Δεν είναι δυστυχώς το φετινό «La La Land» της Βενετίας, αφού το «Love and Bullets» των Μαρκο κι Αντόνιο Μανέτι προτιμά την υπερβολή και τα στερεότυπα ακόμη κι αν οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η ιδέα του –και η αγάπη του για ένα σινεμά που δεν φοβάται να γίνει κιτς- το κάνει κατά στιγμές διασκεδαστικό.
Το φιλμ ξεκινά με την κηδεία ενός αφεντικού της Μαφίας, όμως γρήγορα θα αντιληφθούμε ότι κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε. Και φυσικά θα ανακαλύψουμε ότι η γυναίκα του τον έχει πείσει να προσποιηθεί τον νεκρό προκειμένου να φύγουν μακριά από την εγκληματική τους ζωή και να απολαύσουν τα πλούτη τους κάπου εξωτικά. Κι όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχή αν το πρωτοπαλίκαρό τους δεν ήταν ερωτευμένο με την μοναδική μάρτυρα που ξέρει την αλήθεια και την οποία καλείται να σκοτώσει.
Η πλοκή της ταινίας αρκείται σε μια σειρά κλισέ και στερεότυπα αλλά η δράση διακόπτεται από μουσικά νούμερα από τα όποια το πιο χαριτωμένο απ΄όλα είναι μια διασκευή του «What a Feeling» (από το «Flashdance»), ενώ τα υπόλοιπα γρήγορα γίνονται επαναλαμβανόμενα.
Οι αδελφοί Μανέτι έχουν ξανά στο παρελθόν «τραγουδήσει» τη Νάπολη στο «Song ‘e Napule», αλλά η παρουσία τους στο διαγωνιστικό τμήμα του 74ου Φεστιβάλ της Βενετίας, αναμφίβολα κεντρίζει λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον. Θα ήταν ακόμη καλύτερα όμως αν το φιλμ τους είχε να προσφέρει επίσης κάτι περισσότερο από αστεία και κλεισίματα του ματιού για εσωτερική κατανάλωση.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Το «Sweet Country» του Γουόργουικ Θόρντον αφηγείται μια λιτή ιστορία με εκκωφαντικό αντίλαλο
- Βενετία 2017: Το «Angels Wear White» δεν είναι ιστορία ενηλικίωσης αλλά αφύπνισης
- Βενετία 2017: Το «Under the Tree» είναι ακόμη μια ταινία από την Ισλανδία που θες να δεις
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Το «The Third Murder» είναι ένα δικαστικό δράμα με τον τρόπο του Χιροκάζου Κόρε Εντα
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Η κόλαση είναι οι απρόσκλητοι επισκέπτες στο «Mother!» του Ντάρεν Αρονόφσκι
- Βενετία 2017: Το «Woodshock» των Κέιτ και Λόρα Μάλεβαϊ είναι ένα όνειρο πιο πεζό κι από την πραγματικότητα
- Βενετία 2017: Στο «Marvin» της Αν Φοντέν η από μηχανής Θεά είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ
- Βενετία 2017: Δράμα κι αλλο δράμα στο «Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
