Στα 15 του χρόνια ένα Φεστιβάλ μπορεί να νιώθει σίγουρο πως μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο με την αγριότητα της εφηβείας, οδεύοντας νομοτελειακά προς την ενηλικίωση.
Με κάποιον (όχι και τόσο περίεργο) τρόπο, όμως, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης υπήρξε από την πρώτη του διοργάνωση, το 1999, κάτι περισσότερο από ένα παιδί που μεγαλώνει μόνο του σε έναν αφιλόξενο κόσμο.
Η πορεία του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ταυτίστηκε με όσα καθοριστικά συνέβησαν τα 15 αυτά χρόνια στο χώρο του σινεμά τεκμηρίωσης που δεν ήταν άλλα από την «αναβάθμιση» του σε ένα είδος σινεμά που μπορεί όχι μόνο να αφορά το κοινό αλλά και να επηρεάζει τον κόσμο γύρω του και με την ταυτόχρονη «ενδυνάμωση» του μέσα στην ελληνική κινηματογραφική παραγωγή που αυξήθηκε σημαντικά παραδίδοντας μερικές από τις ωραιότερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Με αφορμή αυτά τα εφηβικά γενέθλια, το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης παρουσιάζει 35 ταινίες, διαλεγμένες μία προς μία από τα προγράμματα των προηγούμενων χρόνων του με γνώμονα το πόσο αγαπήθηκαν από το κοινό του Φεστιβάλ αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πήγαν ένα βήμα πιο πέρα το σύγχρονο σινεμά της τεκμηρίωσης. Σε ένα οδηγό για αρχαρίους και μη που μπορεί να συστήσει την ιστορία του ίδιου του ντοκιμαντέρ και την εξέλιξη του μέσα στα τελευταία αυτά χρόνια.
Οπως αναφέρει σε σημείωμα του ο Διευθυντής του Φεστιβάλ Δημήτρης Εϊπίδης που διάλεξε τις ταινίες του αφιερωμάτος:
«Μια αναδρομή στα 15 χρόνια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης δεν μπορεί παρά να είναι περιληπτική. Πώς να χωρέσουν τόσες ταινίες, τόσες ημερίδες και masterclasses, τόσοι καλεσμένοι, τόσα πάρτι –τόσες αναμνήσεις δηλαδή– σε τόσο λίγες γραμμές; Κάθε Φεστιβάλ στέκεται αυτόνομα ως ένα παλλόμενο βιωματικό κολάζ, πλήρες συναισθημάτων, εμπειριών, κοινωνικών και υπαρξιακών προβληματισμών, ανθρώπινης ταύτισης και ψυχικής ανάτασης. Το αφιέρωμα «Μια συναρπαστική διαδρομή» δεν αφορά στις «καλύτερες» χρονιές, ταινίες ή στιγ- μές. Στην καρδιά μας, κάθε Φεστιβάλ είναι και το καλύτερο. Στόχος ήταν μια ανίχνευση, μια υπενθύμιση μερικών από τα ντοκιμαντέρ που συζητήθηκαν κι αγαπήθηκαν από το κοινό, που ταυτίστηκαν με εξελίξεις ή αποκάλυψαν κρυφές πτυχές της καθημερινότητας, που προκάλεσαν αντιδράσεις, που μας έκαναν να συγκινηθούμε ή να αναθαρρήσουμε. Πρόκειται για μια επιλογή από τα ντοκιμαντέρ που έχουν μείνει αξέχαστα στη μνήμη μας, που προσέλκυσαν το κοινό στο φεστιβάλ και διαμόρφωσαν το χαρακτήρα, το ήθος και το ρόλο του. Χωρίς υπερβολή, τα ντοκιμαντέρ αυτά είναι υπεύθυνα για την «έκρηξη» και ανανέωση του είδους της τεκμηρίωσης, την αποδέσμευσή του από παρελθοντικές αγκυλώσεις και την ανάδειξή του ως την κύρια μορφή έκφρασης της ανθρώπινης εμπειρίας. Θα μπορούσε να πει κανείς λοιπόν πως αυτές οι 36 ταινίες του αφιερώματος είναι η δική μας... περίληψη για την συναρπαστική διαδρομή που μας έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ελπίζουμε να απολαύσετε τη θέα!»
Δείτε αναλυτικά τα 35 ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν στο αφιέρωμα «15 Χρόνια Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ - Μια Συναρπαστική Διαδρομή»:
Ζήτω οι Αντίποδες! του Βίκτορ Κοσακόφσκι (2011, Γερμανία-Ολλανδία Αργεντινή-Χιλή)
Ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος από το Έντρε Ρίος της Αργεντινής για την κινεζική μητρόπολη της Σανγκάης; Μια ευθεία γραμμή που περνάει από το κέντρο της γης, αφού αυτές οι δύο πόλεις είναι αντίποδες: βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετες θέσεις στην επιφάνεια της γης. Κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του σε τέσσερα ζευγάρια αντιπόδων, ο βραβευμένος ντοκιμαντερίστας Βίκτορ Κοσακόφσκι κατέγραψε εικόνες που ανατρέπουν την αντίληψη που έχουμε για τη Γη. Ένα όμορφο, γαλήνιο ηλιοβασίλεμα στο Έντρε Ρίος αντιπαραβάλλεται με τους θορυβώδεις δρόμους της βροχερής Σανγκάης. Άνθρωποι που ζουν στην ερημιά συνδέονται με ανθρώπους που σκάβουν δίπλα σ’ ένα ηφαίστειο. Μεγαλειώδη τοπία που κόβουν την ανάσα αντιπαρατίθενται με το χάος μιας μεγαλούπολης. Αυτοί οι αντίποδες μοιάζουν συνδεδεμένοι μυθικά, ενωμένοι, κατά κάποιο τρόπο, μέσα από την αντίθεσή τους. Η ταινία του Κοσακόφσκι είναι μια απόλαυση για τις αισθήσεις, ένα συναρπαστικό καλειδοσκόπιο του πλανήτη μας. (TZON KAΣΣABETHΣ: Κυριακή, 17 Μαρτίου 2013 - 13:00)
Docville – Λασκάρεως 99, Αθήνα της Κατερίνα Πατρώνη (2011, Ελλάδα) / Το «Λασκάρεως 99, Αθήνα» είναι το πρώτο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ Docville, η οποία καταγράφει, χωρίς σχόλιο, τη ζωή στις ελληνικές πόλεις σήμερα, σε καιρό κρίσης. Η Ζωή και η Αθηνά είναι δύο γυναίκες γύρω στα πενήντα, με μικρά καταστήματα που η γειτονιά γνωρίζει χρόνια και στα οποία οι γείτονες δεν μπαίνουν μόνο να ψωνίσουν, αλλά να συναντηθούν και πουν τα νέα και τις ιστορίες για το μικρόκοσμό τους. Λόγω της κρίσης, τα περισσότερα μικρά μαγαζιά γύρω τους κλείνουν και η Ζωή και η Αθηνά αγωνίζονται να κρατήσουν λίγο ακόμα, αν και οι δύο γνωρίζουν πως σύντομα θα χρειαστεί η ζωή τους ν’ αλλάξει και μαζί ν’ αλλάξει και η γειτονιά. (ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Σάββατο, 23 Μαρτίου 2013 - 13:00)
