Παραδοσιακά, η δεκάδα των καλύτερων ταινιών των αναγνωστών του Flix για το ημερολογιακό έτος 2024 κλείνει οριστικά την κινηματογραφική χρονιά που αφήνουμε πίσω μας.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μόλις τέλειωσε για τους συντάκτες του Flix
10.Το Αγόρι και ο Ερωδιός (The Boy and the Heron) του Χαγιάο Μιγιαζάκι
Στην Ιαπωνία της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένα νεαρό αγόρι που ονομάζεται Μάχιτο μετακομίζει στην ύπαιθρο αφού η μητέρα του πεθαίνει και ο πατέρας του παντρεύεται την αδελφή της εκλιπούσας γυναίκας του, Νατσούκο. Ξαφνικά, ένας γκρίζος ερωδιός αρχίζει να παρενοχλεί τον Μάχιτο, μιλώντας τελικά με ανθρώπινη φωνή και λέγοντάς του ότι η μητέρα του ζει. Ο Μάχιτο ακολουθεί το πουλί σε έναν παράξενο πύργο που χτίστηκε από τον προ-θείο του και μπαίνει σε έναν άλλο κόσμο όπου αναζητά τη βιολογική του μητέρα και προσπαθεί να σώσει τη θετή του μητέρα αντιμετωπίζοντας φανταστικές προκλήσεις.
Ο Χαγιάο Μιγιαζάκι είχε δηλώσει παλιότερα, «δεν θέλω να φτιάχνω ταινίες όπου θα λέω στα παιδιά, όταν απελπίζεστε να τρέχετε μακριά.»
Και η αλήθεια είναι πως, όσοι έχουν δει έστω και μια ταινία του Studio Ghibli, καταλαβαίνουν αμέσως το νόημα πίσω από τα λόγια αυτά του ενός από τους ιδρυτές του μεγαλύτερου στούντιο animation της Ιαπωνίας κι ενός από τους σπουδαιότερους animator όλων των εποχών.
Κυρίως όμως καταλαβαίνουν γιατί οι ταινίες του στούντιο Ghibli δεν είναι απλές ταινίες κινουμένων σχεδίων, αλλά μια ανθρωπιστική επανάσταση από μόνες τους. Μέσα από αιώνες παράδοσης, μυθολογίας και αφήγησης αρχέγονων αναφορών, στους φανταστικούς τους κόσμους δεν κατοικούν μόνο ήρωες που θυμίζουν σε όλους κάτι από τον εαυτό τους, ούτε μόνο ηχηρά μηνύματα για το περιβάλλον, τη φιλία, την αλληλεγγύη και την ειρήνη, αλλά και η ουσία του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Mε το «Αγόρι και ο Ερωδιός», ο Μιγιαζάκι επιστρέφει (για άλλη μια φορά) από τη συνταξιοδότησή του, όταν ο κόσμος φαίνεται πως τον χρειάζεται όσο ποτέ, για να εκπληρώσει γι' άλλη μια φορά αυτή την υπόσχεση που έδωσε στο κοινό του, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο αριστούργημα με μια από τις πιο λυρικές ταινίες του ως σήμερα.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
9.Emilia Perez του Ζακ Οντιάρ
Mια ταλαντούχα δικηγόρος, η Ρίτα, που έχει κουραστεί να δουλεύει αθωώνοντας ενόχους στην Πόλη του Μεξικού, ξεκινά να τραγουδα και να χορεύει εκφράζοντας την απογοήτευσή της από το αδιέξοδο της δουλειάς και της ζωής της. Λίγο αργότερα στον απόηχο μιας ακόμη δικαστικής επιτυχίας, τις δάφνες της οποίας θα δρέψει το αφεντικό της, η Ρίτα θα δεχτεί ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, στο οποίο μια βαθιά φωνή υπόσχεται να την κάνει πλούσια αν δεχτεί να συναντηθούν. Η Ρίτα θα πάει στο ραντεβού για να βρεθεί λίγο αργότερα με μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι, πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μανίτας Ντελ Μόντε, έναν διαβόητο αρχηγό καρτέλ ο οποίος έχει για εκείνη μια ενδιαφέρουσα πρόταση, την οποία αν θελήσει να ακούσει, θα πρέπει να αποδεχτεί. Η Ρίτα θα πει ναι και θα βοηθήσει τον Μανίτας να αλλάξει φύλο κάτω από συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, να γίνει η γυναίκα που πάντα ονειρευόταν, να σβήσει την μέχρι τώρα ύπαρξή του, να χτίσει μια νέα ζωή, και να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών και της γυναίκας του παίρνοντάς τους μακριά από το Μεξικό.
