Το φιλμ του Σεμπαστιάνο Ρίζο παίρνει τον χρόνο του μέχρις ότου κάνει σαφές τι ακριβώς συμβαίνει στην σχέση των δύο πρωταγωνιστών του, Βενσάν και Μαρία, που μοιάζουν να βιώνουν μια δική τους κλειστή πραγματικότητα και μια σχέση που δείχνει να ασφυκτιά κάτω από μια πολύ βαριά σκιά.
Οι δυο τους κάνουν σεξ, ή προσπαθούν να κάνουν σεξ με έναν πολύ σαφή σκοπό που γρήγορα καταλαβαίνεις ότι είναι η εγκυμοσύνη. Μια εγκυμοσύνη που όμως η Μαρία είναι αποφασισμένη να αποφύγει τόσο επίμονα, ώστε να να επισκεφθεί τον γυναικολόγο της κρυφά από τον Βενσάν και να τον πείσει –με κάθε τρόπο- να της τοποθετήσει ένα διάφραγμα.
Από την αρχή είναι σαφές πως κάτι παράξενο και σκοτεινό συμβαίνει εδώ και η εξήγηση είναι φυσικά ότι οι δυο τους «βοηθάνε ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά», χρεώνοντας φυσικά ένα σημαντικό ποσό για τις «υπηρεσίες» τους. Μόνο που η Μαρία είναι πια αποφασισμένη ότι δεν θέλει να το κάνει ξανά και νιώθει πως ήρθε η στιγμή να κάνει ένα μωρό για εκείνη, να φτιάξει την δική της οικογένεια. Αλλά όταν θα μείνει και πάλι έγκυος, φυσικά το μωρό θα πρέπει να πάει κάπου αλλού.
Κι αν η ιστορία μοιάζει υπερβολική, αλλά εν δυνάμει αληθινή, ο τρόπος που ο Ρίζο την σκηνοθετεί και οι δυο πρωταγωνιστές του υποδύονται τους χαρακτήρες του, την σπρώχνουν στα όρια μιας exploitation τηλεταινίας, που δεν γνωρίζει τι σημαίνει λεπτότητα, υπαινιγμός ή μέτρο. Τα όσα συμβαίνουν στην οθόνη και ο τρόπος που εκτυλίσσονται, συχνά δεν σου αφήνουν καμιά επιλογή από το να καγχάσεις μπροστά σε αυτή την χοντροκομμένη επίδειξη δωρεάν πόνου, χαρακτήρων που δεν μοιάζουν να έχουν καμμιά θετική πλευρά κι ενός κοινωνικού πορτρέτου που μοιάζει γεμάτο απλοϊκές και σχεδόν αστείες παρατηρήσεις.
Και στο κέντρο αυτού του συχνά ενοχλητικού τσίρκου στιλιζαρισμένης μιζέριας, οι δυο πρωταγωνιστές του βρίσκονται έκθετοι στην προσπάθειά τους να δώσουν ουσία σε δυο μονοδιάστατους χαρακτήρες, με τον Πατρίκ Μπρουέλ να βρίσκει καταφύγιο σε μια μόνο έκφραση που μοιάζει κολλημένη στο πρόσωπό του σε όλη την διάρκεια της ταινίας και την Μικαέλα Ραματζότι να δίνει την πιο εξωφρενικά υπερβολική ερμηνεία που είδατε στην οθόνη εδώ και πολύ καιρό.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
Tags: βενετία 2017
