To «Woodshock» αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο των Κέιτ και Λόρα Μάλεβαϊ, ιδρυτών του οίκου μόδας Rodarte (σχεδιαστών μεταξύ άλλων και των θεατρικών κοστουμιών του «Μαύρου Κύκνου»), και δείχνει να αξιοποιεί πλήρως εικαστικά το παρελθόν των δημιουργών του στη μόδα, προσφέροντας ονειρικές εικόνες, ψυχεδελική ατμόσφαιρα και μια παραμορφωμένη εκδοχή της πραγματικότητας, αγνοώντας ωστόσο στην πορεία να δημιουργήσει χαρακτήρες που ξεφεύγουν από την γενικότητα και να αφηγηθεί στρωτά μια ιστορία που, αν και ξεχειλίζει από πένθος από μελαγχολία, δεν καταφέρνει να αφήσει κανένα αποτύπωμα στον θεατή.
Η ταινία ακολουθεί την ιστορία της Τερίσα, μιας γυναίκας που εργάζεται σε ένα νόμιμο πωλητήριο κάνναβης για ιατρικούς λόγους και η οποία προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της έπειτα από την απώλεια της μητέρας της. Διχασμένη ανάμεσα στην ήδη στην εύθραυστη συναισθηματική της κατάσταση και στις παραισθησιογόνες επιδράσεις του ευρύτερου περιβάλλοντός της, η Τερίσα δίνει στην (παραγωγό εδώ) Κίρστεν Ντανστ μια ακόμη ευκαιρία να εξερευνήσει έναν καταθλιπτικό χαρακτήρα (από τις «Αυτόχειρες Παρθένους» μέχρι και το «Melancholia», οι ρόλοι της βούτηξαν συχνά στα σκοτάδια του μυαλού) χωρίς όμως αφηγηματικά να της προσφέρεται το υπόβαθρο για να κάνει πιστευτό το δράμα της.
Οι διαθλαστικές εικόνες, τα πρίσματα που διακοσμούν τα κάδρα, οι neon επιγραφές και τα συνεχή παιχνιδίσματα με τα είδωλα και τους καθρέφτες δημιουργούν έναν κόσμο που οπτικά παγιδεύει την προσοχή, ειδικά όταν δυναμώνει η ηλεκτρονική μουσική του Πίτερ Ρέιμπερν και οι απαιτήσεις για συνεκτική αφήγηση εξασθενούν. Οι εικόνες της Κίρστεν Ντανστ μέσα στο δάσος, τα κοντινά στα μάτια της, ακόμα και οι στιγμές όπου ίπταται (!) περιέχουν μια έμφυτη δύναμη που δίνει υποσχέσεις, οι οποίες παραμένουν ανεκπλήρωτες, όσο κι αν η ιστορία φαινομενικά προχωρά προς την κορύφωσή της.
Γιατί πίσω από την λαμπερή επιφάνεια και τα λουλουδάτα μοτίβα που μεταφέρουν την haute couture των δημιουργών στο σινεμά, οι θολοί χαρακτήρες, η έλλειψη ουσιαστικής εμβάθυνσης στο τραύμα και η επιφανειακή ψυχολογική εξέταση της όλης ιστορίας στερούν κάθε πιθανό αντίκτυπο από το «Woodshock», δημιουργώντας τελικά ένα όνειρο που είναι πιο πεζό κι από την πραγματικότητα.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Στο «Marvin» της Αν Φοντέν η από μηχανής Θεά είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ
- Βενετία 2017: Δράμα κι αλλο δράμα στο «Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
