Μ' ένα πρόγραμμα 35 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Τρίτη, 5 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Αρκουδότρυπα» των Χρυσιάννας Παπαδάκη και Στέργιου Ντινόπουλου
Ενα χωριό στην Πίνδο, πυκνό δάσος, κλαρίνα και φολκ θρύλοι. Εκεί ζουν δυο κορίτσια στα πρόθυρα των 20, η «τρου χωριάτα» Αργυρώ κι η κοκέτα Αννέττα, κολλητές από παιδιά, αλλά πόσο κοντά βρίσκεται η φιλία με το ολοκληρωτικό δόσιμο. Οταν η Αννέτα πει στη φίλη της ότι είναι έγκυος και θα φύγει, με το αγόρι της, για την πόλη, οι δυο τους αποφασίζουν να περάσουν μια μέρα μαζί, προκαλώντας τους φόβους και τους πόθους της ως τώρα κοινής ζωής τους.
Από τη μια, οι Χρυσιάννα Παπαδάκη και Στέργιος Ντινόπουλος χαρίζουν στο εγχώριο σινεμά κάτι σπάνιο, μια λεσβιακή ιστορία ενηλικίωσης στην ελληνική επαρχία κι υπογραμμίστε όποια λέξη αυτής της φράσης σάς φαίνεται δύσκολη. Από την άλλη, το κάνουν μ' έναν τρόπο πιο μαγικό από τον μύθο της Αρκουδότρυπας, ενώνοντας τα κλαρίνα με τα φλούο ζεβρέ ψεύτικα νύχια, την παράδοση με το νεανικότατο, φυσικότατο παρόν, την πληθωρική, γόνιμη φύση της Πίνδου με τη στέρφα ανθρωπογεωγραφία της και τον κοινωνικό εγκλωβισμό του μικρού τόπου, μιλώντας για τις μεγαλύτερες τραγωδίες με απλότητα, αμεσότητα και χιούμορ. Τα 38 λεπτά της ταινίας γίνονται αισθητά, με την ιστορία να τραβά αχρείαστα στο μέσον της και μια post end credits σκηνή όχι απλώς να περιττεύει αλλά και να αλλοιώνει και τον τόνο. Ομως η «Αρκουδότρυπα» έχει ήδη κερδίσει το μεγάλο της στοίχημα, επιπλέον η Αρσινόη Πηλού δίνει διαπιστευτήρια στη διεύθυνση φωτογραφίας, η Πάμελα Οικονομάκη ως Αννέττα δίνει στην ταινία σπίρτο και κέφι και η πρωτοεμφανιζόμενη Χαρά Κυριαζή, ως Αργυρώ, έχει τη φυσικότητα, την αλά Λεά Σεντού ομορφιά και τον χαρακτηριστικό μαγνητισμό του φακού που σου απαγορεύει να κοιτάξεις αλλού.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Αρκουδότρυπα» των Χρυσιάννας Παπαδάκη και Στέργιου Ντινόπουλου
«Mε Λένε Αντι» των Φίλης Ολσέφσκι & Ανδρέα Βακαλιού
Μια έφηβη κοπέλα βρίσκεται σ' ένα αυτοκίνητο με δυο άντρες και την αδελφή της. Ανάβει την κάμερα του κινητού - ανοίγει την πόρτα και το σκάει, απ' αυτούς που, όπως γίνεται σταδιακά προφανές, είναι οι διακινητές της, τραβώντας, αδιάκοπα, με το κινητό, την απόδρασή της και την καταδίωξη από τους «ιδιοκτήτες» της, φτιάχνοντας τα δικά της μαρτύρια για το μαρτύριό της.