SugarTown – Οι Γαμπροί του Κίμωνα Τσακίρη (2006, Ελλάδα) / Στη περιοχή της Ζαχάρως, ενός μικρού δήμου της Δυτικής Πελοποννήσου, οι άντρες αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα. Οι νέες γυναίκες έχουν φύγει για τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, ψάχνοντας για δουλειά και ελευθερία από τα καταπιεστικά ήθη της επαρχίας. Η Ζαχάρω έχει μετατραπεί σε πόλη μοναχικών αντρών που ψάχνουν να παντρευτούν. Προκειμένου να εκπληρώσει την προεκλογική του δέσμευση να βρει γυναίκες στους εργένηδες της περιοχής του, ο δήμαρχος της Ζαχάρως σχεδιάζει ένα ταξίδι αναζήτησης νυφών στην Ρωσία. Οι υποψήφιοι γαμπροί είναι πολλοί, αλλά μόνο όσοι έχουν επιλεχθεί θα συμμετάσχουν σ’ αυτή την πρώτη αποστολή. Ο Νώντας, ο Ευθύμης και ο Κώστας είναι αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον δήμαρχο και να γυρίσουν από τη Ρωσία νικητές. Για να το καταφέρουν όμως, πρώτα πρέπει να ξεπεράσουν απροσδόκητα εμπόδια, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. (ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Δευτέρα, 18 Μαρτίου 2013 - 13:30)
Αγνοείται ο Αλεν του Κρίστιαν Μπάουερ (2001, Γερμανία) / Ο σκηνοθέτης Κρίστιαν Μπάουερ γύρισε επτά ταινίες σε συνεργασία με τον εικονολήπτη Άλεν Ρος. Λίγο καιρό μετά την τελευταία, ο Άλεν εξαφανίστηκε. Τώρα, τεσσεράμισι χρόνια αργότερα, ο Μπάουερ γυρίζει μια ταινία χωρίς τον Άλεν για τον Αλεν. Όταν ο Άλεν δηλώθηκε ως αγνοούμενος, χωρίς να έχει καμιά άλλη πληροφορία, ο Μπάουερ άρχισε την έρευνά του. Σαν ιδιωτικός ντετέκτιβ σ’ ένα road movie, επισκέπτεται τα μέρη όπου σύχναζε ο Άλεν και μιλάει με ανθρώπους που τον γνώριζαν. Η προσωπική εμπλοκή του Μπάουερ με το θέμα της ταινίας τον ωθεί να εμφανιστεί για πρώτη φορά μπροστά στην κάμερα. Η αβέβαιη αναζήτησή του είναι ταυτόχρονα μελαγχολική και τρομακτική: προσωπικό κινηματογραφικό υλικό του Άλεν και σκηνές από τις ταινίες στις οποίες συνεργάστηκαν εναλλάσσονται με εξαιρετικά ανησυχητικές αποκαλύψεις. Ανάμεσα στα πράγματα που ο Άλεν άφησε πίσω του ήταν κάτι κουτιά με σφαίρες, και υπάρχουν ενδείξεις ότι είχε μπλέξει με μια επικίνδυνη σέκτα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι πολύ πιθανόν ο Άλεν να βρήκε βίαιο θάνατο. (ΦPINTA ΛIAΠΠA: Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013 - 13:30)
Αναζητώντας τις Αδελφές Παπέν του Κλοντ Βεντουρά (2000, Γαλλία) / Λε Μαν, 2 Φεβρουαρίου 1933: δύο υπηρέτριες, οι αδελφές Κριστίν και Λέα Παπέν, σκοτώνουν την εργοδότρια τους, Μαντάμ Λανσελέν, και την κόρη της, Ζενεβιέβ. Μετά από επτά χρόνια εργασίας σ’ αυτή την οικογένεια, γιατί σκότωσαν αυτή τη γυναίκα που αποκαλούσαν «Μαμά»; Πώς ήταν η ζωή μιας υπηρέτριας, και πώς ζούσε η αστική τάξη τη δεκαετία του ’30; Ποιοι ήταν, πραγματικά, οι Λανσελέν, αυτοί οι φιλήσυχοι προεστοί για τους οποίους εργάζονταν οι δύο αδελφές; Και τα δικαστήρια, έχοντας στα χέρια τους μόνο τις ομολογίες και το φονικό όπλο, πώς διευθέτησαν το θέμα της απουσίας κινήτρου; Όσο για τη Λέα Παπέν –τη μόνη από τις δύο αδελφές που εξέτισε εξολοκλήρου την ποινή της και της οποίας η ημερομηνία θανάτου διαφέρει από έγγραφο σε έγγραφο–, πώς έζησε; Και πώς πέθανε; Είναι πράγματι νεκρή; Όλα αυτά τα ερωτήματα αποτέλεσαν το έναυσμα για ένα ντοκιμαντέρ το οποίο, μέσα από την έρευνα που έκανε ο Πασκάλ Τιρόντ, αναβίωσε τη συναρπαστική ιστορία των αδελφών δολοφόνων. (OΛYMΠION: Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013 - 15:45)
Από πού Πάμε Σπίτι μας; της Ρεμπέκα Καμίζα (2009, Η.Π.Α.) / Ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί ασυνόδευτους ανήλικους μετανάστες στη διαδρομή τους μέσα από το Μεξικό, καθώς προσπαθούν να φτάσουν στις ΗΠΑ. Είναι παιδιά όπως η Όλγα και ο Φρέντι, δύο 9χρονα από την Ονδούρα, που προσπαθούν απεγνωσμένα να φτάσουν στους γονείς τους στις ΗΠΑ· ο Χοσέ, ένας 10χρονος από το Ελ Σαλβαδόρ, τον οποίο εγκατέλειψαν λαθρέμποροι και βρίσκεται τώρα μόνος του σ’ ένα κέντρο προφυλάκισης στο Μεξικό· και ο Κέβιν, ένα 14χρονο «παιδί της πιάτσας» από την Ονδούρα, του οποίου η μητέρα ελπίζει πως θα καταφέρει να φτάσει στην Αμερική για να της στείλει λεφτά. Πρόκειται για ιστορίες ελπίδας και θάρρους, απογοήτευσης και θλίψης. (ΦPINTA ΛIAΠΠA: Σάββατο, 16 Μαρτίου 2013 - 23:45)
Ασωτοι Γιοι της Κίμπερλι Ριντ (2008, Η,Π.Α.) / Η Κίμπερλι Ριντ επιστρέφει στη γενέτειρά της στη Μοντάνα για μια επετειακή συνάντηση με τους συμμαθητές της απ’ το λύκειο, και με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον θετό της αδελφό. Στην πορεία, όμως, της ταινίας γίνονται απίστευτες αποκαλύψεις –μεταξύ άλλων, και για μια εξ αίματος συγγένεια με τον Όρσον Ουέλς και τη Ρίτα Χέιγουορθ–, διαδραματίζονται έντονες συγκρούσεις μεταξύ αδελφών και συντελούνται αναπάντεχες ανατροπές στην πλοκή της ιστορίας. Χάρη στη σπάνια πρόσβαση που έχει η Ριντ στο θέμα της, αποκαλύπτει με λεπτότητα όχι μόνο πολύ προσωπικές στιγμές της οικογένειας, αλλά κι ένα επικών διαστάσεων φάσμα που μας μεταφέρει απ’ τη Μοντάνα ώς την Κροατία, από το κελί μιας φυλακής σ’ ένα γήπεδο, απ’ το θάνατο στη γέννηση και σ’ ένα σωρό δεσμεύσεις. Αυτή η τολμηρή ματιά στο ζήτημα της ταυτότητας και του παρελθόντος μάς προκαλεί ν’ αναρωτηθούμε αν πραγματικά μπορούμε, ως άνθρωποι, ν’ αλλάξουμε. Ανάμεσα σε πολλά βραβεία, το «Ασωτοι Γιοι» κέρδισε το 2009 το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. (TZON KAΣΣABETHΣ: Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2013 - 22:30)
