Από την Τίλντα Σουίντον μέχρι τον Σταύρο Τσιώλη και από τον Ματ Ντίλον μέχρι τον Γιώργο Πανουσόπουλο, το Flix μίλησε φέτος με τους πρωταγωνιστές της χρονιάς και μοιράστηκε μαζί τους ιστορίες, αναμνήσεις, απόψεις για το σινεμά και τον κόσμο, μικρές και μεγάλες συζητήσεις για τη σημασία του να βρίσκεσαι στο κέντρο του ενδιαφέροντος.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δωρεάν σινεμά για όλο το 2019!
Χαβίερ Μπαρδέμ
Αν ο κόσμος εξαρτιόταν από εμάς, τους άνδρες, θα είχε καταστραφεί πριν εκατοντάδες χρόνια, χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια. Βρισκόμαστε εδώ σήμερα χάρη στις γυναίκες κι είμαστε ασφαλείς, είμαστε στο σπίτι τους, η φύση μας δημιούργησε όλους και πρέπει να τις λατρεύουμε κι αυτό είναι γεγονός. Ενας αληθινός, καλός άντρας, είναι εκείνος που αντιμετωπίζει τη γυναίκα ισότιμα.
Κώστας Γαβράς
Τι είναι η ευτυχία; Πρέπει κανείς πρώτα να την ορίσει. Είμαι ευτυχισμένος κάθε φορά που τελειώνει μια ταινία. Είμαι δυστυχισμένος όταν μια ταινία δεν πάει καλά. Ημουν ευτυχισμένος κάθε φορά που έβλεπα ένα από τα παιδιά μου να έρχονται στον κόσμο. Ημουν ευτυχισμένος τώρα πριν μια ώρα, όταν ήρθε ένα μέιλ από τον Τζον Λάντις που μου έγραφε ότι οι New York Times είχαν μια καλή κριτική για την ταινία του Ρομέν (σ.σ. η νέα ταινία του γιου του Κώστα Γαβρά, Ρομέν Γαβράς με τίτλο «Ο Κόσμος σου Ανήκει» που παίζεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες). Είμαι μετανάστης και όπως κάθε μετανάστης θα ήθελα τα παιδιά μου να κάνουν μια κανονική δουλειά. Το σινεμά δεν είναι κανονική δουλειά, είναι ένα πάθος.
Σταύρος Τσιώλης
Αν είχα να πω στα νέα παιδιά κάτι είναι στην ταινία που κάνεις πρέπει συνέχεια, σε κάθε πλάνο, να σκέφτεσαι αυτόν στον οποίο απευθύνεσαι, με σεβασμό. Δεν απευθύνεσαι πια μόνο στον εαυτό σου, μόνο στη φιλοδοξία σου. Δηλαδή, να μπορέσεις να επικοινωνήσεις μαζί του, όπως φλερτάρεις ένα κορίτσι που δεν θες να προδοθείς, αλλά που σπαράζεις μέσα σου. Θέλω να έχεις σπαραγμό την ώρα που κάνεις ταινία. Να μην λείψει ούτε μια στιγμή από σένα η μεγάλη οθόνη.
Χιροκάζου Κόρε- Εντα
Εγώ θα ήθελα να κοιτάμε όλοι την μεγάλη οθόνη χωρίς προκαταλήψεις. Με ενσυναίσθηση, όχι κριτική. Να παρατηρούμε, να ανακαλύπτουμε, να νιώθουμε. Αυτό το σινεμά θέλω να συνεχίσω να κάνω. Αυτό το σινεμά είναι σημαντικό για μένα. Το σινεμά της παρατήρησης και, ναι, όπως το είπατε: της αποδοχής.
Ιζαμπέλ Ιπέρ
Δεν χρειάζεται να γυρίζεις ταινίες μόνο για να κάνεις τους ανθρώπους να νιώθουν καλύτερα. Μερικές φορές πρέπει να κάνεις ταινίες που καταστρέφουν τους θεατές. Γι αυτό υπάρχει το σινεμά.