Η Φίλη Ολσέφσκι κι ο Ανδρέας Βακαλιός είναι δυο από τους πιο ενδιαφέροντες κι αιχμηρούς δημιουργούς της νέας γενιάς: σ' αυτήν εδώ, την πρώτη συν-σκηνοθετική δουλειά τους, δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό υφολογικά και τεχνικά, μια ταινία γυρισμένη σαν found footage, όντως τραβηγμένη με την κάμερα ενός κινητού, στα χέρια της πρωταγωνίστριάς τους. Το γεγονός ότι η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία (επίσης σε χιλιάδες αντίστοιχες τραγωδίες), αλλά και η ικανότητά τους να αφοσιωθούν στην πρόκληση, να κρατήσουν την κινηματογραφική συνέπειά τους (αλλά και με κάποια εκτός pov πλάνα, αν δεν μας πρόδωσαν τα μάτια μας) και να μοντάρουν, οι ίδιοι, δαιμονισμένα, δεν εξαλείφει τις αδυναμίες της ταινίας. Ο ρόλος και η ερμηνεία του Αρη Σερβετάλη αγγίζει την καρικατούρα, η κάμερα του κινητού που, προφανώς για πρακτικούς λόγους, καδράρει εννιά φορές στις δέκα το στήθος της Αφροδίτης Μπαχαρνίκου κι οδηγεί σε πολυάριθμα cringe moments και, κυρίως, η ουσία της ταινίας δεν αποκτά ποτέ ικανή δύναμη και πειστικότητα. Το καλό είναι ότι το πεδίο της μικρού μήκους προσφέρεται για δοκιμές.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Mε Λένε Αντι» των Φίλης Ολσέφσκι & Ανδρέα Βακαλιού
«Ανορθόδοξος» του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου
Ελλάδα (φραγκοσυκιές, γαρ), πρώιμος Μεσαίωνας, κάπου στην ερημιά. Ενας ελαφρόμυαλος άνδρας δεν ξέρει να πει αν ο Χριστός είναι άνθρωπος, άνθρωπος και Θεός ή Θεός: συνήθως είναι η γυναίκα του που ασχολείται μ' αυτά τα πράγματα. Ετσι, καταδικάζεται, ως ανορθόδοξος, σε μία μέρα εγκλωβισμού σ' έναν ξύλινο κλοιό - ώσπου να ξημερώσει, το μαρτύριό του θα έχει τελειώσει. Μόνο που, εξαιτίας μιας επιδρομής αλλόθρησκων, οι Αρχές θα τον ξεχάσουν κι ο άνδρας θα προσπαθήσει, εις μάτην, να λευτερωθεί.
Μια σύγχρονη σάτιρα σε πέντε μέρη, σε Βυζαντινό, Χριστιανικό setting, στήνει ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος στη νέα ταινία του, στοχεύοντας, ίσως, σ' ένα κωμικά καμουφλαρισμένο σχόλιο στην πίστη και στην υποκρισία, στον σωφρονισμό και στην εξουσία, στο ανθρώπινο δράμα και τα χειροποίητα εργαλεία του. Με μια ομάδα συντελεστών αληθινά ζηλευτή (από τη φωτογραφία του Γιώργου Κουτσαλιάρη και το μοντάζ της Λίβιας Νερουτσοπούλου, ως την αυτόφωτα περιπαικτική μουσική του Larry Gus, τα αριστοτεχνικά κοστούμια, τον ήχο, τις... υπερβατικές ερμηνείες) κι ένα, όπως φαίνεται, άνετο budget, ο έτσι κι αλλιώς ταλαντούχος Αντωνόπουλος καταφέρνει μεμιάς και με χαμόγελο να μάς μεταφέρει, πειστικά κι απίστευτα, στο σύμπαν της ιστορίας του και της Ιστορίας. Ομως κάθε ρακένδυτος αμφισβητίας δεν είναι Monty Python κι έτσι, ενώ το πρώτο και δεύτερο κεφάλαιο ξετυλίγονται με θαυμάσιες δόσεις ειρωνείας, χιούμορ αλλά και συγκατάβασης για τ' ανθρώπινα, το τρίτο αγκυροβολεί στη φάρσα και τα δύο τελευταία φεύγουν ελλειπτικά, βιαστικά, αφήνοντας την αίσθηση ενός ανολοκλήρωτου ανεκδότου, έστω κι αν εξακολουθείς να χαμογελάς... καλή τη πίστει.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Ανορθόδοξο» του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου
«Good Girls Club: A Virginity Odyssey» των Δημήτρη Τσακαλέα και Λήδας Βαρτζιώτη
Είναι ωραίο να παρακολουθείς την πορεία δημιουργών που δοκιμάζουν και δοκιμάζονται στο πεδίο της μικρού μήκους ταινίας, φτιάχνοντας κομμάτι το κομμάτι το δικό τους διακριτό σύμπαν. Αυτό κάνουν η Λήδα Βαρτζιώτη και ο Δημήτρης Τσακαλέας, που από το «Yawth» του 2018 μέχρι και σήμερα χαρτογραφούν με γνήσια αίσθηση αυθεντικότητας και μελαγχολίας τον κόσμο έφηβων κοριτσιών που ενηλικιώνονται κόντρα στο ρεύμα, ωριμάζοντας μαζί τους και οι ίδιοι από ταινία σε ταινία και ως κινηματογραφιστές αλλά και ως παραγωγοί πλέον και άλλων δημιουργών. Το ότι μεγαλώνουν είναι μόνο καλό, αλλά πιο καλό ακόμη είναι ότι δεν ξεχνούν ποτέ αυτή τη φλέβα που, εδώ, στο «Good Girls Club: A Virginity Odyssey», μας επιστρέφει στην ίσως καλύτερη στιγμή τους, το «Sad Girl Weekend». Τα δύο κορίτσια που κλείνουν τα 18 και διοργανώνουν το πάρτι που ελπίζουν πως με το τέλος του θα τις βρει λίγο μεγαλύτερες αλλά όχι παρθένες, είναι μια ανάσα που μέσα της χωράει την εφηβική ανεμελιά, το άγχος της ενηλικίωσης, το δέσιμο της φιλίας, την αμηχανία της πρώτης φοράς, τη μαμά στο τηλέφωνο και μια παιδική κουβέρτα που στο τέλος σκεπάζει προσμονές, χαμένες ευκαιρίες, hangovers και τα όνειρα για το μέλλον. Το ταλέντο των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα δεν βρίσκεται στην εικονογραφία που αποτυπώνεται έτσι κι αλλιώς γλαφυρή, αλλά σε αυτό το αίσθημα που σαν να το έχουν διαρκώς κλεισμένο κι ως πολύτιμο φίλτρο το ελευθερώνουν στις καλύτερες στιγμές τους - ακριβώς τη σωστή στιγμή.
