Δεν είναι πάντα εύκολο να κάνεις μια ταινία «με μήνυμα» που να αποφεύγει ολοκληρωτικά τον διδακτισμό και τα κατηγορώ, μα το «Sweet Coutry» πετυχαίνει να μιλήσει για κάτι αληθινά επώδυνο, με λυρικό, συναισθηματικό, μα ποτέ εύκολο τρόπο.
Τοποθετημένο στο απομακρυσμένο Αλις Σπρινγκς παίρνει τα δεδομένα της εποχής ακριβώς ως έχουν: οι λευκοί έποικοι είναι οι αφέντες, οι Αβορίγινες ντόπιοι είναι πια κάτι λιγότερο από δούλοι. Ομως ανάμεσα τους, θα βρεις ανθρώπους όπως ο ιεροκήρυκας Φρεντ Σμιθ του Σαμ Νιλ, ο οποίος συμπεριφέρεται στους εργάτες του με μια αίσθηση ισότητας που κάθε άλλο παρά αποτελεί τον κανόνα της εποχής.
Οταν ο Χαρι, ένας νεοφερμένος γείτονας με τα τραύματα του πολέμου έντονα ακόμη στην ψυχοσύνθεση του θα ζητήσει από τον Σμιθ να του δανείσει τον εργάτη του Σαμ και την γυναίκα του για να τον βοηθήσουν μια δυο μέρες στο χτήμα του, το πρώτο ντόμινο μιας επικείμενης τραγωδίας, θα έχει ήδη πέσει. Και το επόμενο θα είναι η δολοφονία του από τον Σαμ, σε μια ξεκάθαρη περίπτωση αυτοάμυνας, που όμως δεν θα αφήσει στον φτωχό εργάτη και τη γυναίκα του καμμιά άλλη επιλογή από το να το σκάσουν, αφού αν σκοτώσεις έναν λευκό, προφανώς δεν υπάρχει καμμιά άλλη κατάληξη για έναν Αβορίγινα, από την κρεμάλα.
Οι δυο φυγάδες θα βρουν καταφύγιο σε μια φύση που ξέρουν καλά, όσο η αστυνομία μαζί με τον Σμιθ που βρίσκεται εκεί για να βεβαιωθεί ότι ο Σαμ θα γυρίσει πίσω ζωντανός, θα τους αναζητήσουν. Κι αυτή η διαδρομή σε μια τόσο μεγαλειώδη όσο κι αφιλόξενη φύση θα είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό αισθητικά κομμάτι του φιλμ, με τον Θόρντον να κινηματογραφεί το τοπίο σαν έναν ακόμη χαρακτήρα και να χτίζει στιγμές λυρισμού μέσα από πανοραμικά πλάνα εξαιρετικής ομορφιάς.
Είναι όμως το τρίτο μέρος της ταινίας που θα της δώσει την έντασή της, κορυφώνοντας μετρημένα μα εξαιρετικά αποτελεσματικά μια ιστορία που ακόμη κι αν επικεντρώνεται σε μια χούφτα ανθρώπους κατορθώνει να χτίσει μια πολύ πιο ευρεία εικόνα μιας κοινωνίας και μιας εποχής αλλά και μιας ακόμη πιο μεγάλης παραβολής για την σκλαβιά και την εκμετάλλευση που απηχεί την ανθρώπινη Ιστορία σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα έξω από την Αυστραλέζικη ήπειρο κι εμπειρία.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Το «Angels Wear White» δεν είναι ιστορία ενηλικίωσης αλλά αφύπνισης
- Βενετία 2017: Το «Under the Tree» είναι ακόμη μια ταινία από την Ισλανδία που θες να δεις
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Το «The Third Murder» είναι ένα δικαστικό δράμα με τον τρόπο του Χιροκάζου Κόρε Εντα
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Η κόλαση είναι οι απρόσκλητοι επισκέπτες στο «Mother!» του Ντάρεν Αρονόφσκι
- Βενετία 2017: Το «Woodshock» των Κέιτ και Λόρα Μάλεβαϊ είναι ένα όνειρο πιο πεζό κι από την πραγματικότητα
- Βενετία 2017: Στο «Marvin» της Αν Φοντέν η από μηχανής Θεά είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ
- Βενετία 2017: Δράμα κι αλλο δράμα στο «Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
Tags: βενετία 2017
