Μ' ένα πρόγραμμα 35 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Τετάρτη, 6 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Αντιλόπη» του The Boy
Πολύδροσο, Μάιος 1976. Μεσα σ' ένα σπίτι με τραπεζαρία ροτόντα και ξύλινα παντζούρια κι έξω στον κήπο, ένα κορίτσι με κοκκάλινα γυαλιά και μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι η μαμά του, κάνουν μια αφαιρετική κοριτσίστικη κουβέντα, για πρώτο σεξ και αντιλόπες, παίζουν κιθάρα νόστιμη με πατατάκια μέσα, χορεύουν, μπαίνουν στο σκοτεινό, φωτισμένο με κεριά, δωμάτιο της μητέρας που έχει πεθάνει, αφήνοντας το δικό της σύμπαν άθικτο και των υπόλοιπων κομματιασμένο.
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης συνθέτει μια 9λεπτη ταινία, πειραματική, γεμάτη παιδικές αναμνήσεις κι ένα τραυματισμένο παρελθόν, γεμάτη τρυφερότητα και παγωτά κι ένα καταπληκτικό δαχτυλίδι γουρουνάκι και λίγη δεσποινίδα Τρίχρωμη για ανάταση. Μια ταινία φτιαγμένη από στιγμές, στην κυριολεξία, σαν φωτογραφίες, σνάπσοτ, κολλημένες μαζί για να βγάλουν αυτή την αδέξια, σαν stop motion, κίνηση του πρωτόλειου σινεμά απ' τα μικρά βιβλιαράκια που φυλλομετρούσαμε παιδιά, που τα γύριζες με το δάχτυλο και ζωντάνευαν, το κάθε καρέ πειραγμένο με χρώματα, ατμόσφαιρες και στολίδια. Ωστόσο κι η ίδια η ταινία μοιάζει σαν ένα απόσπασμα, σαν ένα προσχέδιο για έναν πίνακα, με δοκιμές, αλλά ανολοκλήρωτη, σαν ο δημιουργός της να ξέρει τι θέλει να την κάνει αλλά να μην είναι η ώρα να τη μοιραστεί ή να μην έχει σημασία. Κι έτσι η «Αντιλόπη» έχει περισσότερο νόημα σαν μια μικρή κουταλιά από το σύμπαν του The Boy, παρά ως διαγωνιζόμενη σ' αυτό εδώ το τμήμα, ή σαν ένα δεκάλεπτο κλιπ από μια ταινία που πολύ θα θέλαμε να δούμε.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Αντιλόπη» του The Boy
«Αριζόνες» του Γιώργου Ηλιόπουλου
Είναι χάραμα, ίσως και δύση, ίσως σ' αυτό τον κόσμο τα δυο να είναι το ίδιο. Ενας νέος άντρας, ο Δημήτρης, πίσω στην Ελλάδα μετά από εννιά χρόνια στη Σκωτία, φτάνει στην ακρογιαλιά και προσπαθεί, αποτυχημένα, ν' αυτοκτονήσει στη θάλασσα. Η ακόλουθη μέρα θα τον βρει να επισκέπτεται το παλιό σπίτι του παππού του, στις Αριζόνες, έξω από τη Νέα Μηχανιώνα (είναι σκόπιμη ή βιωματική η επιλογή του τόπου;), ανήμερα στην επέτειο και την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου που ξυπνά το πατριωτικό γκαλόρ, ν' αναζητά την/τον σύντροφό του στο τηλέφωνο, ν' αυτοτιμωρείται, ν' αυτοκαταστρέφεται, να ψάχνει για μια λύτρωση ή μια κατεύθυνση, μέσα στην Ελλάδα του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» που μοιάζει ν' αγωνιά ν' αποκηρύξει.
