Μ' ένα πρόγραμμα 35 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Παρασκευή, 8 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Midnight Skin» του Μανώλη Μαυρή
Διατηρώντας το στάνταρντ της παραγωγής σε επίπεδα δυσθεώρητα για (ελληνική) ταινία μικρού μήκους, αλλά στρέφοντας το βλέμμα του σε μια ιστορία πιο προσωπική απ' όσο ξεγελά το κατασκευαστικό της μέγεθος, ο Μανώλης Μαυρής επιστρέφει, μετά το «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες» (που το 2021 είχε διακριθεί στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών και είχε κερδίσει το Χρυσό Διόνυσο στη Δράμα), για να εδραιώσει τη θέση του στο ελληνικό σινεμά ως ένας δημιουργός που ήδη, χωρίς να έχουμε δει μεγάλου μήκους απόπειρα, έχει δημιουργήσει το δικό του προσωπικό, διακριτό, ριψοκίνδυνο είναι η αλήθεια, περισσότερο εγκεφαλικό παρά συναισθηματικό σύμπαν. Στο «Midnight Skin» αφηγείται την ιστορία της Φανής, μιας νοσοκόμας που σιωπηλή, σχεδόν αόρατη, συνεχίζει με πείσμα μια καθημερινότητα που δεν περιλαμβάνει παρά τη δουλειά στο νοσοκομείο, το διαμέρισμά της και τη μοναξιά της. Μέχρι τη στιγμή που ο ύπνος της θα αρχίσει να αφήνει σημάδια, αρχικά στο κρεβάτι της όταν ξυπνάει και στη συνέχεια και στο κορμί της. Τα δέντρα που βλέπει είναι κάτι παραπάνω από ένα όνειρο και η απόφαση να γίνει κάποια άλλη μοιάζει με μια απόφαση που ανάγεται σχεδόν σε μια προσωπική - αν όχι κοινωνική - επανάσταση. Ο Μανώλης Μαυρής σκηνοθετεί το ταξίδι της χωρίς να δίνει απαντήσεις σε όσα πολλά ερωτηματικά σίγουρα γεννιούνται στο μυαλό του θεατή, ενορχηστρώνοντας περισσότερο ένα οδοιπορικό στο υποσυνείδητο όταν αυτό πια συγκρούεται νομοτελειακά με το συνειδητό. Το κάνει όμως γνωρίζοντας πως είναι αδύνατον να μην γοητευτείς από ένα στα όρια του (body) horror φιλμ που ολοκληρώνεται ως μια τρυφερή συμφωνία μιας κάποιας ενηλικίωσης και φυσικά πως είναι αδύνατον να τραβήξεις το βλέμμα σου μακριά από την Ρομάνα Λόμπατς που εξουσιάζει το φιλμικό χώρο με κάθε της μικρή ή μεγάλη κίνηση, κάθε βλέμμα στο κενό ή στον τρόμο, κάθε περιστροφή της γύρω από μια λυτρωτική αναγέννηση.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Midnight Skin» του Μανώλη Μαυρή
«A Piece of Liberty» της Αντιγόνης Καπάκα
Μια street artist, από εκείνους που στέκονται ακίνητοι σαν άγαλμα, παριστάνει, όντως, το άγαλμα της Ελευθερίας. Στην πλατεία Κοτζιά. Για τον αστυνομικό (εκπρόσωπο του Κράτους, του Συστήματος δηλαδή), η Ελευθερία είναι άψυχη, ένα γύψινο κατασκεύασμα χωρίς αξία, ένα σκουπίδι. Για τον άλλο street artist, τον Τζόκερ, η Ελευθερία ανασαίνει, κοιτάζει, μοιράζεται έναν μπάφο κι όταν σπάσει σε χιλιάδες κομματάκια, εκείνος μπορεί να την ξαναφτιάξει.
