Φυσικά και θα βρείτε δεκάδες ακόμα να συμπληρώνουν τη λίστα - οι λόγοι που κάποιοι έχουν τραβήξει τα φώτα πάνω τους μέσα στη χρονιά είναι πολλοί και διαφορετικοί.
Kάποιοι επέστρεψαν, κάποιοι εμφανίστηκαν με δύναμη, άλλοι έστω καθυστερημένα, φαίνεται πώς μπήκαν στην τροχιά αναγνώρισης που τους αξίζει. Κάποιοι προκάλεσαν, κάποιοι σκανδάλισαν, κάποιοι έκαναν μία επιδραστική διαφορά. Αλλοι έσπασαν τα ταμεία, άλλοι έζησαν την μεγαλύτερή τους αποτυχία, άλλοι έγιναν φαινόμενα.
Τελευταία μέρα του χρόνου σήμερα, ξεχωρίσαμε αρκετούς, αφήσαμε με πόνο καρδιάς άλλους έξω, περιμένουμε κι από εσάς να συμπληρώσετε με τις δικές σας επιλογές στα σχόλια.
Εσείς ψηφίσατε τις καλύτερες ταινίες του 2024; Διαβάστε εδώ πώς θα συμμετάσχετε στη μεγάλη ψηφοφορία του Flix και μπείτε στην κλήρωση για δωρεάν σινεμά για όλο το 2025.
Κάρλα Σοφία Γκασκόν (και οι γυναίκες του «Emilia Perez»)
«Το σινεμά είναι μία συλλογική τέχνη. Για αυτό θέλω να ευχαριστήσω τις υπέροχες ηθοποιούς μου...» αναφώνησε ο Ζακ Οντιάρ όταν σήκωσε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το «Emilia Perez», στα πρόσφατα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου. Λίγο πριν, είχε κερδίσει το Α' Γυναικείο και η Κάρλα Σοφία Γκασκόν. Στις Κάννες, το είχε μοιραστεί με τις δυο συμπρωταγωνίστριές της: τη Ζόι Σαλντάνα και τη Σελίνα Γκομέζ. Φυσικά, κι ο ίδιος ο πολυβραβευμένος δημιουργός είναι πρόσωπο της χρονιάς - τρέχει ολοταχώς στο δρόμο προς τα Οσκαρ. Στοιχηματίζουμε ότι θα τον δούμε και στην πεντάδα σκηνοθεσίας.
Μοχάμαντ Ρασούλοφ: Ο Εξόριστος
Ο Ιρανός σκηνοθέτης του «Σπόρου της Ιερής Συκιάς»» δεν επέστρεψε απλώς με μία από τις πιο πολιτικές ταινίες της φιλμογραφίας του (αν κι ίσως όχι την καλύτερη) Εζησε κι ένα θρίλερ στην πραγματική του ζωή. Είχε ολοκληρώσει μόνο το 1/3 των γυρισμάτων του «Σπόρου της Ιερής Συκιάς»» όταν ο δικηγόρος του τού ανακοίνωσε ότι μία κατηγορία που εκκρεμούσε εναντίον του από το 2022 ( για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις για τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί και την υπογραφή συμπαράστασης στο «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» κίνημα) θα έμπαινε άμεσα σε εκτέλεση: 8 χρόνια στη φυλακή. Κι επέλεξε να δραπετεύσει από το Ιράν. Να αφήσει πίσω το σπίτι του, όλα του τα υπάρχοντα και τις αναμνήσεις. Να το σκάσει στην ασφάλεια. Με τα πόδια. Μέσα από τα βουνά. Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε στο Flix και αφηγείται την περιπέτειά του
Φράνσις Φορντ Κόπολα: Ο Mέγας
Ονειρευόταν, σχεδίαζε, οργάνωνε το mega έπος του επί 5 σχεδόν δεκαετίες. Δεν έχει καμία σημασία αν το «Megalopolis» στην πλειοψηφία του κοινού και των κριτικών αντιμετωπίστηκε με ένα τρυφερό μούδιασμα. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ποτέ δεν κώλωσε μπροστά σε μία πιθανή αποτυχία κι αυτό το έχει αποδείξει το παρελθόν του. «Εχω ζήσει τόσο πολύ για να ξέρω ότι μπροστά στο τέλος πολλοί άνθρωποι μετανιώνουν για όσα δεν έκαναν, όχι για αυτά που τόλμησαν. Λένε «δεν έκανα αυτό, δεν έκανα εκείνο.» Εγώ μπροστά στο θάνατο έχω πολλά να πω. Θα πω ότι είδα τη Σοφία να παίρνει Οσκαρ, έκανα το κρασί μου, έκανα τις ταινίες μου. Νομίζω ότι θα πεθάνω και δε θα το καταλάβω. Θα είμαι απασχολημένος. Εδώ θα είμαι και σε 20 χρόνια.» Θυμηθείτε ολόκληρη τη συνέντευξή του.