Ενα Λιοντάρι στο Σπίτι των Στίβεν Μπόγκναρ και Τζούλια Ράιχερτ (2006, Η.Π.Α.) / Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο ογκολόγος του Νοσοκομείου Παίδων του Σινσινάτι προσκάλεσε τους βραβευμένους ντοκιμαντερίστες Στίβεν Μπόγκναρ και Τζούλια Ράικερτ να παρακολουθήσουν πέντε παιδιά και τις οικογένειές τους καθώς πορεύονταν στον δύσκολο δρόμο της θεραπείας κατά του καρκίνου. Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή σε μία ογκολογική μονάδα, καθώς και τα προφίλ των γιατρών, των νοσοκόμων και του προσωπικού, υπέρμαχων των παιδιών που θεραπεύουν. Αλλά η ταινία βγαίνει και έξω από το νοσοκομείο και εξερευνά τις μοναδικές προσωπικές ζωές καθενός από αυτά τα παιδιά – τις ελπίδες, τους φόβους και τις σχέσεις τους με τ’ αδέλφια και τους υπόλοιπους συγγενείς τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα σύνθετο πορτρέτο κάθε οικογένειας. Μια βαθιά ματιά στις ζωές του Τιμ, του Αλ, της Τζένι, του Τζάστιν και της Άλεξ, η ταινία εξυμνεί την απίστευτη δύναμη και γενναιότητα αυτών των ηρωικών παιδιών. (ΦPINTA ΛIAΠΠA: Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2013 - 13:30)
Ενας Τυχερός Ελέφαντας της Λίσα Λίμαν (2010, Η.Π.Α.) / Πού πάει ένας ελέφαντας όταν η ζωή του στο τσίρκο τελειώνει; Δεκαέξι χρόνια πέρασαν από τότε που ο διευθυντής τσίρκου Ντέιβιντ Μπόλντινγκ υιοθέτησε τη Φλόρα, ένα ορφανό αφρικανικό ελεφαντάκι, το οποίο ανέθρεψε με αγάπη σαν να ήταν μέλος της οικογένειάς του και μετέτρεψε στο αστέρι του τσίρκου του. Καθώς η Φλόρα πλησιάζει στην ενηλικίωση, ο Ντέιβιντ συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ευτυχισμένη επί σκηνής και, εντέλει, βρίσκεται αντιμέτωπος με το γεγονός ότι το τσίρκο δεν κάνει για τη Φλόρα. Ένας ελέφαντας πρέπει να ζει με άλλους ελέφαντες. Παρ’ όλα αυτά, η πορεία προς τη «συνταξιοδότησή» της είναι ένα δύσκολο και συγκινητικό ταξίδι, το οποίο δοκιμάζει με απρόσμενους τρόπους το δεσμό τους. Το Ένας τυχερός ελέφαντας, γυρισμένο στη διάρκεια δέκα χρόνων, διερευνά τις συνέπειες της αιχμαλωσίας άγριων ζώων, χωρίς να αγνοεί ούτε στιγμή την ευαίσθητη ιστορία αγάπης που βρίσκεται στο κέντρο του. (ΦPINTA ΛIAΠΠA: Πέμπτη, 21 Μαρτίου 2013 - 15:30)
Εννιά Γερά Δόντια του Αλεξ Χάλπερν (2002, ΗΠΑ) / Ίσως το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτού του ντοκιμαντέρ είναι η επιμονή του σκηνοθέτη Άλεξ Χάλπερν να ξεθάψει ακόμα και τις πιο οδυνηρές πλευρές της μυθολογίας της οικογένειάς του, με τρόπο κυνικό και ασυμβίβαστο. Έτσι, η ταινία καταλήγει ν’ αποκαλύπτει πολλές από τις κοινές αλήθειες που κρύβονται πίσω από προσωπικές και συλλογικές ιστορίες, καθώς και διάφορα απρόοπτα γεγονότα, όπως μεταμεσονύκτιες επισκέψεις από τον Τζακ Κέρουακ, παράνομους ερωτικούς δεσμούς και, κάθε τόσο, κάποιο φόνο. Η ταινία ξετυλίγεται μέσα από τις ιστορίες της Ιταλοαμερικανίδας γιαγιάς του Χάλπερν, της υπεραιωνόβιας Μαίρης Μιραμπίτο Λιβορνέζε Καβαλιέρε. Σ’ αυτό το προσωπικό, και συχνά ξεκαρδιστικό, πορτρέτο, η Μαίρη, μια δυναμική γυναίκα, μοιράζει ψήγματα της προσωπικής της φιλοσοφίας μέσα από ανενδοίαστες συζητήσεις με τον εξίσου επίμονο και ντόμπρο εγγονό της. Καθώς αποκαλύπτει οικογενειακά μυστικά και ίντριγκες, η Μαίρη αντιμετωπίζει το τέλος της ζωής της με ευθύτητα και θάρρος, παραμένοντας πάντα ο βράχος πάνω στον οποίο στηρίζεται η υπόλοιπη οικογένεια. Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του 2003. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2013 - 19:30)
18 κιλά αγάπη του Ντάνι Μένκιv (2005, Ισραήλ - Η.Π.Α.) / Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Αμι Ανκίλεβιτς, ενός 3-D animator που ζει στο Ισραήλ και του οποίου η σωματική κίνηση περιορίζεται σ’ ένα δάχτυλο του αριστερού του χεριού. Όταν γεννήθηκε, διαγνώστηκε ότι ο Άμι έπασχε από μια σπάνια μορφή μυϊκής δυστροφίας που αργότερα προσδιορίστηκε ως νωτιαία μυϊκή ατροφία. Η πρόγνωση ήταν ότι ο Άμι δεν θα ζούσε πέρα από τα έξι του. Τώρα, τριάντα χρόνια αργότερα, ο Άμι αφήνει τη γυναίκα που αγαπά και επιστρέφει στις ΗΠΑ, για να συναντήσει τον γιατρό ο οποίος είχε προβλέψει τον πρόωρο θάνατό του. Στην πορεία, ο Άμι αποδέχεται ένα σημαντικό γεγονός από το παρελθόν του και κυνηγάει το όνειρο μιας ζωής: να καβαλήσει μια Χάρλεϊ Ντέιβιντσον. Το 18 κιλά αγάπη είναι ένα συναρπαστικό, χιουμοριστικό και συγκινητικό ταξίδι στη ζωή, παρέα με κάποιον που πραγματικά ενσαρκώνει το γνωμικό «άδραξε τη μέρα»... (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2013 - 17:30)
Η Αδελφή Χέλεν των Ρεμπέκα Καμίζα και Ρομπ Φρούκτμαν (2002, Η.Π.Α.) / Μετά το θάνατο του άντρα και των δύο γιων της, η Χέλεν θεραπεύτηκε από τον αλκοολισμό της και έγινε καλόγρια. Παρότι κόντευε τα 70, άνοιξε έναν ιδιωτικό ξενώνα για αποθεραπευόμενους αλκοολικούς στο Νότιο Μπρονξ, όπου ζει με 21 άντρες. Για να επιτραπεί σε κάποιον να μείνει εκεί, πρέπει να υπακούει στους κανόνες της Αδελφής Χέλεν–που συμπεριλαμβάνουν απροειδοποίητες ουρολογικές εξετάσεις–, να βγαίνει και να επιστρέφει συγκεκριμένες ώρες, να συμμετέχει σε δραστηριότητες κοινής ωφελείας, και να παρίσταται στις συνελεύσεις του σπιτιού όταν εκείνη τις συγκαλεί. Η διακριτική παρουσία της κάμερας συντείνει στο να καταγραφεί η καθημερινή ζωή στο σπίτι έτσι όπως ακριβώς είναι. Ο ινδικής καταγωγής Ασίς, αλκοολικός ο οποίος ξανακυλάει τρεις φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας, ήταν ιδιοκτήτης μιας αλυσίδας καταστημάτων ηλεκτρονικών, την οποία όμως έχασε εξαιτίας του πάθους του για το πιοτό και τον τζόγο. Ένας Aφροαμερικάνος που κοντεύει τα εξήντα, ο Μέιτζορ, έχει 8 χρόνια να πιει, και πιστεύει ότι το αλκοόλ ήταν η αιτία για την κακή του συμπεριφορά και το ότι κατέληξε στη φυλακή. Η Αδελφή Χέλεν συχνά μένει ξάγρυπνη, ανησυχώντας για κείνους που χάνουν τη μάχη με την εξάρτηση. Οι άντρες του σπιτιού τη φοβούνται και τη σέβονται, αλλά ο αυστηρός ηθικός της κώδικας συχνά προκαλεί προστριβές. Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Κυριακή, 17 Μαρτίου 2013 - 17:30)