Μαρκ Ράπαπορτ
Είναι τελείως διαφορετική εμπειρία να βλέπεις κάτι σε μεγάλη οθόνη. Το να πηγαίνεις σινεμά είναι κοινωνικό γεγονός, στο σπίτι ή στον υπολογιστή η εμπειρία αυτή εξατομικεύεται, γίνεται ιδιωτική. Εχω κάνει αρκετό μοντάζ στη ζωή μου για να ξέρω ότι σε κάποιες σκηνές έχει σημασία το μέγεθος της οθόνης στην οποία προβάλλεται μια ταινία, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα υπέρ της μίας εκδοχής ή της άλλης, ούτε ισχύει για όλες τις ταινίες. Λυπάμαι όμως για όλους όσοι βλέπουν ταινίες μόνο σε τηλέφωνα, τάμπλετ και υπολογιστές. Ακόμα κι εγώ που είμαι απαίσιος θεατής (γέλια) και στο σπίτι σταματάω συνέχεια τις ταινίες που βλέπω, καταλαβαίνω πως αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος να βλέπεις μια ταινία. Αυτή η κατάτμηση σε απομακρύνει από την έννοια της τέχνης και τη λειτουργία της που είναι να βυθίζεσαι σε αυτή.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Μαρκ Ράπαπορτ στο Flix
Ανιές Βαρντά
Τι ονειρεύομαι τώρα; Μόνο να πεθάνω γαλήνια. Στην ηλικία μου είναι ένα όνειρο. Να μην πεθάνω σε ένα ατύχημα, να μην αρρωστήσω. Το να πεθάνεις γαλήνια είναι ένα υπέροχο όνειρο. Αλλά μέχρι τότε δουλεύω, είμαι πολύ ζωντανή, απολαμβάνω τα εγγόνια μου, έχω πέντε, απολαμβάνω τόσα πολλά πράγματα. Αλλά είμαι επίσης κουρασμένη. Οπως είναι φυσικό. Είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Ανιές Βαρντά με αφορμή την έξοδο του «Πρόσωπα & Ιστορίες»
Ρομέν Γαβράς
Στα οικογενειακά τραπέζια πάντα με κοροϊδεύουν για το ότι κάνω διαφημιστικά, αλλά τώρα τελευταία πολύ λιγότερο γιατί πλήρωσα τις επισκευές στο σπίτι των γονιών μου και φυσικά τα χρήματα ήρθαν από τα διαφημιστικά. Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να είσαι μόνο σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Εκτός κι αν κανεις εμπορικές ταινίες, αλλά αν θες να είσαι ανεξάρτητος και να κάνεις τις ταινίες που θες κάθε τρία τέσσερα χρόνια, πρέπει να βρεις ένα σύστημα που λειτουργεί και που σου επιτρέπει να επιβιώνεις. Δεν ξέρω αν είναι κάτι που μου αρέσει να λέω στον εαυτό μου ως δικαιολογία, αλλά προφανώς δεν είναι, γιατί το βλέπω να συμβαίνει σε φίλους μου, ξέρω ότι είναι αλήθεια.
Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Αμφιβάλλω αν νέοι 18-19 χρονών σήμερα έχουν δει ποτέ ταινία μου, εκτός φυσικά κι αν κάποιος τους οδήγησε στοχευμένα σε κάποια αίθουσα. Και ούτε έχω προσδοκίες από τα νιάτα να ξέρουν το σινεμά μου ή το παλιό σινεμά εν γένει. Εξάλλου, υπάρχει ακόμα σινεμά όπως το ξέραμε; Ολα είναι τώρα κινούμενες εικόνες μέσα στην παλάμη σου. Και τα κινηματογραφικά φεστιβάλ μοιάζουν με νεκροταφεία ελεφάντων.
