Μετά το «Weekend» και τα «45 Χρόνια», είναι λογικό να έχει κανείς μεγάλες προσδοκίες από τον Αντριου Χέι.
Και ακριβώς γι’ αυτό είναι εύκολο να δεις την πρώτη του γυρισμένη στην Αμερική ταινία, ως ένα λιγότερο αξιοπρόσεκτο φιλμ. Πιθανότατα μια αρχική δυσπιστία έχει να κάνει και με το θέμα της, την ιστορία της σχέσης ενός νεαρού αγοριού από μια διαλυμένη οικογένεια με ένα άλογο κούρσας στις τελευταίες μέρες της καριέρας του.
Ομως το «Lean on Pete», που παίρνει τον τίτλο του από το όνομα του αλόγου, δεν είναι ένα παιδικό φιλμ από εκείνα που ένα θαρραλέο παιδί κι ένα περήφανο ζώο έρχονται κοντά, ούτε μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης. Ή ίσως είναι και τα δυο, αλλά ειπωμένα με την ξεχωριστή ικανότητα του Χέι να ανακαλύπτει την τρυφερότητα και την ευαισθησία στις ιστορίες του, δίχως προσθήκη «ζάχαρης».
Και όντως δεν υπάρχει τίποτα «χαριτωμένο» στον 16χρονο ήρωά του, Τσάρλι, ένα αγόρι που μεγαλώνει με μια απούσα μητέρα κι έναν όχι ακριβώς ικανό πατέρα στην φτωχή πλευρά της Αμερικής. Και τίποτα απολύτως ανθρωπομορφικό στον Πιτ, το άλογο με το οποίο θα δεθεί, όταν ένας άντρας που τρέχει άλογα σε κούρσες τον προσλάβει να τον βοηθήσει.
Το φιλμ του Χέι, βασισμένο σε ένα βιβλίο του Γουίλι Βλάουτιν, παίρνει τον χρόνο του προκειμένου να μας συστήσει τους χαρακτήρες, τις συνθήκες της ζωής τους, δεν βιάζεται να στείλει τον Τσάρλι και τον Πιτ στον δρόμο, σε μια πορεία που θα είναι καθοριστική και για το αγόρι και για το άλογο. Και δεν νιώθει καθόλου υποχρεωμένο να εξηγήσει τα κίνητρα και τις προθέσεις τους, την φύση των ηρώων του, από τους πρωταγωνιστές του έως τους δευτερεύοντες χαρακτήρες.
Και κάπως έτσι κατορθώνει να χτίσει μια ιστορία που ακολουθεί την ελλειπτική πορεία ενός παραμυθιού, ενός θρύλου από εκείνους που κάποτε οι άνθρωποι θα έλεγαν τα βράδια κάτω από τα άστρα, γύρω από μια φωτιά, τους στίχους μιας κάντρι μπαλάντας. Μα την ίδια στιγμή κάνει ένα φιλμ που μοιάζει αληθινό, που γνωρίζει πως να γίνει συγκινητικό δίχως να αγγίξει ποτέ το μελοδραματισμό, που χειρίζεται τόσο την σκληρότητα όσο και την ελπίδα με λεπτότητα και μέτρο. Με άλλα λόγια μια ταινία που ακόμη κι αν εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μια απροσδόκητη επιλογή για τον Χέι, είναι τελικά ξεκάθαρα, μια ταινία του σκηνοθέτη της.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
