Eκανε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες της χρονιάς. Το «Μη με Αγγίζεις» κέρδισε το μίσος μερίδας κριτικών που το βρήκαν δήθεν, στημένο και υπερφίαλο, αλλά τον ενθουσιασμό άλλων που συνυπογράφουν την επιλογή της κριτικής επιτροπής να του δώσουν τη Χρυσή Αρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου 2018.
Μία 55χρονη γυναίκα νιώθει εγκλωβισμένη, άδεια, παγωμένη. Το σεξ για εκείνη είναι μόνο πληρωμένα call boys τα οποία κοιτάει με κρυφή πείνα, αλλά ποτέ δεν αγγίζει. Ούτε εκείνη επιτρέπει να την αγγίζουν. Η ιστορία της δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ομολογεί η ίδια. Δεν της έχει συμβεί κάτι τραγικό, κάτι που τουλάχιστον να θυμάται. Βέβαια οι εικόνες από τις επισκέψεις της στο νοσοκομείο στον υπερήλικα πατέρα της υποψιάζουν για το αντίθετο.Μία 55χρονη γυναίκα νιώθει εγκλωβισμένη, άδεια, παγωμένη. Το σεξ για εκείνη είναι μόνο πληρωμένα call boys τα οποία κοιτάει με κρυφή πείνα, αλλά ποτέ δεν αγγίζει. Ούτε εκείνη επιτρέπει να την αγγίζουν. Η ιστορία της δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ομολογεί η ίδια. Δεν της έχει συμβεί κάτι τραγικό, κάτι που τουλάχιστον να θυμάται. Βέβαια οι εικόνες από τις επισκέψεις της στο νοσοκομείο στον υπερήλικα πατέρα της υποψιάζουν για το αντίθετο. Η γυναίκα αυτή αποφασίζει να ξεγυμνωθεί. Μπροστά μας και μπροστά στο φακό της νεαρής σκηνοθέτιδας Αντίνα Πιντιλιέ, η οποία την παρατηρεί στις επισκέψεις της σε διάφορους σεξουαλικούς θεραπευτές: μία 60χρονη τρανσέξουαλ που προσπαθεί να την απελευθερώσει μέσω ψυχανάλυσης και μουσικής, έναν Αυστραλό s&m ακτιβιστή (ως λύση του να καταλάβει κανείς τα όριά του και να τα ξεπεράσει), ένα γκρουπ ανθρώπων με σωματικές αναπηρίες στο οποίο εργάζεται ένας νεαρός Ισλανδός θεραπευτής με τον οποίο είναι κρυφά ερωτευμένη.
Διαβάστε αναλυτικά: την κριτική του Flix για το «Μη Με Αγγίζεις»
Η ίδια τι έχει να πει - έκανε μία ταινία προκλητική ταινία για την πρόκληση; Είναι μία ταινία για το σεξ;
Δεν είναι μία ταινία -μόνο- για το σεξ, όχι. Συχνά λέω ότι είναι για την οικειότητα. Είναι αρκετά σύνθετο αυτό το θέμα γιατί συνδέεται με την αυτοεκτίμηση, το σώμα μας, τη σεξουαλική μας ελευθερία ή καταπίεση, την επικοινωνιακή μας δεινότητα ή τον ψυχολογικό μας ευνουχισμό. Βρίσκω πολύ ενδιφέρον το ότι παρατηρήσατε ότι έχει κοινωνική και πολιτική διάσταση – έμμεσα αλλά ουσιαστικά. Γιατί είναι ένα θέμα ταμπού. Το σώμα μας, το σεξ, η οικειότητα δεν είναι ζητήματα για τα οποία μιλάμε εύκολα. Δεν τα μοιραζόμαστε. Κι αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο στην κοινωνική καταπίεση.
Οταν ήμουν 20 χρονών, νόμιζα ότι τα ήξερα όλα Ηξερα τι σημαίνει σεξ, τι σημαίνει μοιράζομαι το σώμα και τον εαυτό μου, ήξερα ποια ήμουν και τι είδους σχέση ζητούσα. Μετά κατάλαβα ότι δεν ήξερα τίποτα. Ηρθε η πραγματική ζωή και γέλασε στο πρόσωπό μου. Οι ιδέες που έχουμε για τις σχέσεις, την ομορφιά, την αυτοεκτίμηση, την ντροπή, η αγάπη δεν ήταν δικές μου και δεν εφαρμόζονται πραγματικά στη ζωή. Είναι απλά κατασκευασμένα κλισέ που σε κάνουν δυστυχισμένο. Η πραγματικότητα είναι τόσο διαφορετική από όσα μάς επιβάλει η οικογένεια, η κοινωνία, το σινεμά. Οπότε αυτό το πρότζεκτ ξεκίνησε με τη διάθεση να σβήσω κάθε προκατάληψη και να ξαναρχίσω από την αρχή. Σαν να μην ήξερα τίποτα. Να ερευνήσω, να ρωτήσω, να ακούσω.