Μίκι Μάντισον: η Pretty Woman του Σον Μπέικερ
Την είχαμε αγαπήσει από τη μικρή οθόνη - όταν ήταν μικρή. Ερμήνευε μία από τις κόρες της Πάμελα Αντλον στο «Better Things», με την ίδια τόλμη, περιέργεια, αισθησιακή αυθάδεια. Συνεχίστηκαν περάσματα από τον Ταραντίνο (έναν μικρό ρόλο στο «Κάποτε στο Χόλιγουντ») και στο «Scream». Ομως, ο θρίαμβος του «Anora» που ξεκίνησε από το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και συνεχίστηκε με βραβεία που έστρωσαν ήδη το κόκκινο χαλί μέχρι τα Οσκαρ, έδωσε φέτος μία ώθηση μεγατόνων στην καριέρα της. Κι όλα αυτά γιατί τη φώτισε με τον τρόπο που το έκανε ο Σον Μπέικερ κι εκείνη του το ανταπέδωσε με μία σαρωτική ερμηνεία. ΥΓ. Ενας μικρός φόρος τιμής και στον υπέροχο συμπρωταγωνιστή της Γιούρι Μπόρισοφ, που είχαμε αγαπήσει κι από το «Βαγόνι Aριθμός 6».
Μπάρι Κιόγκαν: Hot Rodent
Μπορεί η μεγάλη αποθέωση να ήρθε με «Τα Πνεύματα του Ινισέριν» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, μπορεί εμείς να τον γνωρίσαμε και ξεχωρίσαμε από το «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» του Γιώργου Λάνθιμου, όμως τους τελευταίους 12 μήνες, ο Ιρλανδός πρωταγωνιστής με το αθώο πρόσωπο και το διεστραμμένο βλέμμα μοιάζει να έχει κάνει το μεγάλο άλμα της καριέρας του. Με το «Bird» της Αντρια Αρνολντ απέδειξε ότι επιλέγει ρόλους που τον τρομάζουν και συνεχώς μάς αποκαλύπτει πτυχές του ταλέντου του. Και, ναι, παράλληλα έπαιξε έναν αλά «Μπόνι και Κλάιντ» ήρωα στο μουσικό βίντεο «Please Please Please» της Σαμπρίνα Κάρπεντερ, χόρεψε γυμνός το «Murder on the Dance Floor» στο «Saltburn» και έγινε viral, meme και θρύλος του TikTok. «Από μικρός πήγαινα σινεμά. Ήθελα για 2 ώρες να δραπετεύω από τη ζωή μου. Επίσης πάντα αγαπούσα τα ζώα. Τα παρατηρούσα από μικρός πώς αντιδρούν, πώς επικοινωνούν, πώς προστατεύονται, πώς σχηματίζουν αγέλες, πώς αυτοθεραπεύονται αν χτυπήσουν ή αρρωστήσουν. Νομίζω ότι συνδύασα τα δύο με το επάγγελμα του ηθοποιού. Γιατί έχει κάtι το ανιμάλ η δουλειά μας. Απαιτεί να λειτουργείς με ένστικτο, να χρησιμοποιείς το σώμα σου, ίσως και περισσότερο από το μυαλό σου...» Θυμηθείτε τη συνέντευξη που έδωσε στο Flix
Βιμ Βέντερς και Κότζι Γιακούσο: Oι Υπέροχοι