Η Eταιρεία των Μαρκ Ακμπαρ και Τζένιφερ Αμποτ (2003, Καναδάς) / Η ταινία έχει ως αντικείμενο έρευνας τον ισχυρότερο θεσμό της εποχής μας: την εταιρεία. Καταγράφει την ιστορία του θεσμού και το πώς έφτασε σήμερα να κυριαρχεί, ενώ αποκαλύπτει και τις επιπτώσεις του γεγονότος ότι, από νομική σκοπιά, η εταιρεία θεωρείται «πρόσωπο». Αλλά τι είδους πρόσωπο είναι αυτό; Η ενδελεχής ανάλυση της ταινίας καταλήγει σε μια ανησυχητική διάγνωση: η θεσμική ενσάρκωση του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού ταιριάζει απολύτως με το προφίλ ενός ψυχοπαθούς. Καθώς η ταινία ερευνά το έργο και τις αξίες του ανθρώπινου δυναμικού που αποτελεί το εταιρικό πρόσωπο, διάφορα ερωτήματα προκύπτουν: ποιες θα είναι οι συνέπειες για τον άνθρωπο, το περιβάλλον, τη δημοκρατία και την ίδια την επιβίωση του πλανήτη, απ’ τη στιγμή που παραχωρείται τεράστια δύναμη σ’ ένα θεσμό που είναι από δομής του αήθης και που η πρωταρχική κατεύθυνσή του είναι απλώς να γεννά πλούτο για τους μετόχους; (OΛYMΠION: Πέμπτη, 21 Μαρτίου 2013 - 13:00)
Η Iστορία της Kαμήλας που Δάκρυσε των Μπιαμπασούρεν Νταβάα και Λουίτζι Φαλόρνι (2003, Γερμανία-Μογγολία) / Άνοιξη στην έρημο Γκόμπι, στην Ανατολική Μογγολία. Μια οικογένεια νομάδων βοσκών βοηθούν στη γέννα τις καμήλες τους. Ειδικά μία καμήλα έχει πάρα πολύ δύσκολο τοκετό, αλλά τελικά, με τη βοήθεια της οικογένειας, γεννιέται ένα σπάνιο άσπρο καμηλάκι. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες των βοσκών, η μητέρα απορρίπτει το νεογέννητο και δεν δέχεται να του δώσει ούτε γάλα ούτε τη μητρική της αγάπη. Όταν πια κι η τελευταία ελπίδα για τη μικρή καμήλα πάει να χαθεί, η οικογένεια στέλνει τα δυο νεότερα αγόρια της να φωνάξουν έναν μουσικό. Όταν επιτέλους ο βιολιστής φτάσει στον καταυλισμό τους, θα συμμετάσχει σε μια συναρπαστική τελετή για να σωθεί το νεογέννητο... (OΛYMΠION: Δευτέρα, 18 Μαρτίου 2013 - 14:00)
Η Λαβ και η Nταϊάν της Τζένιφερ Ντουόρκιν (2002, Γαλλία - H.Π.A.) / Ύστερα από εξίμισι χρόνια ζωής σε ορφανοτροφείο, η Λαβ πηγαίνει να ζήσει πάλι με τη μητέρα της, Νταϊάν, η οποία φαίνεται να έχει κάνει μια καινούργια αρχή. Απεξαρτημένη από το κρακ, η Νταϊάν νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο Μπρούκλιν, έχει γίνει θρήσκα, και φιλοδοξεί να κάνει κάτι στη ζωή της. Τρεις από τις τέσσερις κόρες της κι ο μοναδικός εναπομείνας γιος της –ο μεγαλύτερος αυτοκτόνησε– έρχονται να ζήσουν μαζί της. Η συμβίωση έχει αρκετά προβλήματα. Τα παιδιά έχουν περάσει δύσκολα κι έχουν διφορούμενα συναισθήματα απέναντι στη μητέρα τους. Όσο για την Νταϊάν, εγκαταλειμμένη κι η ίδια ως παιδί από μια αλκοολική μητέρα, συγκρούεται τακτικά με τη 18χρονη Λαβ. Η Λαβ είναι οροθετική κι έχει πλέον δικό της παιδί («Ήθελα κάτι στη ζωή μου που θα με έκανε να νιώσω καλά...»), αλλά το ότι δεν έχει συμβιβαστεί με το παρελθόν της την εμποδίζει να γίνει καλή μητέρα. Όταν η Λαβ καταλαμβάνεται από μια βίαιη κρίση οργής, η Νταϊάν ειδοποιεί την αστυνομία, όπως και η Λαβ είχε κάποτε «προδώσει» τη μητέρα της, καταγγέλλοντας στο σχολείο ότι παραμελούσε τα παιδιά της. Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται... Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013 - 14:00)
Η Λέσχη των Τυχερών Ανθρώπων των Ερικ Πάουζερ και Γιόχαν Σέντερμπεργκ (1998, Σουηδία) / Ένα κολάζ ήχων και εικόνων, μονταρισμένο στο ρυθμό της techno και house μουσικής, απ’ όπου παρελαύνει μια σειρά από απίθανους χαρακτήρες. Ανάμεσα τους, ένας Θιβετιανός μοναχός, ένας Αμερικανός ράπερ, μια πορνοστάρ, ένας φακίρης, μια ιέρεια του βουντού, ένας στρατευμένος οικολόγος κι ένας ειδικός επί των πιθηκοειδών. Προτείνοντας μια εναλλακτική λύση στο άγχος του σύγχρονου τρόπου ζωής, ο καθένας τους χρησιμοποιεί μια διαφορετική τελετουργική μέθοδο, είτε μουσική είτε χορευτική, χάρη στην οποία έχει ανα- καλύψει το νόημα της ζωής. Για παράδειγμα, η ιέρεια του βουντού εξηγεί ότι οι εντονότατες δυνάμεις που απελευθερώνονται όταν περιέρχεται σε έκσταση την κάνουν να μη νιώθει ούτε πόνο ούτε φόβο, ενώ η πορ- νοστάρ Άνι Σπρινκλ διατείνεται πως το σεξ είναι το πιο φυσικό ναρκωτικό και κηρύσσει μια ηδονιστική φιλοσοφία, βάσει της οποίας η σεξουαλική ενέργεια παύει πια να καταπιέζεται. Οι σκηνοθέτες είναι και οι δύο μέλη του «Lucky People Center», μιας κολεκτίβας που ιδρύθηκε το 1984 από ανθρώπους που τους ενδιέφερε η χορευτική μουσική progressive. «Ο άνθρωπος πρέπει να χορεύει» είναι το συμπέρασμα της αισιό- δοξης αυτής ταινίας, όπου το μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο ρυθμός. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2013 - 21:00)