Η ταινία είναι το αποτέλεσμα συνδημιουργίας όλων όσων συμμετείχαν. Ηθοποιοί, ακτιβιστές, θεραπευτές, αληθινά πρόσωπα της έρευνας, όλοι μαζί το γράψαμε, όλοι μαζί το διερευνήσαμε, όλοι μαζί το υπογράφουμε. Κάθε ένας απο τους συμμετέχοντες είναι μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που ξεπερνά ακόμα κι όσα μάς αποκαλύπτει στην ταινία. Για αυτό και στα φεστιβάλ και τις πρεμιέρες θέλουμε να ταξιδεύουμε όλοι μαζί – όσοι το δυνατόν περισσότεροι. Γιατί ο καθένας έχει να προσθέσει κάτι σημαντικό σε αυτό τον μεγάλο και σύνθετο διάλογο.
Στο σεξ, την οικειότητα, την αγάπη δεν υπάρχει «φυσιολογικό» Κι αυτό θα πρέπει να μας ακούγεται ανακουφιστικό, κι όχι απειλητικό. Τι σημαίνει «φυσιολογικό», ποιος είναι ο «κανόνας», ποιος τον επέβαλε και γιατί; Υπάρχουν κορμιά που δεν εντάσσονται στους κανόνες της ομορφιάς και είναι πανέμορφα. Υπάρχει οικειότητα που χτίζεται με άλλους τρόπους από αυτούς που σε μαθαίνει η οικογένειά σου. Οποια σεξουαλική δραστηριότητα (αρκεί να είναι ανάμεσα σε δύο σύμφωνους ενήλικες) φέρνει ηδονή είναι φυσιολογική. Αυτό διερευνά και δηλώνει η ταινία και για αυτό είναι πολιτική.
Μία ταινία επίκαιρη κι απαραίτητα Ζούμε σε πολύ επικίνδυνες εποχές. Εποχές που έχει ξυπνήσει ένας νέος φασισμός που προσπαθεί να ξαναπνίξει κάθε ελευθερία κερδίσαμε για τον πολίτη, τη γυναίκα, το σώμα μας, τη συλλογική μας έκφραση. Χαίρομαι πολύ που αυτή η ταινία ήρθε για να ταρακουνήσει κοινωνίες που άρχισαν και πάλι να μισούν το διαφορετικό. Να μην το ξέρουν, να το φοβούνται και να το μισούν. Ιδεολογίες που ξαναξυπνούν για να πνίξουν τον πολιτισμό μας – είναι τόσο τρομαχτικό. Εμείς προτείνουμε τη συμφιλίωση με το διαφορετικό. Γιατί αυτή η συμφιλίωση θα απελευθερώσει όλους μας και θα μάς πάει μπροστά. Καταλαβαίνοντας το διαφορετικό, καταλαβαίνουμε κι αποδεχόμαστε και τον εαυτό μας.
Ενιωσε ποτέ ότι εκμεταλλεύετε τους συνομιλητές της – ότι προκαλεί; Από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να κάνω την ταινία, έψαχνα για ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια ανάγκη για ελευθερία στο λόγο. Που βλέπουν απενοχοποιημένα το σεξ ως μορφή έκφρασης και θέλουν να κάνουν αυτό το ταξίδι διερεύνησης των ορίων μαζί μου. Η ταινία από την αρχή χτίστηκε ως ένας κινηματογραφικός διάλογος – μεταξύ μας αλλά και με τους θεατές. Ολοι όσοι κάθισαν μπροστά από την κάμερά μου ήξεραν ότι μπορούν να πουν ό,τι θέλουν, αλλά και να κόψουν όσα θέλουν, γιατί πιθανόν μετάνιωσαν ή μετά αισθάνθηκαν αμήχανα. Φυσικά κι εγώ νιώθω πάντα την προσωπική ευθύνη όσων παρουσιάζω. Για αυτό κι επέλεξα να μοιράσω την ταινία ανάμεσα σε ηθοποιούς που έμαθαν ένα σενάριο κι ανθρώπους που είπαν τις προσωπικές τους ιστορίες. Η φιξιόν λειτουργούσε ως προστατευτική φούσκα – να μην ξέρεις τι είναι αληθινό, τι είναι φαντασίωση, τι είναι πραγματική μνήμη και τι είναι κατασκευασμένο. Γιατί σημασία έχει να πάει μπροστά ο διάλογος, όχι να σκανδαλιστείς με κάτι που σου αποκαλύπτει ο άλλος. Ετσι όλοι ένιωσαν άνετα και έβγαλαν ένα πραγματικό κομμάτι του εαυτού τους – ακόμα πιο αληθινό από ό,τι αν έκαναν ντοκιμαντέρ κι ένιωθαν το βάρος του «αληθινού» τους εαυτού.
Πώς αισθάνεται ως γυναίκα σκηνοθέτης που κερδίζει τη Χρυσή Αρκτο την εποχή του #metoo με μία τέτοια ταινία; Είναι τα πράγματα στην Ευρώπη καλύτερα για τις γυναίκες της κινηματογραφικής βιομηχανίας; Είναι πολύ σύνθετη η ερώτησή σας. Θα προτιμήσω να σας απαντήσω με μέιλ [Δεν απάντησε ποτέ].
Το «Μη Με Αγγίζεις» προβάλλεται από την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Feelgood.
