παρακολουθεί μέσα από καθρέφτες και πίσω από παραπετάσματα, δημιουργώντας ένα αντιφατικό κι αλληλοαντικρουόμενο αίσθημα ταυτόχρονης προσέγγισης κι αποστασιοποίησης. Σε κάθε σκηνή μοιάζει να υπάρχει κάτι περισσότερο που αναζητά διέξοδο στο θεατή, αλλά μένει τελικά εγκλωβισμένο, όπως ακριβώς και η ίδια η Χάνα που πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεων του συζύγου της.
Ισως με οποιαδήποτε άλλη ηθοποιό η ταινία να μην είχε την ίδια επιτυχία ή τον ίδιο συναισθηματικό αντίκτυπο. Η Σαρλότ Ράμπλινγκ, δύο χρόνια μετά το «45 Χρόνια» που την έφερε μέχρι τα Όσκαρ, αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως κατέχει τα ερμηνευτικά μέσα για να αποδώσει όλη τη βασανισμένη ψυχοσύνθεση της ηρωίδας που υποδύεται.
Από τη θεαματική εισαγωγή που τη δείχνει να επιδίδεται σε ακατάληπτους λαρυγγισμούς στα μαθήματα δραματοθεραπείας μέχρι τη μοναδική και καθαρτήρια κατάρρευση της λίγο μετά την οδυνηρή συνειδητοποίηση της απόρριψης, είτε αγγίζει τις ρυτίδες της μπροστά στον καθρέφτη, είτε στην από όλες τις απόψεις γενναία γυμνή σκηνή που εκθέτει το ακόμα υπέροχο και μοναδικά σμιλεμένο από το χρόνο σώμα της, η Ράμπλινγκ δίνει μια ερμηνεία ζωής, Κι αν η τελική σκηνή χειραγωγεί το θεατή σε μια τραγική κορύφωση που τελικά δεν έρχεται, είναι τελικά πιο συνεπής στον τόνο και την ατμόσφαιρα της ταινίας, αφήνοντας τη Χάνα να συνεχίσει τη ζωή της, μια ακόμα μορφή σε ένα ακόμα ανώνυμο πλήθος. Κι ίσως αυτό να είναι το πιο τραγικό τέλος απ’ όλα.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Ο (αμετροεπής) Αμπντελατίφ Κεσίς που ξέρουμε και αγαπάμε στο «Mektoub My Love: Canto Uno»
- Βενετία 2017: Το «Le Fidèle» είναι ένα απολαυστικό heist film. Μέχρι την στιγμή που δεν είναι πια
- Βενετία 2017: Στο «Custody (Jusqu’a la Garde)» του Ξαβιέ Λεγκράν, η γέννηση της βίας ορίζεται από τις λεπτομέρειες
- Βενετία 2017: Το «Love and Bullets» είναι ένα ιταλικό μιούζικαλ για τη Μαφία. Με έμφαση στο «ιταλικό»
- Βενετία 2017: Το «Sweet Country» του Γουόργουικ Θόρντον αφηγείται μια λιτή ιστορία με εκκωφαντικό αντίλαλο
- Βενετία 2017: Το «Angels Wear White» δεν είναι ιστορία ενηλικίωσης αλλά αφύπνισης
- Βενετία 2017: Το «Under the Tree» είναι ακόμη μια ταινία από την Ισλανδία που θες να δεις
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Το «The Third Murder» είναι ένα δικαστικό δράμα με τον τρόπο του Χιροκάζου Κόρε Εντα
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Η κόλαση είναι οι απρόσκλητοι επισκέπτες στο «Mother!» του Ντάρεν Αρονόφσκι
- Βενετία 2017: Το «Woodshock» των Κέιτ και Λόρα Μάλεβαϊ είναι ένα όνειρο πιο πεζό κι από την πραγματικότητα
- Βενετία 2017: Στο «Marvin» της Αν Φοντέν η από μηχανής Θεά είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ
- Βενετία 2017: Δράμα κι αλλο δράμα στο «Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
