Emilia Pérez του Ζακ Οντιάρ
Και, κάπως έτσι, ένας «πολύ Γάλλος» σκηνοθέτης, που ποτέ δεν δίστασε μπροστά στην πρόκληση, αποφάσισε να κάνει μια ταινία ισπανόφωνο, στο Μεξικό, με ηρωίδα έναν άντρα, αρχηγό του καρτέλ, που θέλει να γίνει γυναίκα και, ως τέτοια, να ζητήσει εξιλέωση για τα εγκλήματά του εις βάρος των γυναικών. Κι η ταινία αυτή να είναι μιούζικαλ βέρο. Και μας έκλεψε την καρδιά (κερδίζοντας, μαζί, Βραβείο της Επιτροπής αλλά και των τεσσάρων γυναικών πρωταγωνιστριών, και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ αναμένεται να συναντήσουμε την «Emilia» και στα Οσκαρ και όχι μόνο στην κατηγορία Διεθνούς Ταινίας).
Μια ταλαντούχα δικηγόρος, η Ρίτα, που έχει κουραστεί να δουλεύει αθωώνοντας ενόχους στην Πόλη του Μεξικού, ξεκινά να τραγουδά και να χορεύει εκφράζοντας την απογοήτευσή της από το αδιέξοδο της δουλειάς και της ζωής της. Λίγο αργότερα, στον απόηχο μιας ακόμη δικαστικής επιτυχίας, τις δάφνες της οποίας θα δρέψει το αφεντικό της, η Ρίτα θα δεχτεί ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, στο οποίο μια βαθιά φωνή υπόσχεται να την κάνει πλούσια αν δεχτεί να συναντηθούν. Η Ρίτα θα πάει στο ραντεβού για να βρεθεί λίγο αργότερα με μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι, πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μανίτας Ντελ Μόντε, έναν διαβόητο αρχηγό καρτέλ ο οποίος έχει για εκείνη μια ενδιαφέρουσα πρόταση: αν η Ρίτα θελήσει να την ακούσει, θα πρέπει και να την αποδεχτεί. Η νεαρή δικηγόρος θα πει ναι και θα βοηθήσει τον Μανίτας να αλλάξει φύλο κάτω από συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, να γίνει η γυναίκα που πάντα ονειρευόταν, να σβήσει την μέχρι τώρα ύπαρξή του, να χτίσει μια νέα ζωή, και να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών και της γυναίκας του, παίρνοντάς τους μακριά από το Μεξικό.
Best of 2024: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στο Τop-10 του Flix για τις καλύτερες ταινίες του 2024
Power Points
Από μόνο του, το παράτολμο της πρότασης και της υλοποίησης αυτής της ταινίας. Η ωριμότητα του Οντιάρ που δεν αρκείται σε μια συναρπαστική ιδέα, ένα μεγαλειώδες queer μιούζικαλ, κάπου ανάμεσα στην εξωφρενική telenovela και το εμβληματικό αριστούργημα, αλλά φροντίζει και η κάθε πλευρά της ταινίας του να είναι εκτελεσμένη στην εντέλεια. Η Ισπανίδα Κάρλα Σοφία Γκασκόν που ενσαρκώνει την Εμίλια με ταλέντο, μπριόζικο αέρα αλλά και βαθειά συγκινησιακή φόρτιση και οικονομία. Το γεγονός ότι, δίπλα στην Γκασκόν και τη Μεξικανή Αντριάνα Παθ, δυο σταρ του Χόλιγουντ, η Ζόι Σαλντάνια και η Σελίνα Γκόμεζ τιμούν τις μεξικανικές ρίζες τους και ενσαρκώνουν τους ρόλους τους σε (περισσότερο ή λιγότερο τέλεια) ισπανικά.
Θα μείνει κλασικό
Γιατί εκφράζει απόλυτα το καίριο αίτημα για συμπερίληψη, τη φωνή κατά της γυναικοκτονίας, την αναγνώριση του δικαιώματος για αυτοδιαχείριση της ταυτότητας και το κάνει με τον πιο σεβαστικό, πληθωρικό, λατρευτικό κινηματογραφικό τρόπο.
H σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Η παρακάτω. Γιατί μια ταινία της οποίας ένα από τα μουσικοχορευτικά νούμερα διαδραματίζεται σε μια κλινική αλλαγής φύλου στην Απω Ανατολη κι έχει τον τίτλο «La Vaginoplastia», είναι σαφές ότι δεν φοβάται να πάρει ρίσκα.
Γράψαμε στο Flix
Μια ταινία στην οποία οι ανατροπές και οι εκπλήξεις ακολουθούν η μια την άλλη και η ιστορία έχει την πυκνότητα μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας αλλά και την ελαφρότητα μιας σαπουνόπερας, χωρίς κάποιο από τα δύο να μοιάζει αταίριαστο ή λάθος. Που τολμά να φλερτάρει με το τραγελαφικό για να αναδυθεί στο πεδίο του αληθινά σπουδαίου. Ενα σινεμά που παίρνει ρίσκα, που πιστεύει στους χαρακτήρες του και στον άνθρωπο, στη δύναμη του καλού, στη σημασία της ανάληψης ευθύνης, στις δεύτερες ευκαιρίες αν και όχι απαραίτητα στα γλυκερά, εύκολα happy end.»
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Και κάτι ακόμα
«Υπάρχει ένα μήνυμα εδώ, για όλα τα τρανς άτομα, αλλά και για όλα τα άτομα που ασχολούνται με την τέχνη, που παίζουν κάθε μέρα μπροστά σε μια χούφτα ανθρώπους, που αγωνίζονται και αγωνιούν. Αξίζει να επιμένεις. Εγώ είμαι φέτος 52 χρόνων κι επιτέλους τα κατάφερα. Αν, σήμερα, στα social media ή στο ίντερνετ γράψετε τη λέξη τρανς, θα βγει μόνο πορνογραφία και προσβολές. Εγώ έχω δεχτεί απειλές για τη ζωή μου, μόνο και μόνο επειδή υπάρχω, για κανέναν άλλο λόγο. Το μήνυμα που έχω, λοιπόν, για τον κόσμο είναι ότι οι τρανς είμαστε όπως όλοι οι άνθρωποι, ούτε πιο έξυπνες/οι, ούτε λιγότερο. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι, έχουμε πάρει μια απόφαση για το σώμα μας, που αφορά μόνο το ίδιο μας το σώμα. Κι η ταινία του Ζακ, αυτό που κάνει, εκτός από το να προσφέρει πολύτιμη ορατότητα, είναι να δείξει ότι πριν από τρανς, είμαστε ανθρώπινα όντα. Στην ιστορία μας πάντα η ανθρωπότητα έπρεπε να βρίσκει κάποια πλάσματα για να τους φορτώνει ό,τι δεν πηγαίνει καλά στον κόσμο. Παλιότερα ήταν οι γυναίκες. Μετά οι μη λευκοί, μετά οι γκέι. Τώρα είναι τα τρανς άτομα. Και για να είμαστε και σωστοί, τρανς είναι το άτομο που διανύει μια μετάβαση. Οταν ολοκληρώσει τη διαδικασία, είναι αυτό που είναι, γυναίκα, άντρας, ό,τι θέλησε να γίνει, δεν είναι πια τρανς. Κι έχει δικαίωμα σε ίσες ευκαιρίες.» Η Κάρλα Σοφία Γκασκόν, στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, στο Φεστιβάλ Καννών.
Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2023 για το Flix
Νούμερο 10: «Longlegs» του Οζ Πέρκινς
Νούμερο 9: «Black Dog του Γκουάν Χου
Νούμερο 8: «Το Ελιξίριο της Νιότης» της Κοραλί Φαρζά
Νούμερο 7: «Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά»
Νούμερο 6: «Υπέροχες Μέρες»
Νούμερο 5: «Υπόθεση Γκολντμάν»
Νούμερο 4: «Anora»