Μια ταινία μ' ένα ανεκδοτολογικό-αλληγορικό εύρημα, τεχνικά αξιοπρεπής, σεναριακά και ιδεολογικά μπερδεμένη. Οχι μόνο γιατί η απλοϊκότητά της την κάνει διδακτική αλλά και, κυρίως, γιατί, κόντρα στο Σύστημα, ο εγγυητής της Ελευθερίας είναι ένας... μεγαλομανής, ψυχασθενής, κυριαρχικός ήρωας της DC; Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα τους ήρωές μας;
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Α Piece of Liberty» του Αντιγόνης Καπάκα
«Mailman» του Νικ Τζ. Πελεκάνος
Δύο μαύροι φίλοι εξοργίζονται όταν ένας λευκός πέφτει πάνω σε μια μαύρη κυρία χωρίς να της ζητήσει συγγνώμη, βγαίνοντας από ένα μαγαζί, κάπου στην υπό διαρκή εξευγενισμό περιοχή γνωστή ως East of the Park στην Ουάσινγκτον. Ο ένας από αυτούς του ζητάει το λόγο, ο λευκός αδιαφορεί για την έκρηξή του, ο μαύρος τον κατηγορεί για ρατσιστή, ο λευκός του ανταπαντά ότι δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση και το επεισόδιο τελειώνει με μια απειλή του μαύρου προς τον λευκό. Λίγο αργότερα, το γύρισμα της τύχης θα οδηγήσει σε μια τραγωδία από αυτές που στο χαρτί ακούγονται ιδανικές για μια ταινία που θέλει να ξορκίσει τα στερεότυπα γύρω από τα ρατσιστικά εγκλήματα στην Αμερική και να δώσει τη μεγάλη εικόνα ανάμεσα στο τι χωρίζει τελικά τους ανθρώπους. Και ακούγονται ακόμη πιο ιδανικές όταν υπογράφονται από τον Τζορτζ Πελεκάνος (τον διάσημο συγγραφέα και δημιουργό του «The Wire»), εδώ σε σκηνοθεσία του γιου του, Νικ, στην πρώτη του κάπως κινηματογραφική απόπειρα, μετά από κάποια προϋπηρεσία σε σειρές με δημιουργό τον πατέρα του και συμμετοχές σε άλλες ταινίες ως μέρος του συνεργείου. Η ταινία του όμως όχι μόνο βρίθει από (όλα κι ακόμη περισσότερα) τα στερεότυπα που υποτίθεται ότι θέλει να στηλιτεύσει, αλλά δεν διαθέτει και ίχνος κινηματογραφικού ρυθμού, κολλημένη μονίμως σε ένα flat ύφος που απορροφά αμήχανα και τις διαλογικές και τις σκηνές δράσης, παραμένοντας διαρκώς διδακτική, απλοϊκή και σε κάθε περίπτωση σε (τραγική) απόσταση από τον αντίκτυπο που φιλοδοξεί να έχει. [Σημείωση: Δεν ξέρουμε ποιος κανονισμός δίνει τη δυνατότητα σε μια Αμερικάνικη ταινία από ένα σκηνοθέτη τρίτης γενιάς ελληνικής καταγωγής να διαγωνίζεται στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα, αλλά, χωρίς καμία περιστροφή, είναι εντελώς άστοχο, αδικαιολόγητο και η αμηχανία που προκαλεί είναι μεγαλύτερη και από την ίδια την ταινία.]
Μανώλης Κρανάκης
«Cargo» του Γιώργου Σερβετά
Στον ζοφερό, μελλοντικό κόσμο που μοιάζει με εμπόλεμη, ελεγχόμενη, εγκαταλελειμμένη Αθήνα (της πανδημίας), η Κάργκο εξομολογείται, μοιράζεται τις αναμνήσεις της απ' όταν μιλούσαμε και περπατούσαμε, από «τον κόσμο που ήταν», καταγράφει τις αγωνίες και τη μοναξιά της. Υπάρχει μια ανάμνηση για την οποία θ' αξίζει να προσπαθήσει να το σκάσει; Περιγράφει τι σημαίνει ζωή στη Λούνα: εκείνη δεν έχει ζήσει, μόνο κοιτάζει, μέσα από οθόνες, σκάλες και κλειστές πόρτες. Και τα δυο κορίτσια ζουν μια ζωή σε αναπαράσταση, στερούμενες την ελευθερία τους.