Κι όλ' αυτά δεν είναι παρά μόνο η αρχή μιας ταινίας στην οποία οι ανατροπές και οι εκπλήξεις ακολουθούν η μια την άλλη και η ιστορία έχει την πυκνότητα μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας αλλά και την ελαφρότητα μιας σαπουνόπερας, χωρις κανένα από τα δύο να μοιάζει αταίριαστο ή λάθος. Και στην οποία, η δράση συνοδεύεται από μουσικά νούμερα γραμμένα από την Γαλλίδα μουσικό και τραγουδίστρια Camille και χορογραφημένα από τον Βέλγο Νταμιέν Ζαλέ τα οποία όχι μόνο δεν σταματούν αλλά σπρώχνουν την αφήγηση και το συναίσθημα σε ακόμη πιο ενδιαφέρουσες περιοχές.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
8.Μικρά Πράγματα Σαν κι Αυτά (Small Things Like These) του Τιμ Μίλαντς
Ιρλανδία, δεκαετία του '80, παραμονή Χριστουγέννων. Ο Μπιλ Φέρλονγκ, ένας βιοπαλαιστής, σύζυγος και πατέρας δυο κοριτσιών, προμηθευτής καυσόξυλων και κάρβουνων, έρχεται αντιμέτωπος με μια συγκλονιστική ανακάλυψη στο Καθολικό μοναστήρι της περιοχής του. Καθώς αποκαλύπτονται σκιές και μυστικά, ο Μπιλ βρίσκεται σε ένα ηθικό δίλημμα που δοκιμάζει τις αξίες του και τις αντοχές του: αν τα καταφέρει, θ' αποδείξει ότι ακόμα και οι πιο μικρές πράξεις καλοσύνης μπορούν να αλλάξουν ζωές.
Αυτό θα έπρεπε να είναι το Οσκαρ του Κίλιαν Μέρφι. Μία μεγαλειώδης ερμηνεία σ' έναν χαμηλότονο ρόλο - ενός ασήμαντου αντι-ήρωα, που μπροστά σε όσα δεν μπορεί να κάνει, κάνει ό,τι μπορεί. Οπως κι η ταινία, δεν χρειάζεται μεγαλοστομίες. Εδώ πρωταγωνιστούν τα μικρά, τα σημαντικά, τα τεράστια...
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
7.The Substance: Το Ελιξίριο της Νιότης (The Substance) της Κοραλί Φαρζά
Η Ντέμι Μουρ υποδύεται την Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, μια κάποτε βραβευμένη ηθοποιό, με αστέρι στο Hollywood Boulevard, που τώρα είναι η γυμνάστρια ενός πρωινού τηλεοπτικού σόου. Οταν απολυθεί από τον χυδαίο διευθυντή του καναλιού -που φέρει όχι τυχαία το όνομα Χάρβεϊ- γιατί πολύ απλά έφτασε στα πενήντα, θα ανακαλύψει μια μυστηριώδη ουσία που υπόσχεται να βγάλει από μέσα της τον καλύτερο εαυτό της. Κυριολεκτικά. Η Ελίζαμπεθ θα πει το ναι και ένας νεότερος, ομορφότερος, πιο σφριγηλός κλώνος του εαυτού της θα βγει από το σώμα της. Ομως υπάρχει ένας απαράβατος όρος προκειμένου η ουσία να λειτουργήσει: Η Ελίζαμπεθ κι ο κλώνος της θα εναλλάσσονται κάθε εφτά ημέρες. Οσο η μια ζει τη ζωή της, η άλλη θα βρίσκεται σε ένα είδος κώματος, ανακτώντας δυνάμεις. Αν αυτή η ισορροπία ανατραπεί, θα υπάρξουν συνέπειες. Τις οποίες φυσικά σύντομα οι δυο γυναίκες θα ανακαλύψουν, αφού η Σου μεθυσμένη από την νιότη και την διασημότητα που θα αποκτήσει, θα αρχίσει σιγά σιγά να κλέβει τον χρόνο της Ελίζαμπεθ.