Μαρτσέλα της Χελένα Τρεστίκοβα (2006, Τσεχία) / Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή της Μαρτσέλα, μιας συνηθισμένης γυναίκας από την Τσεχία, για ένα διάστημα 26 ετών. Καθώς τα τραγικά γεγονότα της ζωής της ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας, νιώθει κι ο θεατής την ανάγκη να παλέψει στο πλάι της, ιδιαίτερα μετά τον απρόσμενο θάνατο της κόρης της, γεγονός που την οδήγησε σχεδόν στην αυτοκτονία. Κι όμως, η ευθύνη που νιώθει για τον διανοητικά καθυστερημένο γιο της τής δίνει τη δύναμη να επιβιώσει. Αρχικά η ταινία ήταν μέρος μιας εικοσαετούς μελέτης της τσεχικής τηλεόρασης με θέμα την έγγαμη ζωή στην Τσεχία. Τα γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή της Μαρτσέλα προκάλεσαν ένα κύμα αλληλεγγύης από την τσέχικη κοινωνία, που τη στήριξε οικονομικά και ψυχολογικά. Η οδυνηρή μοίρα αυτής της γυναίκας και η αγάπη που της έδειξαν οι συμπολίτες της άξιζαν να γίνουν μια ξεχωριστή ταινία. Τώρα, η Μαρτσέλα ευελπιστεί σ’ ένα καλύτερο μέλλον. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Σάββατο, 16 Μαρτίου 2013 - 20:15)
Μωρά «Made in India» των Στεφανί Λεμπρίν και Φιλίπ Λεβασέρ (2009, Ινδία) / Η Ινδία εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς στο μεγαλύτερο εργοστάσιο μωρών στον πλανήτη. Είναι μία από τις λίγες χώρες στον κόσμο που επιτρέπει τη χρηματοδότηση της παρένθετης μητρότητας. Με 10.000 ευρώ μπορείς να κάνεις θεραπεία υπογονιμότητας και να υποβληθείς σε εξωσωματική γονιμοποίηση. Στη συνέχεια, τα έμβρυα που προκύπτουν εμφυτεύονται στην παρένθετη μητέρα. Εννιά μήνες αργότερα, επιστρέφεις και παραλαμβάνεις το νέο σου μωρό. Εκ πρώτης όψεως, φαντάζει ως το τέλειο σχέδιο. Ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας αποκτούν παιδί, ενώ φτωχές γυναίκες λαμβάνουν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν το σχολείο των παιδιών τους ή ν’ αγοράσουν ένα μικρό σπίτι. Αλλά με τόσα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν, μπορεί στ’ αλήθεια η παρένθετη μητρότητα να αντιμετωπιστεί όπως μια οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση; (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2013 - 17:00)
Mετά Λύπης, σας Πληροφορούμε της Μπάρμπαρα Σόνμπορν (1998, Η.Π.Α.) / Η ιστορία μίας γυναίκας, για το ταξίδι που έκανε στο Βιετνάμ είκοσι χρόνια μετά το θάνατο που βρήκε εκεί ο άντρας της, αλλά και η ιστορία των γυναικών που συνάντησε, γυναικών που σημαδεύτηκαν από τον πόλεμο. Με την ελπίδα να κλείσει αυτό το κεφάλαιο πόνου και απώλειας, η Μπάρμπαρα Σόνμπoρν θέλει να δει και να νιώσει τα μέρη όπου ο άνδρας της έζησε τις τελευταίες του μέρες. Παρεμβάλλοντας συγκινητικές μαρτυρίες γυναικών κι από τις δύο πλευρές του πολέμου, η Σόνμπερν μάς δίνει να καταλάβουμε πόσο αληθινός παραμένει ακόμα αυτός ο πόλεμος. Οι οπτικές γωνίες πολλών διαφορετικών γυναικών καθιστούν σαφείς τις συναισθηματικές τους αντιφάσεις: ενώ οι Αμερικανίδες ένιωθαν αβοήθητες, οι Βόρειες και Νότιες Βιετναμέζες αναπόφευκτα συμμετείχαν στον πόλεμο. Απόδειξη της σπάνιας ικανότητας της Σόνμπορν αποτελεί ο εντυπωσιακός βαθμός στον οποίο οι γυναίκες αυτές εξομολογούνται και ανοίγονται μπροστά στο φακό. Βαθιά προσωπική, αλλά και ταυτόχρονα πανανθρώπινη, η ταινία αποτελεί ένα ανεκτίμητο και συγκινητικό μάθημα για την οδυνηρή κληρονομιά του πολέμου. Βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013 - 18:00)
Να Πεθάνω Oρθια της Χακαράντα Κορέα (2011. Μεξικό) / Γεμάτο ανατροπές και εναλλάσσοντας αρχειακό υλικό με συνεντεύξεις και σινεμά παρατήρησης, το ντοκιμαντέρ Να πεθάνω όρθια σκιαγραφεί το πορτρέτο της ακτιβίστριας Ιρίνα Λάγιεβσκα και την καθημερινότητά της στο πλευρό της συντρόφου της, Νελίντα. Παλιές φωτογραφίες και κινηματογραφικά αποσπάσματα ρίχνουν φως στο παρελθόν αυτής της 50χρονης γυναίκας. Τη δεκετία του ’60, οι γονείς της, μάχιμοι αριστεροί, έδωσαν στα παιδιά τους αυστηρή κομμουνιστική ανατροφή. Σε νεαρή ηλικία, η Ιρίνα διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας. Παρά τα προβλήματα υγείας της, τη δεκαετία του ’80, η Ιρίνα υπήρξε πολύ δραστήρια στο κίνημα αλληλεγγύης προς την Κούβα, εμπνεόμενη από τις ιδέες του Τσε Γκεβάρα. Καθηλωμένη εδώ και χρόνια σε αναπηρικό αμαξίδιο, τώρα είναι πλέον και τυφλή, γεγονός που την καθιστά ακόμα πιο εξαρτημένη από τη σύντροφό της. Η υγεία της ολοένα και φθίνει, τα ιδεώδη του Τσε παραμένουν ανεκπλήρωτα, αλλά ο προσωπικός αγώνας της Ιρίνα ενάντια στη διάκριση και την προκατάληψη συνεχίζεται αδιάπτωτος. (OΛYMΠION: Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013 - 14:00)
Νοσταλγώντας το Φως του Πατρίσιο Γκουσμάν (2010, Xιλή-Γαλλία-Ισπανία-Γερμανία) / Στη Χιλή, σε υψόμετρο τριών χιλιάδων μέτρων, αστρονόμοι απ’ όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται στην έρημο Ατακάμα για να παρατηρήσουν τ’ αστέρια. Ο ουρανός της ερήμου είναι τόσο καθαρός που τους επιτρέπει να δουν μέχρι τα σύνορα του σύμπαντος. Εδώ, η αμείλικτη θερμότητα του ήλιου κρατά ανέπαφα τα ανθρώπινα λείψανα: μούμιες, εξερευνητές και μεταλλωρύχους, αλλά και απομεινάρια των πολιτικών κρατουμένων της δικτατορίας. Κι ενώ από τα παρατηρητήριά τους οι αστρονόμοι μελετούν τους πιο μακρινούς γαλαξίες αναζητώντας σημάδια εξωγήινης ζωής, στη σκιά των αστεροσκοπείων, γυναίκες σκάβουν στο χώμα της ερήμου για τους εξαφανισμένους συγγενείς τους... (OΛYMΠION: Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2013 - 18:00 και Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013 - 13:00)