Μπορεί η αρχή, τόσο στην εικονογραφία, όσο και στο voice over, να θυμίζει έντονα, σίγουρα όχι σκόπιμα, το «Ι.Ω.» του Αλέξη Αλεξίου, όμως προχωρώντας, ο Γιώργος Σερβετάς (του «Να Κάθεσαι και να Κοιτάς» κάνει δική του την ταινία επιστημονικής φαντασίας, που μιλά για γυναικεία κορμιά και νικητήριες αποδράσεις, χρησιμοποιώντας ενδιαφέροντα, πάντα διττής σημασίας, μεικτά υλικά που μεταμορφώνουν τον οικείο μας κόσμο στη δυστοπία που ζήσαμε. Πριν καταλήξει σ' έναν μεγαλόσχημο μονόλογο για την ισοπέδωση του αρχαίου ελληνικού θαύματος, μαζί με δωρεάν ερωτισμό. Ενα φωτογενές μπέρδεμα, που μένει στη μνήμη για τη ζεστή ομορφιά, φωνή και ερμηνεία της Κάτιας Παπαϊωάννου.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Cargo» του Γιώργου Σερβετά
«Παρακαλώ Περιμένετε» της Καρίνας Λογοθέτη
Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός πως όλες οι ταινίες που αναφέρονται στην εποχή της καραντίνας κατά τη διάρκεια της έξαρσης της πανδημίας το διάστημα από το 2020 μέχρι και το 2022 μοιάζουν ήδη πριν τις δεις παρωχημένες και χωρίς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον. Γι' αυτό δεν ευθύνονται οι δημιουργοί που εμπνεύστηκαν από αυτήν την πολύ ειδική εποχή και συνθήκη, που βρίθει συμβόλων και αναφορών για ανθρώπινες καταστάσεις που υπερβαίνουν τη συγκεκριμένη στιγμή και είναι εν δυνάμει θεωρήσεις διαχρονικές. Φταίει το γεγονός ότι τόσο η καραντίνα όσο και η πανδημία εκτός από μια δυσάρεστη εποχή με συνέπειες που ακόμη δεν γνωρίζουμε ολοκληρωτικά, κινηματογραφήθηκαν ερασιτεχνικά σχεδόν σε ζωντανή μετάδοση από εκατομμύρια ανθρώπους, εξαντλώντας θεματικά, εικαστικά και τελικά ακόμη και θεωρητικά το όλο θέμα. Ας κοιτάξουμε όμως τον τρόπο που η Καρίνα Λογοθέτη - είχε παραδώσει τη συμπαθή «Βουρβουρού» το 2018 - αναλώνεται σε ένα μονοπλάνο για να δώσει ένταση σε μια ακατανόητη χορογραφία που, φυσικά αντιλαμβανόμαστε ότι έχει να κάνει με τον έγκλειστο άνθρωπο που θέλει να κινηθεί, με το περιβάλλον που διαγράφεται (και εδώ ακούγεται) πολύ πιο γλαφυρό όταν όλα τα διαμερίσματα γύρω σου είναι αναγκαστικά γεμάτα, με τη νεύρωση που γεννά η συνθήκη της καραντίνας και της διαρκούς αναμονής (όχι μόνο στο τηλέφωνο για μια γραμμή βοηθείας αλλά αναμονή και για το τέλος μιας δυσάρεστης κατάστασης), αλλά που είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις ως κάτι περισσότερο από μια εξαιρετικά προφανή ιδέα που δεν αποκτά κανένα χρώμα ή ενδιαφέρον από τον νευρικό ρυθμό και τις ακατάληπτες κινήσεις και (άηχες) κραυγές της πρωταγωνίστριας, εγκλωβισμένης τελικά σε ένα φιλμ που κάνει πολύ θόρυβο για το τίποτα.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Παρακαλώ Περιμένετε» της Καρίνας Λογοθέτη
«Αθαλάσσα» της Αργυρώς Νικολάου
Κύπρος, 1936. Η φυματίωση θερίζει, ο νεαρός άντρας παίζει μπρα ντε φερ με το θάνατο, όμως ένας γενναίος, ανοιχτόμυαλος γιατρός θ' αγωνιστεί όχι μόνο για την επιστήμη του και τη διάσωση των ασθενών του, αλλά και για την άρνηση του κοινωνικού στίγματος που συνόδευε τους «φθισικούς», που συνοδεύει πάντα, στις κοινωνίες, την αδυναμία.
Στην πραγματική ιστορία του πνευμονολόγου Τάκη Ευαγγελίδη και στην ηρωική του δράση την εποχή της βρετανικής κατοχής βασίζει την ταινία της η Αργυρώ Νικολάου και, μαζί, σ' έναν προφανή παραλληλισμό με την πανδημία του covid και τα ιατρικά και κοινωνικά θύματά της. Και καταφέρνει το αντίστροφο απ' ό,τι θα περίμενε κανείς: μια αληθοφανή και φυσική αναπαράσταση της εποχής, πράγμα πάντα δύσκολο στο ελληνικό / κυπριακό σινεμά, όμως ένα σενάριο ξύλινο, μελοδραματικό, με μια παλιοκαιρισμένη υφή που καθόλου δεν απαιτεί το θέμα της.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αθαλάσσα» της Αργυρώς Νικολάου
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2023: Τελετή έναρξης και... focus on ανάπτυξη, σε προεκλογικό κλίμα
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Προγράμματος Animation συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Σπουδαστικού Τμήματος συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: «Lumen» της Ειρήνης Τζούλια, η ελληνική συμμετοχή στο Short & Green
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 6η
Το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας διεξάγεται φέτος από τις 4 μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου στη Δράμα, αλλά και online, από τη Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου, στις 20.00, ελεύθερα για όλους.
Διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το 46ο DSFF: Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του εθνικούς διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
Το Flix παρουσίασε, το προηγούμενο διάστημα, το σύνολο της ελληνικής συμμετοχής στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας. Πατήστε εδώ και βρείτε τη λίστα με τις ταινίες που διαγωνίζονται και μάθετε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τους δημιουργούς και τις μικρές ιστορίες τους.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