Δεν είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφήσεις το μήνυμα πίσω από το «The Substance» ακόμη κι αν δεν δεις την ίδια την ταινία, αφού η φεμινιστικη μεταφορά του για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία και (ειδικότερα) την βιομηχανία του θεάματος και τον ηλικιακό ρατσισμό, δεν θέλει πολύ μυαλό για να γίνει κατανοητή, ήδη διαβάζοντας την υπόθεσή του. Ο τρόπος που ο ανδροκρατούμενος κόσμος μας, κάνει τις γυναίκες να στρέφονται η μια εναντίον της άλλης είναι ακόμη μια ενδιαφέρουσα θεματική, η οποία εδώ πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα αφού η αντιμαχόμενες πλευρές, δεν είναι παρά το ίδιο πρόσωπο.
To εξωφρενικό body horror movie της Κοραλί Φαρζά, η πιο σουρεαλιστική ταινία του φετινού Φεστιβάλ Καννών, που σόκαρε κοινό και κριτικούς και έφυγε πανηγυρικά από το Φεστιβάλ Καννών με το Βραβείο Σεναρίου και θα χαρίσει - όπως όλα δείχνουν - ένα Οσκαρ στη Ντέμι Μουρ.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
6.Τα Παιδιά του Χειμώνα (The Holdovers) του Αλεξάντερ Πέιν
Είναι Δεκέμβριος του 1970 και στην Ακαδημία Μπάρτον στη Μασαχουσέτη τα Χριστούγεννα προμηνύονται περίεργα. Ο Πολ Χάναμ, ο πιο δύστροπος και ιδισουγκρασιακός καθηγητής της Ακαδημίας, αναγκάζεται να μείνει στη σχολή ως υπεύθυνος των μαθητών που δεν θα φύγουν για τις γιορτές (οι «holdovers» του πρωτότυπου τίτλου). Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Ανγκους Τάλι, η μητέρα του οποίου τον εγκατέλειψε τελευταία στιγμή για να πάει μήνα του μέλιτος με τον νέο της σύζυγο. Το αταίριαστο αυτό δίδυμο θα συμπληρωθεί από την υπεύθυνη της καφετέριας της Ακαδημίας, Μέρι Λαμπ, η οποία θρηνεί για το χαμό του γιου της στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Οι τρεις τους θα αναγκαστούν να συνυπάρξουν, να δημιουργήσουν εορταστικό κλίμα κόντρα στις προβλέψεις της προσωπικής τους μη εορταστικής διάθεσης και, ξεπερνώντας ο καθένας τον εαυτό του, να αρχίσουν δειλά να φτιάχνουν από το τίποτα (ή από τα πάντα) μια νέα οικογένεια - αυτή που δεν έκανε ποτέ ο Πολ, αυτή που δεν γνώρισε ποτέ ο Ανγκους, αυτή που έχασε η Μέρι. Η διαδρομή δεν είναι προφανής: αρχικά θα κερδίσει ο ένας την εμπιστοσύνη του άλλου, στη συνέχεια θα τον κάνει συνένοχο στη θλίψη του και στο τέλος θα σταθεί ο πολύτιμος φίλος/συγγενής/πατέρας/μητέρα/γιος που όλοι χρειάζονται. Και είναι εκεί όπου ο ελληνικός τίτλος της ταινίας, που αποδίδει στους τρεις ήρωές του τον χαρακτηρισμό «παιδιά», έρχεται να υπογραμμίσει πως, ναι, ακόμη και αν δεν είναι προφανές, αυτή - περισσότερο από οτιδήποτε - είναι μια ταινία ενηλικίωσης. Και για τον ανήλικο και για τους ενήλικες.