Ο Πρέσβης / Μαντς Μπρίγκερ (2011, Δανία) / Τι συμβαίνει όταν ένας πολύ λευκός Ευρωπαίος αγοράζει έναν τίτλο που τον κάνει μέσα σε μια νύχτα Αφρικανό διπλωμάτη και τον στέλνει στην καρδιά μιας από τις πλέον διαβόητες χώρες της Κεντρικής Αφρικής; Ανατρέποντας τις συμβάσεις του κινηματογραφικού είδους του ντοκιμαντέρ, ο Πρέσβης αναδεικνύει τόσο την τραγική όσο και την κωμική πλευρά του αλλόκοτου και κρυφού κόσμου της αφρικανικής διπλωματίας, όπου τα τζιν τόνικ ρέουν άφθονα, ενώ οι κλέφτες διαμαντιών και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κυκλοφορούν ελεύθεροι. (ΟΛYMΠION: Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013 - 14:00)
Οι Εραστές της Αξού του Νίκου Λυγγούρη (2007, Ελλάδα - Γερμανία) / Κρήτη, Ψηλορείτης, χωριό Αξός. Η 69χρονη Μαρία υφαίνει στον αργαλειό της. Ο 73χρονος Γιώργος, καθισμένος δίπλα της, την κοιτάζει. Τη βρίσκει τόσο όμορφη που καμιά φορά η περηφάνεια του τον παρασέρνει και βάζει μέσα στο μαγαζί κάποιον περαστικό για να του τη δείξει. Η αγάπη του Γιώργου και της Μαρίας, που γνωρίστηκαν παιδιά, όχι μόνο κρατάει ακόμα, αλλά με τον καιρό μεγαλώνει... Όμως, παράλληλα, κάτι άσχημο την απειλεί: μια αρρώστια που εξαιτίας της ο Γιώργος μπορεί από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει. (TAYPOΣ TOPNEΣ: Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013 - 13:30)
Οι Σκάλες του Ζαν-Ξαβιέ ντε Λεστράντ (2004, Η.Π.Α.) / Στις 9 Δεκεμβρίου 2001, στις 2:41 πμ, οι πρώτες βοήθειες της πόλης Ντάραμ της Βόρειας Καρολίνας λαμβάνουν ένα επείγον τηλεφώνημα από έναν άνδρα που εξηγεί κλαίγοντας ότι η γυναίκα του έπεσε από τις σκάλες. Η γυναίκα αιμορραγεί, αλλά ακόμα αναπνέει. Όταν καταφθάνει το ασθενοφόρο, πέντε λεπτά αργότερα, είναι πλέον αργά: η γυναίκα έχει πεθάνει. Ο άντρας της έχει ίχνη αίματος πάνω στα χέρια και στο πρόσωπό του. Για τον επιθεωρητή της αστυνομίας που αναλαμβάνει την υπόθεση, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: υπάρχει υπερβολική ποσότητα αίματος, και τα τραύματα στο σώμα της γυναίκας παραείναι πολλά. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για δυστύχημα, αλλά για φόνο. Μια βδομάδα αργότερα, ο Μάικλ Πίτερσον συλλαμβάνεται. Έγκλημα ή δυστύχημα; (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Κυριακή, 17 Μαρτίου 2013 - 24:00 και Δευτέρα, 18 Μαρτίου 2013 - 23:45 και Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013 - 23:45 και Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013 - 23:45)
Σαγιόμι του Νίκου Νταγιαντά (2011, Ελλάδα) / Υιοθετημένη από τον παππού της σε πολύ μικρή ηλικία, η Σαγιόμι μεγάλωσε σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της Ιαπωνίας, χωρίς να γνωρίζει τους γονείς της. Στα είκοσι δύο της έφυγε από την Ιαπωνία, ακολουθώντας έναν Έλληνα ναυτικό ώς την Κρήτη. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, ο θάνατος της μητέρας της την οδηγεί και πάλι στην Ιαπωνία. Η ταινία καταγράφει το ταξίδι της καθώς επισκέπτεται τη χώρα των παιδικών της χρόνων. Μια ταινία για την οικογένεια και την ταυτότητα. (ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Σάββατο, 23 Μαρτίου 2013 - 13:00)
Σάρκα μου και Αίμα μου του Τζόναθαν Καρς (2002, Η.Π.Α.) / Η ταινία καταγράφει τη ζωή της Σούζαν Τομ και των 11 υιοθετημένων παιδιών της, που όλα τους έχουν ειδικές ανάγκες, σε μια περίοδο κατά την οποία ένα από τα παιδιά της απειλεί να διχάσει ανεπανόρθωτα την οικογένεια. Ανάμεσά στα παιδιά της είναι η Φέιθ, που υπέστη σοβαρά εγκαύματα όταν, ως βρέφος, έπιασε φωτιά η κούνια της· η Ξένια, που γεννήθηκε χωρίς πόδια· και ο Άντονι, του οποίου το δέρμα βγάζει φουσκάλες στο παραμικρό άγγιγμα. Παρά τις σοβαρές τους αναπηρίες, τα παιδιά έχουν πετύχει πολλά πράγματα και χαίρονται όσο μπορούν τη ζωή τους. Αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση για τη Σούζαν είναι ο Τζο, που πάσχει από διπολική διαταραχή και κυστική ίνωση. Το Σάρκα μου και αίμα μου ερευνά το πώς αυτή η ασυνήθιστη οικογένεια αντλεί δύναμη από τους αγώνες της. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013 - 17:30)
Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν του Αντριου Τζαρέκι (2002, Η.Π.Α.) / Η ζωή των Φρίντμαν, μιας τυπικής αμερικανικής μεσοαστικής οικογένειας, άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη, όταν ο πατέρας κι ο μικρός γιος της οικογένειας κατηγορήθηκαν, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, για σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων αγοριών. Ο μεγάλος γιος της οικογένειας επιμένει μέχρι και σήμερα ότι οι κατηγορίες είναι ψευδείς και παραχώρησε στον σκηνοθέτη Άντρου Τζαρέκι βίντεο με τις οικογενειακές στιγμές των Φρίντμαν ως τεκμήριο. Ο Τζαρέκι δομεί την ταινία του σαν αστυνομική έρευνα, εξετάζοντας όχι μόνο μια οικογένεια, αλλά και μια ολόκληρη κοινότητα, ένα νομικό σύστημα και μια εποχή. Αλλάζοντας συνέχεια οπτική και καλλιεργώντας στον θεατή την αμφιβολία μέχρι τέλους, η ταινία δείχνει πόσο δύσκολη είναι τελικά η σύλληψη της αλήθειας. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σάντανς. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2013 - 22:30)