Το 2024 δεν στέφθηκε απλώς με το τιμητικό βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ηταν κι η χρονιά της ουσιαστικής του επιστροφής στη φιξιόν. Τα τελευταία χρόνια, ο (πάντα αγαπημένος) Βιμ Βέντερς δημιουργούσε πολύ καλύτερες και ουσιαστικές ταινίες ως ντοκιμαντερίστας. Οι φιξιόν του είχαν χάσει το ειδικό τους βάρος, το βλέμμα του έπεφτε πιο κοινότυπο, χλιαρό και παλιακό, χωρίς τη δύναμη των αριστουργημάτων του παρελθόντος. Μαέστρος στο να κοιτά με καθαρό βλέμμα αλλά και ρομαντισμό άλλους κόσμους και πολιτισμούς, το 2024 ο Γερμανός σκηνοθέτης επέστρεψε με τις «Υπέροχες Μέρες» και κέρδισε βραβεία, εντυπώσεις και αγάπη από το διεθνές κοινό. Κι αυτό γιατί αποφάσισε να υποκλιθεί στην Ιαπωνική κουλτούρα (κοινωνική αλλά και κινηματογραφική) με μια ιστορία που στον 21ο αιώνα μοιάζει κατεπείγουσα. Πόσο έχουμε χάσει την ουσία της ζωής μέσα στους καταιγιστικούς ρυθμούς μας; Πόσο το κυνήγι της επιτυχίας, του πλούτου σημαίνει ευτυχία; Μεγάλο χαρτί για την επιτυχία της ταινίας, ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής της. Ο Κότζι Γιακούσο, σε κόντρα ρόλο, φόρεσε τη στολή του καθαριστή, αλλά μαζί και τη συστολή, την ταπεινότητα, την συγκινητική ευγνωμοσύνη ενός ανθρώπου που παλεύει καθημερινά με την προσωπική του κάθαρση. Αριστοτεχνικά και με χειρουργική ακρίβεια στις ισορροπίες έπλασε έναν ήρως πηγαία γλυκό, σοφά υπομονετικό, παιδικά τρυφερό. Ακαταμάχητο. Επάξια κέρδισε και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στις Κάννες. Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε ο Βιμ Βέντερς στο Flix
Ντέμι Μουρ: Δως' μου να πιω το ελιξίριο
Στο «The Substance: Το Ελιξίριο της Νιότης», το εξωφρενικό body horror movie της Κοραλί Φαρζά, την πιο σουρεαλιστική ταινία του 2024, η Ντέμι Μουρ αποδεικνύει ότι μπορεί ακόμα να μάς εκπλήξει. Μία γυναίκα που δείχνει συγκλονιστικά όμορφη στα 61 της, όμως κι αυτή κάτω από το συστημικό «male gaze» (το ετεροκανονικό ανδρικό βλέμμα) δεν είναι hot πια. Είναι «όμορφη για την ηλικία της». Για αυτό και η Mουρ βουτάει στο ρόλο με δαιμονισμένη ενέργεια και τόλμη. Τσαλακώνεται, αποδομείται, δωρίζει με αυτοθυσία και το τελευταίο ίχνος ναρκισσισμού της - κι όταν η σάτιρα απογειώνεται στην υπερβολή μεταμορφώνεται σε φρικαλέα μούμια. Και παρόλο που το δεύτερο μισό αυτού του εξωφρενικού body horror την παρουσιάζει ως εξωγήινο τέρας, η πιο άσχημη, η πιο σκληρή