Το Φεστιβάλ έχει ξεκινήσει μόλις για δύο εικοσιτετράωρα και όμως οι ρυθμοί είναι ήδη ανεβασμένοι, με προβολές όλων των τμημάτων να γεμίζουν τις αίθουσες του Λιμανιού, (οσκαρικές) πρεμιέρες σαν το «Αμνετ» της Κλόι Ζάο να διχάζουν στο Ολύμπιον (εμάς μας άρεσε!), τις ελληνικές ταινίες να κάνουν επίσημη πρώτη, τον κόσμο της Αγοράς να έχει ήδη ξεκινήσει «δουλειά» και την Μπιενάλε 9 της Θεσσαλονίκης να ξεκινάει με ένα αφιέρωμα στην επιστημονική φαντασία, μέρος του μεγάλου αφιερώματος του Φεστιβάλ στο Plot Twist.
Στο ειδικό τμήμα του Flix μπορείτε να βλέπετε συγκεντρωμένα όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ: πρόσωπα, events, ταινίες - με τον τρόπο του Flix.
Ολα Πρέπει να Αλλάξουν
Το σύνθημα της Μπιενάλε 9 που ξεκίνησε επίσημα χθες 31 Οκτωβρίου και θα αναπτυχθεί σε όλη της την έκταση τους μήνες Μάιο - Ιούνιο του 2026, σε επιμέλεια της ανεξάρτητης επιμελήτριας και ιστορικού τέχνης Νάντιας Αργυροπούλου υπήρξε καθοριστικό για την έκθεση με τίτλο «Ανατροπή (Η Επιστημονική Φαντασία σαν Αλλαγή)» που έκανε εγκαίνια στο MOMus σε συνεργασία με το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε επιμέλεια της ανεξάρτητης επιμελήτριας και ιστορικού τέχνης Νάντιας Αργυροπούλου, υπεύθυνης για όλη τη φετινή Μπιενάλε και του Ορέστη Ανδρεαδάκη.
Η έκθεση συνδέεται με το κεντρικό μεγάλο αφιέρωμα του Φεστιβάλ φέτος στο Plot Twist και όπως αναφέρει η Νάντια Αργυροπούλου: «Η έννοια της ανατροπής, όπως ελλοχεύει στην επιστημονική φαντασία σαν προαίσθημα, ανοιχτότητα και δυνατότητα και παρουσιάζεται και στην έκθεση αυτή, προλογικό τμήμα της Μπιενάλε 9, γίνεται αντιληπτή ως επαναστατική διορατικότητα και θρυαλλίδα αλλαγής. Δεν είναι φυγή αλλά ανάγκη, συντονισμός με έναν κόσμο πολλών κόσμων, εμπράγματη φαντασία, ριζοσπαστικός φουτουρισμός, καθώς ξαναφτιάχνει τον χρόνο (τις εμπλοκές τού ήδη με το όχι ακόμη) με νήμα τη δομική κατανόηση της ανελευθερίας και τη μαχητικά ευφρόσυνη ανατροπή των αδιεξόδων της. Η επιλογή αυτής της εκθεσιακής νύξης στο αναγγελτήριο άνοιγμα της Μπιενάλε 9 παραπέμπει στη σημασία της κριτικής μυθοποιητικής (critical fabulation), όπως εμπεδώνεται και στο έργο της Σαϊντίγια Χάρτμαν το οποίο εμπνέει συνολικά την Μπιενάλε, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει καλλιτεχνικές πρακτικές, τη «ριζοσπαστική νοημοσύνη» που αμφισβητεί ό,τι παγιώνεται ως πρέπον και προτεινόμενο, συντονιζόμενη στην πιθανότητα του κοινωνικού αλλιώς, σε αυτό που διαφεύγουμε και μας διαφεύγει.»
Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι η εγκατάσταση του τριπτύχου Urthworks (Slow Action - 2010, Urth - 2016, Look Then Below - 2019) του Βρετανού καλλιτέχνη Μπεν Ρίβερς, το νέο έργο των Errands με τίτλο «U.F.O. Lost in HEAVEN (2025) – The Journey of a Forgotten Future», μια ανάθεση της Μπιενάλε 9 στην ομάδα, με αιχμή το οραματικό έργο του Νικόλαου Ξάστερου, την παράξενη ιδέα της αναδρομικής μελλοντολογίας και τη συνάντηση των δύο ελληνικών και συνομήλικων Μπιενάλε (Θεσσαλονίκης - Αθήνας) στο δυναμικό πεδίο της επιστημονικής φαντασίας, σαν ανάμνηση από το μέλλον και ιστορικά έργα του Κώστα Σφήκα (1927-2009) που ολοκληρώνουν αυτή τη σύντομη εκθεσιακή περιήγηση στην έννοια της ανατροπής μέσα από ένα άλλο μονοπάτι.