Ρούπερτ Εβερετ
Για μένα, αυτό είναι ένα από τα πράγματα που κάνουν τον Οσκαρ Γουάιλντ έναν τόσο σημαντικό χαρακτήρα. Σαν ομοφυλόφιλος άντρας που έζησα στα τέλη του 20ου αιώνα, χρωστάω πολλά στον Οσκαρ Γουάιλντ. Είναι με κάποιο τρόπο ο Χριστός της γκέι απελευθέρωσης και του κινήματος. Ολοι εμείς γεννηθήκαμε μέσα από τον Οσκαρ Γουάιλντ. Η ομοφυλοφιλία δεν ήταν καν λέξη πριν το 1898 και το σκάνδαλο του Οσκαρ Γουάιλντ έβαλε ένα πρόσωπο στην ομοφυλοφιλία. Με αυτήν την έννοια, είναι μια μεγάλη έμπνευση για μένα. Και ναι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, αλλά ακόμη στα τρία τέταρτα του πλανήτη είναι μια υπόθεση ζωής και θανάτου το να είσαι γκέι ή λεσβία ή τρανς. Στην ουσία της, η ιστορία του Οσκαρ Γουαίλντ είναι ακόμη η ιστορία της ομοφυλοφιλίας στον πλανήτη μας. Η σεξουαλικότητα έγινε ένα τόσο μεγάλο θέμα, εξαιτίας της τρέλας του χριστιανικού πυρετού που εξουσίασε το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου για 2000 χρόνια. Και είναι ακόμη μεγάλο θέμα. Και αυτό είναι ηλίθιο.
Ματέο Γκαρόνε
Μεγάλωσα με σκυλιά, τα λατρεύω. Μου αρέσει να τα παρακολουθώ. Εχουν κι εκείνα την προσωπικότητα του ήρωα – γίνονται χαλί να τα πατήσεις γιατί το μόνο που θέλουν είναι να ανήκουν. Αποδοχή κι αγάπη – όχι μόνο φαγητό. Αλλά αν τα εξευτελίσεις, αν τα τρομάξεις, αν τα στριμώξεις, θα σε δαγκώσουν. Η αγάπη έχει ευθύνη. Κι αντίτιμο.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Ματέο Γκαρόνε με αφορμή την έξοδο στις αίθουσες του «Dogman»
Βασίλης Αλεξάκης
Η Νουβελ Βαγκ βοήθησε τον Μάη του '68. Ο Μάης δεν ξέρω αν βοήθησε πολύ τον κινηματογράφο. Από εκεί και πέρα μπαίνουμε σε μια φάση υπερ-διανονοουμενίστικων ταινιών. Κατά κάποιο τρόπο έχουμε δύο φαινόμενα αντίθετα: το μυθιστόρημα ξεκινάει από τη διανόηση, αμφισβητείται και θα αργήσει πολύ να ξυπνήσει, ενώ η Νουβέλ Βαγκ βοηθάει και προετοιμάζει τον Μάη αλλά ή ίδια είναι σαν να τελειώνει ακριβώς μέσα σε αυτόν.
Λιν Ράμσεϊ
Ζούμε στην εποχή του προφανούς κι όταν αφήνεις κάτι στη φαντασία, αυτό αποκτά μεγαλύτερη επιρροή κι επιδραστικότητα. Μου είπαν ότι η ταινία μου είναι πολύ τρομακτική, ακριβώς γιατί δεν απεικονίζει τον τρόμο. Ήταν μια πρόκληση για μένα, γιατί πολλοί σκηνοθέτες χορογραφούν τη βία, εγώ, ομως, ήθελα να την απεικονίσω υπαινικτικά. Δε νομίζω πως έκανα κάτι πρωτότυπο, ο βωβός κινηματογραφος τα είχε κάνει όλα αυτά πολύ πριν από εμένα.