σκηνή της είναι στο πρώτο μέρος της ταινίας. Οταν μπροστά στον καθρέφτη προσπαθεί να ετοιμαστεί για ένα ραντεβού. Φοράει ένα υπέροχο φόρεμα, ένα κατακόκκινο κραγιόν, είναι μια κούκλα. Ομως η σύγκριση με την νεότερη βερσιόν της, οι βαθιά ριζωμένες ανασφάλειες, η καταρράκωση της ταυτότητας της την κάνει να αμφιβάλει αν έχει βαφτεί αρκετά. Και ξεκινά μία σπαρακτική αποδόμηση, μία σαρκική επίθεση, ένα μίσος εαυτού με εργαλεία την πούδρα, το ρουζ, το μολύβι, την μάσκαρα. Αυτό που μένει στον καθρέφτη είναι ο σπαρακτικός αντικατροπτρισμός της απόρριψης. Ενα πραγματικό τέρας. Και μία ερμηνεία που, το πιστεύουμε, θα την οδηγήσει στην οσκαρική πεντάδα. Διαβάστε τη συνέντευξή μας με την Κοραλί Φαρζά, τη σκηνοθέτη του «The Substance»
Πέδρο, Τίλντα, Τζούλιαν από το διπλανό δωμάτιο
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ επέστρεψε το 2024 με αγγλόφωνο μελόδραμα για τη ζωή, το θάνατο και την ενδιάμεση σκληρότητα της αρρώστιας. Αλλά και την ανεκτίμητη, ωστική δύναμη της φιλίας. Και κατέκτησε τον πρώτο Χρυσό Λέοντα της καριέρας του. Μπορεί το «Διπλανό Δωμάτιο» να μην μάς κέρδισε ιδιαίτερα (σε σχέση με το αριστουργηματικό σύνολο της φιλμογραφίας του), όμως τον αγαπάμε και θα τον αγαπάμε, τον χειροκροτούμε και τον γιορτάζουμε. Γιατί μάς χαρίζει μία πολύτιμη σκληρή τρυφερότητα με κάθε του ταινία. Και γιατί η συνύπαρξη δύο μεγάλων κυριών του σινεμά (της Τίλντα Σουίντον και της Τζούλιαν Μουρ) κάτω από το αγαπησιάρικο βλέμμα του είναι ένα πραγματικό δώρο. Θυμηθείτε τις συνεντεύξεις σκηνοθέτη και πρωταγωνιστριών του για το «Διπλανό Δωμάτιο»
Πολ Μέσκαλ & Αντριου Σκοτ: Oι πιο οικείοι μας άγνωστοι
«Αγνωστοι Μεταξύ μας», όχι πια. Ο Αντριου Χέι («45 Χρόνια») μάς χάρισε αυτό το διαμάντι το 2024 και μαζί ανέδειξε, λούζοντας τους με ένα ζεστό βαμπιρένιο φως, το πρωταγωνιστικό του ζευγάρι. Ναι, φυσικά και γνωρίζαμε τον Πολ Μέσκαλ του «Normal People» και του «Aftersun». Αλλά εδώ, μάς τσάκισε. Και, ναι, είχαμε έτσι κι αλλιώς ερωτευθεί τον Αντριου Σκοτ ως hot priest του «Fleabag». Εδώ όμως βούλιαξε την καρδιά μας σε βάθη που μόνο το σινεμά μπορεί να σε εμπνεύσει να καταδυθείς. Ο Μέσκαλ το τερμάτισε μπαίνοντας και στην αρένα του «Μονομάχου 2», o Σκοτ αναμετρήθηκε θριαμβευτικά με τον μύθο του «Ripley». Ναι, το 2024 ήταν η χρονιά τους.