Τα Κορίτσια απ’ την Γκαέα των Κιμ Λοντζινότο και Τζέινο Ουίλιαμς (2000, Μ. Βρετανία) / Μια ταινία με θέμα το θάρρος, τη μεταμόρφωση και τα όνειρα. «Δεν ξεχωρίζω ανάμεσα στους άλλους», λέει η Τακεούτσι Σάικα, «θέλω να γίνω κάποια». Εδώ κι ένα χρόνο ζει στη σχολή Gaea Japan. Πιο πολύ από το κάθε τι, θέλει να πετύχει στις εξετάσεις και να κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο ρινγκ. Η ταινία παρακολουθεί την ιστορία της. Τα κορίτσια απ’ την Γκαέα μάς εισάγουν στον κόσμο της ιαπωνικής γυναικείας πάλης. Γνωρίζουμε, επίσης, τη νεοσύλλεκτη Ουακαμπαγιάσι, που το έσκασε την τελευταία φορά, αλλά που τώρα ξαναγύρισε, παρακαλώντας για μια δεύτερη ευκαιρία. Τη Σάτο, μια κοκαλιάρα 16χρονη που θέλει εδώ και τρία χρόνια να έρθει στη Σχολή, αλλά που μόλις τώρα κατάφερε να πείσει τους γονείς της. Και, φυσικά, τη Ναγκάγιο Τσιγκούσα: αλαζονική, χαρισματική και λατρεμένη, κάνει κουμάντο στα κορίτσια και προσπαθεί να τα πλάσει καθ’ ομοίωσή της. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013 - 15:00)
Τα Παιδία δεν Παίζει των Αγγελη Ανδρικοπούλου και Αργύρη Τσεπελίκα (2009, Ελλάδα) / Κάθε μέρα μετά το σχολείο, η Αλεξάνδρα, ο Βλαντ, η Χρύσα και η υπόλοιπη παρέα μαζεύονται μπροστά στο σπίτι του Χρήστου για να παίξουν ποδόσφαιρο μέχρι το βράδυ. Με το που ξεκινούν το παιχνίδι, οι γείτονες προσπαθούν να τους σταματήσουν με φωνές, απειλές ή ακόμα και με τη βία. Τα παιδιά πεισμώνουν ακόμα περισσότερο. Μοιάζει να μην υπάρχει λύση στο πρόβλημα, καθώς δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Το γήπεδο του μπάσκετ είναι ανοιχτό μόνο τα Σαββατοκύριακα και πρέπει να πληρώσουν μηνιαία συνδρομή, ενώ η παιδική χαρά είναι πολύ μακριά για να πηγαίνουν καθημερινά. Η Αλεξάνδρα αποφασίζει να μιλήσει με τον δήμαρχο και επιμένει ότι πρέπει να έρθει να δει την κατάσταση με τα ίδια του τα μάτια. Θέλει να τους φτιάξει ένα χώρο για να παίζουν, σ’ ένα εγκαταλειμμένο οικόπεδο της γειτονιάς. Θα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους η Αλεξάνδρα, ο Χρήστος, η Χρύσα και ο Βλαντ; (ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013 - 13:30)
Την Ηξερα όταν Ηταν Αγόρι της Γκουέν Χόουερθ (2007, Καναδάς) / Μέσα από αρχειακό υλικό και κινούμενα σχέδια, η σκηνοθέτις καταγράφει τη μεταμόρφωσή της από άντρα σε γυναίκα, κυρίως μέσα από τα λόγια της αγχώδους αλλά γεμάτης αγάπη οικογένειάς της, του καλύτερού της φίλου και της συζύγου της. Καθώς η οικογένειά της (συμπεριλαμβανομένου και του αστυνομικού πατέρα της) αφηγείται το πώς βίωσε την αλλαγή φύλου της σκηνοθέτιδας, η ταινία μάς καλεί να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας για το ρόλο που παίζουν τα ονόματα, τα ρούχα, η κοινωνία και η ανατομία στη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας. Μια κωμική, συγκινητική και κεφάτη αυτοβιογραφική ταινία που επικεντρώνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μιας οικογένειας η οποία νιώθει ξαφνικά τους δεσμούς της να δυναμώνουν, καθώς ξεπερνά τις προκαταλήψεις της απέναντι στο φύλο και στη σεξουαλικότητα. (TZON KAΣΣABETHΣ: Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013 - 23:30)
Το Κινητό Σινεμά των Ονείρων του Αντρέι Φίντικ (1998, Πολωνία-Γερμανία-Γαλλία) / Στην Eυρώπη, το φαινόμενο των πλανόδιων κινηματογράφων άνθισε κυρίως κατά τα πρώτα χρόνια του σινεμά, όταν αυτό αποτελούσε μέρος του πανηγυριού. Αλλά οι πόλεις και τα χωριά δεν άργησαν ν’ αποκτήσουν δικούς τους, μόνιμους κινηματογράφους, κι ύστερα ήρθαν τα βιντεοκλάμπ. Στην Iνδία, υπάρχουν ακόμα 2.000 πλανόδιοι κινηματογράφοι, μεταξύ των οποίων και το «Bιοσκόπιο του Mπατού», ένα πολύχρωμο όχημα, που περιέχει μια παλιά, σοβιετική μηχανή προβολής, μερικά λευκά πανιά, και αρκετά χιλιόμετρα κινηματογραφικού φιλμ. Tο «Bιοσκόπιο του Mπατού» αργοκυλάει στους ηλιοψημένους δρόμους της Iνδίας, με τον ίδιο στο τιμόνι, τον καβγατζή βοηθό του Mάμα στο πλάι του, και τον νεαρό Aμίτ καθισμένο στη σκεπή, να διαλαλεί το πρόγραμμα με μια ντουντούκα. Tο συνεργείο του Aντρέι Φίντικ ακολουθεί το κινητό σινεμά του κυρίου Mπατού από την Kαλκούτα, μέσα από ψαροχώρια και καταυλισμούς φιδοκυνηγών, μέχρι τη μακρινή επαρχία Oρίσα. Eδώ ζουν πρωτόγονες φυλές, που ο τρόπος ζωής τους δεν έχει αλλάξει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ύστερα από προσπάθειες ετών, ο κύριος Mπατού έβγαλε επιτέλους άδεια προβολής μιας ταινίας στους ανθρώπους αυτούς που δεν γνωρίζουν καν ότι ο κινηματογράφος υπάρχει. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2013 - 17:00)
Το Μοναστήρι της Περνίλ Ρόζε Γκρένγιερ (2006, Δανία) / Αυτή είναι η ιστορία του 82χρονου άγαμου κυρίου Βιγκ, ο οποίος ποτέ δεν γνώρισε την αγάπη, και της αδελφής Αμβροσίας, μίας νεαρής Ρωσίδας μοναχής, η οποία κατά τύχη –ή επειδή έτσι της ήταν γραφτό– γίνεται μέρος της ζωής του. Πριν από πενήντα χρόνια, ο Γιέργκεν Λάουερσεν Βιγκ αγόρασε το κάστρο Χέσμπγιεργκ στη δανέζικη ύπαιθρο, σκοπεύοντας να το μετατρέψει σε μοναστήρι. Τώρα, ύστερα από πολλά χρόνια, ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό του. Μια ομάδα Ρωσίδων ορθόδοξων μοναχών κατευθύνεται προς τα κει, κι έτσι η μοναχική ζωή του κυρίου Βιγκ πρόκειται ν’ αλλάξει δραματικά. Αλλά οι μοναχές έχουν τα δικά τους σχέδια και ο κύριος Βιγκ πρέπει να κατανοήσει ότι ο δρόμος για την εκπλήρωση του ονείρου του είναι πολύ διαφορετικός απ’ αυτόν που φανταζόταν.(ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2013 - 23:30)