Μαρσέλο Μαρτινέσι
Στην Παραγουάη των παιδικών μου χρόνων, υπήρχε μόνο ένας τρόπος να είσαι άντρας. Να καταταγείς στο στρατό ή να ανήκεις στην καθολική εκκλησία. Αυτό δεν σου επιτρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με δανεικές ταυτότητες. Σε μια μάτσο κοινωνία όπως είναι αυτή της Παραγουάης, όλοι περιμένουν από τον άνδρα να έχει όλες τις απαντήσεις. Και αυτό είναι καταπιεστικό. Κανείς δεν μας διδάσκει να διασκεδάζουμε με τις αμφιβολίες, τις απορίες μας.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Μαρσέλο Μαρτινέσι για τις «Κληρονόμους»
Λουκάς Ντοντ και Βίκτορ Πόλστερ
Είναι τόσο συνηθισμένο για τον καθένα μας, να έχει μια σύνθετη σχέση με τον αντικατοπτρισμό του στον καθρέφτη, με το σώμα του. Για μένα υπάρχει κάτι το παγκόσμιο, καθολικό σ’ αυτό. Πολλοί άνθρωποι συνδέουν το φύλο με τη σεξουαλικότητα, όπως συνδέουν το σώμα με το φύλο, απλώς γιατί είναι εύκολο – πρέπει να μιλήσουμε περισσότερο γι’ αυτό, ώστε να καταλάβει ο κόσμος ότι πρόκειται για διαφορετικά πράγματα.
Δάφνη Πατακιά
Πάω στο σινεμά, βλέπω ταινίες που τις σκέφτομαι και μετά πριν κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω θα σκεφτώ μια σκηνή και μέρες μετά μια άλλη, ταινίες που δεν εξατμίζονται μετά την προβολή. Αυτό θα ήθελα να κάνω, τέτοιες ταινίες.
Λουί Γκαρέλ
Ακόμα και πριν την ταινία, ήξερα όλο το έργο του Γκοντάρ, είχα δει όλες τις ταινίες. Oχι όλες, όχι τις ταινίες της ομάδας Τζίγκα Βερτόφ, αυτές κανείς δεν τις έχει δει στ’ αλήθεια, ακόμα κι ο Γκοντάρ το παραδέχεται διστακτικά, «ίσως δεν ήμουν τόσο καλός σ’ αυτές…». Παρόλ’ αυτά, είμαι γεμάτος θαυμασμό γι’ αυτό που επιχείρησε να κάνει και νομίζω ότι επειδή πέρασε από αυτή την περίοδο, μπόρεσε να επανεφεύρει τον εαυτό του τη δεκαετία του ’80. Αλλά για να τα καταλάβω, βούτηξα στον κόσμο του δογματισμού, της ιδεολογίας, του πολιτικού σινεμά και των μαρξιστικών γουέστερν!
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Λουί Γκαρέλ για το «Γκοντάρ, Αγάπη Μου»
Παναγιώτης Μένεγος & Σταύρος Διοσκουρίδης (aka Laternative)
Εχω βαρεθεί την, σε ένα βαθμό επιβεβλημένη από το μπάχαλο των σόσιαλ, κορεκτίλα να πρέπει να σχολιάζεις διαρκώς με αστερίσκους για να τηρείς ισορροπία και να μη σε περάσουν για ΣΥΡΙΖΑίο, φιλελέ, Λανθιμικό, Γάβρο (μπρρρ), οπαδό του μπρουταλισμού ή του τσίιπουρου με γλυκάνισο. Νομίζω, δε θα βαρεθούμε ποτέ (τουλάχιστον μέχρι το καθολικό #deleteFacebook) να παρατηρούμε με καθημερινά παραδείγματα πόσο επηρέασαν τα σόσιαλ μίντια την ανθρώπινη συμπεριφορά. - Παναγιώτης Μένεγος
Αντίνα Πιντίλιε