Νικόλ Κίντμαν: Οσα θα Θέλατε να Μάθετε για το Σεξ με μια 50+ Γυναίκα (και φοβόσασταν να ρωτήσετε)
Το «Babygirl» της Αλίνα Ρέιν έκανε την πρεμιέρα του στο διαγωνιστικό τμήμα του 81ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, με αρκετό buzz και σούσουρο. Κι όχι άδικα. Μία ταινία για τη σύνθετη γυναικεία σεξουαλικότητα, ένας προβολέας πάνω στις s/m ονειρώξεις μίας μεσήλικης CEO, η παράνομη σχέση της με τον νεότερο μαθητευόμενο στην εταιρία της - ένα τολμηρό ερωτικό θρίλερ που οι ρόλοι αντιστρέφονται, όλα παραβιάζονται, όλα αμφισβητούνται. Θα συζητιόταν ακόμα κι αν η Ολλανδέζα σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχε επιλέξει άγνωστους ηθοποιούς στους κεντρικούς ρόλους, ως μία ακόμα φεστιβαλική πρόταση και πρόκληση. Τώρα όμως που η κεντρική της ηρωίδα παίρνει τη σάρκα, τα οστά και το ανάστημα της Νικόλ Κίντμαν, το εκτόπισμα είναι τεράστιο. Γιατί τεράστιο ήταν και το ρίσκο. Μία Χολιγουντιανή, οσκαρική πρωταγωνίστρια έχει πολλά περισσότερα να χάσει όταν εκτίθεται με έναν τέτοιο ρόλο. Ποντάρει όλες της τις μάρκες στη δημιουργό, εμπιστεύεται ότι αυτό που διάβασε στο χαρτί και την ιντρίγκαρε, αυτή η μοντέρνα παραβολή για το σεξ και την απελευθέρωση, θα βγει σωστά, ισορροπημένα και γενναία και στην οθόνη. Διαφορετικά, όλα τα βέλη θα είναι πάνω στην απογυμνωμένη εικόνα της. Η Κίντμαν κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στη Βενετία, έχει προταθεί για Χρυσή Σφαίρα κι όταν πάρει το χρυσό γυμνό αγόρι σπίτι της σε δύο μήνες, μπορεί να γελάσει τελευταία. «Εχει ένα μεγάλο ρίσκο να δείξει κανείς τον ερωτικό κόσμο μιας γυναίκας σε αυτή την ηλικία. Δεν έχουμε εκτεθεί αρκετά σε τέτοιους ρόλους, τουλάχιστον στο mainstream σινεμά. Αλλά ακριβώς αυτό ήταν και η πρόκληση. Οπότε, κατά μία έννοια, περισσότερο ενθουσιάστηκα παρά τρόμαξα...» Θυμηθείτε ολόκληρη τη συνέντευξη της Νικόλ Κίντμαν στο Flix
Σεμπάστιαν Σταν: Oχι πια μαθητευόμενος
Υπερήρωας της Marvel (Winter Soldier), ήρωας του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου («Monday»), ο Σεμπάστιαν Σταν έχει εδώ και αρκετά χρόνια στρέψει τους προβολείς πάνω του. Φέτος όμως, ήταν η χρονιά του. Ερμηνεύοντας την πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα των τελευταίων νοσηρών πολιτικών χρόνων, τον Ντόναλντ Τραμπ στο «Τhe Apprentice» του Αλί Αμπάσι κερδίζει τα στοιχήματα. Και με μία από τις πιο αριστοτεχνικές ερμηνείες της καριέρας του, στο «A Different Man» του Ααρον Σίμπεργκ κερδίζει και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στη Berlinale. «Το σινεμά έχει αυτό τον μαγικό τρόπο. Κάθεσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων και ζεις, δημόσια, μία πολύ προσωπική εμπειρία, έχεις μία πολύ ευάλωτη αντίδραση απέναντι σε αυτό που διαδραματίζεται στην μεγάλη οθόνη. Οι ταινίες σε φέρνουν αντιμέτωπο με θέματα που δεν έχεις λύσει μέσα σου, ή δεν ήξερες πώς να τα αντιμετωπίσεις. Κι όσο πιο ειλικρινής και γενναία είναι αυτή η σύγκρουση, τόσο πιο γεμάτος βγαίνεις από την αίθουσα...» Θυμηθείτε τη συνέντευξή του στο Flix.