Το Τελευταίο Τρένο του Γυρισμού του Λίσιν Φαν (2009, Καναδάς)/ Η ακμάζουσα οικονομία της Κίνας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκμετάλλευση του τεράστιου πληθυσμού της, που μεταφράζεται σε εκατομμύρια φθηνά εργατικά χέρια. Θυσιάζοντας τους φτωχούς κατοίκους της για την αύξηση του ΑΕΠ, η χώρα κινδυνεύει να χωρίσει εκατομμύρια οικογένειες και να στερήσει από τα παιδιά τους την πρόσβαση στo σχολείο. Αυτά τα θέματα μπορούν να «γυρίσουν μπούμερανγκ» στα φιλόδοξα σχέδια της χώρας. Το ντοκιμαντέρ διερευνά όχι μόνο τη μελλοντική μοίρα του ατόμου μέσα σ’ αυτή τη χαοτική κοινωνική εξέλιξη, αλλά επίσης τα οφέλη και τις ζημίες σ’ έναν αγώνα δρόμου που θα κρίνει την επόμενη υπερδύναμη του κόσμου. Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Αμστερνταμ. (TZON KAΣΣABETHΣ: Σάββατο, 23 Μαρτίου 2013 - 21:30)
Φαιά ουσία του Τζο Μπέρλιντζερ (2004, H.Π.A.) / Στο υπόγειο της πρώην παιδιατρικής κλινικής Σπίγκελγκρουντ της Βιέννης, υπάρχει ένα δωμάτιο γεμάτο ράφια. Μέχρι το 2002, τα ράφια αυτά τα κάλυπταν περίπου 700 βάζα που περιείχαν τους εγκεφάλους παιδιών με διανοητικές ή σωματικές αναπηρίες τα οποία δολοφονήθηκαν συστηματικά στο πλαίσιο του προγράμματος «ευθανασίας» των Ναζί, υπό τη διεύθυνση του Δρ. Χάινριχ Γκρος. Τον Απρίλιο του 2002, ο σκηνοθέτης Τζο Μπέρλιντζερ ταξίδεψε στη Βιέννη για να κινηματογραφήσει την ταφή των συντηρημένων εγκεφάλων των παιδιών, σε μια σουρεαλιστική δημόσια τελετή, παρουσία του προέδρου της Αυστρίας. Όταν μαθαίνει ότι ο 89χρονος Δρ. Γκρος ζει ακόμα και βρίσκεται απομονωμένος κάπου κοντά στη Βιέννη, ο Μπέρλιντζερ αποφασίζει να μάθει περισσότερα γι’ αυτόν τον άνθρωπο και το πώς κατάφερε τόσα χρόνια να διαφύγει της δικαιοσύνης. (ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2013 - 18:00 και Κυριακή, 17 Μαρτίου 2013 - 23:00)
Φθινοπωρινό Χρυσάφι του Γιαν Τένχαβεν (2010, Αυστρία - Γερμανία) / Η ταινία αφηγείται την ιστορία πέντε αθλητών καθώς προετοιμάζονται για το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου. Φιλόδοξος στόχος, πόσω μάλλον αφού οι επίδοξοι αυτοί πρωταθλητές είναι μεταξύ 80 και 100 χρόνων. Απτόητοι και με μεγάλη δόση χιούμορ, οι ήρωές μας δέχονται την πρόκληση. Στην τελική ευθεία της ζωής τους και με σύνθημα «Θα ξεκουραστούμε αφού πεθάνουμε», αναζητούν έναν υπέρτατο στόχο και τα δίνουν όλα στο δρόμο προς το χρυσό μετάλλιο στη Φινλανδία. Θέλουν ν’ ανέβουν στο βάθρο μια τελευταία φορά. Πρόκειται για έναν αγώνα ενάντια στην ηλικία και στα εμπόδια της ζωής· μια ιστορία για τις νίκες και τις ήττες, για τις αναποδιές και τους θριάμβους. Το Φθινοπωρινό χρυσάφι είναι ένας ύμνος στη ζωή έτσι όπως θα μπορούσε να είναι: όχι ανέφελη και χωρίς δυσκολίες, αλλά γεμάτη χιούμορ και αποφασιστικότητα. (TZON KAΣΣABETHΣ: Σάββατο, 16 Μαρτίου 2013 - 13:00)
Χαμογελώντας σε Εμπόλεμη Ζώνη των Μάγκνους Μπέιγμαρ, Σιμόνε Άαμπεργκ Κερν (2005, Δανία-Σουηδία-Γερμανία- Φινλανδία) / Μια μέρα, η Σιμόνε, καλλιτέχνις και πιλότος, διαβάζει στην εφημερίδα για μια 16χρονη Αφγανή που ονειρεύεται να γίνει πιλότος της πολεμικής αεροπορίας. Η Σιμόνε αποφασίζει να διανύσει πετώντας τα 6.000 χιλιόμετρα μέχρι την Καμπούλ, να βρει τη νεαρή Φαριάλ και να τη βοηθήσει να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Η Σιμόνε αγοράζει το μοναδικό αεροπλάνο που αντέχουν τα οικονομικά της: ένα Piper-Colt 40 ετών, φτιαγμένο από καμβά. Ύστερα από ένα ταξίδι πολλών εβδομάδων, με 50 ώρες στον αέρα και 33 προσγειώσεις, και έχοντας προκαλέσει τις στρατιωτικές αρχές διαφόρων κρατών, η Σιμόνε μπαίνει παράνομα στον εναέριο χώρο του Αφγανιστάν, φτάνει στην Καμπούλ και βρίσκει επιτέλους τη Φαριάλ. (ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Σάββατο, 16 Μαρτίου 2013 - 13:00)
Το αφιέρωμα «15 Χρόνια Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ - Μια Συναρπαστική Διαδρομή» θα προβάλλεται από τις 28 Μαρτίου και στην Αθήνα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.
To Flix θα βρίσκεται στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μεταφέροντάς σας όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες. Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:
- 15o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η πραγματικότητα κατάματα
- 15o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το «Streaming Project»
- 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το ντοκιμαντέρ «The Act of Killing»
- 15o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Τα ελληνικά μουσικά ντοκιμαντέρ
- 15o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: To «Τhey Glow in the Dark» του Παναγιώτη Ευαγγελίδη
- 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης -Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το «Τhe Imposter» του Μπαρτ Λέιτον
- 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης -Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Δείτε την ελληνική οικονομική κρίση με άλλη ματιά
- 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το ντοκιμαντέρ «One Step Ahead» για τον Γιάννη Μπουτάρη
- 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: To αφιέρωμα στον Πατρίσιο Γκουσμάν
- 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το ντοκιμαντέρ «Valentine Road»
- To 15o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκινάει με... μπαλέτο
- 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οι Ελληνικές ταινίες!
- Ενας «Αόρατος Πόλεμος» στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης!
- Αφιέρωμα στον Πατρίσιο Γκουσμάν στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
