Αν το «Τσεκούρι από Κόκαλο» ήταν η gory ερμηνεία του Σ. Κρεγκ Ζάλερ πάνω στο είδος του γουέστερν, το «Brawl in Cell Block 99» είναι η ανάγνωση του σκηνοθέτη στα φτηνά δράματα φυλακισμένων της δεκαετίας του 1970, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που ακόμα και η μουσική (αν και πρωτότυπη, με τον ίδιο τον Ζάλερ να είναι υπεύθυνος για το ύφος της) μοιάζει να είναι βγαλμένη από την ίδια δεκαετία.
Η λογική της ταινίας ωστόσο δεν είναι και τόσο διαφορετική από αυτό που έκανε και το προηγούμενο φιλμ του σκηνοθέτη καλλιτεχνική επιτυχία. Οι ρυθμοί παραμένουν και εδώ επιτηδευμένα αργοί, η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι επαρκώς φροντισμένη παρά τις προσταγές του είδους για κινούμενα κλισέ, ο φωτισμός και οι σκιάσεις προσανατολίζονται και πάλι στη δημιουργία ενός συνεχώς κλιμακούμενου κλίματος έντασης και η βία, όταν έρθει η απαραίτητη στιγμή, ξεσπάει με όλη τη γραφική υπερβολή της, χωρίς να αφήνει περιθώριο διαφυγής.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ο καβγάς του τίτλου συμβαίνει μόλις στα τελευταία 30 λεπτά της ταινίας, αποτελώντας απλά το τελευταίο στάδιο μιας αναπόφευκτης πορείας προς την κόλαση. Στα προηγούμενα 100 λεπτά του «Brawl…», ο Ζάλερ παρακολουθεί τον πρώην μποξέρ ήρωά του να χάνει την δουλειά του, να μπλέκει εκ νέου στη διακίνηση ναρκωτικών ως μέσο βιοπορισμού, να τρώει τα μούτρα του καταλήγοντας στη φυλακή και, τελικά, να αναλαμβάνει εκεί μια κρίσιμη τελευταία αποστολή, η οποία θα αποβεί καθοριστική τόσο για τον ίδιο όσο και για όλους εκείνους πρόκειται να βρεθούν μπροστά του.
Εκεί είναι που γίνεται φανερό και το ουσιαστικό ενδιαφέρον του Ζάλερ να χτίσει από την αρχή έναν ολοκληρωμένο ήρωα που, ενώ δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους macho χαρακτήρες των αντίστοιχων b-movies του παρελθόντος, καταλήγει να είναι κάτι πολύ πιο πολύπλευρο και ολοκληρωμένο, κερδίζοντας στις λεπτομέρειες. Οταν ο Μπράντλεϊ ανακαλύπτει πως η γυναίκα του τον απατά (απαραίτητο στοιχείο του genre), ο θυμός του ξεσπά πάνω στο αυτοκίνητο αλλά ποτέ πάνω στην ίδια. Οταν οι συνεργάτες του σε μια αποτυχημένη αποστολή μπλέκουν σε πυροβολισμούς με την αστυνομία, οι επιλογές του φανερώνουν μια απρόσμενη ηθική πυξίδα που δεν επηρεάζεται από το αίμα που λερώνει τα χέρια. Και όταν ανακαλύπτει ότι παραμένει μόνος του ενάντια σε σκοτεινά σχέδια τρίτων, η εκδίκηση (και οι συνέπειές της) δεν είναι κάτι από το οποίο θα λάβει μόνο ικανοποίηση..
Δείτε ακόμη: Sala Web 2017: Δείτε επιλεγμένες ταινίες από το Φεστιβάλ Βενετίας στο σπίτι σας!
Γιατί κάτω από την exploitation επιφάνεια του «Brawl in Cell Block 99» κρύβεται μια προσωπική αφήγηση που δεν χάνει τον ήρωά της πίσω από την άφθονη και κατά στιγμές ακραία βία, δίνοντας την ευκαιρία στον Βινς Βον να ξεπεράσει τα στενά όρια του είδους και να οδηγηθεί σε μια σωματική ερμηνεία που δεν αγνοεί ταυτόχρονα το συναίσθημα. Οι στιγμές επικοινωνίας με την γυναίκα του αλλά και οι λεκτικές απειλές που προηγούνται των γροθιών του προδίδουν έναν άνθρωπο οξυδερκή, ετοιμόλογο, χαρισματικό κι επικίνδυνο και ακριβώς αυτός ο συνδυασμός είναι που δίνει υπόβαθρο στην γραφικότητα της βίας.
Το «Brawl in Cell Block 99» αποτελεί ένα ταξίδι από την επιφάνεια της Γης σε έναν υπόγειο κόσμο χωρίς κανόνες, μία διαδρομή από το φως και τις γεμάτες ψυχρά μπλε εικόνες προς το σκοτάδι που αφήνει να αποκαλυφθούν μόνο ελάχιστα θερμά χρώματα (ενδεικτικά της παθιασμένης πορείας του Μπραντλεϊ), μία ιστορία εκδίκησης που επιφυλάσσει για τον θύτη της και το μεγαλύτερο κόστος από όλους και μία λίστα καταγραφής όλων των πιθανών τρόπων που μπορεί κάποιος να εκτελεστεί εντός της φυλακής. Οπως και στο «Τσεκούρι από Κόκαλο» η βία δεν είναι ο αυτοσκοπός. Απλά ως αναπόσπαστο στοιχείο αυτού του κόσμου, ο Ζάλερ επιλέγει να την αντικρίσει και να την αποτυπώσει χωρίς να κλείσει στιγμή τα μάτια.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