Aντζελίνα Τζολί: Casta Diva
«Maria»: Για το τρίτο πορτρέτο μίας iconic γυναίκας του 20ού αιώνα, ο Πάμπλο Λαραΐν επέλεξε μία diva της εποχής μας. Και ήταν ρίσκο. Η Αντζελίνα Τζολί πλησίασε την Μαρία Κάλλας με σεβασμό, αλλά και μία πορσελάνινη, παγερή ομορφιά που «στονάρει» στις ψηλές νότες του συναισθήματος. Αν η ταινία (μία ακόμα συμπαραγωγή της Heretic) είναι το χρυσό χαρτί της για μία οσκαρική υποψηφιότητα θα το μάθουμε σε λίγο. Αν το «Maria» είναι μία από τις ταινίες που συζητήθηκε περισσότερο το 2024 είναι αναμφισβήτητο. Ενα όμως είναι σίγουρο: όταν στους τίτλους τέλους της ταινίας βγαίνει στην οθόνη η πραγματική Κάλλας, σου κόβεται η ανάσα από το μεγαλείο. Κάτι που δεν κατάφερε ο Λαραΐν να εμπνεύσει σε όλη την ταινία. «Aυτός ο ρόλος ήταν η ψυχοθεραπεία που δεν γνώριζα ότι χρειαζόμουν...» Θυμηθείτε τη συνέντευξη της Αντζελίνα Τζολί για το «Maria»
Τζος Ο' Κόνορ; Κυνηγώντας Χίμαιρες
Το πάλαι ποτέ It Boy της μικρής οθόνης (συστήθηκε ως «Ρωμαίος» στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», απογειώθηκε με το τραυματισμένο πορτρέτο του Πρίγκιπα Κάρολου στο «The Crown») δεν περιορίστηκε στα στενά της όρια. Πέρασε με εξαιρετικές επιλογές και τολμηρές ερμηνείες στη μεγάλη και εκτοξεύθηκε σε άλλη στρατόσφαιρα πλέον. Φέτος ειδικά μάς ανατίναξε το μυαλό - τόσο με τον φελινικό ήρωά του στη «Χίμαιρα» της Αλίτσε Ρορβάχερ, όσο και ως φιλόδοξο τολμηρό κωλόπαιδο στους «Αντιπάλους» του Λούκα Γκουαντανίνο. Το ότι ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει στο γκέι ρομάντζο «The History of Sound» και επίσης θα τον δούμε στο «Wake Up Dead Man: A Knives Out Mystery» μάς κρατά σε αναμμένα κάρβουνα. Θυμηθείτε τη συνέντευξή του στο Flix
Σίνθια Ερίβο και Αριάνα Γκράντε: Λες και μάγια μου'χεις κάνει
Οι πρωταγωνίστριες του «Wicked» του Τζον Μ. Τσου κέρδισαν όλα τα στοιχήματα της μεταφοράς του από τα μιούζιαλ σανίδια του Μπρόντγουεϊ στην μεγάλη οθόνη. Ενώ αρχικά το δίδυμό τους έμοιαζε με τεράστιο ρίσκο (αν σκεφτούμε ότι στο θέατρο τους αντίστοιχους ρόλους είχαν οι Ιντίνα Μένζελ και η Κρίστιν Τσένογουεθ). Η επιλογή της Σίνθια Ερίβο ως μαύρης αλλά και ανοιχτά λεσβίας ηθοποιού στο ρόλο της Ελφαμπα και της Αριάνα Γκράντε - ως το απόλυτο LGBTQ+ icon στο ρόλο της Γκλίντα- αποδείχτηκε «μαγεμένη». Οι δυο πρωταγωνίστριες συνέβαλαν τα μέγιστα στην αστραπιαία διάδοση της wickedmania και στο σπάσιμο κάθε ρεκόρ στα box office. Bέβαια δεν έλειψαν και τα ευτράπελα. Η μεγάλη περιοδεία διαφήμισης και προώθησης της ταινίας τις βρήκε να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να πείσουν για την δυνατή τους φιλία (αντιθέτως, ήταν διαβόητη η κακή σχέση που είχαν οι θεατρικές πρωταγωνίστριες). Αυτή η εμμονή να αποδείξουν την αγάπη, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό έφτασε σε weird όρια. Κι αν δεν ξέρετε τι εννοούμε, google «holding space for».