Ανατροπή (Η Επιστημονική Φαντασία σαν Αλλαγή) | MOMus–Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης) | Μέρες & ώρες λειτουργίας: 31 Οκτωβρίου - 9 Νοεμβρίου 2025 / καθημερινά: 10:00-22:00 | 10 - 16 Νοεμβρίου 2025 / Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 10:00-18:00 και Πέμπτη: 12:00-20:00 | Αναζητήστε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση και τη Μπιενάλε 9.
Το Flix βλέπει ταινίες στο 66ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
Aμνετ (Hamnet) της Κλόε Ζάο, Ειδικές Προβολές
Στην Αγγλία του 16ου αιώνα, η Αγκνες, μια γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα και βαθιά διαίσθηση, ερωτεύεται τον νεαρό δάσκαλο Λατινικών Γουίλιαμ και μαζί χτίζουν μια οικογένεια γεμάτη ζωή, παιδιά και ανείπωτη αγάπη. Η τραγωδία θα χτυπήσει την πόρτα τους, την ίδια στιγμή που ο Γουίλιαμ ξεκινάει μια καριέρα πετυχημένου θεατρικού συγγραφέα στο Λονδίνο και η Αγκνες απομονώνεται όλο και περισσότερο μέσα στο θρήνο της.
Στην νέα ταινία της, μετά το «The Eternals», η Κλόε Ζάο επιστρέφει στην όχι λιγότερο υπερηρωική (και ούτε λιγότερο mainstream) εξερεύνηση της ελεύθερης ανθρώπινης φύσης όταν αυτή δεν χωράει μέσα στα συμβατικά πλαίσια των κοινωνιών, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το βραβευμένο μυθιστόρημα της Μάγκι Ο' Φάρελ που κυκλοφόρησε το 2020. Το γεγονός ότι οι ήρωες της ταινίας είναι ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ και η σύζυγος του (σε μια ιστορία που δεν βασίζεται προφανώς παρά ελάχιστα σε ιστορικά γεγονότα), ενδιαφέρει λιγότερο τη Ζάο, που εδώ φτιάχνει μια ταινία πάνω στο πένθος και τη μετουσίωση του σε Τέχνη, κρατώντας την οπτική γωνία από την πλευρά της γυναίκας και δίνοντας την ευκαιρία στην Τζέσι Μπάκλεϊ να δώσει μια στα όρια της ηρωικής ερμηνείας - φαβορί με διαφορά για το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Το εκκωφαντικό μελόδραμα μπορεί να προδίδει το άλλοτε πιο γήινο και καθαρό βλέμμα της Ζάο (στο «Rider» και «Nomadland»), ο τρόπος της όμως να εξερευνά τα «ανείπωτα» παραμένει και η μεγάλη της δύναμη.
Μανώλης Κρανάκης
Η Αγάπη που Απομένει (The Love That Remains) του Χλίνουρ Πάλμασον | Ειδικές Προβολές
Ο Χλίνουρ Πάλμασον επιστρέφει μετά τη «Χώρα του Θεού» για να καταγράψει την ιστορία μίας οικογένειας στο μεταβατικό στάδιο που οι γονείς αποφασίζουν να χωρίσουν. Με την πιο προσωπική ταινία, ο Πάλμασον συνθέτει ένα κινηματογραφικό χρονογράφημα/ημερολόγιο, μία αφήγηση-κολάζ από κλεμμένες στιγμές που ενώνουν μία οικογένεια, ακόμα κι όταν αυτή διαλύεται. Οι σκανταλιές των παιδιών (πρωταγωνιστούν τα πραγματικά παιδιά του Πάλμασον), το ομαδικό μαγείρεμα ενός γλυκού, τα κυριακάτικα τραπέζια, τα παιχνίδια με το σκύλο (το πανέξυπνο τσοπανόσκυλο του σκηνοθέτη, η «Πάντα» κέρδισε και το Palm Dog των Καννών επάξια!), εκδρομές στους λόφους, βουτιές στα νερά (κι εδώ το υποβλητικό ισλανδικό τοπίο, οι καταρράκτες, οι γκρεμοί, τα χιόνια είναι ένας ακόμα ισχυρός χαρακτήρας στην ταινία), οι εποχές που αλλάζουν - όλα λειτουργούν σαν κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα της καθημερινότητας και της ζωής.
