Είναι από τα αγαπημένα μας πρόσωπα: επειδή είναι φωτεινή, φρέσκια και σου δίνει την αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Η Δάφνη Πατακιά είναι πλέον γνωστή, όχι μόνο στην Ελλάδα (από τις εμφανίσεις της στο «Ξύπνημα της Ανοιξης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, στο «Interruption» του Γιώργου Ζώη και το «Ακρυλικό» του Νίκου Πάστρα), αλλά και στη δεύτερη πατρίδα της τη Γαλλία, εκεί όπου πλέον ζει μόνιμα, εξαργυρώνοντας τη φήμη που της χάρισε το γαλλοελληνικό «Djam» του Τόνι Γκάτλιφ, αλλά και έξω από αυτήν με τη συμμετοχή της στο επιτυχημένο «Versailles» του ΒΒC.
Και τώρα, η διαδρομή της, με μια υποψηφιότητα για Σεζάρ καταγεγραμμένη, την οδηγεί σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Blessed Virgin», την πρώτη ταινία του Πολ Βερχόφεν μετά το θρίαμβο του «Elle» με την Ιζαμπέλ Ιπέρ.
Διαβάστε ακόμη: Η Δάφνη Πατακιά πρωταγωνίστρια στη νέα ταινία του Πολ Βερχόφεν, πρώτη μετά το «Elle»
Πριν από περίπου ένα χρόνο, η Δάφνη Πατακιά έκανε το Φεστιβάλ Καννών όχι μόνο να χειροκροτεί, αλλά να σηκωθεί όρθιο και να χορεύει με γυμνά πόδια στην άμμο. Αυτά στην πρεμιέρα του «Djam» («Μποέμικη Ψυχή») του Τονί Γκατλίφ, όπου χόρεψε ενσαρκώνοντας όλο το ατίθασο πνεύμα, τη χάρη και τον τσαμπουκά, τον ερωτισμό, την παιδικότητα κι ένα μεταδοτικό je m' en fou, μ' ένα χορό κάτω από τ' αστέρια. Με την ταυτότητα της δικής της και μαζί της ηρωίδας της: της Ντζαμ, ενός 18χρονου κοριτσιού, που, σε μια διαδρομή από τη Λέσβο στην Κωνσταντινούπολη κι από εκεί στην Καβάλα, την Κομοτηνή και πίσω στο νησί, ανακαλύπτει και εξηγεί, χωρίς πολλά λόγια, τι σημαίνει να είσαι ελεύθερη, στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ευρώπη της διχόνοιας, στον κόσμο, τότε και τώρα. Οπως δίδαξε το ρεμπέτικο, κινητήρια δύναμη της «Μποέμικης Ψυχής» του Τονί Γκατλίφ.
Δείτε ακόμη: Οταν η Δάφνη Πατακιά χόρεψε στην παραλία των Καννών
Κάπου εκεί, η Δάφνη Πατακιά μίλησε στο Flix για τις δικές της ελευθερίες κι επιθυμίες. Διαβάστε όσα μας είπε παρακάτω.
Για την προετοιμασία και... τον χορό της κοιλιάς Το μόνο που ήξερα για το ρόλο αρχικά, ήταν ότι θα έπρεπε να τραγουδήσω, να χορέψω και να παίξω τον τζουρά. Τη μουσική τη γνώρισα πιο πολύ για την ταινία, βέβαια, όπως όλοι, είχα κάποια τέτοια ακούσματα και γρατζουνούσα λίγο τον τζουρά μόνη μου – τον είχα αγοράσει με ενθουσιασμό κάποια χρόνια νωρίτερα, έπαιξα πέντε νότες και μετά τον άφησα. Αλλά τελικά χρειάστηκε! Ο Τονί δεν μας έδωσε ποτέ σενάριο, μας έδινε τις σκηνές μας μια μέρα πριν, πολλές φορές καθόλου, ξέραμε λίγα πράγματα από δικές του διηγήσεις, χτίζαμε τους ήρωές μας επί τόπου, στο γύρισμα. Μάλιστα, κάναμε τόσο πολλά πράγματα που με άλλο μοντάζ, θα ήταν άλλοι οι χαρακτήρες μας. Δούλεψα πολύ το χορό της κοιλιάς, έκανα πολλά μαθήματα, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είχα κάνει λίγο μπαλέτο αλλά ο χειρισμός του σώματός σου είναι τελείως διαφορετικός. Και το τραγούδι δεν το προετοίμασα καθόλου, γιατί ο Τονί μου το είπε τελευταία στιγμή και, μάλιστα, ό,τι ακούγεται στην ταινία είναι live, δεν ηχογραφήσαμε τίποτα μετά σε στούντιο. Μου τα έδινε και τα τραγούδια μια μέρα πριν και με βοηθούσε στο πώς να τα τραγουδήσω.
Για το θάρρος στην υποκριτική Από τη στιγμή που μ’ αρέσει πολύ ένας σκηνοθέτης και τον εμπιστεύομαι, μ’ αρέσει δηλαδή ο κόσμος των ταινιών του, για ό,τι μου ζητήσει νιώθω πολύ ασφαλής. Εφόσον ξέρω τον κόσμο της ταινίας, σε τι πλαίσιο κινούμαστε, μετά νιώθω πολύ ελεύθερη μέσα σ’ αυτό και προστατευμένη και δεν μπορώ να φανταστώ τι δεν θα έκανα. Θέλω να κάνω πράγματα για να υπηρετήσω το όραμα της ταινίας, της ιστορίας που θέλουμε να διηγηθούμε. Το γυμνό δεν είναι αυτό που είναι θαρραλέο και τολμηρό. Είναι πιο τολμηρό να δείξεις τα συναισθήματά σου και να ξεγυμνωθείς σε σχέση μ’ αυτό, παρά να δείξεις ένα κομμάτι δέρμα.