Στο σεξ, την οικειότητα, την αγάπη δεν υπάρχει «φυσιολογικό» Κι αυτό θα πρέπει να μας ακούγεται ανακουφιστικό, κι όχι απειλητικό. Τι σημαίνει «φυσιολογικό», ποιος είναι ο «κανόνας», ποιος τον επέβαλε και γιατί; Υπάρχουν κορμιά που δεν εντάσσονται στους κανόνες της ομορφιάς και είναι πανέμορφα. Υπάρχει οικειότητα που χτίζεται με άλλους τρόπους από αυτούς που σε μαθαίνει η οικογένειά σου. Οποια σεξουαλική δραστηριότητα (αρκεί να είναι ανάμεσα σε δύο σύμφωνους ενήλικες) φέρνει ηδονή είναι φυσιολογική. Αυτό διερευνά και δηλώνει η ταινία και για αυτό είναι πολιτική.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Αντίνα Πιντίλιε για το «Mη Με Αγγίζεις»
Χάιμε Ροζάλες
Πιστεύω. Είμαι καθολικός κι ακόμη κι αν έχω μια δική μου ερμηνεία της θρησκείας. Νιώθω πως όλες οι θρησκείες έχουν μια ηθική πλευρά και μια εσχατολογική πλευρά για το τι συμβαίνει μετά το τέλος της ζωής μας. Δεν ξέρω αν υπάρχει μια άλλη ζωή, αλλά νιώθω ότι υπάρχει μια πνευματική διάσταση και υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να συλλάβουμε με την λογική.
Ζία Ζάνγκε
Στη σύγχρονη Κίνα έχουμε πολλές δυνατές γυναίκες, ταλαντούχες, δημιουργικές, καταφέρνουν πολλά στην κοινωνία, καταφέρνουν να την αλλάξουν, στην ουσία, σιγά-σιγά. Ως άνδρας σκηνοθέτης χρησιμοποιώ τη γυναικεία οπτική για να προκαλέσω και να εξετάσω την ανδροκρατούμενη κινεζική κοινωνία. Ελπίζω έτσι να μπορέσω να εμπνεύσω στο κοινό νέες αξίες για τη μοναδικότητα της γυναίκας στην κοινωνία μας.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Ζία Ζάνγκε με αφορμή την ταινία του «Οι Στάχτες μιας Αγάπης»
Μία Γκοθ
Οταν είσαι γυμνή σε μια ταινία, κρύβεσαι πίσω ακριβώς από αυτό, από τη γύμνια σου. Οταν δέχεσαι να φανείς ευάλωτη σε μια ταινία, ξεγυμνώνεσαι στ’ αλήθεια, αυτό είναι από τα δυσκολότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις. Γιατί εκεί δεν δείχνεις μια αντικειμενική αλήθεια: δείχνεις την αλήθεια με την οποία εσύ μπόρεσες να συνδεθείς, τη δική σου πραγματικότητα.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Μία Γκοθ με αφορμή τη «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο
Κρίστα Μπελ
Η επίδραση του Ντέιβιντ Λιντς στη ζωή μου είναι τεράστια. Η τέχνη του έχει διευρύνει την ικανότητά μου να σκέφτομαι, αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα. Το τελευταίο επεισόδιο του τρίτου κύκλου του «Twin Peaks» είναι το τέλειο παράδειγμα. Το κεφάλι μου σχεδόν πόνεσε από την προσπάθεια να αποκρυσταλλώσω διαδρομές του εγκεφάλου μου προκειμένου να δεχθώ νέες κατευθύνσεις και πιθανότητες. Είναι σαν ένα φάρμακο που έχει απαίσια γεύση στην αρχή, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποιείς ότι σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ καλύτερα.