Χοακίν Φοίνιξ & Lady Gaga: dance me to the end of failure
Ποιος το περίμενε; Κανείς! Κι όμως, το «Joker: Τρέλα για Δύο» του Τοντ Φίλιπς, αποδείχτηκε μια παταγώδης αποτυχία. Ιστορική αποτυχία. Κόστισε 200 εκατομμύρια δολάρια, σε αντίθεση με το πρώτο «Joker» το οποίο είχε κοστίσει μόλις 65 και έφερε πίσω 206 εκατομμύρια δολάρια, κάτι που το καθιστά ως μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές αποτυχίες στην ιστορία του σινεμά. Το χειρότερο όμως ήταν η υπόσχεση που δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Το δίδυμο του ανατρεπτικού, οσκαρικού Χοακίν Φοίνιξ με την ατρόμητη Lady Gaga αποδείχθηκε τζούφιο πυροτέχνημα. Δεν εντυπωσίασε, δεν συγκλόνισε, δεν άφησε 2 στιγμές δημιουργικής τρέλας που θα συζητιούνται.
Κίλιαν Μέρφι: Μικρές, τεράστιες ερμηνείες σαν κι αυτές
Μπορεί το 2023 να ήταν η οσκαρική του στέψη στον πρωταγωνιστικό ρόλου του «Οπενχάιμερ». Ομως φέτος, επιστρέφοντας με κάτι μικρό κι εσωστρεφές και ουσιαστικό και μεστό, κέρδισε πολλά περισσότερα. Ο Κίλιαν Μέρφι στο «Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά» κάνει τα μικρά πράγματα μεγάλα. Λάμπει στα σκοτάδια του ήρωά του. Ενας τεράστιος ηθοποιός που έχει αποδείξει (από το «Breakfast on Pluto» του Νιλ Τζόρνταν ακόμα) ότι το εύθραυστο, οστεώδες, σχεδόν θηλυκό πρόσωπό του μπορεί να κουβαλήσει τόνους συναισθήματος κι ευθύνης απέναντι σε κάθε πρωταγωνιστικό ρόλο. Με αυτά τα σήμα-κατατεθέν ζυγωματικά του να μένουν μουδιασμένα, όσο (το βλέπεις) στα γαλάζια εκφραστικά μάτια του τρέχουν χιλιάδες σκέψεις, ανησυχίες, ανασφάλειες, αγωνίες συγκρούονται, πέφτουν, σηκώνονται. Δεν υπάρχει άλλο βλέμμα πρωταγωνιστή, πιο ακριβές, πιο δυνατό, πιο διαπεραστικά υγρό. Βλέμμα που μπορεί να μεταδώσει πιο ηλεκτρισμένα, πιο ματαιωμένα και πιο αποφασιστικά την βουβή ένταση ενός ήσυχου ανθρώπου αντιμέτωπου με ανήσυχες εποχές.
Ζιν: η Μαύρη Σκυλίτσα που μάς έκλεψε την καρδιά
Tο «Black Dog» του Γκουάν Χου αποδείχθηκε το under...dog του 2024. Κέρδισε κριτικούς, επαγγελματίες του industry και το Α' Βραβείο του τμήματος «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών. Μπορεί η ταινία να βρήκε τρόπο να μπει στην καρδιά μας για πολλούς λόγους - ως ένα meta γουέστερν καλών και κακών, ένα σύγχρονο νουάρ με γοητευτικό αντιήρωα μία πολιτική παραβολή, μια κατάμαυρη κωμωδία, μια συγκινητική δραμεντί. Αυτή όμως που έκλεψε τις καρδιές μας ήταν η Ζιν, το κατάμαυρο σκυλούνι που ερμηνεύει το Black Dog κλέβει όλες τις σκηνές με το υγρό βλέμμα, το περήφανο στητό κορμί, το ακαταμάχητο μουσούδι της. Aξια νικήτρια του Palm D'og στις Κάννες, υιοθετήθηκε από τον πρωταγωνιστή Εντι Πενγκ και οι δυο τους απέδειξαν ότι υπάρχουν happy end στη ζωή.