Γραμμένο με τη λεπτομέρεια της σχεδόν βιωματικής παρατήρησης πάνω στους τρεις κεντρικούς του ήρωες, την πιστότητα στην εποχή (τόσο σε ατμόσφαιρα όσο και πνεύμα) και τη διαρκή εναλλαγή της κωμωδίας με το δράμα, ο Ντέιβιντ Χέμινγκσον παραδίδει στον Αλεξάντερ Πέιν ένα σενάριο που μοιάζει να κλείνει μέσα του χρόνια ολόκληρα ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, όπως το γνωρίζαμε: αλησμόνητους χαρακτήρες που δοκιμάζουν χωρίς κορώνες την έννοια του «διαφορετικού», μικρές (ή μεγαλύτερες) σκηνές που αναπάντεχα σκάνε σαν πυροτεχνήματα χωνεμένης αρχετυπικής δραματουργίας και μια - αφοπλιστική σε κάθε της έκφανση - ουμανιστική, στο όριο της θεραπευτικής, πυξίδα που δεν φοβάται να κολλήσει στην κατεύθυνση των καλών αισθημάτων και των μικρών χειρονομιών που όμως μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
5.Αγνωστοι Μεταξύ Μας (All of Us Strangers) του Αντριου Χέι
Ο Ανταμ είναι ένας σαρανταπεντάρης σεναριογράφος με κενό έμπνευσης, που ζει στο Λονδίνο, σε μια πανύψηλη πολυκατοικία γεμάτη απρόσωπα διαμερίσματα, βγαλμένη από το «High-Rise» του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ, τόσο άδεια όσο η λευκή σελίδα του. Σ' ένα τεράστιο κτίριο σα σφραγισμένο μονόλιθο από γυαλί και μέταλλο, περικυκλωμένο από τη νυχτερινή φαντασμαγορία της μεγαλούπολης, ο Ανταμ μοιάζει να ζει μόνος. Ομως ένα βράδυ του χτυπά την πόρτα ο Χάρι, tipsy, μ' ένα μπουκάλι και λίγα καλά ντραγκς στο χέρι: ο Ανταμ αρχικά θα τον απορρίψει, όμως σύντομα οι δυο τους θα ξεκινήσουν μια ερωτική σχέση ενωμένων βελούδινων σωμάτων, διστακτικών εξομολογήσεων και απόλυτης εγκεφαλικής ταύτισης. Παράλληλα, ο Ανταμ θα επισκεφτεί το πατρικό του σπίτι στα προάστια και, προς έκπληξή του, θα συναντήσει εκεί τη μαμά και τον μπαμπά του, παρότι σκοτώθηκαν κι οι δυο μαζί σε αυτοκινητιστικό όταν εκείνος ήταν μόλις 12. Αυτή η συνάντηση σ' έναν αόρατο χοροχρόνο θα δώσει στον Ανταμ την ευκαιρία να τους ξαναγνωρίσει, να ξαναχωθεί στο προστατευτικό κρεβάτι τους, να τους πει ότι είναι γκέι, να διαλύσει τα στερεότυπά τους, μιας γενιάς που έζησε τη δεκαετία του τρόμου του AIDS ενώ τώρα όλα έχουν αλλάξει... αλλά σίγουρα όχι όλα.
Το μεγαλείο της ταινίας του Αντριου Χέι έγκειται, κυρίως, στο ότι καταφέρνει με μια αφοπλιστική φυσικότητα να μεταμορφώσει ένα σενάριο-αίνιγμα, υπερβατικό, που ανήκει στο χώρο του φανταστικού, σε μια εμπειρία βαθιά προσωπική, ικανή να συνταράξει κάθε άνθρωπο με συναισθήματα και να φωτίσει μια διαβολεμένα μελαγχολική ταύτιση.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
4.Υπέροχες Μέρες (Perfect Days) του Βιμ Βέντερς
Ο Χιραγιάμα ξεκινάει και τελειώνει τη μέρα του κάνοντας το ίδιο τελετουργικό. Μαζεύει το στρώμα στο οποίο κοιμάται, κάνει τα δόντια του, τριμάρει το μουστάκι του, παίρνει καφέ από το αυτόματο μηχάνημα έξω από το σπίτι του, μπαίνει μέσα στο βαν για τη δουλειά. Καθαριστής των αυτόματων τουαλετών σε μία καλή συνοικία του Τόκιο, είναι σχολαστικός με τη δουλειά του, σχεδόν μια τέλεια παραφωνία στον αυτοματισμό των πάντων, αφού η μέρα του κλείνει πάντα με ένα μπάνιο στα δημόσια λουτρά, ένα φαγητό στην καντίνα και μερικές σελίδες από τα αγαπημένα του βιβλία, με τον Φόκνερ να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του. Στη διαδρομή προς τη δουλειά και προς το σπίτι, ο Χιραγιάμα ακούει τραγούδια από τις συλλεκτικές του κασέτες από τη μεγάλη δισκοθήκη του rock 'n' roll. Από τον Οτις Ρέντινγκ μέχρι την Πάτι Σμιθ και από την Νίνα Σιμόν μέχρι τους. Animals. Και ενίοτε βγάζει και ασπρόμαυρες φωτογραφίες που αρχειοθετεί με προσοχή και τάξη στην ντουλάπατα του.