Τζοάνα Κούλιγκ και Τόμας Κοτ
Οι χαρακτήρες μας ήταν κι αυτοί μια μεταφορά. Δεν ξέρω για τι πράγμα, αλλά σίγουρα κάτι πολύ σωματικό. Η ταινία μιλάει για το πώς οι άνθρωποι έχουν μέσα τους δημιουργικές και καταστροφικές δυνάμεις που συνυπάρχουν την ίδια στιγμή. Και πως αυτές αποφασίζουν για ποια θα είναι η μοίρα σου. - Τζοάνα Κούλιγκ
Φιλίπ Γκραντριέ
Τα όνειρα δεν είναι ποτέ πολιτικά ορθά. Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ. Το άλλο ζήτημα είναι πως χρησιμοποιείς τη δύναμη σου πάνω στους άλλους. Αλλά αυτό αφορά τη ζωή, όχι τις ταινίες. Δεν γίνεται να αναμειγνύουμε αυτό που γίνεται στη ζωή με αυτό που γίνεται στην τέχνη. Αυτό είναι μια νέα μορφή φασισμού.
Γιώργος Πανουσόπουλος
Στη ζωή μου δυο πράγματα υπήρχαν. Μια γυναίκα και το σινεμά.
Σεμίχ Καπλάνογλου
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα μεγάλο χάος. Και για να λυθεί αυτό το χάος πρέπει η δημοκρατία, καλώς εφαρμοσμένη ή κακώς, να συνεχιστεί. Να συνεχιστούν οι εκλογές, να συνεχιστεί η διαδικασία. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δε βρίσκω σωστές όλες τις αποφάσεις της τουρκικής κυβέρνησης. Αλλά κοιτάζοντας συνολικά τη θέση τους, τη βρίσκω σωστή.
Ματ Ντίλον
Ο Λαρς δεν είναι σίριαλ κίλερ, αλλά έγραψε κάτι για τον εαυτό του. Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι έχετε την αντίληψη ότι είναι... κάπως. Ομως ο Λαρς είναι πολύ, πολύ, πολύ, πολύ... (παύση) καλοσυνάτος και τρυφερός (γέλια). Αλήθεια! Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος.»
Τίλντα Σουίντον και Λούκα Γκουαντανίνο
Τι φοβάστε;
Λ.Γκ. Τα φίδια.
Τ.Σ. Την αμνησία. Ο τρόπος με τον οποίο όλοι ξεχνάμε πράγματα, πιο γρήγορα, πιο εύκολα. Ολοι μας. Αυτό είναι τρομακτικό. Από το νούμερο του δωματίου μας, μέχρι την ιστορία μας. Η αμνησία είναι ο έβδομος κύκλος της κόλασης.
Αλεξάντρ Ντεσπλά
Είναι υπέροχο να βραβεύεσαι, καθώς αυτό δείχνει ότι οι συνάδελφοί σου άκουσαν κι εκτίμησαν τη μουσική σου. Αλλά το μόνο που πραγματικά έχει σημασία είναι η δουλειά σου. Μετά το πρώτο μου Οσκαρ, η πίεση ήταν ακόμα μεγαλύτερη για να γράψω καλή μουσική. Μετά το δεύτερο, φαντάζεστε… Εχω μάθει ότι οι σημαντικότερες αρετές είναι η απεριόριστη έκφραση και η μακροζωία.
Ζαν-Μαρκ Μπαρ
_Πρέπει να έχουμε επαφή με την ασημαντότητά μας. Νομίζω πως αυτό είναι το στοιχείο που μας ενοποιεί ως ανθρώπινα πλάσματα. Γιατί δεν είμαστε τίποτα. Και όταν κερδίσουμε αυτήν την επαφή, είναι πιο εύκολο να αγαπάς, πιο εύκολο να βρεις λύσεις στα προβλήματα, γιατί συνειδητοποιείς πως η στιγμή είναι τώρα.»
