Φεστιβάλ / Βραβεία

15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τι κοινό έχουν η Καθολική Εκκλησία, το ποδόσφαιρο κι ένας οίκος ανοχής με τραβεστί; Μην προσπαθείτε να μαντέψετε…

στα 10

Το ντοκιμαντέρ της Αλίσια Κάνο από την Ουρουγουάη θυμίζει με τον πιο διασκεδαστικό – και κατά στιγμές μελαγχολικό – τρόπο τους κύκλους που, ανεξάρτητα απ' τη δική μας θέληση, κάνει η ζωή.

15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τι κοινό έχουν η Καθολική Εκκλησία, το ποδόσφαιρο κι ένας οίκος ανοχής με τραβεστί; Μην προσπαθείτε να μαντέψετε…

Σ’ ένα χωριό της Ουρουγουάης βρίσκεται ένα μικρό κτίσμα στη μέση ενός αγρού. Λέγεται «El Bella Vista» και για χρόνια ήταν ο σύλλογος της ποδοσφαιρικής ομάδας της περιοχής. Ολοι οι άντρες του χωριού, που τώρα βρίσκονται το λιγότερο στην έκτη δεκαετία της ζωής τους, έπαιζαν μπάλα στην τοπική ομάδα και διακρίνονταν διαρκώς: τα ράφια του Bella Vista γέμιζαν έπαθλα και κύπελλα. Αυτές οι μέρες έχουν από καιρό περάσει.

vista03

Τώρα το Bella Vista είναι οίκος ανοχής με τραβεστί. Οι άντρες της περιοχής εξακολουθούν να το επισκέπτονται τακτικά, μόνο για διαφορετικό λόγο. Τα «κορίτσια» του μαγαζιού βρίσκουν την ελευθερία τους στο Bella Vista, βγάζουν τα χρήματά τους με ασφάλεια και, κάποιες από αυτές, φτιάχνουν και τη ζωή τους γνωρίζοντας τον αληθινό έρωτα.

vista02

Εξαλλος, ο πάλαι ποτέ πρόεδρος του συλλόγου είναι αποφασισμένος να κλείσει τον οίκο ανοχής και να επαναφέρει το σύλλογο σε λειτουργία, μαζεύοντας υπογραφές από τους ντόπιους. Παράλληλα όμως, μια ηλικιωμένη, καλόκαρδη και δυναμική κυρία, θέλει να χρησιμοποιήσει το χώρο για να στεγάσει το κατηχητικό του χωριού, ώστε τα μικρά παιδιά να μπορούν να συνομιλούν με τον Θεό και να προσεύχονται. Ποιος θα επικρατήσει; Ο αγοραίος έρωτας, η μπάλα ή ο σταυρός;

vista04

Η Αλίσια Κάνο έμαθε την ιστορία του Bella Vista αφού η… ανταλλαγή από χέρι σε χέρι σε χέρι είχε ολοκληρωθεί και ζήτησε από τους ίδιους τους κατοίκους του χωριού να πρωταγωνιστήσουν στην ταινία της, υποδυόμενοι τους εαυτούς τους. Συμφώνησαν όλοι, εκτός από τον νεαρό που πήρε τη μία τραβεστί από τον οίκο ανοχής κι έφτιαξε μαζί της τη ζωή του, υιοθετώντας κι ένα αγοράκι. Εκείνος μόνο δε θέλησε να εμφανιστεί μπροστά στην κάμερα. Οι υπόλοιποι παίρνουν για δεύτερη φορά το ρόλο του πρωταγωνιστή μιας απίστευτης ιστορίας, παίζοντας εξαιρετικά, κάνοντας και χαριτωμένους διαλόγους με την κάμερα, όταν η απόδοση της δράσης δεν είναι ακριβής, όπως τους συμβουλεύει η μνήμη τους.

05

Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο ένα πρωτότυπο, ευέλικτο και θαρραλέο ντοκιμαντέρ, αλλά και μια γλυκύτατη ανθρώπινη ιστορία, που πρεσβεύει ότι όταν ανοίγεις το παράθυρο στις αλλαγές της ζωής, μπορεί να σου ξημερώσει κάτι καλύτερο απ’ όσα χωράει η φαντασία σου.


Διαβάστε περισσότερα για το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης