Ηταν 2 Απριλίου του 2008 όταν ο Παναγιώτης Μένεγος και ο Σταύρος Διοσκουρίδης έκαναν την πρώτη εκπομπή τους στον ΣΚΑΙ 100.3. Ο τίτλος της εκπομπής ήταν «Λατέρνατιβ», τόσο ισχυρός που έκτοτε θα ήταν το άτυπο-τυπικό κοινό τους όνομα και ταυτόχρονα μια ολόκληρη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο της ποπ κουλτούρας αυτής της πόλης.
Από τον En Lefko πλέον κάθε πρωί και οι δυο τους μαζί, από την Popaganda και μαζί και μόνοι και σε κάποιο dj set (πάλι) και οι δυο μαζί, ο Παναγιώτης Μένεγος και ο Σταύρος Διοσκουρίδης κλείνουν την πρώτη υπέροχη δεκαετία της ζωής τους και μιλούν στο Flix για όλα όσα διαδραματίστηκαν αυτά τα δέκα χρόνια, τις τηλεοπτικές σειρές που άφησαν στη μέση, τα γεγονότα που τους σημάδεψαν, τις φιλοδοξίες που είχαν και τι έχει μείνει από αυτές, τα αγαπημένα τους δίδυμα στο σινεμά και τη μουσική, τη δημοσιογραφία που αγαπούν και τα πράγματα που έχουν βαρεθεί να σχολιάζουν στο ραδιόφωνο.
Οι Λατέρνατιβ γιορτάζουν τα 10 τους χρόνια με ένα ολοήμερο πάρτι το Σάββατο 14/4 στο six d.o.g.s. Με ελεύθερη είσοδο, από τις 16.00 μέχρι και τα ξημερώματα της Κυριακής, παιχνίδια, live εμφανίσεις, dj sets και μια σειρά από εκπλήξεις δίνουν τον τόνο των εορτασμών. Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για όσα θα συμβούν εκεί στην επίσημη σελίδα του πάρτι στο Facebook.
Τι πιστεύατε ότι θα γινόταν όταν ξεκινούσατε και τι έγινε τελικά;
Παναγιώτης: Ξεκινήσαμε με μια τρομερή άγνοια κινδύνου κι εντελώς πανκ διάθεση σε ένα «σοβαρό» περιβάλλον όπως αυτό του ΣΚΑΪ 100.3, κάτι που μεταφράστηκε σε κτηνώδη αυτοπεποίθηση. Με δεδομένα αυτά, όπως λέει και το ποδοσφαιρικό κλισέ, μάλλον «κοιτάζαμε την επόμενη εκπομπή / κάθε εκπομπή ξεχωριστά» και σίγουρα δεν περιμέναμε ότι θα δίναμε συνεντεύξεις δέκα χρόνια μετά.
Σταύρος: Πίστευα ότι θα βγάζαμε πολλά λεφτά σύντομα. Τώρα το σύντομα μπορεί να είναι στα είκοσι χρόνια. Οπως το πάρει κανείς.
Τι θα κάνατε διαφορετικά σήμερα, δέκα χρόνια πιο σοφοί;
Παναγιώτης: Εγώ σιχαίνομαι όλους αυτούς που λένε «δε μετανιώνω για τίποτα» και «θα τα έκανα όλα ίδια», αλλά στην πραγματικότητα η εμπειρία δεν είναι αποτέλεσμα απόφασης ή επιλογής, έρχεται με τον χρόνο. Και η τωρινή μου όποια εμπειρία λέει ότι το ραδιόφωνο είναι πρώτα «performance» και μετά «δημοσιογραφία». Θα ήθελα να το είχα καταλάβει νωρίτερα, θα μπορούσα όμως;.
Σταύρος: Με πρόχειρους υπολογισμούς έχουμε κάνει πάνω από 3.000 εκπομπές. Αν πάνε όλα καλά θα κάνουμε άλλες τόσες. Οταν έχεις τόση συχνή επαφή με το επάγγελμα δεν μπορείς ν’ απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Είναι σαν να ρωτάς έναν μπογιατζή αν ξεκινούσες πάλι να βάψεις τον τοίχο τι θα έκανες; Το ζήτημα είναι να βάψει τον τοίχο, όπως και εμείς να κάνουμε μια καλή εκπομπή κάθε μέρα.
Αν τα δέκα αυτά χρόνια των Λατέρνατιβ ήταν ταινία ποια θα ήταν και γιατί;
Παναγιώτης: Οι «Πονηρές Μπίζνες Ενός Πρωτάρη».
Σταύρος: Το «Αποκάλυψη Τώρα». Είναι η διάρκεια, το πόσο τρελαίνεσαι όταν περνούν τα χρόνια και όλα αυτά που καθημερινά αντικρίζουμε γύρω μας.
Με τον Χρήστο Λούλη το 2015
Θα έλεγα ότι σε αυτά τα δέκα χρόνια με σημάδεψε αρκετά η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008, όχι με την άποψη ότι ανέβηκα στα κάγκελα της αμφισβήτησης αλλά ότι αντιλήφθηκα ότι σαν κοινωνία είμαστε ακόμα πολύ πρωτόγονη. Το γεγονός ότι δεν φάγαμε ο ένας στον άλλον στα χρόνια που ακολούθησαν είναι ένα από τα μυστήρια της φύσης. - Σταύρος
Με τη Δήμητρα Γαλάνη το 2016
Περιγράψτε ο ένας τον άλλον με δέκα επίθετα! (Εντοπίστε επίσης τι είναι αυτό που δεν έχει ο ένας και έχει ο άλλος.)
Παναγιώτης: Ο Σταύρος είναι: πανέξυπνος / doer / εργατικός-υπεύθυνος-φερέγγυος όταν κι εκεί που πρέπει / μέγας σατανάκος / (ευτυχώς) περισσότερο διπλωμάτης και λιγότερο ξεροκέφαλος από μένα / μέγας γλεντζές / άνθρωπος που καταλαβαίνει καλά τη συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων.
Σταύρος: Ο Παναγιώτης είναι όμορφος, ειλικρινής, γοητευτικός, πρακτικός, ορθολογιστής, ερωτικός, φανταστικός, σκανταλιάρης, προκομμένος και λαμπρός ραδιοφωνικός παραγωγός. Με καλύπτει σε όλα.
Τι άλλαξε και τι δεν άλλαξε μέσα σε αυτή τη δεκαετία; Για εσάς, για το ραδιόφωνο, για την Ελλάδα, για τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα;
Παναγιώτης: Ε, δεν έμεινε και τίποτα ίδιο. Εμείς είχαμε την τύχη να ζήσουμε «ενδιαφέροντες καιρούς» με την Κρίση να φέρνει τεράστιες αλλαγές παντού και την ατυχία να εργαστούμε παρά μόνο για ελάχιστο χρόνο στις χρυσές μέρες των μίντια στην Ελλάδα. Κακό για την τσέπη μας, καλό για την προσγείωσή μας στην πραγματικότητα που μας έκανε καλύτερους επαγγελματίες. Το κοινό/καινό δαιμόνιο της δεκαετίας ήταν τα σόσιαλ μίντια (αρχές του 2008 δεν ήταν που κάναμε όλοι προφίλ στο Facebook;) και η συνταρακτική προσαρμογή των πάντων στη φούσκα τους. Το ραδιόφωνο δεν έμεινε ανεπηρέαστο. Παίρνει λιγότερα ρίσκα απ’ ότι παλιά γιατί το κοινό, εθισμένο στην όλο και πιο γρήγορη ικανοποίηση με τα likes και τα ρέστα, έχει λιγότερη υπομονή και διάθεση για πειραματισμό. Φυσικά, το αβγό έκανε την κότα…
Σταύρος: Η κρίση, τα κοινωνικά δίκτυα, ο ατομισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η άνοδος της ακροδεξιάς από τη μία κόντρα στην κυριαρχία της πολιτικής ορθότητας. Οχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο. Παρόλα αυτά το ραδιόφωνο συνεχίζει απτόητο γιατί είναι μια καλή παρέα που δεν το επηρεάζει τίποτα.
Πώς αντιδράτε όταν σας αποκαλούν «γνήσια παιδιά της κρίσης»; Τελικά η κρίση τι ήταν για εσάς και πώς την ενσωματώσατε μέσα στα πράγματα που κάνατε αυτή τη δεκαετία;
Παναγιώτης: Αποδεχόμαστε πλήρως τον όρο. Νομίζω ότι σας απάντησα με τον Θούριο που απήγγειλα στην προηγούμενη ερώτηση.
Σταύρος: Δεν νομίζω ότι είναι αδόκιμος ο όρος. Είμαστε τα παιδιά που θα πληρώσουν το λογαριασμό με την έννοια ότι δεν ζήσαμε καθόλου την εποχή της ευμάρειας ή της αυταπάτης. Αυτό έχει τα θετικά αλλά και τ’ αρνητικά του. Στα θετικά ότι μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα και χωρίς αυτοσκοπό της ζωής μας να πάρουμε ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο, το κακό ότι, ενώ έγινε μια σφαγή της γενιάς μας, έχουμε κουραστεί να διαμαρτυρόμαστε. Πολύ πιθανό όλη αυτή η αδικία που έχουμε εισπράξει να μη μας κάνει, όπως νομίζουν πολλοί, καλύτερος σαραντάρηδες από τους προηγούμενους.
Με τον Γιάννη Πετρίδη το 2015
Το κοινό/καινό δαιμόνιο της δεκαετίας ήταν τα σόσιαλ μίντια (αρχές του 2008 δεν ήταν που κάναμε όλοι προφίλ στο Facebook;) και η συνταρακτική προσαρμογή των πάντων στη φούσκα τους. Το ραδιόφωνο δεν έμεινε ανεπηρέαστο. Παίρνει λιγότερα ρίσκα απ’ ότι παλιά γιατί το κοινό, εθισμένο στην όλο και πιο γρήγορη ικανοποίηση με τα likes και τα ρέστα, έχει λιγότερη υπομονή και διάθεση για πειραματισμό. Φυσικά, το αβγό έκανε την κότα… - Παναγιώτης
Με τη Βάνα Μπάρμπα το 2017
Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα μόνο αντιπροσωπευτικό γεγονός για να εκφράσει τα δέκα αυτά χρόνια - ένα από την προσωπική σας διαδρομή και ένα κοινωνικό - ποιο θα ήταν και γιατί;
Παναγιώτης: Η μεταπήδηση στον En Lefko 87.7 και μάλιστα η ανάληψη της prime time πρωινής ζώνης και αυτή η περιπέτεια καταστροφής που λέγεται Popaganda είναι τα προσωπικά μου επαγγελματικά highlights, μου έδειξαν ότι αν το προσπαθείς τα πράγματα μπορούν να γίνονται και λίγο με τους όρους σου. Πιο συνολικά, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου κι όσα ακολούθησαν δεν ήταν το σημαντικότερο γεγονός της δεκαετίας αλλά ήταν σίγουρα ένα ξύπνημα. Ηταν η συνειδητοποίηση της παρακμής και κάτι σαν σήμα ότι η εποχή της σάχλας σε όλα τα επίπεδα οριστικά τελείωσε. Οχι ότι πήγαμε μπροστά από τότε…
Σταύρος: Προσωπικό είναι ότι πέθανε ο πατέρας μου το 2011, κάτι που σαν εμπειρία δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη. Ελπίζω τα επόμενα χρόνια να μην είναι ότι χάσαμε αλλά ότι βάλαμε ένα μέλος στην οικογένεια. Οικουμενικό, θα έλεγα ότι με σημάδεψε αρκετά η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008, όχι με την άποψη ότι ανέβηκα στα κάγκελα της αμφισβήτησης αλλά ότι αντιλήφθηκα ότι σαν κοινωνία είμαστε ακόμα πολύ πρωτόγονη. Το γεγονός ότι δεν φάγαμε ο ένας στον άλλον στα χρόνια που ακολούθησαν είναι ένα από τα μυστήρια της φύσης.
Ποια είναι η αγαπημένη δεκαετία στην ποπ κουλτούρα του Σταύρου και ποια του Παναγιώτη; Και γιατί;
Παναγιώτης: Από το 1972 που βγαίνει ο «Νονός» μέχρι το 1982 που κυκλοφορεί το «Thriller». Το αξεπέραστο Νέο Χόλιγουντ των Κόπολα-Σκορσέζε-Σπίλμπεργκ-Λούκας, η καλύτερη περίοδος των Lou Reed-Bowie-Iggy, η έκρηξη του punk, η κοσμογονία του post punk που σε μεγάλο βαθμό ορίζει ακόμα τι ακούμε. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ξανά εποχή που το mainstream θα είναι τόσο θολωμένο για να δώσει το τιμόνι στους «τρελούς».
Σταύρος: Τις δύο τελευταίες δεκαετίες τις έχω ζήσει όπως θα έπρεπε οπότε έχω πάρα πολλές αναφορές. Από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, μέχρι τις τηλεοπτικές σειρές υπάρχουν δεκάδες πράγματα που κάνουν τα χρόνια από το 2000 και μετά να μοιάζουν ότι συμπυκνώνουν στην ουσία ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα. Εντάξει, το διαδίκτυο είναι πίσω από όλα αυτά αλλά νομίζω πως δε θα προτιμούσα να είχα γεννηθεί για παράδειγμα στα θρυλικά sixties. Καλύτερα να μην έβλεπα τους Beatles από κοντά και να τους είχα στo mp3 player την ώρα που πήγαινα για παράδειγμα στο Yoga Bala στου Ψυρρή ν’ ακούσω το σετ του Andrew Weatherall.
Ποια τηλεοπτική σειρά ντρέπεστε που δεν έχετε δει μέχρι το τέλος; Ποια τηλεοπτική σειρά δεν ντρέπεστε που δεν έχετε δει; Ποια τηλεοπτική σειρά θα θέλατε να μην είχε τελειώσει ποτέ; Και γιατί.
Παναγιώτης: Αζ γουί σπικ, ξεκινάω τον 3ο κύκλο «The Wire», άρα η ντροπή θα ανήκει σύντομα στο παρελθόν. Δεν ντρέπομαι καθόλου που έχω αφήσει το «Game of Thrones» στον τρίτο κύκλο. Η αγαπημένη μου σειρά ever είναι το «Sopranos» που όμως… δεν τελείωσε ποτέ, άρα μάλλον σας κάλυψα.
Σταύρος: Το «Sopranos», είμαι στην 4η σεζόν. Το «Survivor», δεν ντρέπομαι καθόλου που δεν το έπιασα. Το «Mad Men» θα ήθελα να έφτανε μέχρι τη σημερινή δεκαετία. Ακόμα και τώρα, άλυτα είναι τα περισσότερα αντρικά προβλήματα.
Με τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο το 2016
Εχω βαρεθεί την, σε ένα βαθμό επιβεβλημένη από το μπάχαλο των σόσιαλ, κορεκτίλα να πρέπει να σχολιάζεις διαρκώς με αστερίσκους για να τηρείς ισορροπία και να μη σε περάσουν για ΣΥΡΙΖΑίο, φιλελέ, Λανθιμικό, Γάβρο (μπρρρ), οπαδό του μπρουταλισμού ή του τσίιπουρου με γλυκάνισο. Νομίζω, δε θα βαρεθούμε ποτέ (τουλάχιστον μέχρι το καθολικό #deleteFacebook) να παρατηρούμε με καθημερινά παραδείγματα πόσο επηρέασαν τα σόσιαλ μίντια την ανθρώπινη συμπεριφορά. - Παναγιώτης
Με τον Τζίμη Πανούση το 2015
Ραδιοφωνικοί παραγωγοί, δημοσιογράφοι, djs. Σε ποιο από τα τρία - ή αν είναι κάποιο άλλο - νομίζετε ότι είστε καλύτεροι; Και γιατί.
Παναγιώτης: Γενικά, μη μας βάζετε τώρα σε αυτό το αυτοαναφορικό inception… απλά να σημειώσω ότι στα δυό πρώτα είμαστε επαγγελματίες, ενώ στο τρίτο ερασιτέχνες. Κι ότι έχω μεγαλύτερη σιγουριά γι’ αυτό που κάνω, όταν γράφω. Ο,τι καταλάβατε…
Σταύρος: Δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός. Dj δεν το βάζω καν γιατί στην ουσία διαλέγω κάποια καλά τραγούδια αλλά δεν έχω καμία σχέση με το επάγγελμα. Τα δύο πρώτα είτε σας αρέσει είτε όχι είναι τα μόνα επαγγέλματα που μπορώ να κάνω οπότε θα πρέπει να με αντέξετε για αρκετό καιρό ακόμα.
Τι έχετε βαρεθεί να σχολιάζετε στο ραδιόφωνο; Τι δεν θα βαρεθείτε ποτέ να σχολιάζετε στο ραδιόφωνο;
Παναγιώτης: Εχω βαρεθεί την, σε ένα βαθμό επιβεβλημένη από το μπάχαλο των σόσιαλ, κορεκτίλα να πρέπει να σχολιάζεις διαρκώς με αστερίσκους για να τηρείς ισορροπία και να μη σε περάσουν για ΣΥΡΙΖΑίο, φιλελέ, Λανθιμικό, Γάβρο (μπρρρ), οπαδό του μπρουταλισμού ή του τσίιπουρου με γλυκάνισο. Νομίζω, δε θα βαρεθούμε ποτέ (τουλάχιστον μέχρι το καθολικό #deleteFacebook) να παρατηρούμε με καθημερινά παραδείγματα πόσο επηρέασαν τα σόσιαλ μίντια την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Σταύρος: Εχω βαρεθεί να διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Αν και μεγάλωσα με αυτές, νομίζω ότι στην Ελλάδα έχουν χάσει το παιχνίδι να έχουν τουλάχιστον λίγη αξιοπρέπεια απέναντι στον εαυτό τους. Δεν θα βαρεθούμε να σχολιάζουμε την καλή μουσική, τις ωραίες ταινίες, τους εξαιρετικούς Έλληνες θεατρανθρώπους, τα καταπληκτικά ντοκιμαντέρ, τις σειρές, τα σπουδαία βιβλία, το νόστιμο φαγητό, την Αθήνα που αγαπάμε πάρα πολύ, αυτά που λένε οι φίλοι μας και τα κορίτσια.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η σωστή αντίδραση ενός δημοσιογράφου στη σημερινή αποκαλούμενη εποχή του «τέλους της δημοσιογραφίας όπως την ξέραμε»;
Παναγιώτης: Δεν ξέρω τι σημαίνει «τέλος της δημοσιογραφίας όπως την ξέραμε». Ξέρω ότι η εποχή έχει τρομακτική ανάγκη από καλή δημοσιογραφία, και περισσότερο από το να ξαναμάθει ο κόσμος να την εκτιμά και να την εμπιστεύεται (αντί να τσιμπά στο clickbait των σαιτ τύπου lemepipes.gr). Και δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι γνώμες των χρηστών στα σχόλια του Yelp, του Trip Advisor, του IMDB κοκ.
Σταύρος: Ελάτε, παιδιά. Οκ, από δημοσιογράφοι γίναμε παραγωγοί περιεχομένου, αλλά ο κόσμος γράφει και διαβάζει πιο πολύ από ποτέ. Αν είσαι καλός σε αυτή τη δουλειά, είσαι κάτι ανάλογο με την κατσαρίδα που θα επιζήσει μετά από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Εσείς, παρά την κρίση του σινεμά, έχετε ένα καταπληκτικό site που επιβιώνει μέσα στα χρόνια. Αυτό που με ενοχλεί πάρα πολύ είναι πως όταν ξεκίναγα, ανταγωνιζόμασταν πιο πολύ ως το ποιος θα γράψει ένα ωραίο κείμενο παρά για το ποιος θα το βγάλει πρώτος. Προσεύχομαι να επιστρέψουμε πάλι σε αυτό το σημείο.
Με τον Γιώργο Κοτανίδη το 2016
Εχω βαρεθεί να διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Αν και μεγάλωσα με αυτές, νομίζω ότι στην Ελλάδα έχουν χάσει το παιχνίδι να έχουν τουλάχιστον λίγη αξιοπρέπεια απέναντι στον εαυτό τους. Δεν θα βαρεθούμε να σχολιάζουμε την καλή μουσική, τις ωραίες ταινίες, τους εξαιρετικούς Ελληνες θεατρανθρώπους, τα καταπληκτικά ντοκιμαντέρ, τις σειρές, τα σπουδαία βιβλία, το νόστιμο φαγητό, την Αθήνα που αγαπάμε πάρα πολύ, αυτά που λένε οι φίλοι μας και τα κορίτσια. - Σταύρος
Με τον Μάκη Παπαδημητρίου
Ποιο είναι το αγαπημένο σας δίδυμο στη μουσική και ποιο στο σινεμά;
Παναγιώτης: Δίδυμα ε; ΟΚ, δεν είναι κουλ πια αλλά δε σηκώνω κουβέντα για τους Chemical Brothers κι έχω μια παθολογική αγάπη στους Everything But the Girl. Στο σινεμά, νομίζω το Πολ Νιούμαν-Ρόμπερτ Ρέντφορντ είναι το αρχετυπικό, το Εντ Νόρτον-Μπραντ Πιτ στο «Fight Club» αυτό της γενιάς μας και τα Τζιν Γουάιλντερ-Ρίτσαρντ Πράιορ και βέβαια Μπαντ Σπένσερ-Τερενς Χιλ αυτα που μου θυμίζουν νοσταλγικά τα βίντεο κλαμπ.
Σταύρος: Στη μουσική είναι οι Radiohead (και δεν είναι δίδυμο). Με καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό και σαν άνθρωπο όταν τους πρωτοάκουσα στην ευαίσθητη ηλικία του λυκείου. Στο σινεμά πάντα μου άρεσε η σχέση Πολ Νιούμαν, Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο «Κεντρί», του τελευταίου με τον Ντάστιν Χόφμαν στο «Ολοι οι Ανθρωποι του Προέδρου» και φυσικά των Πατσίνο, Ντε Νίρο στην «Ενταση» του Μαικλ Μαν.
Πώς φαντάζεστε τους Λατέρνατιβ σε δέκα χρόνια από τώρα;
Παναγιώτης: Ελπίζω να κάνουμε ακόμα dj sets, αλλά σπάνια. Να έχουμε ταξιδέψει σε όλες τις ηπείρους. Να έχουμε ξαναδεί πρωταθλητή τον Παναθηναϊκό. Να βρούμε τους επόμενους δύο 25ρηδες που δε θα ξέρουν τι τους γίνεται και να τους πληρώνουμε για να μάθουν εις βάρος μας.
Σταύρος: Τώρα μπαίνουμε στην δεκαετία της ραδιοφωνικής εφηβείας. Οπότε, νομίζω πως σε δέκα χρόνια θα είναι πιο ώριμο από ποτέ και για να επιστρέψω στην πρώτη ερώτηση, με περισσότερα λεφτά.
Οι Λατέρνατιβ γιορτάζουν τα 10 τους χρόνια με ένα ολοήμερο πάρτι το Σάββατο 14/4 στο six d.o.g.s. Με ελεύθερη είσοδο, από τις 16.00 μέχρι και τα ξημερώματα της Κυριακής, παιχνίδια, live εμφανίσεις, dj sets και μια σειρά από εκπλήξεις δίνουν τον τόνο των εορτασμών. Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για όσα θα συμβούν εκεί στην επίσημη σελίδα του πάρτι στο Facebook.
