Στιλιζαρισμένο, εντυπωσιακό, γρήγορο και σέξι, το «Le Fidèle» ξεκινά σαν μια εξαιρετικά απολαυστική ταινία, κάτι σαν μια μοντέρνα εκδοχή ενός παλιομοδίτικου b movie που δεν φοβάται να παίξει με τα κλισέ και συχνά να τα ανατρέψει. Αλλά όλα αυτά, διαρκούν μέχρι την μέση ή έστω τα δύο τρίτα της ταινίας, πριν κάνει μια απότομη στροφή και πέσει με φόρα πάνω σε έναν τοίχο υπερβολής και εξωφρενικού δράματος.
Στην πραγματικότητα το γεγονός ότι οι δυο πρωταγωνιστές ονομάζονται Ζιζί και Μπιμπί μοιάζει με προειδοποίηση, όμως ακόμη κι έτσι, η Αντέλ Εξαρχόπουλος και ο Ματίας Ματίας Σχούναρτς σε κάνουν να αποδεχτείς όχι μόνο τα σχεδόν αστεία υποκοριστικά τους, αλλά και τους ρόλους τους, εκείνης ως ένα πλουσιοκόριτσο που τρέχει σε αγώνες αυτοκινήτων κι εκείνος ως πρώην ορφανό παιδί, που ληστεύει τράπεζες.
Στα δύο πρώτα μέρη της ταινίας που ονομάζονται «Ζιζί» και «Μπιμπί» (κι όμως μπορείς να τα πάρεις στα σοβαρά) θα χτιστεί με προσοχή και νεύρο η σχέση τους αλλά και τα μυστικά τους, αλλά στο τρίτο κομμάτι του φιλμ «Οχι Λουλούδια» όλα θα τιναχτούν στον αέρα με τον πιο απίστευτο και απογοητευτικό τρόπο. Η ευφυία και το μπρίο του σεναρίου θα δώσουν την θέση τους σε βεβιασμένες σεναριακές ιδέες και εντελώς αχρείαστη δόση δράματος, οι λεπτοδουλεμένη φύση των χαρακτήρων θα πάρει το σχήμα εύκολα αναγνωρίσιμων τύπων.
Και το φινάλε μοιάζει σχεδόν βγαλμένο από μια άλλη ταινία, ή ακόμη χειρότερη από μια εξαιρετικά καλογυρισμένη telenovela όπου δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά σχεδόν τίποτα απ όσα θα συμβούν. Είναι αληθινά κρίμα το πόσο γρήγορα και απότομα καταρρέει το γοητευτικό οικοδόμημα της ταινίας μέσα σε λίγη ώρα πριν το τέλος της έστω κι αν το ταλέντο του σκηνοθέτη της, οι χαρισματικοί πρωταγωνιστές και η εξαιρετική φωτογραφία του μόνιμου συνεργάτη του Ρόσκαμ Νικόλα Καρακατσάνη κάνουν ακόμη και την αποτυχία της να μοιάζει φωτωγενής.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Στο «Custody (Jusqu’a la Garde)» του Ξαβιέ Λεγκράν, η γέννηση της βίας ορίζεται από τις λεπτομέρειες
- Βενετία 2017: Το «Love and Bullets» είναι ένα ιταλικό μιούζικαλ για τη Μαφία. Με έμφαση στο «ιταλικό»
- Βενετία 2017: Το «Sweet Country» του Γουόργουικ Θόρντον αφηγείται μια λιτή ιστορία με εκκωφαντικό αντίλαλο
- Βενετία 2017: Το «Angels Wear White» δεν είναι ιστορία ενηλικίωσης αλλά αφύπνισης
- Βενετία 2017: Το «Under the Tree» είναι ακόμη μια ταινία από την Ισλανδία που θες να δεις
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Το «The Third Murder» είναι ένα δικαστικό δράμα με τον τρόπο του Χιροκάζου Κόρε Εντα
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Η κόλαση είναι οι απρόσκλητοι επισκέπτες στο «Mother!» του Ντάρεν Αρονόφσκι
- Βενετία 2017: Το «Woodshock» των Κέιτ και Λόρα Μάλεβαϊ είναι ένα όνειρο πιο πεζό κι από την πραγματικότητα
- Βενετία 2017: Στο «Marvin» της Αν Φοντέν η από μηχανής Θεά είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ
- Βενετία 2017: Δράμα κι αλλο δράμα στο «Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
