Στο κοντινό μέλλον σπίτια, επιχειρήσεις και χωράφια θα έχουν ως βοηθούς υψηλής τεχνολογίας ρομπότ, προγραμματισμένα να εξυπηρετούν και να ολοκληρώνουν όλες τις δουλειές. Ενα τέτοιο, το ROZZUM μονάδα 7134, έχει πακεταριστεί και αποσταλεί στον νέο του ιδιοκτήτη, όταν απροσδόκητα το κουτί του ξεγλιστρά από το ντεκ του πλοίου που το μεταφέρει και ναυαγεί σ' ένα άγριο, αφιλόξενο νησί. Κατασκευασμένο να βρίσκει λύσεις, επιχειρεί άγαρμπα και ατσούμπαλα να αφομοιωθεί στο περιβάλλον, να βοηθήσει τα άγρια ζώα στην καθημερινότητά τους, αλλά μάταια - εκείνα τρομάζουν και το απομονώνουν ως τέρας. Μέχρι που ένα ατύχημα το φέρνει αντιμέτωπο με ένα ορφανό χηνόπουλο που μόλις έχει σκάσει από το αβγό του. Στα μάτια του νεογνού, το ρομπότ είναι η μαμά του. Κι έτσι το ROZZUM μονάδα 7134 βρίσκει την αποστολή του - μετατρέπεται σε «Ρόζι» και το χηνάκι παίρνει το όνομα «Μπράιτμπιλ».
Και τα δύο πλάσματα συνεχίζουν να είναι οι απόκληροι του νησιού. Ο Μπράιτμπιλ είναι ένα «ασχημόπαπο» - γεννιέται μικρόσωμος και με κοντά φτερά (κανονικά, δεν θα επιβίωνε στην άγρια φύση). Ενώ η Ρόζι, παρά την ΑΙ ευφυΐα της, παραμένει ένα πακέτο από λαμαρίνες και καλώδια - το λειτουργικό της δεν της έχει δώσει εργαλεία για τρυφερότητα, φροντίδα, αγάπη. Δεν ξέρει να ταΐσει τον Μπράιτμπιλ, να τον μάθει να κολυμπάει ή, ακόμα πιο απαραίτητα, να τον εκπαιδεύσει να πετά, πριν έρθει ο βαρύς χειμώνας όπου πρέπει να μεταναστεύσει σε θερμότερα κλίματα για να επιβιώσει. Απροσδόκητος σύμμαχός της στην περιπέτεια της ανατροφής του μικρού, ο πρώτος της εχθρός, ο Φινκ, μία πονηρή αλεπού, που αρχικά επιχείρησε να φάει το χηνόπουλο, αλλά σταδιακά έγινε μέλος και προστάτης αυτής της άτυπης οικογένειας.
Αν ο Μπράιτμπιλ γίνει αποδεκτός από τον σχηματισμό των χηνών και πετάξει μαζί τους, η αποστολή της Ρόζι έχει τελειώσει. Σύμφωνα με τις εργαστηριακές της ρυθμίσεις, οφείλει να καλέσει με SOS την εταιρία της ώστε να την εντοπίσουν και να την παραλάβουν. Θα το κάνει, ή θα επαναστατήσει (θα γίνει ένα «ατίθασο ρομπότ») γιατί έχει βρει το σπίτι της στη φύση; Και πολύ περισσότερο, θα γίνει επιτέλους αποδεκτή από τα υπόλοιπα ζώα;
Πατώντας στο ομότιτλο παιδικό βιβλίο του Πίτερ Μπράουν («The Wild Robot», 2016), ο οσκαρικός Κρις Σάντερς («Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας», «Lilo & Stitch», «Οι Κρουντς»), δημιουργεί για την Dreamorks ένα από τα καλύτερα animation των τελευταίων της δεκαετιών - ταινία με μεγάλη έμπνευση κι ακόμα μεγαλύτερη καρδιά. Για μία ηρωίδα που φαινομενικά δε διαθέτει ψυχή (θα βρει κανείς ψήγματα αναφορών από το «The Iron Giant», μέχρι το «WALL-E», ακόμα και τον «Ε.Τ. : Ο Εξωγήινος»).
Κρατώντας αριστουργηματικά τις ισορροπίες μεταξύ της παγερής σύγχρονης ΑΙ πραγματικότητας, του εύστροφου σαρκασμού (εκεί βοηθάει ο χαρακτήρας του «Φινκ») αλλά και του ζεστού, τρυφερού μηνύματος για τη φιλία, τη συνεργασία, την εξοικείωση με τη διαφορετικότητα, ο Σάντερς πλάθει μία παραβολή για τις θετές, εναλλακτικές οικογένειες, όπου μητέρα σε κάνει μόνο η αγάπη - ακόμα κι αν αρχικά δεν έχεις το DNA να ανταποκριθείς στο ρόλο.
Κάπως έτσι, τα ευφάνταστα, εντυπωσιακά visuals, οι σεκάνς δράσης και οι έξυπνοι διάλογοι δεν πέφτουν στο κενό «μίας ακόμα animation ταινίας για παιδιά» που όμως παραμένει κούφια και ξεχνιέται εύκολα. Το καλοδουλεμένο σενάριο, οι σημαντικοί δευτεροχαρακτήρες, η σημασία στη λεπτομέρεια και ο απαραίτητος διάλογος που ανοίγει σε μία κρίσιμη ιστορικά στιγμή (η υποδοχή μεταναστών που ναυαγούν στη Δύση, η επικίνδυνη σύγχρονη επιστροφή σε ακροδεξιές υπερεθνικιστικές ιδεολογίες «καθαρότητας» και μίσους για τον ξένο), δίνουν στο σκίτσο ό,τι και αυτό το ενήλικο παραμύθι χάρισε στη Ρόζι: «anima», ψυχή.