Και εδώ μπαίνει στην εικόνα ο Βιμ Βέντερς, που στα 77 του χρόνια κάνει μια μικρή ανάπαυλα από τα ντοκιμαντέρ που μάλλον έσωσαν τις τελευταίες δεκαετίες της καριέρας του, αφήνει πίσω του ταινίες που έχει ξεχάσει μαζί με τον ίδιο και ο χρόνος («Every Thing Will Be Fine» του 2015, «The Beautiful Days of Aranjuez» του 2016, «Submergence» του 2017) και υπογράφει μια μικρή, μελαγχολική ταινία για την σημασία της καθημερινότητας.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
3.Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part 2) του Ντενί Βιλνέβ
Το «Dune: Μέρος Δεύτερο» εξερευνά το συναρπαστικό ταξίδι του Πολ Ατρίδη, τη στιγμή που βρίσκεται ξανά με την Τσάνι και τους Φρέμεν, και ενώ πολεμά για να πάρει εκδίκηση από όσους συνωμότησαν για να καταστρέψουν την οικογένειά του. Διχασμένος - καθώς πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον έρωτα της ζωής του και το πεπρωμένο του ορατού σύμπαντος - ο Πολ θα αποτολμήσει να αλλάξει ένα φρικτό μέλλον που μόνο ο ίδιος μπορεί να προβλέψει...
Τελειώνοντας το πρώτο μέρος του «Dune», ο Ντενί Βιλνέβ μας είχε υποσχεθεί, μέσω του χαρακτήρα της Ζεντάγια, της Τσάνι, πως όλα αυτά είναι «μόνο η αρχή».
Μια υπόσχεση που για πολλούς, αλλά κυρίως για τους φανς του λογοτεχνικού έπους του Φρανκ Χέρμπερτ, είχε ιδιαίτερη σημασία, ειδικά μάλιστα όταν η πρώτη ταινία τους έδωσε μια εξαιρετική πρώτη γεύση για το κινηματογραφικό όραμα που είχε ο Βιλνέβ για μια από τις πιο εμβληματικές ιστορίες στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Ενα βάρος που ο ίδιος ο Βιλνέβ φαίνεται πως κουβαλούσε με ιδιαίτερη ευλάβεια από την πρώτη κιόλας στιγμή που για τους υπόλοιπους μπορεί να δικαίωνε όλα αυτά τα χρόνια των προσδοκιών τους, αλλά για εκείνον ήταν, πάνω από όλα, ένα έργο ζωής.
Το «Dune: Μέρος Δεύτερο» μοιάζει σαν ένα μικρό θαύμα, με τον Βιλνέβ, μετά από μήνες δυσκολιών λόγω της πανδημίας και αναβολής λόγω των απεργιών στο Χόλιγουντ, να φέρνει επιτέλους τη συνέχεια στη μεγάλη οθόνη, εκπληρώνοντας έτσι την υπόσχεση εκείνη που είχε δώσει σε όλους μας τρία χρόνια νωρίτερα, με μια ταινία που δικαιώνει (σε ένα πολύ μεγάλο μέρος) τόσο το έργο του Χέρμπερτ ως ένα λογοτεχνικό αριστούργημα της επιστημονικής φαντασίας όσο και τον ίδιο ως έναν από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του είδους αυτού._
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
2.Anora του Σον Μπέικερ
Η Ανι δουλεύει ως στρίπερ σε ένα μεγάλο κλαμπ στη Νέα Υόρκη. Ανώνυμη έξω από αυτό, εργάζεται σκληρά, με την ενέργεια ενός παιδιού για να διατηρήσει ισχυρό το όνομά της μέσα σε αυτό. Ενα βράδι το αφεντικό θα ζητήσει μια κοπέλα για να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός πλούσιου νεαρού γόνου από τη Ρωσία. Και η Ανι θα είναι η τυχερή. Ο νεαρός Ιβάν θα της ζητήσει να συναντηθούν και ιδιωτικά στην έπαυλη των γονιών του και γρήγορα θα την πληρώσει για να μείνει μαζί του για μια τρελή εβδομάδα απολαύσεων, καταχρήσεων, σεξ, video games που θα καταλήξει σε μια εκδρομή στο Λας Βέγκας και σε ένα γάμο με δαχτυλίδι πολλών καρατίων.
