Γυρισμένη για το Netflix αυτή η ιστορία δυο ηλικιωμένων γειτόνων που όντας μόνοι στην ζωή αποφασίζουν να ξεκινήσουν να κοιμούνται μαζί (δίχως σεξ, τουλάχιστον στην αρχή), είναι ακριβώς όπως φαντάζεσαι: μια ταινία για ένα κοινό μιας κάποιας ηλικίας, βασισμένη σε ένα πολυδιαβασμένο, συγκινητικό, ελπιδοφόρο best seller.
Δείτε ακόμη: Τίποτα πιο λαμπερό και όμορφο από τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Τζέιν Φόντα στο κόκκινο χαλί της Βενετίας
Στην πραγματικότητα όταν τους δυο βασικούς ήρωες υποδύονται ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και η Τζέιν Φόντα για πρώτη φορά μαζί στην οθόνη μετά από δεκαετίες - 50 ακριβώς χρόνια μετά το «Ξυπόλητοι στο Πάρκο», μοιάζει σαν να μην χρειάζεσαι σχεδόν τίποτα περισσότερο για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον του κοινού.
Κι εδώ σχεδόν κανείς δεν μπήκε στον κόπο γι αυτό το κάτι παραπάνω, αφού η ιστορία της είναι προβλέψιμη και σχηματική, οι χαρακτήρες της βασισμένη σε πολυφορεμένα πατρόν κι ο σκηνοθέτης της ουσιαστικά απών.
Ακόμη και η Φόντα με τον Ρέντφορντ δεν έχουν στ΄αλήθεια καμμιά ερμηνευτική πρόκληση να αντιμετωπίσουν ή ίσως την καθοδήγηση κάποιου που θα μπορούσε να αντλήσει κάτι παραπάνω από την δεξαμενή του ταλέντου τους, όμως ακόμη κι αν υποδύονται «τύπους» κι όχι «χαρακτήρες», η παρουσία τους στην οθόνη δεν παύει ούτε στιγμή να είναι σαγηνευτική.
Είναι κρίμα λοιπόν που αυτή η συνάντησή τους σχεδόν χαραμίζεται εδώ σε ένα φιλμ που δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί αληθινά την φλόγα τους, ούτε τις αφορμές του βιβλίου για μια γλυκόπικρη ταινία πάνω στις δεύτερες ευκαιρίες, το πέρασμα του χρόνου, την αναπόληση της νιότης την σοφία της ηλικίας, αλλά ακόμη και στις οικογενειακές σχέσεις, την δυναμική των παιδιών και των γονιών ακόμη και την παράδοξη ελευθερία που σου χαρίζει η ζωή στις τελευταίες αναλαμπές της.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