Με τα διερευνητικά κοντινά και τη λυρική φωτογραφία του Γιώργου Βαλσαμή που αποδίδει περισσότερο τα νοήματα της ταινίας απ' ό,τι το σενάριο και με μια ερμηνεία από τον Γιάννη Παπαδόπουλο που, ξανά και ξανά, αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους σπουδαιότερους, ικανότερους, πιο καθηλωτικούς ηθοποιούς της γενιάς του, ο Γιώργος Ηλιόπουλος κάνει μια ταινία που περνά απ' ευθείας στα συμπεράσματα, στ' αποτελέσματα, θεωρώντας τις αιτίες και τα κίνητρα ως δεδομένα, κατανοητά (εάν) κυρίως λόγω ενός δικού μας, συλλογικού ελληνικού βιώματος. Ο ήρωάς του διανύει μια διαδρομή εξαιρετικά δραματική, βιώνει μια οδύνη, μια απόγνωση, την οποία η ταινία δεν δικαιολογεί, εκτός αν θεωρείται δεδομένο ότι ζει σ' έναν κόσμο κόλαση (που, σύμφωνοι, να το συζητήσουμε). Η ημέρα του ξετυλίγεται στο σήμερα, όμως η ρετρό αισθητική στα αυτοκίνητα, στο κινητό του, στο κόκκινο γουόκμαν και την κασέτα του, παραπέμπει κατ' ευθείαν στο '80, όμως επειδή εκείνη είναι η δεκαετία που μάς έφτασε ως εδώ, επειδή η ελληνική περιφέρεια έχει μείνει πίσω, ή επειδή τα eighties είναι φασαίικα; Το αγοράκι παρατηρητής είναι ο προδομένος μικρός εαυτός του Δημήτρη, ή αντιπροσωπεύει την επόμενη γενιά κι αν ναι, αυτή θα κάψει το παλιό και θα φέρει το νέο ρίχνοντας δυναμιτάκια, σ' έναν υπερβολικά προφανή συμβολισμό, στη σαπακιασμένη γύψινη Αφροδίτη της Μήλου στον χορταριασμένο κήπο; Είναι σίγουρο ότι ο Γιώργος Ηλιόπουλος (όπως κι ο Μάριος Κλεφτάκης στο μοντάζ), έχει ευαισθησία και ταλέντο, είναι σίγουρο πως η ταινία του θέλει να μιλήσει για την απόγνωση μιας γενιάς που γύρισε την πλάτη στις προηγούμενες αλλά ακόμα αναζητά το δρόμο της, όπως, όμως, είναι σίγουρο κι ότι αυτές τις σκέψεις τις σκορπίζει μέσα σε ό,τι του φαίνεται, κυρίως, στιλιστικά ελκυστικό.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αριζόνες» του Γιώργου Ηλιόπουλου
«Wings» του Φοίβου Ημελλου
Μια γυναίκα συγυρίζει το σπίτι, ετοιμάζεται να βάλει το ψητό στο φούρνο, μιλά με το γιο της στο τηλέφωνο: τον περιμένει, αυτόν και την κοπέλα του, για φαγητό. Στη διάρκεια του τηλεφωνήματος η πραγματικότητά τους θα εκτιναχθεί στη σφαίρα του μοιραίου δράματος κι η παθογένεια των οικογενειακών δεσμών, ακόμα περισσότερο, της διαχρονικής σχέσης μητέρας και γιου, θα κάνει ορατό το φρικιαστικό πρόσωπό της.Ο Φοίβος Ημελλος, στην πρώτη του «ενήλικη», μετά σπουδών, ταινία, επιλέγει την αυστηρή απλότητα, κινούμενος σε τρεις συγκεκριμένους άξονες. Ο πρώτος είναι ένα μονοπλάνο, που αποτελεί ολόκληρη την ταινία, ακολουθώντας τη μητέρα καθώς περπατά, πρώτα φουριόζικα, μετά αγωνιωδώς, στο άδειο διαμέρισμα μιλώντας στο τηλέφωνο. Μπορεί το μονοπλάνο σ' αυτή την ιστορία να μην προκύπτει από δραματουργική ανάγκη, αλλά, πώς να το κάνουμε, πάντα εκτιμάς την προσπάθεια για την αξιοποίηση των κινηματογραφικών εργαλείων - ειδικά όταν στο φως που υπογραμμίζει τις δραματικές εντάσεις βρίσκεται ο έμπειρος Γιώργος Φρέντζος. Ο δεύτερος είναι η ερμηνεία, μία, μόνη, γυναικεία, τόσο καθολική που καμία αδυναμία δεν έχει κάπου να κρυφτεί - κι η Δέσποινα Κούρτη, πάντα μια θαυμάσια ηθοποιός, για κάποιο λόγο, ίσως σκηνοθετικής απειρίας, εδώ στερείται φυσικότητας, ξεφεύγει σε μια θεατρική υπερδραματοποίηση. Κι ο τρίτος είναι το θέμα του (αποφεύγοντας τα spoilers), καίριο, αιχμηρό, συλλογικά ενοχικό, το οποίο πολύ θα θέλαμε να δούμε σε μια ακόμα πιο στέρεη κινηματογραφική διατύπωση.