Ο Σον Μπέικερ γυρίζει ταινίες που στη βάση τους είναι παραμύθια. Παραμύθια γνωστά και μπανάλ, από αυτά πάνω στα οποία χτίστηκε η αυτοκρατορία της Disney και από αυτά που συνεχίζουν να διαμορφώνουν το συλλογικό φαντασιακό των παιδιών για μια πραγματικότητα που κάπου στο τέλος της κάθε, όσο πικρής, σκοτεινής και ιστορίας κρύβεται ένα «και ζήσαν αυτοί καλά…».
Ομως η «Anora» δεν είναι μια πριγκίπισσα της Disney.
Οι ήρωες του Σον Μπέικερ - τα παιδιά του - βρίσκονται πάντα στο περιθώριο της κοινωνίας: ζουν στα κακόφημα προάστια, είναι μετανάστες, είναι στάρλετ του πορνοβιομηχανίας, είναι τρανς πόρνες και hustlers. Είναι στρίπερς σαν την Ανι του «Anora», της νέας του ταινίας που τον βρίσκει να επιστρέφει - για όποιον γνωρίζει περισσότερο το υποτιμημένο και άγνωστο γενικά έργο του - στα χρόνια του «Tangerine» και του «Starlet» διατηρώντας όμως ως παρακαταθήκη για δική του χρήση την ψυχή του αριστουργηματικού «The Florida Project» και το μελαγχολικό σινεμασκόπ του «Red Rocket».
Η νέα του ταινία είναι κάτι σαν «το “Pretty Woman” όπως δεν το είδαμε ποτέ» ή «η Σταχτοπούτα αυστηρά για ενηλίκους», είναι όμως και μια τρελή τραγικωμωδία για το μεγαλύτερο μέρος της, γραμμένη πάνω σε κουλτούρες που συγκρούονται πάνω σε μια Αμερική που συνεχίζει παραδοσιακά να ανταλλάσσει «αμερικάνικα» όνειρα με «παγκόσμιους» εφιάλτες.
Περισσότερο βέβαια από οτιδήποτε είναι μια ιστορία αγάπης. Χωρίς αγάπη.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
1.Poor Things του Γιώργου Λάνθιιμου
Πιθανότατα μπορεί κανείς να διακρίνει μια αναλογία ανάμεσα στον Γκόντγουιν Μπάξτερ, τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Γουίλεμ Νταφόε στο «Poor Things» και τον ίδιο τον Γιώργο Λάνθιμο, ή και κάθε δημιουργό που δίνει ζωή σε κάτι μεγαλύτερο, πιο απρόβλεπτο, δυναμικό και σπουδαίο απ΄ό,τι ίσως θα τολμούσε να ελπίσει.Στην περίπτωση του Γκόντγουιν Μπάξτερ, αυτό είναι η Μπέλα, μια νεαρή γυναίκα, το πτώμα της οποίας διασώζει ζεστό, από τα νερά του Τάμεση όπου πήδηξε αυτοβούλως, και στο κρανίο της οποίας μεταμοσχεύει το μυαλό του αγέννητου κι ακόμη ζωντανού μωρού που κουβαλάει στην μήτρα της, πριν την ξαναφέρει στην ζωή. Στην παράδοξη έπαυλη αυτού του εκκεντρικού επιστήμονα, ο οποίος κουβαλά στο κορμί και το πρόσωπο ολοφάνερα τα σημάδια του πειραματισμού τού επίσης επιστήμονα πατέρα του, η Μπέλα θα μεγαλώσει γρήγορα, ένα μωρό στο σώμα μιας ώριμης γυναίκας και θα ανακαλύψει ότι έξω από τα κλειδωμένα παράθυρά της υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, γεμάτος εμπειρίες, απολαύσεις και πόνους που οφείλει να γευτεί.
Ξεκινώντας από το ίδιο της το σώμα και την απροσδόκητη χαρά που μπορεί να της προσφέρει, η Μπέλα θα ακολουθήσει στην πορεία τον σαγηνευτικό αλλά ελαφρόμυαλο δικηγόρο Ντάνκαν Γουέντερμπερν σε ένα ταξίδι που θα ξεκινήσει από την Λισαβόνα, αλλά που μέσα από ενδιάμεσους σταθμούς και διαδρομές, θα έχει κατάληξη την δική της αυτογνωσία, συνειδητοποίηση, ωρίμανση, το χτίσιμο του εαυτού της από την αρχή, ακολουθώντας όχι τους κανόνες της «πολιτισμένης κοινωνίας», αλλά μόνο αυτούς ενός θαρραλέου, μεθοδικού, ξεχωριστού μυαλού.