Δείτε ακόμη: H Δάφνη Πατακιά είναι η καρδιά και ο ρυθμός του «Djam» του Τόνι Γκάτλιφ
Για τα γυρίσματα στην Κωνσταντινούπολη Στην Τουρκία έζησα πολύ ωραίες εμπειρίες και αρκετά σοκαριστικές. Είχα ξαναπάει πριν πέντε χρόνια, αλλά από τότε αλλάξαν πολύ τα πράγματα. Δουλέψαμε και με νέους μουσικούς που μας μίλησαν πολύ, συζητήσαμε μαζί τους. Ηξερα για την κατάσταση στην Τουρκία, αλλά είναι αλλιώς να το ζεις από κοντά, να ξυπνάς ένα πρωί και να μην έχεις ίντερνετ και να νομίζεις ότι κάτι χάλασε στο ξενοδοχείο και να σου λένε ότι εκείνη τη μέρα το έκοψε ο Ερντογάν παντού. Κι όλοι να είναι τρομοκρατημένοι γιατί ξέρουν ότι όποτε κόβει το ίντερνετ, έχει κάνει κάτι χοντρό. Η ταινία μας βέβαια δεν είναι πολιτική, ούτε μιλάει για την Τουρκία με τέτοιο τρόπο, αλλά αν ήταν, απλώς δεν θα μπορούσαμε να την κάνουμε εκεί, εξαιτίας της λογοκρισίας.
Για ένα κορίτσι που το λένε Ντζαμ Η Ντζαμ έχει και πολλά γυναικεία χαρακτηριστικά και πολλά ανδρικά. Είναι και πολύ ερωτική και, ξαφνικά, όχι… Είναι ίσως, δυστυχώς, ακόμα πιο σημαντικό, διαφορετικό όταν μια γυναίκα είναι τόσο ελεύθερη γιατί ακόμα υπάρχουν κάποια πράγματα που μας περιορίζουν, οπότε ίσως έχει μια προστιθέμενη αξία η απόλυτη ελευθερία μιας γυναίκας, σε σχέση με αυτή ενός άντρα. Θέλει παραπάνω βήματα για ένα κορίτσι, ίσως όχι σ’ όλες τις χώρες, αλλά με κάποιον τρόπο παντού. Αυτό που σκεφτόμουν πολύ κάνοντας την ταινία, είναι πως χαιρόμουν πάρα πολύ που η συμπρωταγωνίστριά μου ήταν επίσης κοπέλα της ηλικίας μου και παίζαμε μαζί, η Μαρίν Καγιόν. Συμβαίνει πιο σπάνια να πρωταγωνιστούν δυο γυναίκες μαζί. Κι ήμασταν δυο κοπέλες της ίδιας ηλικίας, από διαφορετικές χώρες, η Μαρίν μεγάλωσε στην Κορσική, έζησε στη Γαλλία, είναι φανταστική ηθοποιός, έμαθα πάρα πολλά πράγματα μαζί της.
Διαβάστε ακόμη: Ο Τονί Γκατλίφ μιλάει στο Flix για την «Μποέμικη Ψυχή», το ρεμπέτικο και... τη φάτσα του Μίκαελ Χάνεκε
Για την ευρωπαϊκή ταυτότητα Μεγάλωσα στο Βέλγιο αλλά εκεί δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα Βελγίδα, στην Ελλάδα δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα Ελληνίδα και σκέφτομαι συχνά την έννοια της Ευρώπης. Και σ’ αυτή την ταινία το ένιωθα πολύ, με την σημασία της ενότητας, της ομάδας, όλων των κοινών στοιχείων που έχουμε, της κοινής απορρόφησης στοιχείων. Μάλιστα, χτες έβλεπα την ταινία και στο τέλος φεύγει το πλοίο και σ’ ένα απ’ τα καΐκια τα αραγμένα είχε μια σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Δεν το έκαναν επίτηδες, δεν ήταν για συμβολισμό, η σημαία βρισκόταν όντως στο καΐκι. Είναι σημαντικό να διατηρείται η Ευρώπη με την έννοια του να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε μαζί, χωρίς να υπολογίζουμε τα σύνορα, το ρεμπέτικο έχει κάτι απ’ αυτό, γεννήθηκε στην Τουρκία, ταξίδεψε στον Πειραιά, ένα σύμπλεγμα πολιτισμών είναι.
Για το δικό της μέλλον Πάω στο σινεμά, βλέπω ταινίες που τις σκέφτομαι και μετά πριν κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω θα σκεφτώ μια σκηνή και μέρες μετά μια άλλη, ταινίες που δεν εξατμίζονται μετά την προβολή. Αυτό θα ήθελα να κάνω, τέτοιες ταινίες.
Θυμηθείτε κι αυτό: Δείτε εδώ την Δάφνη Πατακιά να μιλάει για την αρχή μιας σπουδαίας καριέρας στην κάμερα του Flix