Λουκρέσια Μαρτέλ
Είμαι τεράστια σινεφίλ, βλέπω τα πάντα, αλλά με ελκύουν κυρίως οι ταινίες που αποπνέουν αγάπη, έχουν μια αμφισημία και δε σου προσφέρουν όλες τις λύσεις στο πιάτο. Δεν βρίσκω ομως την έμπνευση για τις δκές μου ταινίες εκεί. Αυτό που μου προκαλεί την επιθυμία να κάνω κινηματογράφο είναι ο ήχος, μια λέξη, μια συνομιλία, ο εσωτερικός ήχος και οι δονήσεις που σου προκαλεί η ανάγνωση ενός βιβλίου. Από εκεί παίρνω τις ιδέες για τις ταινίες μου, δεν έχω οπτικά ερεθίσματα για να δημιουργήσω, οι εικόνες μου είναι η οπτική μετουσίωση των ήχων που θέλω να μεταμορφώσω. Τον ήχο δεν πρέπει να τον εκλάβετε στην προκειμένη περίπτωση με τη στενή έννοια. Δίνω βεβαια μεγάλη σημασία στο soundtrack των ταινιών μου, οι οποίοι συνθετουν μια διάσταση της πραγματικότητας των χαρακτήρων κάθε ταινίας μου, και πάντα συνεργάζομαι με τους ίδιους ηχολήπτες. Για μένα, ωστόσο, ο ήχος είναι κάτι παραπάνω, ένα αφηγηματικό μέσο με το οποίο ο χρόνος αποκτά ένταση και βάθος. Συνήθως οι περισσότεροι σκηνοθέτες προσπαθούν να οπτικοποιήσουν το χρόνο, αλλά για μένα είναι σημαντικότερη η ηχητική διάσταση του, αφού αυτή διαμορφώνει τελικά την αφηγηματικότητα και την αίσθηση της πραγματικότητας. Κινηματογραφικής και μη.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Λουκρέσια Μαρτέλ με αφορμή το «Zama»
Γκασπάρ Νοέ
Νομίζω ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι κάτω απ΄όλη την κοινωνική μας κατασκευή, πέρα από τα φύλα και τις φυλές, τους καλούς τρόπους και τις συμβάσεις, υπάρχει κάτι κοινό στους ανθρώπους κι αυτό δεν είναι παρά κάτι το ζωώδες. Τα ένστικτα και οι ορμές. Είμαστε ζώα κατά βάθος και θα υπάρξει πάντα μια στιγμή που με την κατάλληλη αφορμή το ζώο θα πάρει το πάνω χέρι.
Ρόσι ντε Πάλμα
Δεν πιστεύω στα όρια. Μόνο στα γαστρονομικά όρια. Η γλώσσα για μένα δεν είναι όριο. Είμαι πάντα έτοιμη να μάθω το ρόλο μου στα αραβικά ή στα ρωσικά. Οπου με ζητούν πηγαίνω. Είναι τέλειο γιατί δεν χρειάζεται να μάθεις μια ολόκληρη γλώσσα. Οταν ήμουν μικρό κορίτσι ονειρευόμουν ότι θα εφεύρουν την ένεση γλώσσας. Οταν πηγαίνεις στην Κίνα για τρεις μήνες, κάνεις την ένεση… Ισως αργότερα χρησιμοποιήσουμε μικροτσιπ, με φακέλους μέσα στο εγκέφαλό μας όπου θα πηγαίνουμε και θα αντλούμε τις πληροφορίες. Θα λάτρευα να υπήρχε η ένεση γλώσσας. Για παράδειγμα, δεν μιλάω ελληνικά και τώρα εδώ στην Ελλάδα νιώθω κατώτερη. Γιατί θα ήθελα να μιλήσω ελληνικά, να εισβάλλω στην κουλτούρα. Δεν είμαι Γαλλίδα αλλά είμαι γαλλόφωνη και αυτό το κλειδί της γαλλοφωνίας μου έχει ανοίξει πολλές πόρτες σε άλλες κουλτούρες. Αν πας στην Κίνα και δεν μιλάς κινέζικα δεν μπορείς να εισβάλλεις στην κουλτούρα τους. Η γλώσσα είναι το χρυσό κλειδί αν θες να μπεις βαθιά μέσα σε ένα πολιτισμό. Ελπίζω λοιπόν μια μέρα κάποιος να εφεύρει την ένεση γλώσσας και με αυτόν τον τρόπο να μπούμε μέσα στους πολιτισμούς που μας συναρπάζουν.