Μανώλης Κρανάκης
«Η Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο» της Μαίρης Κολώνια
Ενας συνταξιούχος στρατιωτικός με άνοια αποφασίζει να βγει μόνος του, παρά τις οδηγίες του γιατρού του και τη συμβουλή της γυναίκας του που τον φροντίζει. Η μέρα είναι μεγάλη. Ενα τραγούδι στο ραδιόφωνο του ξύπνησε μνήμες πριν από πενήντα χρόνια, όταν γνωρίστηκε με τη γυναίκα του και στο μανάβικο έχουν έρθει τα αγιωργίτικα σταφύλια, τα μόνα που αξίζουν. Η Μαίρη Κολώνια, στην πρώτη της ταινία μικρού μήκους, προτάσσει τη συγκίνηση και την απλότητα ως όπλα για μια αφήγηση που δεν πρωτοτυπεί και επιμένει μάλλον υπερβολικά γνώριμα ως προς τα επιμέρους στοιχεία της, αλλά δίνει βάρος σε αυτήν την (ειρωνικά) ξεχασμένη αίσθηση μιας οικείας καθημερινότητας που παραμένει γλυκιά μέσα στη σκληρότητά της και ναΐφ μέσα στην πολυπλοκότητα που προκαλεί και τις ανάγκες που γεννά. Και συγγνώμη από τον σε στιγμές αμήχανο Παντελή Παπαδόπουλο, αλλά είναι η Σοφία Σεϊρλή στο ρόλο της συζύγου φροντιστή που κλείνει στον τρόπο που κινείται και κοιτάζει όλα όσα πρέπει να γνωρίζει κανείς για τη δύσκολη αυτή αποστολή αγάπης.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο» της Μαίρης Κολώνια
«Womb» του Θέμου Σκανδάμη
Ενας άντρας σταματά στη μέση του πουθενά με τη μηχανή του και παίρνει τηλέφωνο τη μαμά του. Ο,τι ακολουθεί είναι το εν λόγω τηλεφώνημα - γνώριμο μέσα στα στερεότυπά του για την «Ελληνίδα» (ή και όχι μόνο) μάνα - το οποίο θα διακοπεί από μια απρόσμενη επίσκεψη του υποσυνείδητου. Επτά λεπτά μετά το φιλμ του Θέμου Σκανδάμη έχει αποτύχει τελείως να μεταδώσει το κωμικοτραγικό αίσθημα που ψυχανεμίζεσαι ότι επιθυμεί να εξερευνήσει και ταυτόχρονα έχει επιβεβαιώσει πως οι μικρού μήκους ταινίες της μίας ιδέας χρειάζονται μια πραγματικά πρωτότυπη ιδέα και κυρίως μια εκτέλεση που να μην περιορίζεται στο σωματικό ταλέντο και τις εκφράσεις του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου - που ακόμη κι αυτός μοιάζει εδώ πεπερασμένος.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Womb» του Θέμου Σκανδάμη
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2023: Τελετή έναρξης και... focus on ανάπτυξη, σε προεκλογικό κλίμα
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Προγράμματος Animation συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Σπουδαστικού Τμήματος συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: «Lumen» της Ειρήνης Τζούλια, η ελληνική συμμετοχή στο Short & Green
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 6η
Το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας θα διεξαχθεί φέτος από τις 4 μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου στη Δράμα, αλλά και online, από τη Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου, στις 20.00, ελεύθερα για όλους.
Διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το 46ο DSFF: Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του εθνικούς διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
Το Flix παρουσίασε, το προηγούμενο διάστημα, το σύνολο της ελληνικής συμμετοχής στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας. Πατήστε εδώ και βρείτε τη λίστα με τις ταινίες που διαγωνίζονται και μάθετε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τους δημιουργούς και τις μικρές ιστορίες τους.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