Γιώργος Λάνθιμος & Εμα Στόουν: Beautiful Things
Sweet dreams are made of this. Ιδιοφυής σκηνοθέτης, ταλεντάρα μούσα - who has a mind to disagree? To 2024 τους ανήκει - και στο θρίαμβο και στην (εν μέρει) αποτυχία. Η ντελιριακή πορεία του Λάνθιμου ξεκίνησε αρχές Ιανουαρίου με την έξοδο (στην Ελλάδα) του «Poor Things», της καλύτερης ταινίας της μέχρις τώρα καριέρας του. Eκεί η Εμα Στόουν δίνει την πιο γενναία της ερμηνεία. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει Bella χωρίς την Εμα Στόουν. Κι από εδώ και στο εξής δεν θα μπορούμε να σκεφτούμε την Εμα Στόουν, χωρίς την Bella. Δεν είναι μόνο ότι μία πολύ καλή ηθοποιός απέδωσε έναν πολύ καλογραμμένο ρόλο. Είναι ότι μία ηθοποιός έπρεπε να σβήσει όλες τις καταγραφές του μυαλού, της αντίληψης, της μεθόδου, των σπουδών της, της τέχνης της, της ηθικής της και να πέσει στο κενό. Σίγουρη ότι ο Λάνθιμος κρατάει το δίχτυ. Κι αυτό να το κάνει δικό της - με τόλμη, πείραμα, ταλέντο, γλώσσα στο κατεστημένο. Και - κερασάκι στην τούρτα- η σκέψη ότι το έκανε μία χολιγουντιανή σταρ. Μια Αμερικανίδα με ακόμα περισσότερες ενοχικές καταβολές της κοινωνίας της. Πόσο αξιοθαύμαστο, πόσο υπέροχο, πόσο γενναίο.
H ταινία κερδίζει 11 οσκαρικές υποψηφιότητες, 4 βραβεία - ανάμεσα στα οποία το 2ο Οσκαρ για την Στόουν. Αλλά, το 2024 δεν τελειώνει εκεί. Στο φεστιβάλ Καννών κάνουν πρεμιέρα οι «Ιστορίες Καλοσύνης» του Γιώργου Λάνθιμου, όπου και πάλι η Στόουν παραδίδεται άνευ όρων στο όραμα του σκηνοθέτη της. Θα τσαλακωθεί ακομπλεξάριστα, θα τεντώσει όρια, θα πηδήξει (δις) κάθε φορά που ο Λάνθιμος της το ζητήσει. Oχι, η ταινία δεν ήταν αριστούργημα - το σινεμά του Λάνθιμου έχει υπάρξει νομοτελειακά πολύ πιο κοφτερό στο σχόλιό του, πολύ πιο ουσιώδες στην πρόκλησή του, πολύ πιο ακέραιο μέσα στο ανήθικο, σαδιστικό του πλαίσιο. Οχι δεν ήταν η ταινία που θα περίμενε κανείς ως επόμενο βήμα από τον διεθνούς φήμης δημιουργό. Μία μέτρια ταινία του Λάνθιμου όμως, είναι μία πολύ πιο σπουδαία ταινία από πολλές άλλες μαζί. Κι αυτό από μόνο του είναι μία ιστορία που γράφει Ιστορία.
Περισσότερα Best of 2024:
- Best of 2024: Την πιο ζεστή χρονιά του ελληνικού σινεμά
- Best of 2024: Τα 14 πράγματα που σημάδεψαν τη χρονιά
- Best of 2024: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στο Τop-10 του Flix για τις καλύτερες ταινίες του 2024
- Best of 2024: 10 βιβλία από και για το σινεμά για να διαβάσεις μέχρι το τέλος του χρόνου
Εσείς ψηφίσατε τις καλύτερες ταινίες του 2024; Διαβάστε εδώ πώς θα συμμετάσχετε στη μεγάλη ψηφοφορία του Flix και μπείτε στην κλήρωση για δωρεάν σινεμά για όλο το 2025.
To TOP 10 του FLIX για το 2024
Νούμερο 10: «Longlegs»
Νούμερο 9: «Black Dog»
Νούμερο 8: «Το Ελιξίριο της Νιότης»
Νούμερο 7: «Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά»
Νούμερο 6: «Υπέροχες Μέρες»
Νούμερο 5: «Υπόθεση Γκολντμάν»
Νούμερο 4: «Anora»
Νούμερο 3: «Emilia Perez»**