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Wings» του Φοίβου Ημελλου
«L’ acqua che passa» της Κάλλιας Παπαδάκη
Ο Δημήτρης, ένα αγόρι κοντά στα έντεκα, δώδεκα, κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εξω, η μαμά κι ο μπαμπάς τσακώνονται, έχουν πάρει διαζύγιο και το ποιος κρατά, γυρίζει, πηγαινοφέρνει τον Δημήτρη είναι αγκάθι. Ο Νίκος, ο μπαμπάς, είναι αποφασισμένος να περάσει το Σαββατοκύριακο με τον Δημήτρη στη θάλασσα, στη βάρκα, στο ψάρεμα, όπως κάνουν οι άντρες. Ομως αυτή η διαδρομή, η φαινομενικά τόσο χαρωπή, θα φέρει τη μεγαλύτερη τρικυμία.
Παρότι άνθρωπος των γραμμάτων, διακεκριμένη συγγραφέας και σεναριογράφος, η Κάλλια Παπαδάκη, εδώ στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, δεν φοβάται την κινηματογραφική πρόκληση, δεν σκηνοθετεί διεκπεραιωτικά για να πει μια ιστορία, αγκαλιάζει την απόφασή της να κάνει σινεμά, ανοίγει θαρραλέα τα πλάνα της, αφήνει την κάμερά της να παραδοθεί στο κύμα ή να πλησιάσει τους ήρωές της, αξιοποιεί τη σωματικότητα της δράσης, υιοθετεί τις κινηματογραφικές αναφορές: μια ανέφελη βόλτα στο πέλαγος πάντα εγκυμονεί μια απειλή, τα καλά συντροφεύει η φουρτούνα, την τραγωδία η τελεσίδικη ηρεμία του νερού. Μέσα στην ιστορία της, εύστοχα κι επίκαιρα, περνά τα σχόλιά της για τις τοξικές οικογενειακές σχέσεις, για τον πατρικό ψυχαναγκασμό, το (ίσως πιο φωνακλάδικο απ' όσο χρειαζόταν) bullying που θέλει να κάνει τ' αγόρια άντρες. Μαζί, όλη τη μελαγχολία της συνειδητοποίησης ότι ο άνθρωπος συνήθως ξοδεύεται στ' ασήμαντα, αλλά κι ότι στις μεγάλες τραγωδίες θα σταθείς μόνος, όσο ο κόσμος γυρίζει γύρω σου. Αυτή η απλή και μαζί πυκνή ιδέα, καταλήγει σ' ένα φινάλε τόσο ήσυχο, τόσο λιτό, με μια αποστασιοποίηση που μοιάζει με ξαφνική αλλαγή ταχύτητας και φέρνει μια ανισορροπία στο ύφος, μια, λες, προδοσία της ως εκεί εμπλοκής του θεατή, σε μια διαδρομή, ωστόσο, ξεκάθαρη και καίρια.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «L’ acqua che passa» της Κάλλιας Παπαδάκη
«Ο Κλέφτης» του Ματτέο Πιτσόκαρο
Ενας άντρας εξερευνά ένα διαμέρισμα - είναι προφανές ότι δεν είναι το δικό του, είναι πιθανό να είναι κλέφτης. Μια γυναίκα βρίσκεται επίσης στο διαμέρισμα, είναι προφανές πως δεν πρόκειται για την ιδιοκτήτρια Μαργαρίτα που αδιάκοπα φωνάζει ο pet παπαγάλος, είναι πιθανό να είναι κι εκείνη κλέφτης. Ποιος από τους δυο θα υπερισχύσει και πού είναι, τελικά, η Μαργαρίτα;