Πολ Γκρίνγκρας
Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει κάποια στιγμή να φτάσουμε στο σημείο να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτές τις ιδέες. Κάνουμε το πρόβλημα μεγαλύτερο αν υποκρινόμαστε ότι αυτές οι ιδέες, των ακροδεξιών και των νεοναζιστών, δεν υπάρχουν και ότι δεν στηρίζονται από πολλούς. Γιατί αυτό γίνεται στην Ευρώπη σήμερα. Είναι υγιές να μην βλέπουμε που μπορούν να μας οδηγήσουν; Και το πιο σημαντικό είναι ότι βλέπουμε πως αυτές οι ιδέες νικήθηκαν. Και γι' αυτό πιστεύω πως η ταινία είναι μια αναγκαία ιστορία που πρέπει να ειπωθεί.
Ντέιβ Φράνκο
Ο αδελφός μου, ως σκηνοθέτης, δημιουργεί ένα κλίμα συνεργασίας, όπου η κάθε γνώμη έχει βαρύτητα κι η καλύτερη ιδέα κερδίζει. Πηγαίναμε όλοι στο γύρισμα και συμβάλαμε με τις ιδέες μας, δουλεύαμε στενά όλοι μαζί και, πραγματικά, ήταν τόσο διασκεδαστικά όσο μοιάζει. Σε πέντε, δέκα χρόνια από τώρα, εύχομαι ειλικρινά να μπορώ να κάνω το ίδιο, να δουλεύω με ανθρώπους που αγαπώ.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη του Ντέιβ Φράνκο με αφορμή το «The Disaster Artist»
Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ
Τρομάζω και μόνο στην ιδέα της διάλυσης της Ευρώπης. Αλλά πιστεύω ότι είναι μια εποχή όπου πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τι ακριβώς έχει πάει λάθος. Οι παθογένειες στο εσωτερικό της Ευρώπης είναι δημιούργημα των ίδιων των λαών και πρέπει να αντιμετωπιστούν - ακόμη κι αν αυτό απειλήσει το γόητρο κάποιων χωρών. Οφείλουμε να το κάνουμε για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Το κάνουμε καθημερινά έτσι κι αλλιώς. Αναρωτιόμαστε ποιοί είμαστε, που πάμε, αν όλα αυτά για τα οποία έχουμε προσπαθήσει έχουν κάποιο νόημα. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για την Ευρώπη.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ με αφορμή το «Western»
Μίκαελ Ρόσκαμ, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Ματίας Σχούναρτς
Δε νομίζω πως η τέχνη λειτουργεί απαραίτητα ψυχαναλυτικά. Δηλαδή ναι, ως έναν βαθμό σίγουρα, αλλά αν γίνεται αυτό συνέχεια, είναι βαρετό και δεν έχει νόημα. Η τέχνη είναι κυρίως φαντασία και δημιουργικότητα κι όχι ναρκισιστική παθητικότητα. - Ματίας Σχούναρτς
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του σκηνοθέτη και των δύο πρωταγωνιστών του «Μη Φέρνεις Λουλούδια» στο Flix
Μπάμπης Μακρίδης
Οταν αισθάνεσαι λυπημένος τραβάς την προσοχή των ανθρώπων γύρω σου. Θα έρθουν κοντά σου, θα προσπαθήσουν να σε κάνουν χαρούμενο. Μπορεί να σε χαϊδέψουν, να σου μιλήσουν γλυκά. Θα γίνεις το κέντρο του ενδιαφέροντος που πάντα είναι κάτι το ελκυστικό. Επίσης νομίζω ότι υπάρχει μια ποιητική διάσταση στην λύπη και είναι ωραίο να αισθάνεσαι ποιητής.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Μπάμπη Μακρίδη στο Flix με αφορμή την έξοδο του «Οίκτου»
