Ετοιμασίες για έναν αποχαιρετισμό περιγράφει στη νέα του ταινία ο The Boy: όχι μόνο της Σοφίας (ή Αντιλόπης, κόρης) στη Σοφία (μαμά), αλλά σε όλες τις αγάπες του παρελθόντος, σε πρόσωπα που πέρασαν κι έφυγαν, σε φαντάσματα πολύτιμα, στο Πολύδροσο μιας περασμένης εποχής, σε μια βολική εφηβεία, στα νεανικά χρόνια τα δικά μας, των γονιών μας, σ' έναν τόπο όπου όλοι οι δρόμοι έχουν ονόματα λουλουδιών. Κι έτσι φτιάχνει την πιο απλή, συμβατική για τα δικά του μέτρα, ταινία του. Μια ιστορία για ανθρώπους τρυφερούς, σ' έναν όχι τρυφερό κόσμο.

Η Σοφία (κόρη, η Σοφία Κόκκαλη όπως πάντα διάφανη, ευάλωτη, αστεία, δραματική, μαγνητική), αφήνει τον φίλο της να κοιμάται σπίτι της και πάει στο πατρικό της, στο Πολύδροσο: τη χρειάζεται η Σοφία (μητέρα, η Βίκυ Καγιά σε μια, μη δυσπιστεί κανείς, εκπληκτικά ευαίσθητη και δυνατή ερμηνεία), είναι άρρωστη και, ποιος ξέρει, μπορεί να πεθάνει. Οι δυο τους κάνουν βόλτες, φτιάχνουν μαραθόπιτες, καλούν φίλους, βλέπουν ταινίες, ζουν λίγες μέρες μαζί, με αναμνήσεις, φιλιά και μυστικούς κώδικες. Μια μαμά και μια κόρη με τη συνωμοτική σχέση που ορίζουν αυτές οι λέξεις.

«Απλή και συμβατική» για τον Αλέξανδρο Βούλγαρη δεν σημαίνει απαραίτητα ό,τι για άλλους σκηνοθέτες. Χωρισμένη σε τρία μέρη, με συνοπτικούς μεσότιτλους, ένα φαντασιακό φλας μπακ, μια ακαταμάχητη σεκάνς animation, η ταινία έχει ξεκάθαρη την υπογραφή του δημιουργού της. Αυτού που αγαπάει τα κορίτσια με γυαλιά, τις παιδικές αναφορές, τα βαρύστομα quotes των ανθρώπων που ενθουσιάζονται με την τέχνη, το θαυμασμό για τα φιλμ νουάρ, το κλασικό σινεμά, τους αποτυχημένους ντετέκτιβ και τις μοιραίες γυναίκες. Μ' ένα σενάριο της λεπτομέρειας, των ιδιοσυγκρασιακών επιλογών, όπου το σουβλάκι είναι μόνο ντομάτα-κρεμμύδι, στο μεταίχμιο του δήθεν με το αληθινό, όπου το δεύτερο ξεκάθαρα κερδίζει το παιχνίδι.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικά, η ταινία ακουμπάει σ' ένα πανέμορφο «χαλί», όχι μόνο από γρασίδι, χαμομήλια και μαργαρίτες που διασχίζεις με το ποδήλατο, αλλά ένα ολόκληρο δημιούργημα ήχων και τραγουδιών (μαζί Γιώτης Παρασκευαΐδης, Nalyssa Green και Δεσποινίς Τρίχρωμη), που δεν συνοδεύουν, αλλά συμπληρώνουν, καθοδηγούν ακόμα, την αφήγηση. Στη φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, με τα «άβαφα» πρόσωπα της αθωότητας, τα λατρευτικά κοντινά που αποκαλύπτουν κάθε ερωτεύσιμη ατέλεια, φωτισμένα σε ροζ ή ζεστό κίτρινο.

Το «Πολύδροσο» τού The Boy είναι όμορφο και γνώριμο, είναι η «ώρα κοινής ησυχίας» της φιλμογραφίας του, στοργικά αφιερωμένο στην Ειρήνη Ιγγλέση, στο φως που σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι ξύπνια. Είναι ένας θρύλος, και τάφος και μνημείο μαζί, μια σφραγίδα που παγιδεύει μυθιστορήματα, ταινίες, ήρωες και πρώτα φιλιά, παιδικά κι ενήλικα μυστικά, με τρόπο τόσο δικό του αλλά και τόσο κοινό, που γίνεται δικό σου. Και μια αποτύπωση της σχέσης κάθε, σχεδόν κάθε, μητέρας και κόρης, κάθε Σοφίας και κάθε Αντιλόπης, απόλυτα αληθινή, συναισθηματικά νοήμονα, προσωπική σε σημείο κατάρρευσης κι ανάτασης με εντυπωσιακή κατανόηση και... σοφία. Γιατί, στην τελική, ο The Boy είναι ένα κορίτσι από το Πολύδροσο.