Μια ταινία - ανέκδοτο γράφει και σκηνοθετεί ο Ματτέο Πιτσόκαρο, που στηρίζεται σ' ένα μάλλον απλοϊκό εύρημα, σκηνοθετείται και ερμηνεύεται μάλλον φαρσικά (μόνο στο φινάλε στον καθρέφτη ξαναβρίσκουμε τις ικανότητες της Πηνελόπης Τσιλίκα) και τελειώνει τόσο ανώδυνα όσο ξεκίνησε, χωρίς να έχει προχωρήσει βήμα, ή να έχει καταφέρει κάτι περισσότερο από ένα μετρίως διασκεδαστικό gag.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Κλέφτη» του Ματτέο Πιτσόκαρο
«Το Καλοκαίρι Που Παρατήρησα Για Πρώτη Φορά τον Ηλιο να Δύει» του Αστέρη Τζιώλα
Ενα αγόρι περνά το καλοκαίρι του στο οικογενειακό εξοχικό: παρέα με την κολλητή του και τ' άλλα παιδιά των παραθεριστών, μαυρισμένα, γυμνά, ξυπόλυτα, κάνουν τρέλες και ζαβολιές στη θάλασσα. Ομως μια μέρα, ο μικρός θ' ανακαλύψει το αληθινό σύμπαν της «μάγισσας» του χωριού και θ' αρχίσει να μεγαλώνει.
Η ιδέα του «παράξενου», «φοβιστικού» ενήλικα σ' ένα παιδικό σύμπαν, που σταδιακά θ' αποκαλυφθεί ως θετικός καταλύτης προς την ενηλικίωση, είναι κλασικό αφηγηματικό εύρημα και στη λογοτεχνία και στο σινεμά και κάπου εκεί εστιάζει την ιστορία του ο Αστέρης Τζιώλας. Ωστόσο, επιλέγει να διαθέσει πολύ περισσότερο χρόνο της ταινίας σε φλύαρα πλάνα «καλοκαιρινής ανεμελιάς», ψάθινα καπέλα στο τραπέζι, καρπουζάκι, ένα (τυχαίο) μωβ ντεσεβό αφημένο ανάμεσα στα δέντρα, καλταμπανίες στη θάλασσα, τσιριχτή παιδική ενέργεια, παρά στο να θεμελιώσει την κομβική στιγμή όπου ο ήρωάς του αλλάζει. Αυτά, σε συνδυασμό με δυο πανέμορφους, τραβηχτικούς πρωταγωνιστές που όμως έχουν μπροστά τους ερμηνευτικό δρόμο και μια αμήχανη επιλογή διαλόγων και μονολόγων ενηλίκων εκτός κάδρου, που θα μπορούσαν και να λείπουν τελείως, συνθέτουν ένα φιλμ που αργεί να πει αυτό που θέλει, το οποίο, όσο και σε όλους οικείο, δεν είναι και κοσμογονικά δυνατό, όσο κι αν η γοητεία του καλοκαιριού και μιας ξεχασμένης αθωότητας ευχαριστεί τις αισθήσεις.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2023: Τελετή έναρξης και... focus on ανάπτυξη, σε προεκλογικό κλίμα
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Προγράμματος Animation συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Σπουδαστικού Τμήματος συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: «Lumen» της Ειρήνης Τζούλια, η ελληνική συμμετοχή στο Short & Green
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 6η
Το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας θα διεξαχθεί φέτος από τις 4 μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου στη Δράμα, αλλά και online, από τη Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου, στις 20.00, ελεύθερα για όλους.
Διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το 46ο DSFF: Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του εθνικούς διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
Το Flix παρουσίασε, το προηγούμενο διάστημα, το σύνολο της ελληνικής συμμετοχής στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας. Πατήστε εδώ και βρείτε τη λίστα με τις ταινίες που διαγωνίζονται και μάθετε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τους δημιουργούς και τις μικρές ιστορίες τους.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