Εναλλάσσοντας το σινεμά παρατήρησης, με τρυφερές κλεμμένες στιγμές και αναπάντεχες σεκάνς φαντασίας και μαγικού ρεαλισμού, Πάλμασον τολμά να πειραματιστεί ελεύθερα με τα είδη και να μάς προσφέρει κάτι ξεχωριστό κι αξιοπρόσεκτο. Μπορεί όχι απόλυτα επιτυχημένο, αλλά σίγουρα μοναδικό. Οπως κι η αγάπη.
Πόλυ Λυκούργου
The Mastermind της Κέλι Ράιχαρντ | Ειδικές Προβολές
Μασσαχουσέτη, 1970. Κυριακάτικο φθινοπωρινό πρωινό, κι ο Τζέι Μπι επισκέπτεται με την οικογένειά του το συνοικιακό μουσείο της πόλης του. Οσο εκείνη χαζεύει τα εκθέματα και τα πιτσιρίκια τρέχουν στο παρκέ, ο ίδιος σκανάρει κάθε πιθαμή του χώρου - πώς είναι τοποθετημένοι οι πίνακες, αν συνδέονται με συναγερμό, σε τι εγρήγορση (ή μη) είναι οι φύλακες, πόσο κοντά η έξοδος. Γιατί ο Τζέι Μπι έχει σχέδιο. Κουράστηκε να τον θεωρεί ο φλεγματικός δικαστής πατέρας του αποτυχημένο. Το μουσείο φιλοξενεί 5 έργα του μοντερνιστή ζωγράφου Αρθουρ Νταβ, του πρώτου Αμερικανού εκφραστή αφηρημένης τέχνης, κι ο Τζέι Μπι θα επιστρατεύσει δυο γνωστούς του μικροκακοποιούς για να τα κλέψει. Μόνο που δεν έχει σκεφτεί ούτε τις λεπτομέρειες, ούτε τις συνέπειες αυτού του κόλπου. Οταν η αστυνομία φτάσει στην πόρτα του, συνειδητοποιεί ότι ο μόνος δρόμος να σωθεί είναι να το σκάσει. Ετσι ξεκινά ένα ταξίδι δρόμου χωρίς πραγματικό προορισμό. Χαμένος σε μια αδιέξοδη χώρα. Χαμένος σ' ένα στημένο παιχνίδι.Η Κέλι Ράιχαρντ ( «Γουέντι & Λούσι», «First Cow», «Certain Women», «Meek’s Cutoff») έχει πάντα μία λοξή ματιά να κοιτά τα πράγματα και μία σήμα-κατατεθέν σκηνοθετική φόρμα που δεν υπακούει τις φόρμες - δοκιμάζει μεν, αλλά τελικά αποδομεί τα κινηματογραφικά είδη. Στην πιο φιλική για το θεατή ταινία της επιχειρεί ένα heist movie, ακολουθώντας μάλιστα κι αρκετά από τα καθαρόαιμα στοιχεία του genre. Εύστοχο πολιτικό σχόλιο, παιχνίδι με την καρμική ειρωνία και την ποιητική τιμωρία, όμως μία κινηματογράφηση αρκετά αποστασιοποιημένη, υποτονική, εριακά φλατ. Ο Τζος Ο' Κόνορ έχει πάντα μία εξαιρετική αυτοπεποίθηση (ακόμα και στην ακαμψία) κι ένα αξιοπρόσεκτο ερμηνευτικό βάρος, αλλά εδώ δεν καταφέρνει να «κλέψει» τις στιγμές του. Χαμένος αντι-ήρωας μιας χώρας που έχει χάσει το δρόμο της. Αλλά και λίγο... χαμένη ευκαιρία. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «The Mastermind».
