Aλλοτε ανερχόμενο αστέρι στις αρένες του ροντέο, ο νεαρός καβαλάρης Μπράντι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη ματαίωση όταν ένας σοβαρότατος τραυματισμός τον υποχρεώνει να μείνει μακριά από αυτό που αγαπά. Ελλείψει εναλλακτικών ή επιθυμίας να ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι από αυτό του καουμπόι, ο Μπράντι καλείται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του.
Τόσο μελαγχολική όσο ένα θλιμμένο τραγούδι γύρω από μια φωτιά τη νύχτα στην ερημιά, τόσο όμορφη και τόσο ανοιχτή όσο ένας γεμάτος αστέρια ουρανός, η ταινία της Κλόι Ζάο δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια σπουδαία ταινία γεμάτη αγάπη και συμπόνοια για τις ζωές των ανθρώπων που δεν θα καταγράψει ποτέ η επίσημη αμερικάνικη ιστορία.
Μεγαλωμένη στο Πεκίνο πριν μετακομίσει δυτικά για σπουδές κινηματογράφου, η Ζάο, γνώρισε την άγρια δύση, πρώτα μέσα από το σινεμά, πίσω στην Κίνα, αλλά η εικόνα που έχει γι αυτήν, έχει μια αλήθεια και μια καθαρότητα που σπάνια βλέπεις στην οθόνη. Ισως γιατί, αυτό που κινηματογραφεί είναι από μόνο του αληθινό, με τον ήρωά της και την οικογένειά του, τους φίλους και τον περίγυρό του, να παίζουν εκδοχές του εαυτού τους και να αφηγούνται μια ιστορία που είναι επώδυνα κοντά στην δική τους.
Ακόμη κι έτσι όμως, το “The Rider” δεν είναι ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ αφού η Ζάο σκηνοθετεί με σιγουριά και ξεκάθαρη άποψη μια πανέμορφη ελεγειακή ταινία για έναν κόσμο που εξαφανίζεται και για μερικά πράγματα που σε κάθε εποχή, παραμένουν ίδια, επώδυνα, άμεσα, κατανοητά: Η διάψευση των ονείρων, η βίαιη συναισθηματική ενηλικίωση, η ωρίμανση μέσα από μια δοκιμασία, ο δρόμος προς μια προσωπική γαλήνη κι ευτυχία -όπως κι όσο δύσκολο κι αν είναι να τον βρεις.
Μέσα από έναν μικρόκοσμο που μοιάζει ξένος όχι μόνο σε έναν θεατή στην Ελλάδα μα και στην πλειοψηφία των Αμερικανών, μέσα από μια κοινότητα ανθρώπων που είναι μαζί “και καουμπόηδες και Ινδιάνοι”, μέσα από μια πολύ συγκεκριμένη ιστορία, η Ζάο κατορθώνει να χτίσει ένα φιλμ που ξεπερνά κάθε εμπόδιο και μιλά κατευθείαν στην καρδιά και στο συναίσθημα.
Χωρίς ποτέ να ζουμάρει στις τσακισμένες πλευρές της ζωής τους, μα και δίχως να αγνοεί την σκληρότητα και την θλίψη της, η Ζάο κοιτάζει τους χαρακτήρες της κατάματα και κάνει τον νεαρό πρωταγωνιστή της αληθινό ήρωα σε μια ταινία όπου το να μην μπορείς να καβαλήσεις ένα αφηνιασμένο άλογο δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να εκπαιδεύσεις ένα άλλο κι όπου το να πέφτεις δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να σηκωθείς.