Και κάπως έτσι το «Poor Things» συνθέτει ίσως την πιο ιδιαίτερη, περίτεχνη και ξεχωριστή ιστορία «ενηλικίωσης» που είδαμε στο σινεμά, ένα φιλμ όχι μόνο για το πώς ο κόσμος, οι εμπειρίες, οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν μάς διαμορφώνουν, αλλά και για το πως η σχέση είναι πάντα αμφίδρομη, πως, αν τολμήσουμε έστω και λίγο, μπορούμε κι εμείς να αλλάξουμε τον κόσμο. Ή έστω τον κόσμο μας.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Στατιστικά, παραλειπόμενα, οι χαμένοι και οι νικητές της χρονιάς:
Οι αναγνώστες του Flix ψήφισαν περισσότερες από 220 ταινίες ως τις αγαπημένες τους από την κινηματογραφική χρονιά του 2024. Ψήφισαν και μερικές ταινίες που ανήκαν ημερολογιακά στο 2023 και στο 2025 (!).
Στην πρώτη δεκάδα δεν χώρεσαν (σε μια πρώτη υπέροχη έκπληξη) το «Avant-Drag!» του Φιλ Ιερόπουλου, το «Κονκλάβιο» του Εντουαρντ Μπέργκερ, (σε μια δεύτερη υπέροχη έκπληξη) το «Animal» της Σοφίας Εξάρχου, (δικαιωματικά με μόλις λίγες μέρες επίσημης κυκλοφορίας στις αίθουσες) το «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, το «Ατίθασο Ρομπότ» του Κρις Σάντερς, το «Διπλανό Δωμάτιο» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, η «Χίμαιρα» της Αλίτσε Ρορβάχερ, δεύτερος Λάνθιμος με τις «Ιστορίες Καλοσύνης», το «Challengers» του Λούκα Γκουαντανίνο και το «Υπόθεση Γκολντμάν» του Σεντρίκ Καν.
Επτά από τις δέκα ταινίες των αναγνωστών βρίσκονται και στη δεκάδα των συντακτών του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2024.
Συνολικά ψηφίστηκαν 21 ελληνικές ταινίες.
Τις περισσότερες ψήφους - εκτός από το «Avant - Drag!», το «Animal» και το «Υπάρχω» που κινήθηκαν κατά πολύ υψηλότερα - πήραν το «Καλοκαίρι της Κάρμεν» του Ζαχαρία Μαυροειδή, η «Λεσβία» της Τζέλης Χατζηδημητρίου, το «Tack» της Βάνιας Τέρνερ, οι «Αζήτητοι» της Μαριάννας Οικονόμου και το «Πολύδροσο» του The Boy.
Ψηφίστηκαν ακόμη τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, το «Dourgouti Town» του Δημήτρη Μπαβέλλα, το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα» των Unboxholics, οι «Ελευσίνοι» του Φίλιππου Κουτσαφτή, το «Tranzit» του Κάρολου Ζωναρά, το «Γιάννης Σπανός: Πίζω από την Μαρκίζα» του Αρη Δόριζα, ο «Νόμος του Μέρφυ» του Αγγελου Φραντζή, το «Buzzheart» του Ντένη Ηλιάδη, ο «Νυχτερινός Εκφωνητής» του Ρένου Χαραλαμπίδη, η «Λώξη» των Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή, το «Wolfman Radio» του Γιώργου Παντελεάκη, το «Dolls of Dresden» του Αλέξη Τσάφα και το «Οργανοποιοί των Εξαρχείων» του Νίκου Παπακώστα.
Οι δύο νικητές που κερδίζουν δωρεάν σινεμά για το 2025 είναι οι Ιωάννα Προδρομίδου (Θεσσαλονίκη) και Νικηφόρος Κλειδαράς (Αθήνα).
Λίστες, καλύτερα, χειρότερα, βραβεία και ανασκόπηση της χρονιάς, στην ειδική ενότητα του Flix που αποχαιρέτησε το 2024.