Πόλυ Λυκούργου
Κόκορας του Τάσου Γερακίνη, Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Επίσημη Πρώτη
Ο Αργύρης ζει μια μικρή ζωή, αλλά έχει μεγάλα όνειρα. Λίγο πριν τα 50, έχει μια δουλίτσα στον Δήμο Αθηναίων, θυρωρός που στο γραφειάκι του έχει στήσει παράτυπα ένα γκαζάκι και φτιάχνει καφέδες και μεζέ για τους υπαλλήλους, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το οικοπεδάκι της γυναίκας του, της Πόπης, γκρινιάζει στον πατέρα και στη μάνα του, αγρότες που ζουν στο σπιτάκι στο χωριό. Κυρίως, ο Αργύρης θέλει να στείλει τον γιο του στη Σχολή Σμιντ (διασκεδαστική αναφορά στη Σχολή Χιλλ), το «σχολείο των σχολείων όπου πάει ο τάδε και ο δείνα», για να μπορέσει εκείνος να έχει μια καλύτερη ζωή. Το μόνο που του λείπει είναι μπόλικα χιλιάρικα.
Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του μετά το «Ενας Ησυχος Ανθρωπος», ο Γερακίνης αλλάζει ύφος προς τη σάτιρα ηθών. Η πρόθεσή του είναι ξεκάθαρη, μια γνώριμη φιγούρα και περιπέτεια στο μικροαστικό ελληνικό σύμπαν. Ο ρυθμός είναι χαριτωμένος, οι δεύτεροι ρόλοι θαυμάσιοι (Καρβούνη, Κοκκίδου, Καταλειφός), ο Νίκος Κασάπης ως Αργύρης έχει σκηνές εμπνευσμένες και άλλες λιγότερο πειστικές. Κυρίως, το σενάριο δυσκολεύεται ν’ αποφασίσει αν ο κεντρικός ήρωας είναι ένα χαρακτηριστικό νεοελληνικό τεμπέλικο λαμόγιο, ή ένας άνδρας του οποίου τα φτερά έκοψε η παλιοζωή. Σε κάθε περίπτωση, παρά τον θεματικό παλαιολογισμό τού «τον κόκορα τον μαδάν οι κότες», η ταινία έχει μια συνέπεια και κοινωνική αναγνωρισιμότητα που κάνει τη θέασή της, αν όχι ξεχωριστή, σίγουρα οικεία και ευχάριστη.
Λήδα Γαλανού
Εκτροπή του Μαρίνου Καρτίκκη, Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Επίσημη Πρώτη
Ο Κώστας, ένας αστυνομικός, διαζευγμένος με παιδί και μητέρα σε οίκο ευγηρίας, δυσκολεύεται οικονομικά και συχνά κλέβει χρυσαφικά από νεκρούς που μεταφέρει στο νεκροτομείο. Μια μέρα μαζί με τον συνάδελφό του Ανδρέα καλούνται να μεταφέρουν μια νεκρή, ηλικιωμένη γυναίκα που τυγχάνει να είναι η γιαγιά της Ελενας, της κοπέλας με την οποία διατηρεί μια ερωτική σχέση. Και κάπου εκεί η αυτοσχέδια λύση που είχε βρει για να τα βγάλει πέρα, θα γίνει η καταδίκη του.
Γραμμένο, σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο (κυρίως από τον πρωταγωνιστή Στέλιο Ανδρονίκου) με μια νατουραλιστική καθαρότητα, χαρακτηριστική του βλέμματος του δημιουργού του (τελευταία του ταινία το «Πολίτης Τρίτης Κατηγορίας» του 2020), το φιλμ του Κύπριου Μαρίνου Καρτίκκη προδίδεται από την ίδια την χαμηλότονη, χωρίς ένταση, παλιομοδίτικη τελικά γραφή του. Η παρατήρηση δεν γίνεται ποτέ ανατομία μιας ασφυκτικής καθημερινότητας στη σύγχρονη Κύπρο, ο ρυθμός, πεισματικά γειωμένος, δεν ακολουθεί παρά το απολύτως προβλέψιμο της κάθε επόμενης σκηνής. Και το πορτρέτο ενός άντρα που έρχεται αντιμέτωπος με τα λάθη του, ενώ προσπαθεί να κάνει το σωστό, δεν γίνεται ποτέ η διαδρομή μιας «ενηλικίωσης», με μια φιλόδοξη αλλά τελείως ανεκμετάλλευτη στο φόντο αναγωγή στην ακύρωση των κοινωνικών πρότυπων και στερεοτύπων που επιβάλλουν μοντέλα ενήλικων συμπεριφορών.
Μανώλης Κρανάκης
Στο ειδικό τμήμα του Flix μπορείτε να βλέπετε συγκεντρωμένα όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ: πρόσωπα, events, ταινίες - με τον τρόπο του Flix.
